ตอนที่ 10 เข้าป่ากับสามี

เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่ลี่ถิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นซึ่งเป็นเวลาที่นางตื่นเป็นปกติ แต่สามีอย่างเฉิงคุณกลับบอกให้นางนอนต่อไม่ต้องตื่นแต่เช้าขนาดนั้น

 แต่ลี่ถิงหรือจะยอมนางกลับบอกให้สามีนอนต่อส่วนนางจะไปรดน้ำผักและทำมื้อเช้าเตรียมเอาไว้หลังจากที่สามีกลับมาจากการนำสัตว์ป่าไปขาย นางและสามีรวมถึงน้องชายจะเข้าป่าเพื่อหาของป่าด้วยกัน

“ถิงเอ๋อร์เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะไม่ต้องรีบตื่นมากนักหรอก”

“ข้าชินเสียแล้วล่ะเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านเองก็นอนพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้ารดน้ำผักแล้วจะทำมื้อเช้าให้ท่านจะได้รีบเข้าเมืองไปขายของและรีบกลับ”

“อืม เสื้อผ้าของเจ้าที่ติดตัวมามีแค่สามชุดเท่านั้นเอาไว้พอขายได้เงินข้าจะซื้อให้เจ้าเพิ่มนะ”

“ยังไม่ต้องซื้อหรอกเจ้าค่ะท่านพี่ เสื้อผ้ายังพอใส่ได้ ที่สำคัญคือข้าวและแป้งต่าง ๆ ข้าอยากให้เรามีอาหารมากกว่านี้ก่อนเจ้าค่ะ น้องสองคนกำลังโตข้าอยากให้น้อง ๆ ได้เรียนหนังสือด้วย ท่านพี่นอนต่อเถอะเจ้าค่ะ”

“เจ้าเองก็อย่าทำอะไรที่เหนื่อยเกินไปเข้าใจหรือไม่ มันทำให้ข้ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถเลี้ยงดูให้เจ้าสบายได้มากกว่านี้”

“ท่านพี่อย่ากังวลไปเลยข้าไม่ได้ลำบากอันใด”

คล้อยหลังภรรยาออกไปแล้วเฉิงคุณก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง การที่เขาซื้อภรรยากลับมาครั้งนี้นับว่าสวรรค์เมตตาเขาจริง ๆ อย่างน้อย ๆ นางก็เป็นคนดีและคิดเผื่ออนาคตของน้องชายทั้งสองของเขาด้วย

 เขาช่างเป็นชายที่โชคดีจริง ๆ ลี่ถิงรดน้ำผักและให้อาหารไก่ น้องชายทั้งสองก็ตื่นมาช่วยนางเป็นปกติทุกวัน

ฮั่นคุณนั้นเพื่อที่จะได้กินอาหารอร่อย ๆ เขาจึงต้องรีบช่วยพี่สะใภ้ทำงานให้เสร็จนางจะได้รีบไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเขากิน

ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรแล้วการที่ได้เดินตามพี่สะใภ้นั้นย่อมหมายความว่าพวกเขาจะมีอาหารกินจนอิ่มท้องแน่นอน

“พี่สะใภ้ขอรับเช้านี้จะทำอะไรกินหรือขอรับ”

“แล้วฮั่นคุณอยากกินอะไรหรือจ้ะ”

“อะไรก็ได้ขอรับพี่สะใภ้ทำอะไรก็อร่อยข้าชอบ”

“น้องเล็กไปปลุกพี่ใหญ่จะได้ช่วยกันไปจับกุ้งมาให้พี่สะใภ้ทำมื้อเช้า”

“ได้เลย ๆ”

“ยังไม่ต้องไปจับหรอก เดี๋ยววันนี้เราจะกินเนื้อกัน หมูครึ่งตัวที่พี่ใหญ่เจ้านำกลับมาไม่ได้เอาไปขายพวกเราจะเก็บเอาไว้กินที่บ้าน ฮั่นคุณช่วยไปเก็บกะหล่ำปลี(เจวี่ยนซินช่าย)มาให้พี่ 1 หัวนะเดี๋ยวพี่จะผัดให้กิน”

“ได้เลยขอรับ”

“สวี่คุณจ้ะช่วยพี่ถอนหญ้าพวกนี้ออกจากแปลงผักก็พอ”

“ได้ขอรับพี่สะใภ้”

หลังจากที่ทั้งสามคนช่วยกันทำงานในช่วงเช้าเสร็จแล้ว ลี่ถิงก็เข้าครัวทำเมื่อเช้าสำหรับทุกคน เฉิงคุณที่ยังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง

ก็โดนน้องเล็กอย่างฮั่นคุณปลุกให้ตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาจะได้กินมื้อเช้าและเอาของเข้าไปขายในเมือง

หลังจากที่พี่ใหญ่อย่างเฉิงคุณที่กินมื้อเช้าก่อนทุกคนในบ้านเพราะต้องรีบเข้าเมือง ภรรยาอย่างลี่ถิงก็เอามันเผาเตรียมให้เขาเอาไปกินระหว่างทางด้วยหากรู้สึกหิว

การกระทำที่ใส่ใจนี้ทำให้เฉิงคุณที่ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากใครมาก่อนรู้สึกอบอุ่นหัวใจไม่น้อยและเขาสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลภรรยาของตนเองให้ดีไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแกนางได้

“พี่ใหญ่รีบกลับมานะ และอย่าลืมซื้อของที่พี่สะใภ้สั่งด้วย”

“ได้ ๆ พี่จำเอาไว้แล้วพวกเจ้าอยู่บ้านดูแลพี่สะใภ้ของพวกเจ้าให้ดีเข้าใจหรือไม่”

“วางใจพวกข้าได้เลยท่านรีบไปเถอะจะไม่ทันเกวียนของลุงหลี่นะ”

“อืมข้าไปล่ะ”

หลังจากส่งพี่ชายออกจากบ้านไปแล้วทั้งสองคนก็ช่วยพี่สะใภ้นำเมล็ดยวี่หมี่ออกไปตากและพลิกหน้าดินเตรียมปลูกยวี่หมี่และหนานกวา

เด็กทั้งสองคนไม่เคยบ่นเหนื่อยเลยสักครั้งไม่ว่างานที่ทำจะหนักหรือเหนื่อยขนาดไหนแต่ทั้งสองก็เต็มใจช่วยงานเต็มที่เท่าที่เขาทั้งสองคนจะสามารถแบ่งเบาภาระได้

เมื่อก่อนพวกเขาต้องพึ่งพาเงินจากการขายซากสัตว์ป่าของพี่ใหญ่อย่างเดียวเงินที่พี่ใหญ่หามาได้ไม่ได้มากมายจนเหลือพอที่จะนำมาสร้างบ้านใหม่หรือซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้พวกเขาได้ แค่มีอาหารกินเพียงพอในฤดูหนาวก็นับว่าดีไม่น้อย

 เมื่อในตอนนี้มีพี่สะใภ้เข้ามาและนำพาให้พวกเขาขึ้นเขาหาของป่าและมีอาหารมากขึ้น จึ่งทำให้ทั้งสองคนนั้นดีใจเป็นอย่างมาก

 หากว่าอะไรที่สามารถกินได้และสามารถนำมาปลูกในที่ดินของพวกเขาได้พวกเขาทั้งสองย่อมไม่ลังเลใจที่จะปลูกเพื่อให้ได้มีอาหารมากขึ้นได้กินอิ่มท้อง

ตอนนี้พวกเขากินอาหารวันละสามมื้อจากเดิมที่เคยกินวันละสองมื้อหรือได้กินแค่เพียงมื้อเดียวในช่วงเวลาที่อาหารขาดแคลน

“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนไปกินข้าวและเตรียมของรอพี่ใหญ่ของพวกเจ้ากลับมาจะได้เข้าป่ากัน”

“ขอรับ ไป ๆ กินข้าวกัน พี่สะใภ้ขอรับวันนี้ข้าขอมันเผาด้วยนะขอรับ”

“ได้ ๆ พี่มีให้ทั้งน้องรองน้องเล็กอยู่แล้ว ไปล้างมือกินข้าวเถอะ”

“ขอรับพี่สะใภ้”

หลังจากที่ทั้งสามคนกินมื้อเช้าเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปจนปลายยามเฉินแล้ว(07.00-08.59) เมื่อจัดการล้างถ้วยชามเรียบร้อยแล้วลี่ถิงเตรียมของใส่ตะกร้ารอเฉิงคุณกลับมาจากขายของป่าในเมือง

สวี่คุณเตรียมน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่สำหรับทุกคน ลี่ถิงเอามันเผาและยวี่หมี่ย่างใส่ตะกร้าของฮั่นคุณ

 เมื่อฮั่นคุณเห็นว่าพี่สะใภ้ย่างยวี่หมี่ให้เขาด้วยก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเพราะเขาชอบยวี่หมี่มากมันทั้งหอมและหวานอร่อยสุด ๆ ไปเลย

“พี่สะใภ้ท่านตามใจน้องเล็กเกินไปแล้วนะขอรับ อีกหน่อยคงจะไม่ต้องเดินกันแล้วข้าว่าเขาคงต้องกลิ้งเอา”

“พี่รองท่านพูดจาร้ายกาจมากไปแล้วหรือท่านไม่กิน ถ้าหากไม่กินข้าจะกินส่วนของท่านให้เอง ตกลงไหม”

“เรื่องอะไรล่ะที่จะให้เจ้ากิน นี่มันส่วนของข้านะข้าก็ต้องเป็นคนกินเองสิ”

ในขณะที่น้องชายทั้งสองกำลังโต้เถียงกันอยู่นั้นพี่ชายอย่างเฉิงคุณก็กลับมาพร้อมด้วยของที่ภรรยาต้องการทั้งหมด

 เงินที่ได้จากการขายของป่าในครั้งนี้เหลือแค่ไม่กี่อิแปะ เขายื่นเงินให้ภรรยาเก็บเอาไว้และเอาของไปเก็บในบ้านจากนั้นดื่มน้ำที่ลี่ถิงยื่นให้และพากันเดินขึ้นเขาไปทันที

ระหว่างทางก็มีเสียงพูดคุยกันระหว่างคนในครอบครัวเฉิงคุณมองดูน้องชายที่ร่าเริงและอ้วนขึ้นนิดหน่อยด้วยความเอ็นดู

“พี่สะใภ้วันนี้เราจะเจอของอร่อยอีกหรือเปล่าขอรับ”

“ไม่รู้สิถ้าหากโชคดีก็คงเจอนั่นแหละ”

“น้องเล็กตอนนี้ในหัวของเจ้ามีแต่เรื่องกินหรือยังไง”

“เอ๊ะ พี่รองนี่ยังไง หรือว่าท่านไม่กิน อย่าทำเป็นว่าข้าหน่อยเลยท่านเองก็กินเยอะพอ ๆ กับข้านั้นล่ะ”

“ฮ่า ๆ พอแล้ว ๆ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว เก็บแรงเอาไว้ก่อนดีหรือไม่เดี๋ยวจะเหนื่อยไปเสียก่อนนะ”

“พี่ใหญ่ ท่านรู้หรือไม่ว่าพี่สะใภ้เป็นดาวนำโชคของบ้านเราเลยนะ ข้าเชื่อว่าวันนี้เราต้องได้ของดี ๆ กลับมาแน่ ๆ”

“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าอยากซ่อมบ้านต้องใช้เงินประมาณไหนหรือเจ้าคะ แล้วหากว่าเราจะทำรั้วล้อมรอบที่ดินหลังบ้านทั้งหมดต้องใช้เงินมากหรือไม่เจ้าคะ”

“ก็มากโขอยู่ แต่ตอนนี้บ้านเราไม่มีเงินขนาดนั้น”

“เจ้าค่ะถ้าอย่างนั้นท่านช่วยตัดไม้ไผ่มาซ่อมรั้วบ้านให้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้เอาไว้ข้าจะรีบซ่อมให้ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ”

หลังจากที่เดินเข้ามาในป่าแล้วลี่ถิงเดินนำหน้าสามีและน้องชาย ในฝันนางจำได้ว่าป่าทางด้านนี้อุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมากไม่แน่นางอาจจะเจอถู่โต้ว(มันฝรั่ง) หรือไม่ก็ยวี่โถว(เผือก) ก็ได้

หรือถ้าหากเจอทั้งสองอย่างก็จะนับว่ามีโชคไม่น้อยตอนนี้อากาศร้อนมากแต่เมื่อเดินเข้ามาในป่าลึกที่มีต้นไม้หนาแน่นทำให้ไม่ร้อนเท่าที่ควร

 อากาศเย็นสบายมากทั้งสี่คนเดินเข้าป่ามาเรื่อยสวี่คุณมองหาพืชที่ลูกสีแดงและสีเขียวตามที่ได้เคยคุยกับพี่สะใภ้เอาไว้

ส่วนน้องเล็กนั้นมองหาผลไม้ป่าและพืชแปลก ๆ และคอยถามลี่ถิงอยู่ตลอดเวลาว่ามันกินได้หรือไม่ เฉิงคุณมองท่าทีกระตือรือร้นของน้องชายแล้วได้แต่ยิ้มเอ็นดู

น้องชายของเขาร่าเริงก็ดีแล้ว เขาได้แต่หวังว่าทั้งสองคนจะเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงไม่เจ็บป่วยเขาไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว

ทั้งสี่คนเดินเข้าป่าลึกมาไกลพอสมควรแต่ยังไม่เจออะไรที่สามารถกินได้เลย พวกเขาจึงตัดสินใจนั่งพักเหนื่อยที่ลานหิน

ฮั่นคุณนอนกางแขนกางขาบนลานหิน เพราะเหนื่อยมาก ขาเล็ก ๆ ของเขาแทบจะหลุดออกจากกันแล้ว

“เราพักกันตรงนี้ก่อนสักครู่ ท่านพี่หิวหรือไม่เจ้าคะ ข้าเอามันเผากับยวี่หมี่ย่างมาด้วย ท่านกินรองท้องเสียหน่อยนะเจ้าคะ”

“ขอบใจเจ้ามาก” เขารับเอาของกินที่ภรรยายื่นมาให้และลงมือกินอย่างมีความสุข

“ข้าก็หิวแล้วข้าก็จะกินส่วนของข้าเช่นกัน”

“น้องเล็กเจ้าก็หิวทั้งวันนั่นแหละ”

“พี่รอง ท่านจะขัดข้าไปถึงไหน ท่านไม่หิวก็เอามา ข้าจะกินเอง”

"เรื่องอะไรข้าจะให้เจ้าล่ะ นี่มันส่วนของข้านะ"

สองสามีภรรยามองดูเด็กทั้งสองคนด้วยความเอ็นดู ลี่ถิงมองไปรอบ ๆ ในขณะที่นั่งพักเหนื่อยเพื่อมองว่านางจะเจออะไรที่สามารถเอากลับไปกินได้หรือไม่

แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะนางไม่เจออะไรเลย แต่ที่ตรงนี้ไม่มีไม่ใช่ว่าที่อื่นจะไม่มีหลังจากที่พักเหนื่อยและรอทั้งสามคนกินอิ่มแล้วจึงได้เดินต่ออีกครั้ง

ระหว่างทางที่เดินผ่านต้นไม้น้อยใหญ่ก็เจอเข้ากับเซียงกู (เห็ดหอม) ที่เกิดอยู่ที่ต้นไม้แห้งตายอยู่เป็นจำนวนมากไม่รอช้าลี่ถิงเข้าไปเก็บทันทีและเฉิงคุณกับน้อง ๆ ก็มาช่วยเก็บด้วยเช่นกัน

“ท่านพี่เซียงกูตากแห้งสามารถนำไปขายได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้สิ ราคาดีด้วยนะ”

“แต่ข้าจะไม่ขายหมดนะเจ้าคะ เราขายแค่ครึ่งเดียวพอ ที่เหลือเราเก็บเอาไว้กินในครอบครัวของเรา"

“ได้ ตามใจเจ้า แล้วแต่เจ้าจะเห็นสมควร”

หลังจากเก็บจนหมดแล้วทั้งสี่คนก็ออกเดินต่อทันที เดินมาได้ไม่นานลี่ถิงแทบอยากจะกรี๊ดลั่นป่าเลยจริง ๆ ไม่เสียแรงที่จดจำความฝันของตัวเองได้แม่น

 ในที่สุดก็หาเจอแล้วสิ่งที่จะทำให้ครอบครัวสามารถอยู่รอดได้ไม่ต้องกังวลว่าจะหนาวตายแล้วขอบคุณสวรรค์ที่เมตตานาง