6

เขมมิกาถามอย่างไม่เข้าใจสายตาดุของเขา ทั้งที่เธอถามด้วยความเป็นห่วงแท้ๆ แต่กลับถูกมองราวกับทำอะไรผิดมา

“ไม่ผิด แต่ไม่ใช่เรื่องของเธอ หน้าที่คืออะไรก็ทำไป” ธามไทพูดนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกทิ่มแทงกลางใจสาว เขาช่างมีพรสวรรค์ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่เสียจริง

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้น เค้กขอตัวไปทำหน้าที่ของเค้กก่อนนะคะ”

เขมมิกาเอ่ยพลางมองไปยังหมอธามไทที่ตอนนี้เอาแต่จ้องเอกสารทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว เมื่อเห็นอย่างนั้น หญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปทันที

ก๊อกๆ

เจ้าของร่างสูงโปร่งเงยหน้ามองไปยังประตู เขาพอจะเดาออกว่าเป็นใคร ชายหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาประชุมด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขมมิกาถึงได้มาตามเขาแล้ว

“เข้ามา”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยอนุญาตเสียงเข้ม ไม่นานร่างเล็กก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำส้มคั้นในมือ เธอเอามาวางที่โต๊ะให้เขาพร้อมกับส่งยิ้มหวาน

“อะไร” ธามไทมองหน้าสาวสวยหน้าใสสลับกับแก้วน้ำส้ม เพราะเขาจำได้ว่าไม่ได้สั่งให้เธอเอามาให้

“น้ำส้มไงคะ” เขมมิกาพูดอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้หมอหนุ่มอีกครั้ง

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ได้สั่ง เอามาทำไม” น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด เขาละหมั่นไส้สีหน้ายิ้มแย้มและแววตาเป็นประกายของหล่อนเสียจริง

“ก็หมอเมาค้าง เค้กก็เลยเอาน้ำส้มมาให้ดื่ม หมอจะได้ดีขึ้นไงคะ แล้วอย่าเพิ่งว่าเค้กนะคะ ก็หมอบอกเค้กเองว่าให้ไปทำหน้าที่ตัวเอง ก็นี่ไงคะ หน้าที่เค้ก” เขมมิกาพูดเจื้อยแจ้วทันที เธอไม่ได้อยากกวนประสาท แต่เป็นห่วงชายหนุ่ม ไม่อยากให้เขาอยู่ในสภาพเบลอๆ เช่นนี้ไปถึงตอนเข้าประชุม

“คงดื่มบ่อยสินะถึงรู้ว่าน้ำส้มช่วยได้” พูดพร้อมกับจ้องหน้าเด็กสาวอย่างประเมิน คงไม่แปลกหากเขมมิกาจะชอบเที่ยว เพราะเด็กสมัยนี้สิ่งยั่วยุเยอะแยะ การไปเที่ยวดื่มแอลกอฮอล์กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับยุคสมัยนี้ไปเสียแล้ว

“เปล่าค่ะ เรื่องแค่นี้หาข้อมูลในเน็ตมีเยอะแยะไป” หญิงสาวเถียงแทบจะทันที เพราะเธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์เลยสักครั้ง เหตุเพราะเสียดายเงินนั่นเอง

“หึ เธอจะเคยดื่มหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” ธามไทพูดอย่างไม่ใส่ใจเขมมิกา และไม่ใส่ใจแก้วน้ำส้มด้วยเช่นกัน

“เค้กไม่เคยดื่มจริงๆ ค่ะ เสียดายเงิน คนที่ดื่มอะไรพวกนี้ก็เหมือนเอาเงินไปทิ้งกับของไม่มีประโยชน์ชัดๆ” เขมมิกาบ่นอุบอิบ ก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เพิ่งพูดไปดันไปเข้าตัวคุณหมอหนุ่มเข้าอย่างจัง

“หึ รสชาติชีวิตมันไม่หอมหวานอย่างที่เธอคิดหรอกนะเด็กน้อย ถ้าเธอโตขึ้นเมื่อไหร่ก็จะรู้เองว่า บางครั้ง แอลกอฮอล์ก็ช่วยทำให้บรรเทาความเครียดได้” แล้วส่ายหัวให้กับเด็กตรงหน้าที่ยังมีเรื่องให้สอนอีกเยอะ

“เค้กไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ” โฟกัสแค่คำว่าเด็กที่ชายหนุ่มพูดขึ้น เพราะไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นเด็กอีกต่อไป

“ไม่เด็กงั้นเหรอ รู้หรือเปล่าว่าฉันแก่กว่าเธอเท่าไร ถึงกล้ามาเถียงแบบนี้” ธามไทใช้น้ำเสียงเยือกเย็นอีกครั้ง เขาไม่ได้โมโห แต่อยากจะสั่งสอนเด็กคนนี้ให้รู้เสียบ้างว่าอะไรควรอะไรไม่ควร

“หมออายุสามสิบเจ็ด เค้กรู้ดีค่ะ เค้กแค่อายุน้อยกว่าหมอ แต่เค้กไม่ใช่เด็กค่ะ” เขมมิกาพูดอย่างคนหัวรั้น รู้ดีว่าเขาแก่กว่าตนเองถึงสิบห้าปี ความคิดความอ่านย่อมต่างกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ใช่เด็กที่เขาจะมาด่าว่าไม่รู้เรื่องรู้ราว

“โอเคๆ งั้นบอกหน่อยคุณผู้ใหญ่ ว่าทำไมถึงป่านนี้ไม่ไปเตรียมตัวประชุม” ธามไทเริ่มปวดหัวที่ต้องเถียงกับแม่เด็กรั้นคนนี้จึงเลือกที่จะตัดปัญหาเสียให้จบ

“กะ ก็ดื่มน้ำส้มก่อนสิคะ เค้กถึงไป” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอน ถึงจะโมโหที่เขาเอาแต่ว่าเธอเป็นเด็ก แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นห่วงหมอหนุ่มอยู่ดี

“ถ้าฉันดื่ม เธอจะไปใช่ไหม”

ธามไทถามขึ้นด้วยความรำคาญใจ และเมื่อเห็นว่าเขมมิกาพยักหน้า เขาจึงรีบหยิบแก้วน้ำส้มเข้าปากรวดเดียวจนหมด

“โอเคนะ ไปได้แล้ว” พูดพร้อมกับหันไปสนใจเอกสาร ไม่สนใจร่างเล็กที่ตอนนี้ยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะยอมเดินออกไปในทันที

การประชุมผ่านไปได้ด้วยดี เลขาฯ คนใหม่ของเขาทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เธอจดรายละเอียดการประชุมส่งให้หมอหนุ่มทันทีหลังจากเสร็จการประชุมเมื่อตอนสิบเอ็ดโมง และแม้ว่าธามไทจะชื่นชมเด็กสาวอยู่บ้าง แต่ก็เลือกที่จะเก็บเงียบเอาไว้ เนื่องจากไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับเขมมิกาให้มากจนเกินไป

ก๊อกๆ

คุณหมอหนุ่มมองไปที่ห้องพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ ออกมา แทบไม่อยากจำแล้วว่าวันนี้เขมมิกาเคาะห้องเขากี่ครั้งแล้วกันแน่ จึงตะโกนออกไปด้วยความหัวเสีย

“เข้ามา!”

“หมอไม่ไปทานข้าวเหรอคะ นี่ก็เที่ยงแล้วนะคะ”

เขมมิกาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง ตอนแรก พิมอรเดินมาชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน แต่เธอเห็นว่าหมอธามไทยังไม่ออกไปไหนจึงไม่กล้าไปกินข้าวก่อนเขา

“นี่เธอเป็นเลขาฯ นะ ไม่ใช่แม่ที่จะตามฉันไปกินข้าว” ธามไทพูดอย่างอารมณ์เสีย เขาเกลียดผู้หญิงจู้จี้จุกจิกเป็นที่สุด น่ารำคาญ

“แต่เค้กเห็นหมอไม่ทานข้าวกลางวันมาสองวันแล้วนะคะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา” สาวน้อยทำเป็นไม่ได้ยินคำประชดประชันของชายหนุ่ม เพราะที่เธอเลือกเข้ามาในห้องนี้เพราะเป็นห่วงเขา

“มันเรื่องของฉัน ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะรำคาญเธอมากกว่านี้” เขาพูดโดยไม่มองหน้าเลขาฯ สาว สายตาจับจ้องอยู่แต่กับกองรายงานการประชุมเมื่อครู่นี้

“หมอเป็นหมอนะคะ น่าจะรู้เรื่องมากกว่าเค้ก เป็นโรคกระเพาะที นานนะคะกว่าจะหาย”

“เค้ก!”

เป็นครั้งแรกที่ธามไทเรียกชื่อของเขมมิกาออกมา เขาต้องการเรียกเธอเพื่อเตือนสติ เพราะตอนนี้ เจ้าหล่อนกำลังทำให้เขารำคาญอย่างถึงที่สุด

“ขอโทษค่ะ” คนตัวเล็กก้มหน้าทันทีที่โดนดุ ในเมื่อเขาไม่เชื่อในความหวังดีของเธอก็จนปัญญาจะไปบังคับ ปล่อยให้เป็นโรคกระเพาะไปเสียให้เข็ด

“ทำอะไรอยู่คะธาม”

ไม่ทันที่เลขาฯ ฝึกงานจะได้ออกจากห้องชายหนุ่มไป จู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูห้อง ก้าวเข้ามาอย่างถือวิสาสะ