ตอนที่ 3

“แพนๆ” เสียงของคนเรียกฟังดูร้อนรนทีเดียว

“นั่นแม่มาตามแล้ว รีบไปสิ” ชายหนุ่มรูปงามพยักพเยิดไปทางหญิงวัยกลางคนที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“คราวหน้าจะเดินจะเหินก็ช่วยระวังหน่อย ตาน่ะหัดมองทางเสียบ้างก็ดีนะ จะได้ไม่ไปซุ่มซ่ามทำร้ายของรักของหวงของใครอีก เข้าใจไหม”

“หา?” ดวงตากลมแป๋วกะพริบปริบๆ ปากอ้าๆ หุบๆ หาช่องจะพูดแทรกไม่ได้

ยังไม่ทันได้ตอบโต้กลับ ร่างสูงสง่าก็หันหลังเดินหายลับไปทางมุมตึก ทิ้งให้คนกำลังอึ้งยืนเซ่อไปเลย

เฮ้ย...อีตาลุงนี่! ปากคอเราะรายชะมัด ถือว่าตัวเองหล่อหรือไงวะ ถึงเก๊กสะบัดได้ขนาดนั้น แหม...รู้งี้มันน่าเหยียบให้แรงกว่านี้ เอาให้...แหลกคาเท้าใช้การไม่ได้ไปเลย ฮึ!

“แพนมาอยู่นี่เอง พี่ตามหาแทบแย่” คนมาใหม่เอ่ยอย่างกระหืดกระหอบ “ว่าแต่เมื่อกี้กำลังคุยกับใครน่ะ”

“คนแก่มาถามทางน่ะค่ะ อย่าไปสนใจเลย” เจ้าของเสียงหวานใสตัดบท แต่กลับทำให้ร่างสูงใหญ่ของคนถูกหาว่าแก่ชะงักกึก หันขวับมองร่างเพรียวบางของคนพูดด้วยแววตาฉงน 

“ขอโทษนะคะพี่ดาว แพนมาช้าหรือเปล่าคะ พอดีรถติดมากเลย”

“ไม่ช้า แต่เราต้องรีบหน่อยแล้ว อีกไม่ถึงชั่วโมงต้องขึ้นเวที นี่ชุดของแพน เอารองเท้าส้นสูงมาด้วยหรือเปล่า”

“เอามาค่ะ ส้นสูงหกนิ้วสีบรอนซ์เงินตามที่พี่ออร์เดอร์เป๊ะ” สาวน้อยคว้าถุงที่พื้นขึ้นมาชูด้วยรอยยิ้มสดใส

“ดีมาก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เมกอัปด่วนเลย งานนี้พี่ฝากความหวังไว้ที่แพนเลยนะ ยายมิวก็มาอาหารเป็นพิษอะไรตอนนี้ไม่รู้ ดีนะที่แพนว่าง ไม่งั้นสงสัยพี่โดนถอนหงอกเสียเครดิตแน่ๆ อ้อ ได้อ่านข้อมูลสินค้ากับฟังเพลงที่พี่ส่งไลน์ไปให้แล้วใช่ไหม”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ แพนอ่านทำความเข้าใจและฟังเพลงมาระหว่างทางหลายรอบจนจำขึ้นใจแล้ว” สาวน้อยนามว่า ‘แพน’ อวดยิ้มฟันขาวสวย แลเห็นรอยบุ๋มที่ข้างแก้มน่ารัก

“รับรองงานนี้แพนทุ่มสุดตัวเลยค่ะ จะไม่ทำให้พี่ดาวผิดหวังที่เลือกแพน”

“เต้นแบบที่เราเคยซ้อมกันเท่านี้ก็เรียบร้อย พี่มั่นใจว่าแพนทำได้” คนพูดยื่นถุงกระดาษใบยักษ์ให้ก่อนคว้ามืออีกฝ่ายเดินแกมวิ่งเข้าไปในตัวอาคารอย่างรีบร้อน

ทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งแอบสังเกตการณ์อยู่ตรงมุมตึกไม่ไกลจากบริเวณนั้น ดวงตาคมเข้มแลมองตามเงาร่างปราดเปรียวที่หายลับเข้าไปทางอาคารจัดงานอย่างเข่นเขี้ยว

หน็อยแน่...คนแก่มาถามทางเหรอ...เขาเนี่ยนะแก่?

ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าสบประมาทว่าเขาแก่แบบนี้เลยสักคน แล้วถึงจะไม่ใช่ดาราแต่เขาก็พอมีชื่อเสียงในระดับหนึ่งสำหรับสาวๆ ทำไมนะ ยายเด็กนี่ถึงทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนคนอื่นๆ เวลาได้พบเขาแบบใกล้ชิด แถมยังมีหน้ามาว่าเขาแก่อีกต่างหาก หรือเธอจะเพิ่งมาจากหลังเขากันนะ คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดชะมัด แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้

น่าแปลก...ทั้งที่ยังเด็ก ทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้า ความสวยก็ไม่ได้มาตรฐานเทียบเท่าพวกสาวๆ ที่เคยผ่านมือเขามา ทั้งที่เสื้อผ้าแสนจะกะโหลกกะลาไร้รสนิยม ทั้งที่ไม่ใช่สาวในสเปก แต่ทว่าแม่สาวน้อยมัธยมนั่นกลับมีบางอย่างติดตาดึงดูดความสนใจของเขาอย่างน่าประหลาด หรือจะเป็นเพราะร่องรอยที่เจ้าหล่อนฝากไว้ข้างแก้มเขาเป็นเหตุ ดูเหอะ จนเดี๋ยวนี้แก้มเขายังคงร้อนวูบๆ วาบๆ อยู่เลย

“ขึ้นเวที...เวทีอะไรกันนะ”

ในงานนี้มีประกวดหนูน้อยอะไรด้วยเหรอ ก็ไม่น่าจะใช่...

หรือว่าจะเป็นไอ้เวทีเดียวกับที่เขาเป็นกรรมการ ถ้างั้นก็แสดงว่าเธอเป็นพริตตีสินะ

เด็กกะโปโลอย่างนั้นเนี่ยนะเป็นพริตตี!

สังกัดค่ายไหนกัน แล้วค่ายไหนกันที่บ้าจี้จ้างเด็กมัธยมปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาประกวดแบบนี้ หรือจะเป็นพริตตีขายรถจักรยาน BMX กันนี่

“ชื่อแพน...แพนเค้ก หรือว่าแพนอะไรน้า...” ชายหนุ่มพึมพำ

อยากรู้จริงๆ ว่าเด็กสาววัยกระเตาะแบบนั้นจะเอาอะไรไปประชันกับพวกพริตตีแสนสวยหุ่นสะบึมเขี้ยวลากดินคนอื่นๆ บนเวทีประกวดได้ ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับ แค่คิดก็น่าสนุกเสียแล้วสิ!