บทที่7

“พี่ภัทรคะ?” ไพลินเรียกเสียงเบา

เมื่อเห็นอดีตคนรักยืนจ้องหน้าน้องสาวนิ่งไม่ตอบรับกับข้อขอร้อง และคลับคล้ายกับจะเห็นความรักลึกซึ้งพาดผ่านดวงตาดำคมกริบที่เพียงชั่วครู่ก็จางหายไป

คนหน้าสวยถึงกับใจหายวาบ หรือพี่ภัทรจะรักน้องสาวเธอเข้าแล้ว?

ทว่ากลับเป็นพลอยพิชาที่จ้องมองไปยังคงทั้งคู่ด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“ตกลงค่ะ พลอยยอมหย่าให้ก็ได้” เสียงที่เคยหวานแหบแห้ง พร้อมกับเสริมต่อว่า

“เพราะยังไงพลอยก็แค่ภรรยาขั้นเวลาจริงไหมคะคุณคุณาภัทร?”

สรรพนามที่เปลี่ยนไปพาให้ใจคนตัวโตหายวาบ คำพูดที่จ่อในลำคอคล้ายกับสำลีอุดเส้นเสียง..ดวงตาคมเต็มไปด้วยความสับสน

ยัยเด็กดื้อยอม 'หย่า' ง่ายๆ จริงดิ..

ตอนนี้ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไรกันแน่?

ทว่าก่อนที่คุณาภัทรจะทันได้พูดอะไร พลอยพิชาเองก็ไม่อยู่รอฟังคำตอบแล้ว

เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ตามกำหนด ร่างบอบบางในเดรสชุดขาวยาวคลุมเข่าก็เดินลงจากรถแท็กซี่สีเขียวที่จอดจนถึงหน้าตึกที่ว่าการเขต โดยมีชายหนุ่มผู้เป็นสามีเขม่นมองด้วยสายตาอัดอั้น

ลึกๆ เขายังคาดหวังเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายเสียใจ รู้สำนึกว่าตนทำผิดไป แล้วยอมขอโทษ

ทว่าสิ่งที่ได้รับตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมากลับกลายเป็น 'ความเงียบ'

อย่าว่าแต่โทรมาง้อเลย แม้แต่ข้อความสักประโยค หรือสติกเกอร์สักอันเธอยังไม่ส่งมา!!

อีกทั้งใบหน้าเล็กรูปหัวใจที่ปกติถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงน้อยนิด ทว่าวันนี้กลับถูกแต่งแต้มด้วยสีสันสดใสจนแทบไม่เห็นร่องรอยแห่งความเสียใจ

กลับเป็นตัวคุณาภัทรเองที่เริ่มรู้สึกแย่ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนท้าหย่าเอง

“มาเร็วนะ” ไอ้ผู้ชายปากเสียเริ่มแขวะทันที พลอยพิชากลับย้อนตอบด้วยสีหน้าเย็นชา

“เข้าไปข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวคนของคุณรอนาน”

ประโยคประชดประชันพาให้คนตัวโตรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย..ยังคงคิดไปเองว่าเจ้าหล่อนก็เหมือนจะแคร์เขาอยู่

ดวงตาคมกริบหรี่มองตามแผ่นหลังบอบบาง..ดูเหมือนไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์เดียว..พลอยพิชายังผอมลงอีกแล้ว

เด็กมันดื้อ แต่เล็กจนโตไม่ชอบกินข้าว แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำอาหารอร่อยชะมัด..

“รีบเดินขนาดนั้น ระวังล้มล่ะ”

“….”

“พลอย..นี่พี่คุยกับเธออยู่นะ!!” ปลายเสียงเริ่มหงุดหงิด ก่อนจะสาวเท้าไปจนประชิดตัว อีกทั้งยังถือวิสาสะรั้นต้นแขนนวลผ่อง หญิงสาวผินหน้ามองอย่างรำคาญใจ

รำคาญใจอย่างงั้นเหรอ?

ไม่พอชั่วแวบหนึ่งเขายังเห็นสายตาเจือไปด้วยความรังเกียจด้วยซ้ำ!

เธอมีสิทธิ์อะไรมารังเกียจเขา ทั้งที่ตัวเธอเป็นฝ่ายทำเรื่องชั่วๆ ก่อน

ความคิดเริ่มแรกแค่ขู่ว่าจะหย่า เพื่อจะลงโทษดัดสันดานให้เธอรู้สำนึกในสิ่งที่ทำผิดเลือนหายไป ทิฐิมานะที่มีอยู่ก้นบึ้งผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ในเมื่อเธอไม่ขอโทษ ไม่แม้แต่จะยอมรับผิด..งั้นหย่าก็หย่า!

เขาจะรอเวลาที่เธออยู่ไม่ได้ แล้วคลานเข่ากลับมาขอโทษ..รับรองครั้งนี้เขาจะไม่มีวันยอมคืนดีๆ ง่ายๆ

คิดได้ดังนั้นพลอยพิชาจึงถูกคนตัวโตกว่าทั้งลากทั้งจูงด้วยน้ำหนักมือไม่เบานัก แม้เธอจะโวยวายแต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจฟังแม้แต่นิด

“คุณคุณาภัทรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ทางเดินแค่นี้ฉันเดินเองได้”

“ไม่ปล่อย..ฉันกลัวจะเปลี่ยนใจไม่ยอมหย่า”

“เหอะ คุณนี่มัน..สำคัญตนผิดไปไหมคะ?”

“สำคัญตนผิด?” ชายหนุ่มหันมาย้อนถาม แรงที่ฝ่ามือใหญ่ยิ่งบีบยิ่งแรงขึ้นตามอารมณ์ จนเห็นคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บเขาถึงยอมคลายมือ..แต่ยังคงไม่ยอม ‘ปล่อย’

“ใช่ค่ะ คุณนะมันสำคัญตนผิด ฉันจะบอกคุณให้นะไม่มีหมาที่ไหนหรอก..ที่อยากได้ผู้ชายใจโลเลแบบคุณ” ประโยคยอกย้อนของภรรยาตัวน้อยพาให้อารมณ์ขึ้น

“อ่อเหรอ? แต่ที่ฉันเห็น…แถวนี้ก็มีหมาตัวเมียอยู่คนที่ร่านริกๆ อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น!!”

เพี๊ยะ

ใบหน้าคมสะบัดหันตามแรงฝ่ามือ ดวงตาคมกริบถึงกับเบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ

“นี่เธอตบฉันเหรอพลอย!?”

“ค่ะ ฉันตบคุณนั่นแหละ คุณอยากปากมอมก่อนทำไมล่ะ”

“แต่เธอก็หยาบคายกับฉันก่อน!!”

“ฉันก็แค่พูดความจริง หรือฉันพูดผิดตรงไหน..คุณมันก็แค่ผู้ชายใจโลเล..สับปลับ!!” คนตัวเล็กกระแทกเสียง

จริงอยู่เธอแต่งงานเพื่อรักษาหน้าให้กับทั้งสองครอบครัว และเธอยังสัญญาว่าถ้าพี่สาวกลับมาเธอจะยอมหย่าให้

แล้วถ้าคิดจะหย่าหลังพี่ไพลินกลับมาจริง..เขาจะมา ‘เอา’ เธอทำไม?

ครั้งแรกอาจเพราะเราสองคนต่างคนต่างเมา แต่ครั้งหลังๆ ล่ะ?

เธอไม่ได้ไปยั่วอะไรเขาเลย มีแต่เขาที่เต๊าะขอมีอะไรด้วย

แต่มาวันนี้ทุกคนกลับทำเหมือนเธอผิด ทำราวกับว่าเธอไปแย่งผัวพี่

นี่ไม่รวมถึงพฤติกรรมที่ช่างเอาอกเอาใจ เหมือนคู่สามีทั่วไปนั้นอีก..

ไหนจะไอ้นิสัยให้ความหวังคนอื่นแล้วแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร แต่โคตรจะ toxic

ไอ้คนเลว!!

“ฉันใจโลเล?” เขายังมีหน้ามาย้อนถามเสียงแห้ง ดวงตาคมวาววับเต็มไปด้วยความอัดอั้นสับสน และเป็นครั้งแรกที่โดนเมียด่าจริงจัง…

ทำไมโคตรเจ็บวะ?

เออ..แต่เจ็บมาเจ็บกลับไม่โกง!

คนตัวโตบิดยิ้มเย้ยหยันก่อนจะพ่นคำพูดแย่ๆ ออกไป

“เหอะ ทำไมไม่คิดบ้างล่ะ”

“…..”

“บางทีใจฉันอาจไม่เคยเปลี่ยน”

“….”

“เพียงแต่…ผู้หญิงบางคนมันไร้ศักดิ์ศรี ชอบวิ่งไร้ตามผู้ชายอย่างไร้สติ แถมยังเป็นของฟรีใกล้มืออีก ผู้ชายที่ไหนจะไม่เอาล่ะ”

ประโยคเสียดแทงที่ไม่ต่างจากมีดคมกรีดลึกลงใจ และมันก็ได้ผล

คนที่เคยแอบรักมาหลายปีดีดัก ถึงกับมองจ้องมาด้วยดวงตาแห้งผาก..แหลกสลายจนคนไอ้คนใจร้ายที่พ่นคำพูดแย่ๆ ถึงกับหน้าเสีย

ครั้นจะพูดแก้ตัว..หญิงสาวตัวเล็กก็ขยับตัวถอยหลังหนี น้ำเสียงที่เธอใช้กลับมาสุภาพไร้อารมณ์

“ค่ะ ฉันเข้าใจความหมายของคุณแล้ว..งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ ฉันจะรีบเซ็นใบหย่าให้มันจบๆ ไป”

..