LOGINหล่อ นิ่งขรึม พูดน้อย แต่กับเรื่องบนเตียง เขากลับกลายเป็นอีกคน เร่าร้อน รุกเร้า เอาแต่ใจ... พฤกษ์ ศิวกร คือรักแรกและรักเดียว อีกทั้งยังเป็นคนแรกและคนเดียว ที่เกลียดชัง เมขลา เข้าไส้ แม้จะรู้ทุกอย่างดีแก่ใจ แต่เมื่อข้อเสนอหวานล้ำเปิดทางให้ เธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะคว้าไว้ ถึงไม่มีทางได้ใจ ขอแค่ได้ครอบครอง เป็นเจ้าของร่างกายก็ยังดี...
View Moreพฤกษ์ทำทุกวิถีทาง แต่ก็สามารถรวบรวมเงินได้แค่ไม่กี่ล้านเท่านั้น หากเอาเงินทุนจากปางไม้รีสอร์ตมาใช้หนี้ก็อาจส่งผลให้เสียสภาพคล่อง ล่มจมเอาได้ง่ายๆ การอุดรอยรั่วในช่วงที่กำลังประสบภาวะขาดทุนแบบนี้ ไม่ใช่หนทางที่ควรทำ นั่นทำให้เขาต้องนั่งคิดหนักจนแทบไม่ได้นอนไปจนถึงเช้า เจ้าของร่างกำยำนั่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ สองมือกอดอก ครุ่นคิดหาทางออก‘มันคือทางเดียวของเรานะพฤกษ์ แกจะขายปางไม้ศิวกรไม่ได้เด็ดขาด แม่รู้ว่าแกเกลียดเมขลา แต่ก็แค่แต่งงานเอง แม่ไม่ได้ขอให้อยู่ร่วมบ้านหรือเชิดชูเมขลาออกนอกหน้านี่นา ถือว่าเห็นแกแม่เถอะนะพฤกษ์ อย่าปล่อยให้ธุรกิจที่แม่ประคับประคองมาตั้งแต่พ่อแกเสียต้องล่มจมตอนนี้เลยนะ แกคิดถึงหนูจ๋าบ้างสิ อยากให้ลูกต้องนับหนึ่งใหม่ไปกับเราหรือไง หรือแกอยากเห็นแม่ตรอมใจตาย แกต้องการแบบนั้นใช่ไหม!’คำขอร้องของมารดาวนเวียนกลับมาสู่ภวังค์ความคิด ไม่ใช่แค่แม่ แต่ยังมีลูกสาวสุดที่รักอย่างเจนจิราด้วยที่เขาเป็นห่วง หากต้องนำทุกอย่างมาขายใช้หนี้ ครอบครัวศิวกรก็จะไม่เหลือสิ่งใดเลย เขาทนทุกอย่างได้ เพราะไม่ใช่คนติดหรูอยู่สบาย แต่คงไม่อาจทนเห็นมารดากับลูกสาวต้องตกระกำลำบากได้ แ
“คุณพ่อขา”เสียงเล็กเจื้อยแจ้วของร่างอวบป้อมในวัยหกขวบร้องเรียกบิดา เมื่อ พฤกษ์ ศิวกร ละสายตาจากงานตรงหน้าแล้วอ้าแขนรอ สาวน้อยก็ยิ้มจนตาหยีแล้ววิ่งโร่เข้าไปสู่อ้อมกอด“มีข่าวดีมาบอกค่ะ วันนี้หนูจ๋าปิดเทอมแล้ว ขอไปอยู่ที่ปางกับคุณพ่อนะคะ อยู่กับคุณย่าสองคน เหงามากเลย”“จะดีเหรอคะคนเก่ง ที่ปางมันอาจจะไม่สะดวกสบายเหมือนบ้านที่กรุงเทพหรอกนะคะ” พฤกษ์เอ่ยด้วยความความเอ็นดู ให้เหตุผลที่เป็นความจริงก่อน แต่ลูกสาวจะเลือกอย่างไร เขาคงไม่ขัดข้องตั้งแต่รับหน้าที่ขึ้นไปดูแลปางไม้รีสอร์ตที่เชียงใหม่แทนมารดาอย่างเต็มตัว เพื่อให้ท่านดูแลรีสอร์ตในเมืองกรุงที่กำลังเริ่มฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ เขากับเจนจิราก็ห่างกันมากกว่าเดิม หากได้พาลูกไปดูแลเองบ้าง เขาคงมีความสุขมากขึ้น“ขอแค่มีคุณพ่ออยู่ด้วย หนูจ๋าไม่กลัวอะไรเลยค่ะ...นะคะ นะ ขอหนูจ๋าไปด้วยนะคะ” คนตัวเล็กเขย่าแขนแล้วโผเข้ามากอดอีกรอบ มีหรือที่คนเป็นพ่อจะทนใจแข็งได้ไหว“โอเคค่ะ ไปก็ไป แต่ถ้าคุณพ่อบอกอะไร หนูจ๋าต้องเชื่อฟังนะคะ”“รับทราบค่า พ่อเลี้ยง” เจนจิรายิ้มจนตาหยี เรียกบิดาเหมือนอย่างที่คนงานที่ปางไม้มักเรียกกันเสมอ“จะกลับเมื่อไรเหรอพฤกษ์” เสียง
บรรยากาศในบ้านวรภักดิ์หัสดิน แลดูเคร่งเครียดมากกว่าทุกวัน เนื่องจากวันนี้ผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลมีความจำเป็นต้องหารือเพื่อตกลงในเรื่องสำคัญ แม้จะมีความสนิทสนมกลมเกลียว รักใคร่ดุจญาติมิตร เพราะต่างก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมานาน แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องของธุรกิจ ก็ต้องหาทางออกร่วมกัน“พี่อยากให้เห็นใจพี่หน่อยนะคะ น้องอัปสร ทางพี่เองก็กำลังตกที่นั่งลำบาก เพราะโดนพิษเศรษฐกิจเล่นงาน พี่คิดว่าใช้เวลาฟื้นฟูอีกประมาณหนึ่งปี พี่ก็คงจะหาเงินก้อนใหญ่มาจ่ายให้กับน้องอัปสรได้”ตรีเพชรเจรจาด้วยสีหน้าลำบากใจ ทางอัปสรเองก็ใช่ว่าจะไม่เห็นใจคนคุ้นเคยกัน แต่ในฐานะนักธุรกิจ อัปสรจึงจำเป็นที่จะต้องนึกถึงผลประโยชน์ของตัวเองและครอบครัวเป็นสำคัญยิ่งถ้ามันเป็นความต้องการของลูกสาวเพียงคนเดียวอย่าง เมขลา วรภักดิ์หัสดิน แล้วละก็ คุณหญิงอัปสรก็ยิ่งพร้อมที่จะทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ“สรเข้าใจพี่เพชรนะคะ แต่สรเองก็ต้องการเงินในส่วนนี้ไปใช้ต่อยอดทำธุรกิจอย่างอื่นเพิ่มเติมอีก พี่เพชรก็รู้นี่คะว่าสรเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงลูกคนเดียวมาตั้งแต่ไม่กี่ขวบ ต้องทำงานอย่างหนักกว่าจะมีวันนี้ได้ แล้วที่สรจำเป็นต้องขยายธุรกิ
“แต่งงานกับเมเถอะนะคะ พี่พฤกษ์ เมยินดีรับข้อตกลงทุกอย่าง ขอแค่พี่พฤกษ์แต่งงานกับเมก็พอค่ะ" เมขลาไม่โกรธเลยที่ถูกตำหนิด้วยถ้อยคำไม่น่าฟัง ตรงกันข้ามกลับมองเขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง เธอรักเขามากเหลือเกิน มากจนหากจะเรียกว่าคลั่งรักก็คงไม่ผิด“เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังเรียกร้องอะไรจากฉันอยู่" เขาจ้องเธอนิ่ง กระแสเสียงนั้นเจือความไม่พอใจชัดเจน แต่ก็ไม่ได้บั่นทอนความตั้งใจของเมขลาลงได้เลย"รู้สิคะ รู้ดีด้วย พี่พฤกษ์ก็รู้นี่คะว่าเมรักพี่พฤกษ์มานานแค่ไหนแล้ว ให้โอกาสเมได้ดูแลพี่ในฐานะภรรยาเถอะนะคะ เม...""เธอทำให้เมียฉันต้องตาย แล้วยังมีหน้าคิดจะเข้ามาแทนที่อีกเหรอ เมขลา!" พฤกษ์แทบไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเมขลาเลย เพราะมันยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอจนแทบกระอักเลือด แต่กับครั้งนี้สุดจะทนแล้วจริงๆ เธอกล้าดีอย่างไรถึงคิดเสนอตัวให้เขาแบบนี้"เรื่องนั้นมันผ่านไปนานแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ" หญิงสาวนิ่งงันไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับสิ่งที่ได้ยินนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดา ไม่ได้ร้ายแรงอะไร"เธอทำให้หนูจ๋ากำพร้าแม่..." พฤกษ์แสยะยิ้ม กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน"เมก็กำลังเ