บทที่ 1

ย้อนกลับไปเมื่อราวสิบกว่าปีก่อน ณ จวนเฉินกั๋วกง

เปรี้ยง!

เสียงสายฟ้าฟาด ทำเอาคุณหนูสามตัวน้อยสะดุ้งตื่นทันที

“ยัง...ยังไม่เช้าเลย...” เฉินเซียงหรงกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดๆ ยิ่งเห็นเงากิ่งไม้ด้านนอกเรือนยืดยาวขยับโยกเหมือนมีชีวิต ดวงตากลมๆ ก็ยิ่งเบิกโต ลมหายใจติดขัด สองมือน้อยๆ กอดผ้าห่มไว้แน่น

เหตุใด...เหตุใดกลางดึกจึงเกิดเรื่องน่ากลัวเช่นนี้ได้! นับตั้งแต่เกิดมา จนพูดจาชัดถ้อยชัดคำ เดินเหินคล่องตัว นางเพิ่งเคยพบเจอเรื่องน่าหวาดกลัวเช่นนี้!

“มะ แม่นมหลิน...ท่านแม่...เสี่ยวซี...พี่ซู่ซิน...” เซียงหรงพยายามร้องเรียกใครสักคน

คาดไม่ถึงว่าที่ตอบกลับมา จะเป็นเสียงท่านแม่กรีดร้องร่ำไห้

“กรี้ดดด ท่านพี่! ลูกแม่!”

“ท่าน ท่านแม่...ฮึก...เกิดอะไรขึ้น...” ข้างนอกมีพายุฝน ลมแรงจัดจนหน้าต่างกระแทกดังกุกกัก มีเสียงฟ้าร้องครืนครางสลับเสียงสายฟ้าฟาด ท่านแม่ก็ยังมาส่งเสียงร้องน่าหวาดกลัวเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเกิดเหตุร้ายแรงใดขึ้นกันแน่

ตอนนี้นาง...นางหวาดกลัวยิ่งนัก!

เซียงหรงตัวสั่นน้ำตาไหลเป็นสาย

ทว่าแม้จะหวาดกลัวแค่ไหน บุตรสาวอย่างนางก็ทั้งรักและเป็นห่วงมารดาเป็นที่สุด

แม่นมของนางกล่าวว่าท่านแม่ของนางกำลังตั้งครรภ์ ใกล้จะคลอดน้องชายตัวน้อยให้นางเต็มที อนุหานเคยบอกกับนางบ่อยๆ ว่าธรรมดาการคลอดบุตรนั้นอันตรายเป็นอย่างยิ่ง ทั้งเจ็บปวดทรมานและอาจทำให้คนคนหนึ่งถึงตายได้ ยามนี้ท่านแม่กำลังแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด นาง...นางไม่อาจกระทำตัวเนรคุณ เอาแต่ขี้ขลาดตาขาว นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ก้าวขาออกจากห้องไปช่วยเหลือดูแลมารดาของตนเอง! ถูกแล้ว นาง...นางจะมัวทำตัวเหลาะแหละไม่เอาไหนเช่นนี้ไม่ได้ นางต้องกระทำตนเป็นผู้ใหญ่!

“ท่าน...ท่านแม่...” เสี่ยวเซียงหรงพยายามข่มความกลัว กำสองมือน้อยๆ รวบรวมพลังใจ

ไม่ทันจะก้าวขาลงจากเตียง แม่นมหลิน แม่นมที่ท่านย่าช่วยท่านแม่หามาดูแลนาง ก็เปิดประตูสาวเท้าเข้ามากอดนางไว้ ข้างกายแม่นมหลินยังมีเสี่ยวซี บุตรสาวของแม่นมหลิน ซึ่งกำลังจะกลายมาเป็นเพื่อนร่วมเรียนร่วมเล่นของนางติดตามมาด้วย

“คุณหนู คุณหนู! เหตุใดจึงร้องไห้หนักหน่วงเช่นนี้!” แม่นมหลินพยายามลูบหลังปลอบโยน แต่เซียงหรงกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นสักนิด

นางจะรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไร ในเมื่อกระทั่งตอนนี้ เสียงท่านแม่ร้องเหมือนปริ่มจะขาดใจก็ยังคงดังแว่วมาอย่างต่อเนื่อง

หากเป็นดังคำที่อนุหานกล่าว หากท่านแม่เป็นอะไรไปจริงๆ นาง...นางจะทำอย่างไร!

“แม่นม ฮึก...ท่านแม่...ข้าอยากไปดูท่านแม่...ทว่า ทว่าข้ากลัวจนก้าวขาไม่ออก ฮึก...แม่นมพาหรงเอ๋อร์ไปหาท่านแม่ได้หรือไม่” นางพูดไปร้องไห้ไป น่าสงสารเห็นใจยิ่งนัก

แม่นมหลินหัวใจอ่อนยวบ ทว่าเมื่อครู่ แม่นมอย่างนางไปดูมาแล้วรอบหนึ่ง ทางโน้นกำลังวุ่นวายกับการทำคลอด สาวใช้ผลัดกันถือถังน้ำร้อน ถือผ้าสะอาด ถือชามน้ำแกงโสม ยาบำรุง เดินเข้าออกห้องคลอดไม่หยุด คุณหนูสามของนาง ตั้งแต่แรกเกิดก็ตัวเล็ก ร่างกายอ่อนแอ บอบบาง ทั้งยังขี้ตกใจ หากต้องลมฝนอีกทั้งตกใจกลัวเพราะเรื่องฟูเหรินคลอดยากทั้งยังตกเลือดไม่หยุดจนล้มป่วยไปจะทำอย่างไร นายหญิงชราที่รักใคร่หวงแหนบุตรหลานยิ่งกว่าอะไรจะไม่มาเอาความกับนางหรือ นางไม่อาจปล่อยให้คุณหนูสามที่อ่อนแอบอบบางออกไปข้างนอกในยามนี้!

“คุณหนูคนดี...” แม่นมหลินพยายามลูบแผ่นหลังน้อยๆ ของคุณหนูสาม ปลอบประโลมน้ำเสียงอ่อนโยน “ฟูเหรินจะไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ฟูเหรินก็แค่...คลอดยากสักเล็กน้อยเท่านั้น...ประเดี๋ยวพอคลอดคุณชายตัวน้อยๆ ออกมาแล้วก็จะหายเจ็บปวดเจ้าค่ะ เหมือนอย่างตอนที่คลอดคุณหนูคนดีของแม่นม อย่างไรเล่า”

เซียงหรงยิ่งตกใจ ร้องไห้หนัก

“ข้าก็ทำท่านแม่เจ็บปวดร้องไห้เช่นนี้หรือ!”

แม่นมหลินชะงักไปเล็กน้อย จริงอยู่ที่พวกเราเหล่าสตรียามคลอดบุตรย่อมต้องเจ็บปวดอยู่บ้าง ทว่าเสียงร้องของฟูเหรินคืนนี้ช่าง...

นางเกรงว่าฟูเหรินที่คลอดยากอาจจะ...นางไม่กล้าคิดต่อด้วยซ้ำ!