ห้าวันถัดมา ณ เมืองชีสุ่ย โรงเตี๊ยมฝั่งตะวันออกของเมือง อ๋องจิ้งหยวน กำลังนั่งเผชิญหน้ากับชายสวมหน้ากาก ครั้งนี้เขาต้องเสี่ยงดื่มยาที่มีผลข้างเคียงสูง เพื่อทำตามคำสั่งของนายใหญ่ และเรื่องเหลวไหลที่เกิดกับเขา ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทำให้เขาต้องเร่งมือที่จะหาอำนาจให้ตนเอง ไม่เช่นนั้นหากวันใด มีผู้ล่วงรู้ความลับนั้นขึ้นมา ต่อให้เขามีหน้าตาในสังคม มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว แต่ถ้าเขามีอำนาจในมือ ใครอ้าปาก เข้าก็พร้อมมอบความตายให้ โดยที่เขาไม่ได้มีความผิดใดติดตัว“สุดท้ายเจ้าก็ไม่ได้นางมาครอบครอง”ชายสวมหน้ากากเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปนขำขัน หากไม่เพราะต้องอาศัยอำนาจของสกุลอ๋อง ในการทำเรื่องใหญ่ให้สำเร็จ เขาจะไม่เสียเวลามาฟังคนตรงหน้า พูดพล่ามในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่อย่างนี้แน่นอน“ตราบใดที่ข้ายังหายใจ ข้าจะทำให้นางกลับมาศิโรราบแทบเท้าข้าให้จงได้”อ๋องหนุ่มยังคงมั่นใจ ว่าคู่แต่งงานที่ไม่ได้รักใคร่กัน เมื่อมีข่าวลือกระฉ่อน เรื่องเขากับนาง อีกทั้งอยู่ห่างกันไกล นานวันไปก็ต้องมีแคลงใจ สุดท้ายก็ต้องหย่าร้าง หรือหนักกว่านั้น หยางเหยาเกออาจทนความอับอายไม่ได้ ฆ่าตัวตายไปก่อนที่เขากับลั่วคังอัน
กลางดึก ณ จวนอ๋องจิ้งหาน ศาลาริมน้ำ ที่รายรอบด้วยโคมไฟสีนวลตา ร่างอวบอิ่มในชุดเย้ายวน กำลังนั่งจิบสุราอย่างคนทุกข์ระทมใจ นั่นทำให้ร่างสูงใหญ่ ที่กำลังจะก้าวผ่านไป หยุดมองอย่างใคร่รู้ “ไยเจ้าไม่อยู่ดูแลลูกข้า” ร่างสุงเดินเข้ามาในศาลา จึงเห็นว่าเป็นอนุของบุตรชาย จึงได้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกร้าวกระด้าง แม้นางจะเป็นอนุ แต่ถ้ามีทายาทให้บุตรชายที่กำเนิดจากภรรยาเอก อย่างไรอำนาจในมือของเขา ก็จะยังมั่นคง แต่ถ้าบุตรชายไร้ทายาท การสืบทอดตำแหน่งอ๋องย่อมต้องเปลี่ยน เมื่อนั้นครอบครัวของภรรยาเอก ย่อมไม่ให้การสนับสนุนเขาอีก “อ๊ะ...ท่านพ่อ” ร่างอิ่มรีบลุกขึ้นยืน ทว่าความรีบร้อนทำให้การทรงตัวของนางไม่ดีนัก ทำให้เซจนเกือบที่จะหล่นลงน้ำ หมับ! มือหนาคว้าจับเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะดึงร่างงาม จนทำให้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน ดวงตาที่ปรือเยิ้มด้วยฤทธิ์สุรา แหงนมองอ๋องจิ้งหาน ที่มีรูปร่างกำยำน่าสัมผัส อย่างลืมตัว “เจ้าทำตัวเหลวไหลเยี่ยงนี้ คิดจะทำให้จวนอ๋องเสียหน้าหรือ” แม้ปากจะเอ่ยตำหนิ ทว่าอ้อมแขนกลับยังไม่คลาย รุปร่างและกลิ่นกายสาว ทำให้เขาที่ไม่ได้เปล
สองแม่ลูกถูกทหารองครักษ์พาออกไป โดยที่มีเสียงด่าทอจากอดีตกุ้ยเฟยตลอดเส้นทาง จนเสียงนั้นค่อยๆ จางหายไป เมื่อสองร่างลับตาไปแล้ว ฮ่องเต้ถอนหายใจหนักๆ วัยที่ว่ามากแล้ว บัดนี้มันร่วงโรยเพิ่มขึ้นอีก นับเท่าตัวเลยก็ว่าได้“เสด็จพ่อ”เสียงเรียกที่ดังขึ้น จากหลังพุ่มดอกไม้ ทำให้ฮ่องเต้หันกลับไปมอง สิ่งที่เห็น คือพระโอรสและพระธิดา ที่แยกย้ายกันไปอยู่คนละทิศทาง กำลังยืนดวงตาแดงก่ำมองมาที่ตนชายชราอ้าแขนออกกว้าง เพื่อรับร่างของลูกๆ ที่วิ่งเข้ามาหา เพียงเพื่อมีผู้สืบเชื้อสาย เขาจึงยินยอมมีสนมและลูกหลายคน ทั้งที่ใจเขานั้น อยากมีเพียงภรรยาเดียว ส่วนลูกก็อยากมีเพียงกับสตรีเดียวเท่านั้น แต่ฮองเฮาวาสนาน้อย หลังคลอดโอรสได้ไม่นานก็สิ้นใจจากเขากับลูกไป“พวกเจ้าโตแล้ว เป็นพ่อแม่คนแล้วแท้ๆ ยังจะมาร้องไห้เป็นเด็กๆ อีกรึ!”ชายชราเอ่ยเย้าลูกๆ ที่แยกกันเข้ากอดตนเอง ราวกับเด็กน้อยเมื่อวันวาน เพราะแบบนี้อย่างไร ลูกที่เขาต้องปกป้อง ล้วนไม่ทันผู้อื่น เหตุผลไม่ได้ซับซ้อนเลย สตรีวังหลังแก่งแย่งกันเพื่ออำนาจ วางยาเหล่าสนมที่มีครรภ์ ลูกที่เกิดมาล้วนน้อยนัก จะสมบูรณ์ในทุกด้าน แต่เขาที่เป็นพ่อ ก็หาได้ละเลยลูกแม้แต่คนเดีย
“ทุกคำที่เจ้าพูดมา ล้วนเป็นเพียงข้ออ้าง บิดาเจ้ามิได้อยากเป็นใหญ่ เพื่อปกป้องเจ้าแม่ลูกเลย แต่เพื่อที่เขาจะอยู่เหนือเจ้าสองคนมากกว่า ใช่ว่าเรื่องนี้เจ้าจะไม่รู้ ที่สำคัญไปกว่านั้น สตรีออกเรือนแล้ว ย่อมเป็นคนของสามีแต่เจ้ากลับมีใจไม่ซื่อตรงต่อข้า ที่อยู่กันมาจนผมสองสี เจ้าเลือกที่จะร่วมมือกับบิดา หมายจะสังหารครอบครัวข้า โอรสธิดาของข้าทุกคน ข้าย่อมรักอย่างเท่าเทียม แต่การปฏิบัตินั่นแตกต่างกันนั่นเพราะข้าดูจากการเลี้ยงดูของพวกเจ้า หากมักใหญ่ไร้คุณธรรม แล้วข้ายังคงสนับสนุน ประชาชนที่เป็นบ้านหลังใหญ่ของข้า มิพังพินาศหรอกหรือเหยียนอ๋องอยู่เมืองหลวงเป็นบุรุษสุขุม มีเมตตา แต่พออยู่ไกลตาข้า เขาอวดเบ่งว่าตนคือโอรสของฮ่องเต้ รังแกผู้ต่ำต้อยด้อยฐานะกว่าอย่างอยุติธรรม เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เห็นหรืออย่างไร”ทุกถ้อยคำของฮ่องเต้ ทำให้หรูกุ้ยเฟย เชิดใบหน้าสูงอย่างหยิ่งผยอง ก็ในเมื่อลูกของนางคือโอรสฮ่องเต้ ทำไมต้องคบค้ากับพวกชั้นต่ำด้วยเล่า ผิดตรงไหน! ที่ลูกของนางจะแสดงความเหนือกว่า“หรือเขามิใช่โอรสของพระองค์เพคะ คนเป็นนายย่อมต้องเหนือกว่าบ่าว”หรูกุ้ยเฟย เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงของผู้หยิ่งทะนง นางไม่เคย
“น่าจะยินดีมากสินะ จึงได้ส่งให้เหยียนอ๋อง และทหารมากมายไปรอรับว่าที่พระชายาของข้า และตัวข้าระหว่างทาง ช่างดีอะไรเยี่ยงนี้ หึๆ” องค์รัชทายาทหนุ่ม ตั้งใจที่จะเหน็บแนมสนมของพระบิดา ในเมื่อนางเลือกที่จะไม่เห็นเขาเป็นครอบครัว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น ใช่ว่าเขาจะสนใจในราชบัลลังก์ แต่เพราะสกุลมารดานั้นมีคุณต่อเขามากนัก เขาจึงมิอาจที่จะวางอำนาจในมือทิ้งไป แล้วปล่อยให้ครอบครัวฝั่งมารดา ต้องถูกสองแม่ลูกนี้ทำลายได้ หรูกุ้ยเฟยกำหมัดแน่น เมื่อถูกเหน็บแนมจากชายหนุ่ม นางผิดพลาดที่ใดกัน ไยจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ในเมื่อเขากลับมานั่งต่อหน้านางเช่นนี้ได้ นั่นเท่ากับคนที่ต้องหายไปจากโลกนี้ ก็คือตัวของนางเอง โลกช่างไร้ความเป็นธรรม นางก็เป็นสตรีที่ก้าวสู่วังวนแห่งอำนาจ แต่ทำไมนางยังต้องเป็นคนที่ถูก กดทับด้วยคำว่าพ่ายแพ้อยู่อีกเล่า “เหยียนอ๋องเล่าเพคะ องค์รัชทายาทมิได้พาเขามาด้วยหรือ” หรูกุ้ยเฟยอดไม่ได้ ที่จะถามถึงพระโอรส จะอย่างไรเหยียนอ๋องก็ทำให้นาง ก้าวมาเหนือสนมคนอื่นในวังหลัง เป็นรองเพียงฮองเฮา ซึ่งก็จากโลกนี้ไปหลายปีแล้ว แต่อำนาจก็ยังคงมั่นคง จนนางไม่อา
ตำหนักตากอากาศ ณ ประตูตะวันออก หรูกุ้ยเฟย เอนกายอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ช่างเป็นวันที่นางผ่อนคลายยิ่งนัก สายตาคู่งาม ทอดมองไปยังพื้นน้ำในทะเลสาบอันกว้างใหญ่ ความงามนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน มันยังสมบูรณ์แบบ ไร้การเติมแต่ง ทว่าวันนี้มันแตกต่างจากเมื่อก่อน ไปไม่น้อยเลย บางสิ่งขาดหายไป บางสิ่งเพิ่มเติมเข้ามาเช่นเดียวกับชีวิตในวังหลังของนาง ในสายตาผู้คนมากมาย นางคือสตรีสูงส่ง ไร้ผู้ทัดเทียมทั้งความงามและมันสมอง แต่จริงๆ แล้วนางยังคงเป็นเพียงดอกไม้ที่ถูกบดบัง จากร่มไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านครอบครัวผืนดิน จนดอกไม้งามไม่ต้องแสงตะวันเลย และหากวันใดโอรสของอดีตฮองเฮา ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ ชีวิตของนางจะต่างอะไรกับสนมนางอื่น ที่จะต้องตกอยู่ในความหลังของราชวงศ์ นางจะไม่มีวันยอมให้ตนเอง ต้องเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน เมือ่นึกถึงสิ่งที่นางกำลังลงมือทำ เรียวปากอิ่มที่แต่งแต้มชาดสีเข้ม ได้เหยียดยิ้มออก “น้ำดอกบัวเพคะ” นางกำนัลคนสนิท ได้ยื่นถ้วยหยกชั้นดี ซึ่งมีน้ำดอกบัวที่ต้มมาอย่างพิถีพิถัน และถูกนำไปแช่ในกล่องบรรจุน้ำแข็ง จนน้ำในถ้วยเย็นสดชื่นแล้ว จึงได้นำมาถวายแด่พระนางกุ้ยเฟย