บทที่ 7

“พี่เขย ขอบคุณพี่ที่ช่วยฉันพูดเมื่อกี้นี้”

ระหว่างทางกลับบ้าน ซังฉิงนั่งอยู่เบาะหลังของรถ แต่ปากกลับพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด “ฉันคิดไม่ถึงว่าหม่ามี๊จะพูดเรื่องนี้กับคุณป้า ฉันตกใจแทบแย่ โชคดีที่พี่เขยช่วยฉันพูด ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วจริง ๆ ฉันไม่ได้อยากจะแต่งงานเร็วขนาดนี้หรอกค่ะ”

ฟู่เซียวหานกำลังขับรถ เพียงส่งเสียงอืมเบา ๆ เท่านั้น ถือเป็นคำตอบ

ท่าทีของเขาเหมือนกับขอไปทีเล็กน้อย แต่ซังฉิงรู้ว่า นิสัยของเขาเป็นแบบนี้มาตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ถือสา เพียงหันหน้าไปมองทางซังหนี่ที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ “จริงสิพี่คะ เมื่อครู่นี้คุณป้าดึงพี่ขึ้นไปข้างบนคุยอะไรกันเหรอคะ?”

“ไม่มีอะไร”

ตอนที่ซังหนี่ตอบ ท่าทางเทียบไม่ได้กับการขอไปทีด้วยซ้ำ

ซังฉิงเบะปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ในไม่ใช่ก็พูดขึ้นอีกว่า “ช่างเถอะค่ะ พี่คะ พี่รู้ไหมคะ? ว่าพี่ฉินม่อจะกลับมาแล้ว”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของซังหนี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ตอนนี้ ข้างหน้าเป็นไฟแดงพอดี

ฟู่เซียวหานหยุดรถอย่างรวดเร็ว

การเบรกของเขาไม่นับว่ากะทันหัน แต่เมื่อครู่นี้ซังหนี่อยู่ในอาการตกตะลึงพอดี ตอนนี้ตัวจึงโยกเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

แต่ทันใดนั้น เข็มขัดนิรภัยก็ดึงเธอกลับไปทันที

ฟู่เซียวหานมองเธอแวบหนึ่ง

“หม่ามี๊บอกว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ต่างประเทศก้าวหน้าไปมากเลยค่ะ! ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกพี่ไม่ได้ติดต่อกันเลยใช่ไหมคะ?”

“เปล่า”

ซังหนี่หลุบตาลง น้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม แต่มือที่วางไว้บนหัวเข่ากลับอดไม่ได้ที่จะกำแน่น

“น่าเสียดายจัง ตอนนั้นพวกเราสนิทกันมากแท้ ๆ!”

ซังฉิงพึมพำ แล้วค่อยหันหน้าไปมองฟู่เซียวหาน “พี่เขยพี่คงจะจำไม่ได้แล้วละมั้งคะ? พี่ฉินม่อเป็น...”

“พี่รู้ ลูกนอกสมรสคนนั้นของตระกูลฉิน”

ครั้งนี้ฟู่เซียวหานกลับตอบอย่างรวดเร็ว

“ลูกนอกสมรส” ประโยค ไม่ได้เลี่ยงใช้คำใด ๆ

หว่างคิ้วของซังหนี่ขมวดเข้าหากันแน่นอย่างอดไม่ได้

แม้แต่ซังฉิง ในเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปเช่นกัน

แต่ในไม่ช้าเธอก็พยักหน้า “ใช่ค่ะ เป็นลูกชายคนนั้น...ของตระกูลฉิน”

“เมื่อก่อนเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับพี่ สนิทกับพวกเรามากเลยค่ะ น่าเสียดายที่ตอนหลังเขาไปต่างประเทศแล้ว ฉันยังคิดว่าเขาจะติดต่อกับพี่อยู่เสียอีกนะ ไม่คิดเลยว่าจะไม่ได้...”

ในระหว่างที่ซังฉิงพูด ตาก็จับจ้องอยู่บนตัวของซังหนี่ตลอด

ซังหนี่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นกลับรู้สึกน่าขำ

เธอไม่เข้าใจว่าซังฉิงพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าฟู่เซียวหานมีความหมายอะไร

เสี้ยมให้แตกกัน?

หรือว่าอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานหึงหวง?

ถ้าอย่างนั้นเธอคงจะคาดการณ์ผิดไปแล้ว

เป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่ฟู่เซียวหานจะใส่ใจเรื่องพวกนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตระหนักถึงข้อนี้ได้หรือไม่ ช่วงครึ่งหลังของการเดินทาง ซังฉิงจึงค่อย ๆ เงียบลง

จนกระทั่งตอนที่ฟู่เซียวหานจอดรถ ซังหนี่ถึงพบว่าเธอหลับไปแล้ว

แม้ว่าซังหนี่จะไม่ชอบเธอแม้แต่นิดเดียว

แต่ก็ต้องยอมรับว่า หน้าตาของซังฉิงนั้นโดดเด่นจริง ๆ

ดวงตาของเธอในเวลานี้ปิดลงแล้ว หลับสนิท

ประกอบกับรูปร่างที่เพรียวบางของเธอ ทำให้ผู้คนมองแวบเดียวก็รู้สึกเกิดความสงสาร

ตอนที่ซังหนี่กำลังมองเธอ ลังเลว่าจะปลุกเธอดีหรือไม่ ฟู่เซียวหานก็เดินเข้ามาทันที เปิดประตูรถด้านหลัง

หลังจากนั้น ก็อุ้มซังฉิงขึ้นมา

การกระทำของเขา ทำให้ซังฉิงตื่น

หลังจากที่ลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย มองคนตรงหน้าตัวเองแวบหนึ่ง กล่าวพึมพำ “พี่เซียวหาน”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็ยื่นมือมาโอบรอบลำคอของเขา แล้วก็มุดเข้าไปในอ้อมอกของเขาเพื่อหาตำแหน่งที่สบาย แล้วก็หลับไปอีกครั้ง

การกระทำของทั้งสองคนดูเป็นธรรมชาติและช่ำชองมาก

เหมือนกับว่าเคยทำมาแล้วเป็นร้อยเป็นพันรอบ