บทที่ 101

“ข้าขอร้อง...” เซียงหรงเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ “ข้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ที่บ้านของข้าในยามนี้ไม่มีใครที่ข้าจะไว้ใจได้อีก อีกทั้ง... อีกทั้งในเมืองหลวงยังมีสิ่งที่น่ากลัวมากๆ รอข้าอยู่ที่นั่น...” นางพยายามยื่นข้อเสนอ “ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ขอเพียงท่านช่วยสะสางเรื่องที่ยังค้างคาใจและพาข้าหลบหนีจากฝันร้ายเหล่านั้น ข้ายินดีติดตามรับใช้ท่านในฐานะบ่าวคนหนึ่ง จะไม่สร้างความลำบากใดใดให้ท่านจอมยุทธสักนิด”

“บ่าวคนหนึ่ง...” ชายสวมหน้ากากนิ่งเงียบไปอีกพักใหญ่ ก่อนถอนหายใจยาว “เอาเถิด หากเจ้าไม่สร้างปัญหาจริงดังปากว่า ข้าจะให้เจ้าเดินทางไปด้วย ระหว่างนั้นสบโอกาสค่อยหาทางส่งจดหมายไปถึงบิดาและพี่น้อง เรื่องคนของเจ้า สหายของข้าช่วยนางเอาไว้แล้ว”

“จริงหรือ!”

ได้ยินเช่นนี้ เซียงหรงโล่งใจเป็นอย่างยิ่ง

เขายังคงกล่าวต่อไป “ตงหลินผู้นี้เป็นสุภาพชน เชื่อถือได้ คนของเจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่มีความคิดอยากกลับบ้านก็ไม่ควรติดต่อ ‘คนของเจ้า’ ผู้นั้นอีก”

แม้แววตาของชายคนนี้จะดูน่าเชื่อถือ ทว่านางไม่อาจไม่ไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง

“ข้าอยากไปดูให้เห็นด้วยตาตนเองสักครั้ง” เช่นนี้ก็จะยืนยันได้ด้วย ว่าคนผู้นี้เชื่อถือได้อย่างแท้จริง “แค่เพียงไปลอบดูจากที่ไกลๆ เท่านั้น” นางเอ่ยสำทับ

“ข้านัดพบกันตงหลินที่หมู่บ้านว่อหลงที่อยู่ไกลออกไปทางตะวันออก ไว้ถึงที่นั่นเมื่อไหร่ เจ้าย่อมได้พบนาง”

“จริงหรือ” เซียงหรงรู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด นางค้อมศีรษะลงเล็กน้อยกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณท่านจอมยุทธและสหายที่เมตตา”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงเอนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ปล่อยให้นางเอนหลังพิงหมอนที่ทำจากเสื้อคลุมของตน

เซียงหรงพลันรู้สึกถึงความหวังเล็กๆ ที่เริ่มกลับคืนมา

ยามนี้แม้ทางข้างหน้าจะยังมืดมน แต่นางรู้ว่า ณ ตอนนี้ การก้าวเดินไปกับชายลึกลับผู้นี้ คือหนทางหลุดพ้นดีๆ ทางเดียวที่นางมี

แม้จอมยุทธที่นางรู้ชื่อภายหลังว่า ‘ตงหยาง’ จะดูเฉยชา ทว่ายังพอมีเมตตาและเอาใจใส่ เขารออยู่ถึงสามวันจนแน่ใจว่ากระดูกข้อเท้าของนางเข้าที่ดีแล้วจึงค่อยออกเดินทาง

ตลอดระยะเวลาสามวันที่ผ่านมา ล้วนเป็นเขาที่หาน้ำ หาอาหาร และยา มาให้นางได้กินได้ใช้อย่างพอเพียงจนถึงที่

ยามพลบค่ำ บนเส้นทางทอดยาวที่เต็มไปด้วยหินลื่นและดินทราย เซียงหรงกับตงหยางเดินเคียงกันมาเงียบๆ แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันสาดส่องผ่านยอดไม้ สร้างเงาทอดยาวบนผืนดิน ร่างสูงในชุดคลุมสีดำสนิทก้าวเท้าอย่างมั่นคง ขณะที่นางก้าวเดินกระย่องกระแย่งตามหลัง เขาถือห่อสัมภาระเพียงเล็กน้อย ส่วนในมือนางมีแค่กระบอกน้ำไม้ไผ่เก่าๆ ที่เขาโยนมาให้นางเมื่อตอนเช้า

ตลอดทาง นางไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนัก ส่วนเขา...ก็มักจะพูดแต่คำเหน็บแนมเสียมากกว่า

ตงหยางกล่าวว่า มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่านางเป็นคุณหนูจากตระกูลที่สูงส่งผู้หนึ่ง สตรีที่เกิดในตระกูลสูงอย่างนางที่ไหนเลยจะทนตกระกำลำบากกับเขาได้

ทว่าเขากำลังจะไปทางเมืองป๋าย เมืองหนิงอัน และเมืองฝูหมิงที่บิดาและพี่ชายคนโตของนางไปตรวจราชการ หากนางติดตามเขาไปเรื่อยๆ ย่อมสามารถหาทางส่งจดหมายถึงบิดาและพี่ชายได้ ส่วนจดหมายที่อยากส่งถึงน้องเล็ก ฝากบิดาและพี่ชายใหญ่ส่งถึงเขาอีกทอดหนึ่ง น้องชายสามของนางคงไม่ถึงขั้นโมโหหรือน้อยใจกระมัง...ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องอดทนและยอมเสี่ยง

ดังนั้น มิไยที่ตงหยางจะคอยพูดเกลี้ยกล่อม ไปจนถึงผลักไสให้นางพาสาวใช้ผู้ภักดีที่จะได้พบกันในอนาคตอันใกล้กลับไปที่จวน นางก็ยังยืนกรานเพียงคำเดียวว่า ‘ไม่กลับ’ ทั้งยังอวดเก่งยืนกรานว่าตนเองสามารถใช้ชีวิตแบบชาวบ้านธรรมดาๆ ได้อีกด้วย

นั่นจึงเป็นที่มาของคำเหน็บแนมจากตงหยาง

อา...ชายผู้นี้ลิ้นคมราวกับดาบเล่มโตที่เขาพกมาด้วยไม่มีผิด!