อนุตัวร้ายขอทำสวน

อนุตัวร้ายขอทำสวน

last updateLast Updated : 2025-10-07
By:  ประดับดินUpdated just now
Language: Thai
goodnovel16goodnovel
10
6 ratings. 6 reviews
64Chapters
8.7Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

อันไป๋เล่อหญิงงามผู้เคยเป็นอนุตัวร้ายคนโปรดของคุณชายรองเผยกู้หยาง เมื่อถูกขับออกตระกูลเผย นางไม่ร่ำร้อง ไม่แต่งงานใหม่ กลับขอทำสวน ปลูกผัก ทำขนมขายเลี้ยงชีพ น่าขันยิ่งนัก ผู้ใดไม่รู้ว่าอันไป๋เล่อเคยชินกับความหรูหรา นางจะทนอยู่ท่ามกลางแดดลม โคลนตม และกลิ่นปุ๋ยได้สักกี่วัน? ใครต่อใครล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "นางแค่เรียกร้องความสนใจ สร้างภาพให้ดูน่าสงสาร เพื่อเพิ่มราคาตัวเองเท่านั้นล่ะ!" “สุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งบิดา... แต่งกับคหบดีสูงวัยสักคน แล้วใช้เรือนร่างเสวยสุขอย่างเคย จะไปไหนพ้น!” ใครจะเชื่อว่าสตรีผิวบางมือขาวจะมีวันยินดีปลูกผักแทนวาดรูป ชำระดินแทนร่ายรำ ใครจะเชื่อว่า... "อนุตัวร้าย" ที่เคยก่อเรื่องในจวน จะกลายเป็นหญิงชาวสวนในแปลงผักได้จริง? แต่แน่นอนผู้คนเหล่านั้นก็แค่ “เฝ้ารอ” วันที่นางจะล้มเหลว เพื่อจะได้หัวเราะสะใจยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1 ทบทวน

「汐見結衣(しおみ ゆい)様、先日ご予約いただきました結婚式場の件ですが、キャンセルということでよろしいでしょうか?」

結衣はスマホを握る指先にぐっと力を込めたが、声に感情はなかった。

「ええ、お願いします」

「かしこまりました。それでは、キャンセル手続きを進めさせていただきます」

「ありがとうございます」

電話を切ると、結衣は薬指から結婚指輪を抜き取り、テーブルに置いた。それから立ち上がって、スーツケースを引いて家を出て行った。

……

半月前。

夕方、結衣は一件の裁判を終えて、裁判所を出るとすぐにスマホを確認した。

LINEを開くと、ピン留めされたトーク画面には、結衣が送った数十件のメッセージが並んでいたが、相手からの返信は一件もなかった。

先月、二人は結婚式の招待状のデザインで口論になった。

その翌日から、婚約者の長谷川涼介(はせがわ りょうすけ)は海外出張に出てしまった。

この一ヶ月間、結衣がどんなにメッセージを送って仲直りを求めても、涼介はすべて既読無視だった。

この関係において、結衣は惨めなほど自分を低くして尽くしたが、それでも涼介の心を取り戻すことはできなかった。

親友の相田詩織(あいだ しおり)は見ていられず、皮肉交じりにこう言ったものだった。

毎年あれほど多くの離婚訴訟を担当して、数々のくず男を見てきたでしょう?なのにどうしてまだ長谷川涼介にこだわって、彼の本性を見ようとしないの、と。

実は、結衣は涼介の本性が見えていないわけではなかった。ただ、どうしても手放せなかったのだ。

かつてあれほど愛し合っていた二人が、最後には心が離れて、互いに嫌悪しあう結末を迎えることが耐えられなかった。

そして結衣は……涼介のことを、どうしても諦めきれなかった。

八年も一緒にいたのだから、結衣にとって涼介がいない自分など想像もできなかった。

そして彼のいないこれからの生活を、いったいどう送ればいいのか、皆目見当もつかなかった。

メッセージを打ちかけていた、まさにその時。突然、スマホの通知が画面に表示された。

涼介のSNSが更新された知らせだった。

投稿されていたのはシンプルな海の写真。だが結衣は、それが自分が涼介と一緒に行きたいと何度も話していたモルディブだとすぐに分かった。

結衣の指が止まってから、彼とのトーク画面に戻ろうとした瞬間。親友の詩織からメッセージが届いた。

タップすると、篠原玲奈(しのはら れな)のSNS投稿のスクリーンショットだった。

涼介と全く同じ海の写真。ただ、そこには一文が添えられていた。

――出張で疲れたって軽くこぼしたら、彼がモルディブ旅行に連れてきてくれた!

モルディブが結衣にとってどれほど特別な場所か、涼介が知らないはずはなかった。

結衣があれほど「一緒に行きたい」と言い続けていた場所。涼介はいつも「忙しい」とはぐらかしていたのに、まさか別の女を連れて行ったなんて……

まばたきをした瞬間、抑えきれずに涙がこぼれた。

さっき外で感じた冷たい風が、まるで心の中にも吹き込んできたかのようになった。

その時、詩織から電話がかかってきた。

「あの篠原玲奈って女、マジでむかつくんだけど!

結衣が長谷川ともうすぐ結婚するって知ってて、わざと彼と同じ写真をアップするなんて、最低な嫌がらせよ!

それに長谷川のやつも大概ひどいわよ!どこへ行こうが勝手だけど、なんでわざわざモルディブを選ぶの?

結衣がずっと一緒に行きたがってた場所だって知らないはずないでしょ?八年も付き合ったのに!

あいつら、ここまであからさまにしやがって!結衣が浮気されてもう三年になるのよ?それでもあいつと結婚して、この先一生そんな目に遭い続けるつもり?」

結衣の胸は締め付けられるように痛んだ。詩織の言うことは、それこそ痛いほど分かっていた。

でも、八年も付き合って、結婚式まであと一ヶ月余り。今さら諦められなかった。

結衣は、最後にもう一度だけ彼に賭けてみたいと思った。それでも望む結果にならなければ、その時はきっぱり諦めようと、そう心に決めた。

「詩織、土曜日はウェディングドレスとブライズメイドドレスの試着日だから、忘れないで来てね」

電話の向こうの声がぴたりと止まった。次の瞬間、詩織は何やら汚い言葉を吐き捨てて、一方的に電話を切った。

結衣の言葉に、詩織は呆れて怒りを抑えきれなかった。

ここ数年、涼介の心変わりは誰の目にも明らかだった。なのに結衣は、いわゆる痛い目を見るまで分からないタイプで、いつか涼介が必ずもう一度振り向いてくれると信じ込んでいる。

詩織が結衣には言わなかったことがある。それは、自分が何度も、涼介が別の女性と抱き合ってホテルに入っていくところを目撃していたことだ。

涼介はとっくに腐りきっていた。かつて結衣だけを見つめていた男ではなく、どこからどう見てもクズ男になり下がっていた。

あんなクズ男、事故にでも遭ってしまえばいい。一生、不幸のどん底にいればいいんだわ!

その夜、結衣はよく眠れなかった。何度も悪夢にうなされ、明け方近くになってようやく眠りかけた。

うとうとし始めた、ほんの束の間。玄関ドアの電子ロックが解除される音が聞こえた。

結衣ははっと目を開けた。体を起こすとほぼ同時に、涼介が寝室のドアを開けて入ってくるのが見えた。

涼介はスーツケースを引き、ひどく疲れ切った顔をしている。長い旅の疲れがありありとにじんでいた。

しかし結衣は、彼のシャツの襟元についた口紅の跡と、胸元に微かに見える引っ掻き傷を見逃さなかった。

布団を握る手がぐっと固くなって、心臓を冷たい手で鷲掴みにされたような痛みが走った。

結衣が起きているのに気づくと、涼介はわずかに眉を上げた。

「起こしちゃった?」

涼介は答えを待つでもなく、スーツケースを引いてクローゼットへ向かって、扉を開けて着替えを探し始めた。

結衣は深く息を吸って、涼介の背中を見つめて問いかけた。

「……篠原さんを、モルディブに連れて行ったの?」

シャツを取り出していた手が一瞬止まった。涼介は振り返り、嘲るような笑みを口元に浮かべて結衣を見た。

「なんだ?そこまで行きたいなら、俺たちのハネムーンもそこにするか?」

涼介の口調に含まれた明確な棘を受け止めて、結衣の顔からさっと血の気が引いた。

「私がどれだけ……モルディブに行きたかったか、あなたは知ってるはずよ」

「お前が行きたいからって、玲奈が行っちゃ駄目なのか?」

「そういう意味じゃない……私は、ただ……」

——あなたと一緒に行きたかったのに。

結衣が言い終わるのを待たず、涼介は苛立たしげにさえぎった。

「もういい。こっちは出張帰りで疲れてるんだ。お前と言い争う気はない」

彼は一方的に背を向けながらバスルームに入り、「バン!」と乱暴にドアを閉めて、結衣の前から姿を消した。

結衣は俯いて、血の気を失って白くなった自分の指先を見つめながら、口元に自嘲めいた笑みを浮かべた。

以前ならまだ言い返してきたのに、今では口論することさえ億劫なのだ。

涼介がシャワーを浴びてバスルームから出てきたとき、結衣はすでに着替えと身支度を終え、ドレッサーの前に座って鏡に向かって、まさに口紅を引いているところだった。

結衣は今日、深い緑色のベルベットのロングドレスを身にまとった。腰まである長い髪を下ろし、丁寧に化粧をしていた。あまりの美しさに目を奪われるほどだった。

涼介は一瞬ちらりと彼女に目をやったが、何の感情も浮かべず、すぐに視線をそらした。

涼介がコートを羽織り、家を出て行こうとしたとき、結衣は落ち着いた口調で念を押した。

「土曜日はウェディングドレスの試着日だ。今度こそ遅刻しないで」

結衣が最も嫌うのは時間を守らない人間だった。涼介と付き合い始めた理由の一つは、彼が時間を守る人だったからだ。

しかし、涼介が心変わりしてからは、他の女のために何度も結衣との約束を反故にしてきた。

涼介の口元に、侮蔑の色さえ帯びた嘲りの笑みが浮かんだ。

「心配するな」

彼が言い終わると同時に、涼介のスマホがけたたましく鳴った。わざとか偶然か、彼はスピーカーフォンにした。篠原玲奈の妙に甘ったるい声がスピーカーから流れ出した。

「社長ったら、昨日はちょっと激しすぎたんだから。おかげで、アソコがまだ痛いんだもん。ちゃんと責任取ってよ!」

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

user avatar
Magic Muffin
รอจบแล้วจะมาอ่านนะ
2025-10-07 18:55:15
0
default avatar
Applejack
ยังไม่จบอีกเรื่อง กิ๊ซ
2025-10-03 14:22:04
1
default avatar
tong.tt868
สนุก เนื้อเรื่องน่าติดตาม
2025-10-03 08:36:00
1
user avatar
Krujaew Naka
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ชอบมากค่ะ
2025-09-24 18:37:50
3
user avatar
สุภาพร พมมะวงสา
ขออย่าให้สามีเก่าเป็นพระเอกเลยน่ารังเกียจ
2025-09-22 08:28:33
5
user avatar
Suphanida Oomamp Utama
สนุกดีอ่านแล้วไม่ดราม่าดีคะ
2025-09-19 13:47:15
2
64 Chapters
ตอนที่ 1 ทบทวน
ณ สวนท้ายเรือนอันสงบงามใต้ร่มเงาไม้ผลัดใบหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งทอดสายตาเหม่อลอย ดวงหน้าขาวเนียนราวหยกพิสุทธิ์ แก้มแต้มสีระเรื่อดั่งกลีบพีชในยามเช้า นัยน์ตาดำขลับทอดมองไร้จุดหมาย แต่กลับงดงามจนยากละสายตาเส้นผมดำขลับถูกรวบไว้หลวม ๆ ริ้วผ้าโปร่งบางสะบัดไหวต้องลม ราวภาพวาดในร่างของ “อันไป๋เล่อ” อนุตัวร้ายของคุณชายรองเผย ผู้ไม่มีใครกล้ามายุ่ง เวลานี้มีหญิงสาวจากอีกภพหนึ่งสถิตอยู่นาง...ผู้เกิดใหม่“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเกิดใหม่ครั้งนี้ จะได้มาอยู่ในยุคโบราณเช่นนี้”นางทอดถอนใจเบา ๆชีวิตก่อน... คาเฟ่เล็ก ๆ ที่ลงมือสร้างขึ้นจากศูนย์ ต้นไม้ทุกต้นในนั้นล้วนเป็นความตั้งใจกุหลาบใหญ่ข้างทางที่เคยผลิดอกบานสะพรั่งทุกฤดู ใบไม้ของมันในยามสุดท้ายกลับเปลี่ยนสีและร่วงหล่นเพราะน้ำท่วมนางได้แต่เฝ้ามองด้วยความรู้สึกปวดใจ เดิมทีก็มีปัญหาด้านสุขภาพปัญหารุ่มเร้าทำให้โรคหัวใจกำเริบ นางถึงได้มาเกิดใหม่ที่นี่เฮ้อ!! สวรรค์คงลืมลบความทรงจำ“อย่างน้อยสวรรค์ก็ให้โอกาสเริ่มต้นใหม่” นางมองรอบสวน หญ้านุ่มล้อสายลม มุมแสงดี เงาไม้พอเหมาะ... หากได้ตั้งซุ้มชาเล็ก ๆ สักมุม ปลูกไม้หอมริมรั้วอีกสักหน่อย คงไม่เลว“ที่นี่.
last updateLast Updated : 2025-08-20
Read more
ตอนที่ 2 ขุดหลุมฝั่งคน
ขุดหลุมฝั่งคน ซ่งเหยานั่งกินอย่างระมัดระวัง เขาไม่เอ่ยวาจาเพียงแต่คอยลอบมองมารดาอยู่เงียบ ๆ พอทานเสร็จก็รีบขอตัวไม่กล้ารบกวนอีกฝ่าย ไป๋เล่อมองตามหลังแล้วถอนหายใจ น่ารักขนาดนี้ไม่รู้ว่าไป๋เล่อคนเดิมใจคอทำร้ายได้อย่างไร นางตกใจมากหลายวันแล้ว ควรได้เริ่มต้นทำอะไรสักทีพอกินเสร็จนางหันไปสั่งสาวใช้อาเหมย “ข้าจะเขียนจดหมายสักหน่อยเจ้าไปฝนหมึกเถอะ”สิ่งแรกที่ต้องทำ...คือบอก “บิดา” ของนางบอกเขาว่านางจะ ไม่แต่งงานใหม่ไม่ไปเป็นเครื่องมือของตระกูลอีกต่อไปนางจะอยู่ที่นี่ในจวนนายท่านรอง แม้จะไร้ที่พึ่งพิงและไม่เป็นที่รักคิดถึงนายท่านรองแล้วนางได้แต่ถอนหายใจ เสียดายหล่อขนาดนั้นกลายเป็นสามีเก่าไปแล้วตอนนี้คงต้องใช้ชีวิตเพื่อตัวเองและเลี้ยงดูบุตรชายผู้น่ารักคนนั้น...อย่างดีที่สุดมือเรียวหยิบพู่กันขึ้นเริ่มเขียนอาเหมยที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองผู้เป็นนายด้วยสีหน้าลังเล ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยขึ้นเบา ๆ “อี้เหนียงจะไม่ออกเรือนใหม่หรือเจ้าคะ” ไป๋เล่อหยักหน้า “อืม...ไม่แต่งแล้ว”อาเหมยนิ่งงัน เอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวจะขัดใจอีกฝ่าย“แต่อี้เหนียง...ข้าวของเครื่องประดับเราขายเก
last updateLast Updated : 2025-08-20
Read more
ตอนที่ 3 ไม่อยากจะเชื่อสายตา
หลังจากแบกจอบกลับมาถึงเรือนท้ายอันไป๋เล่อก็วางมันพิงไว้ข้างกำแพงหิน ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือน กลับออกมาอีกครั้ง พร้อมชุดขี่ม้าสีเรียบที่เคยใช้ตอนเดินทางผ้าคาดเอวถูกมัดแน่นเพื่อให้เคลื่อนไหวคล่องตัว บ่าวไพร่ที่มาแอบดูต่างไม่เชื่อสายตา พวกเขามองดูอยู่ครู่หนึ่งนางคว้าจอบขึ้นอีกครั้ง แล้วเริ่มลงมือถางหญ้าที่รกอยู่รอบเรือนจอบในมือถูกเหวี่ยงดูค่อนข้างเชี่ยวชาญท่วงท่าราบเรียบ แต่กลับเต็มไปด้วยความตั้งใจเสียง "ฉับ ฉับ" ของจอบดังเป็นจังหวะคลุกเคล้ากับกลิ่นหญ้าและดินชื้นที่พุ่มไม้ห่างออกไปเล็กน้อยบ่าวไพร่สามคนแอบมองด้วยสายตาเบิกกว้าง“นั่น...อี้เหนียงสี่กำลังถางหญ้าเองจริง ๆ?”พวกเขาต่างไม่เชื่อสายตาตนเองยิ่งดู...ก็ยิ่งตะลึงแต่ยังไม่ทันได้กระซิบกันต่อ เสียงเรียบนิ่งแฝงน้ำเสียงดุเล็ก ๆ ดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “พวกเจ้ากำลังทำอะไร!!” ทั้งสามสะดุ้งเฮือก รีบหันขวับกลับไปทันใดนั้นก็ถอนหายใจโล่งอกแทบพร้อมกัน“คุณชายสี่...บ่าวตกใจหมดขอรับ...”ซ่งเหยาคุณชายสี่ของจวนเผย ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง แววตาจริงจังเกินวัยแม้อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่ท่าทางกลับดูน่าเกรงขามในสายตาบ่าวไพร่“นี่พวกเจ้ากำลัง
last updateLast Updated : 2025-08-20
Read more
ตอนที่ 4 ไม่ต้องรีบเร่ง 1/2
เมืองอี้โจวอยู่ห่างจากเมืองหลวงหลายร้อยลี้ แต่ก็ยังนับว่าเป็นเมืองใหญ่ ถนนสายหลักปูด้วยหินสีหม่นทอดยาว ผู้คนสัญจรไปมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงเรียกขายสินค้าดังคลอเคล้าไปกับกลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ลอยอบอวลอยู่ทั่วในยามที่เดินผ่านแถวร้านรวง อันไป๋เล่อหันไปถามอาเหมยเสียงเรียบ “พวกเราเหลือเงินอยู่เท่าไร”อาเหมยรีบตอบ “คุณหนู...มีอยู่เพียงสิบกว่าตำลึงเจ้าค่ะ”นางเว้นไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “เช่นนั้น...คงต้องนำเครื่องประดับออกไปขายอีก...ไม่เช่นนั้นคงไม่พอใช้จ่าย”“เช่นนั้นก็ไปขายกันเถอะ”อันไป๋เล่อเอ่ยเสียงราบ พลางยกข้อมือขึ้น ดึงกำไลหยกสีเขียวอ่อนที่สวมอยู่ออกมา แสงแดดสะท้อนบนผิวหยกใส หญิงสาวยิ้มพอใจ ดูแล้วน่าจะได้ราคาดี นางเหลือบไปยังป้ายเขียนด้วยอักษรสีทองว่า “หอหงส์ชิง” แล้วก็ก้าวเดินออกไป อาเหมยที่เดินเคียงอยู่ข้าง ๆ รีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน“คุณหนู...ให้ข้าไปจัดการเถอะเจ้าค่ะ ท่านไม่จำเป็นต้อง...”อันไป๋เล่อส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนก้าวเท้าไปข้างหน้า“ไม่เป็นไร...ไปด้วยกันเถอะ”ภายในร้ายมีลูกค้าพูดคุยกันหลายกลุ่ม เมื่ออันไป๋เล่อก้าวเข้าสู่หอหงส์ชิง ใบหน้าอันโดดเด่นของนา
last updateLast Updated : 2025-08-20
Read more
ตอนที่ 4 ไม่ต้องรีบเร่ง 2/2
เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อย อันไป๋เล่อก็หันหลังออกจากร้านแสงแดดยามสายส่องลงบนใบหน้าของนางอย่างพอดี ทำให้เงายิ้มบางที่มุมปากดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาอันไป๋เล่อก็หันไปบอกอาเหมย“ต่อไป...ไปซื้อข้าวสารกับไข่ไก่กัน”ทั้งคู่เดินเลาะตามถนนหินไปทางทิศตะวันออกของตลาด ซึ่งเป็นย่านขายของสดและของแห้งกลิ่นหอมของข้าวสารใหม่ลอยอบอวลมาจากร้านที่ตั้งอยู่หัวมุม แม่ค้ากำลังตักข้าวจากโอ่งดินขนาดใหญ่ลงถุงผ้าด้วยท่วงท่าคล่องแคล่วอันไป๋เล่อเลือกข้าวสารคุณภาพดีสองถุงใหญ่ พร้อมถั่วเขียว ถั่วแดง งาขาว เกลือ น้ำผึ้ง น้ำส้มหมักและน้ำมันงาเพิ่มอย่างละถุงจากนั้นก็เดินต่อไปยังแผงขายไข่ไก่ไข่สีน้ำตาลอ่อนเรียงซ้อนกันในตะกร้าฟาง กลิ่นสดใหม่ของมันทำให้เธอเลือกหยิบอย่างตั้งใจ ก่อนสั่งให้แม่ค้าชั่งเต็มตะกร้า นางจ่ายเงินแล้วสั่งให้ไปส่งที่ตระกูลเผยเช่นเคยครู่หนึ่ง อาเหมยก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา แต่แฝงความเกรงใจ“คุณหนู...ข้าทำกับข้าวกินได้ไม่กี่อย่างนะเจ้าคะ”อันไป๋เล่อเหลือบมองเล็กน้อย สีหน้าไม่แปลกใจ“อืม...ข้ารู้แล้ว”น้ำเสียงราบเรียบแต่ไม่ได้ตำหนิริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางราวกับมีแผนอยู่แล้ว เมื่อเสร็จจากของสด ทั
last updateLast Updated : 2025-09-01
Read more
ตอนที่ 5 ผิดแปลก 1/2
อันไป๋เล่อกลับถึงตระกูลเผย ก็เดินเข้าประตูด้านข้างเมื่อก้าวเข้าไป นางก็เรียกบ่าวรับใช้ที่เดินผ่านมาเอ่ยถาม“วันนี้ไม่มีของจากร้านค้ามาส่งให้ข้าหรือ”บ่าวโค้งเล็กน้อย “เรียนอี้เหนียงสี่...มีเจ้าค่ะ แต่บ่าวคนอื่นยกไปที่เรือนแล้ว”“งั้นหรือ...ขอบใจเจ้ามาก” ไป๋เล่อพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินต่อไปยังเรือนของตนทันทีที่มาถึง นางเห็นบ่าวสามคนจากเมื่อตอนกลางวันกำลังช่วยกันขนของและจัดวางเป็นระเบียบ เพื่อเตรียมพื้นที่สำหรับก่อสร้างครัวใหม่หนึ่งในนั้นรีบเดินเข้ามาทัก “อี้เหนียงสี่ ของจากร้านพวกนั้นข้ายกมาส่งให้แล้ว จะให้ยกไปไว้ตรงไหนหรือไม่ขอรับ”ไป๋เล่อเหลือบมองกองของ ก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย “ครัวยังไม่เสร็จ ไม่เป็นไร ของพวกนี้ข้าจะจัดการเอง ขอบใจพวกเจ้ามาก…ว่าแต่พวกเจ้ากำลังเตรียมทำครัวแล้วหรือ”บ่าวคนเดิมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม“ขอรับ...แต่วันนี้ข้าไปซื้อของมา ใช้เงินไปไม่น้อยเลย”ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ พลางล้วงถุงเงินออกมา ส่งให้สิบตำลึง “แค่ขอให้งานเสร็จเรียบร้อย เรื่องเงินถ้าไม่มากเกินไป ข้าก็พอจ่ายไหว”บ่าวคนนั้นรับไปด้วยความดีใจ“ขอบคุณอี้เหนียงสี่...”ไป๋เล่อโบกมือเบา ๆ “ไม่ต้องเรียกข้าว่าอี้เ
last updateLast Updated : 2025-09-02
Read more
ตอนที่ 5 ผิดแปลก 2/2
เรือนอันถิงภายใน ห้องหนังสือของเรือนอันถิง มีเสียงพู่กันลากผ่านกระดาษอย่างแผ่วเบา เผยกู้หยางในชุดสบายสีครามเข้มกำลังนั่งคัดอักษร มือใหญ่ทรงพลังแต่เคลื่อนไหวอย่างงดงาม ทุกจังหวะลากเส้นชวนให้หลงใหล ใบหน้าเรียวยาวคมสัน คิ้วเรียวราวคมกระบี่โค้งเฉียบขาด จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป ทั่วทั้งกายแผ่กลิ่นอายสูงส่งเย็นเยียบไร้ความเสเพลที่แสดงออกยามต่อหน้าผู้อื่นบ่าวรับใช้ประจำตัว เปาถังเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าแผ่วเบา“เรียนนายท่านรอง... วันนี้อี้เหนียงสี่ส่งจดหมายถึงท่านอัน แจ้งว่าจะไม่ออกเรือนใหม่และวันนี้นางก็ออกไปซื้อเครื่องครัวกับเครื่องเรือนจำนวนหนึ่งขอรับ”พู่กันในมือเผยกู้หยางหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมวาวสะท้อนประกายเย็นเยียบ“ไม่แต่งใหม่หรือ... หรือนางยังคิดว่ามีหวังกับข้า?”เปาอัน ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย“เหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้นนะขอรับ”“งั้นหรือ...” มุมปากเผยกู้หยางยกขึ้นเพียงน้อย ดวงตาฉายแววครุ่นคิด “ผิดแปลกนัก… จับตาดูนางเอาไว้สักหน่อย”“ขอรับคุณชาย...” เปาอันรายงานเสร็จก็เดินออกไปไม่รบกวนอีกฝ่ายรุ่งเช้าสายลมบางเบาพัดผ่าน กลิ่นหอมของด
last updateLast Updated : 2025-09-02
Read more
ตอนที่ 6 น้ำปรุงผักงาน้ำผึ้ง 1/2
แสงอ่อนยามเช้าเพิ่งคลี่ตัวลอดผ่านแนวไม้ไผ่ สายลมบางเบาพัดพากลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกเหมยที่ปลูกริมรั้วเข้ามาในสวน เสียงนกร้องประสานกับเสียงน้ำจากอ่างหินหยดลงเป็นจังหวะ ทำให้บรรยากาศเงียบสงบจนเหมือนเวลาหมุนช้าลงไป๋เล่อนั่งจิบชาช้า ๆ ดวงตาเหม่อมองไอหมอกบางที่ลอยเหนือสระบัว ครู่หนึ่งเสียงฝีเท้าก็แว่วดังมาจากทางเดินไม้ด้านหน้า ตามด้วยเสียงใสของเด็กชาย“อี้เหนียง…ลูกมาคารวะ ก่อนออกไปเรียนขอรับ”เผยซ่งเหยาในชุดผ้าฝ้ายสะอาดสะอ้าน เดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ก้มศีรษะให้ตามมารยาท แววตาใสซื่อยังคงมีรอยเกรงใจอยู่เล็กน้อย หลังจากเมื่อวานได้พูดคุยกับมารดาวันนี้เขาถึงได้ใจกล้ามาคารวะอีกฝ่ายไป๋เล่อวางถ้วยชาแล้วพยักหน้ายิ้ม“ไปเถอะ ตั้งใจเรียนให้มาก”“ขอรับ” เด็กชายตอบเสียงใสด้วยความดีใจเสียงฝีเท้าของเด็กชายเพิ่งลับหาย อาเหมยที่ยืนรออยู่ไม่ไกลก็เดินเข้ามาโค้งตัวเล็กน้อย“คุณหนู ข้าจะไปยกอาหารมื้อเช้ามาให้เจ้าค่ะ”ไป๋เล่อพยักหน้ารับ “อืม…เอามาที่ศาลาหน้าสวนก็แล้วกัน”หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ไป๋เล่อกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว นางเปิดตู้ไม้ขนาดใหญ่ เมื่อวานไปเดินตลาดชุดของนางเด่นเกินไป นางสำรวจทีละชุด พลางพึมพำกั
last updateLast Updated : 2025-09-03
Read more
ตอนที่ 6 น้ำปรุงผักงาน้ำผึ้ง 2/2
อาเหมยลอบกวาดตามองรอบร้าน “นั่งลงกินด้วยกันเถอะ” ไป๋เล่อเอ่ยขึ้น“เจ้าค่ะ....คุณหนู...ท่านต้องการอะไรเพิ่มหรือไม่ข้าจะไปซื้อให้เอง”ไป๋เล่อส่ายหน้า นางเองก็ยังไม่มั่นใจว่าตัวเองต้องการสิ่งใด นางหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนนึกขึ้นได้ “แต่ข้าต้องไปขายเครื่องประดับเพิ่มอีก...ไม่งั้นเงินคงไม่พอทำครัวให้เสร็จ”อาเหมยลอบกังวล เกรงว่าเครื่องประดับจะไม่พอขาย เพราะคุณหนูนางซื้ออะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด เกือบจะยามโหย่วแล้ว สตรีทั้งสองถึงได้เวลากลับเรือน ลมเย็นยามบ่ายพัดผ่านกำแพงตระกูลเผย เมื่อก้าวเข้ามาในลานก็เห็นบ่าวชายสามคนกำลังขะมักเขม้นตอกไม้และเรียงอิฐเป็นผนังครัวไป๋เล่อเดินเข้าไปใกล้พลางถามเสียงเรียบ“นี่ใกล้จะเสร็จแล้วหรือ”หนึ่งในบ่าวเงยหน้าขึ้นยิ้ม “ขอรับ…คงเหลืออีกไม่กี่วัน”ไป๋เล่อพยักหน้ายิ้มพอใจ “ดี ๆ” ก่อนหันกลับเข้าเรือนครัวเล็กด้านใน แม้ยังไม่สมบูรณ์นัก แต่ก็พอมีพื้นที่ให้ทำงานได้ นางหยิบถุงงาขาวที่ซื้อมาเมื่อวานวางลงบนโต๊ะ จากนั้นเทงาลงกระทะดินเผา คั่วด้วยไฟอ่อน กลิ่นหอมอุ่นลอยอบอวลไปทั่วห้องอาเหมยเข้ามาถาม “คุณหนูให้บ่าวช่วยอะไรหรือไม่เจ้าคะ”“เจ้าไปล้างผักพวกนั้น”
last updateLast Updated : 2025-09-03
Read more
ตอนที่ 7 งอกเงย
“ข้าก็คิดเช่นนั้น” ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ “น่าระอายนักข้ายังมีเรื่องจะขอรบกวนท่านอีกสักอย่าง” ไป๋เล่อยกตะกร้าหวายเล็กขึ้นมา หยิบกล่องผักสลัดวางลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้าเจียงจิง“นี่คือน้ำปรุงผักงาน้ำผึ้งที่ข้าลองทำ…พี่สาวช่วยชิมแล้ววิจารณ์ให้ตรงไปตรงมาหน่อยเถอะ ข้าตั้งใจจะเอาไปขาย”เจียงจิงเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็หยิบตะเกียบคีบผักสดที่ราดน้ำปรุงขึ้นมาชิมอย่างตั้งใจ รสหวานละมุนของน้ำผึ้งผสานความหอมมันของงาแตะปลายลิ้น ก่อนจะตามด้วยรสเปรี้ยวบางเบาที่ช่วยตัดเลี่ยน ขณะชิมดวงตาของนางเป็นประกายขึ้นทำให้ไป๋เล่อใจชื้นขึ้นหลายส่วน“เป็นการกินผักสดที่แปลกใหม่ รสชาติดีมาก ทว่าหวานไปนิดสำหรับคนไม่ชอบหวาน…แต่กลิ่นหอมใช้ได้เลย”เจียงจิงวางตะเกียบแล้วเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อม “หรืออาจจะแยกรสเปรี้ยว หวานจะดีกว่า”ไป๋เล่อพยักหน้าเห็นด้วย “ขอบคุณพี่สาวที่ชี้แนะ” เจียงจิงมองนางอย่างสนใจ “เจ้าจะทำส่งร้านอาหารที่ใดหรือ” ไป๋เล่อสายหน้า “ข้าจะตั้งแผงขายข้างทาง” คำตอบนั้นทำให้เจียงจิงถึงกับชะงักไปชั่วครู่ นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ หญิงงามผู้นี้จะไปขายของข้างทาง ทว่าทุกคน
last updateLast Updated : 2025-09-03
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status