บทที่ 100

เซียงหรงมองชายแปลกหน้าเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แม้จะรู้สึกหวาดระแวงอยู่ลึกๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชายร่างใหญ่ชุดดำสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าผู้นี้ช่วยชีวิตนางเอาไว้ ช่วยนาง...ทั้งในตอนที่นางเสี่ยงชีวิตกระโดดลงมาจากหน้าผาสูงชัน และตอนนี้

สายตาของเฉินเซียงหรงกวาดมองไปรอบๆ อีกครั้ง

กระท่อมหลังนี้ดูเหมือนจะถูกปล่อยทิ้งร้างมานานแล้ว โต๊ะไม้ที่วางตะเกียงอยู่มีรอยถลอกลึก มุมหนึ่งของผนังมีช่องโหว่ที่ลมพัดผ่านเข้ามาได้ ดังนั้น นอกจากกลิ่นสาบภายในกระท่อมแล้ว ยามนี้นางได้กลิ่นสนเขาอ่อนๆ ลอยมากับสายลม

นางเริ่มรู้สึกถึงความเย็นของกระแสลมที่กัดกินเนื้อหนัง

“ข้าจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไว้จนวันตาย...ข้าจำได้ว่าคล้ายจะเห็นท่านพลิ้วตัวมารับร่างข้าไว้ก่อนจะตกลงไปในแม่น้ำ ท่านเป็นจอมยุทธ์ใช่หรือไม่ จึงสามารถช่วยข้าไว้ได้เช่นนี้” นางถาม น้ำเสียงเจือความขอบคุณ

เขาไม่ตอบ

ไม่เพียงไม่ตอบ ยังเบนสายตาไปทางอื่นด้วยซ้ำ

ดวงตาที่มองลอดหน้ากากนั้นยังคงนิ่งลึก

ท่าทางเช่นนี้...ดูๆ ไปแล้ว ก็คล้ายองครักษ์ที่รับหน้าที่ติดตามคุ้มกันนางเช่นกัน

หรือว่า...

นางอดถามไม่ได้ “ท่านคือองครักษ์จากตำหนักจวิ้นหวังที่คอยติดตามคุ้มกันข้าหรือ?”

“ไม่ใช่” เขาตอบเสียงเรียบ

เซียงหรงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยออกมา “แม้จะรบกวนท่านจอมยุทธถึงเพียงนี้แล้ว ทว่ายามนี้ข้าจนตรอกแล้วจริงๆ ข้าขอความกรุณา...ท่านพอจะช่วยพาข้ากลับบ้านได้หรือไม่”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ความคิดบางอย่างก็พลันแล่นเข้ามาในหัวนาง

กลับบ้าน?

จริงอยู่ที่ว่าไม่ว่าจะอย่างไรนางก็ต้องกลับไปที่นั่น แต่หากกลับไปตอนนี้ ผู้ใดเล่าจะคุ้มครองนาง อนุหานและแม้กระทั่งพี่ชายรองจะไม่ลงมือกับนางอีกหรือ

อย่างน้อยๆ คนทั้งคู่ก็อาจทำบางอย่างเพื่อปิดปากนาง หรือไม่ก็เพื่อทำลายความน่าเชื่อถือของนาง...บางอย่าง...ที่ไม่ดีมากๆ

ท่านพ่อกับพี่ชายใหญ่ของนางไปราชการต่างเมือง น้องเล็กของนางเองก็ติดอยู่ในสำนักศึกษาที่ยามนี้ทั้งปิดประตูไม่ต้อนรับผู้ใดและไม่ปล่อยให้คนข้างในออกไปที่ไหนได้อย่างเคร่งครัด ในจวนเหลือเพียงอนุทั้งสามกับเหล่าพี่สาวน้องสาวต่างมารดา และ...พี่ชายรอง...

ทว่าต่อให้นางรอดจากคนเหล่านั้นได้ นางก็ยังต้องเผชิญหน้ากับคู่หมั้นอย่างหลี่จือหลิน และการแต่งงานที่ไม่ปรารถนา

ในจวนกั๋งกงของนางยังเป็นได้ถึงเพียงนี้ แล้วภายในตำหนักจวิ้นหวังที่ยิ่งใหญ่แห่งนั้นเล่า

ดวงตาของเซียงหรงฉายแววกังวล ความหวาดกลัวที่ถูกเก็บซ่อนไว้กลับมาหลอกหลอนนางอีกครั้ง

“ไม่...ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงกว่าก่อนหน้า แม้ดวงตาจะยังเจือความหวาดหวั่นเศร้าสร้อย “ข้าอยากกลับไปดูพี่ซู่ซินคนของข้าว่าปลอดภัยดีหรือไม่และส่งจดหมายสำคัญถึงท่านพ่อ พี่ชายใหญ่ และน้องเล็กที่อยู่ในเมืองหลวง หลังจากนั้น...” เซียงหรงกำมือแน่น รวบรวมความกล้า ก่อนจะกล่าวออกไป “ข้าขอร่วมเดินทางไปกับท่านได้หรือไม่”

เขาหรี่ตามองนางนานเหมือนกำลังประเมิน

“ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ทั้งยังไม่ได้...ทำสิ่งไม่ดีใดสักนิด...” เสียงของนางเริ่มสั่นไหวเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ทว่าท้ายประโยคยังคงหนักแน่นมั่นคง “ข้าเชื่อว่าท่านไม่ใช่คนชั่ว”

ชายสวมหน้ากากจ้องมองนางเงียบๆ อีกครู่ใหญ่ ก่อนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เหตุผลที่ข้าต้องช่วยเหลือเจ้าถึงเพียงนั้น ยังมีไม่พอ”