อีหนูของท่านผู้นำ

“ที่นายพลบอกว่าเธอเป็นคนของท่าน นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอกับท่านนายพล...”

ฟังยังไม่ทันจบประโยคดี เซนเซียก็หัวเราะแทรกขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำถามนี้จากอลัน

ตามนิสัยขี้เล่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว 

“อย่าบอกนะคะว่าผู้พันคิดว่าหนู เป็นอีหนูเล็กๆ ของท่านนายพลน่ะค่ะ”

เซนเชียหันมาถามเขาเอาตรงๆ แต่อลันไม่ได้ตอบกลับ เขาพยักหน้ารับตอบกลับแทนเสียง ก่อนจะเลิกคิ้วสูงขึ้นเชิงต้องการให้หญิงสาวอธิบายให้เขาฟังมากกว่านั้น

ดูท่าทางของเขาผิดไปจากตอนที่เข้าไปสอนเธอในห้องเรียน เป็นงั้นเซนเซียก็ตีเนียนไปก่อนแล้วกัน อลันคงจำเธอไม่ได้จริงๆ นั่นละ

คนรูปหล่อกระชากใจสาวน้อยสาวใหญ่อย่างเขา คงมีสาวๆ คอยรุมล้อมอยู่รอบตัวมากมาย หากจำเธอไม่ได้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...

ก็เขาเป็นคนพูดออกมาเองว่า  ฉันไม่เคยจำผู้หญิงที่ฉันเคยนอนด้วยเลยสักคน...

แต่มันก็ยังอดเสียดายไม่ได้ไง...

ที่เสน่ห์ของเธอไม่สามารถจะมัดใจผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ได้…

ดีหน่อยที่เขายอมคุยด้วย เพราะมันช่วยให้เซนเซียรู้สึกเกร็งน้อยลง

“ใครจะกล้าละคะ คุณหญิงของท่านน่ะดุจะตายชัก แล้วท่านผู้นำก็รักและเทิดทูนคุณหญิงของท่านราวกับคู่รักในตำนาน ”

 “เธอพูดเหมือนกำลังอิจฉา?”

“ตาร้อนฉ่า เวลาที่เห็นท่านหวานใส่กัน แบบไม่เกรงใจสายตาใครเลยนั่นต่างหากละค่ะ”

“เธอเคยเห็นท่านขนาดนั้นเชียว?”

เขาถามกลับมาคีย์สูง ส่วนหนึ่งก็เห็นด้วยตาตัวเองนั่นแล้วละ ว่าเซนเชียน่ะเส้นใหญ่ขนาดไหน ที่สามารถเข้ามาอยู่ในห้องของท่านผู้นำได้ ก็น่าจะไม่ใช่ธรรมดา

“หนูเป็นเด็กที่คุณหญิง และท่านนายพล รับมาอุปการะไว้ตั้งแต่ลืมตาดูโลกได้นั่นเลยแหละค่ะ...นี่ผู้พันกำลังสัมภาษณ์ประวัติส่วนตัวของหนูอยู่รึเปล่าคะเนี่ย?”

เธออธิบาย พร้อมกับแต่งเรื่องขึ้นมาเองสดๆ ร้อนๆ ก่อนจะหันมาถามเขาเล่นๆ โดยไม่เน้นเอาคำตอบ

“เราต้องทำงานร่วมกัน ก็ควรจะต้องทำความรู้จักกันเอาไว้บ้าง...ใช่มั๊ยละ?...เซนเซีย”

ก็แค่นั้น...เขาให้เธอเป็นได้แค่นั้นเอง...งั้นเหรอ?

“นั่นสิ..ก็เราเพิ่งจะรู้จักกันนี่คะ”

ร่างบางเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มเจือจาง พลางหลุบตาลงต่ำ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

“.....”

ดูเหมือนการสนทนาของทั้งคู่จะจบลงแค่ตรงนั้น เมื่อลิฟท์มาหยุดอยู่ชั้นบนสุดพอดีกับที่ประตูลิฟท์ถูกเปิดออก

จนกระทั่งทั้งสองคนขึ้นมานั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ด้วยกันนั่นแหละ ถึงได้มีเสียงของชายหนุ่มที่เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน

“เซน”

ผู้พัน...เรียกชื่อเธอซะสนิทเชียว...

อยากจะบอกออกไปเหมือนกันนะว่า ชื่อนี้เธอขอสงวนเอาไว้ให้คนใกล้ชิด หรือสนิทกันจริงๆ เรียกจะได้ไหม?

ก็รู้อยู่แก่ใจนั่นละ...ว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันมันก็น่าจะเรียกได้ว่า เกินกว่าคำว่าสนิทกันนั่นไปแล้ว...

ดูเหมือนเจ้าตัวก็พอจะรู้ว่าเซนเชียกำลังคิดอะไร ถึงได้หันมาพูดในจังหวะที่อีกฝ่ายเบี่ยงองศาหน้าหันมาพอดี

“เรียกได้มั๊ย?”

“อ่า..ค่ะ”

“ทำไมเธอถึงกล้าทำภารกิจนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่า บางทีเราอาจจะเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั่นละ”

อลันเอ่ยถามพลางหันมาจ้องมองหน้าเซนเซียนิ่งๆ เพื่อรอฟังคำตอบจากหญิงสาวอยู่อย่างนั้น แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายทนมองสบตากับเขานานๆ ไม่ได้เลย  เธอจึงเบี่ยงสายตาหันทางอื่น ก่อนจะดึงสายตากลับมามองอลัน พร้อมกับตอบคำถามนั้น

“เพราะหนึ่งในจำนวนคนที่ถูกจับตัวไป มีพี่ชายของหนูอยู่ในนั้นด้วยไงคะ”

“แล้วเธอไม่อยากรู้บ้างเหรอ ว่าทำไมฉันถึงอาสามาทำภารกิจนี้ร่วมกับเธอ”

เขาถามต่อท้ายประโยคนั้นทันที แต่เมื่อเธอไม่ตอบกลับ เขาจึงขยับตัวเข้ามาใกล้

“เซน...” เสียงห้าวทุ้มเรียกเธอสั้นๆ เพราะต้องการให้หญิงสาวหันมาสนใจแล้วมันก็ได้ผล

“...คะ”

“เธอ...ชนะ”

“..??..”

จู่ๆ อลันก็พูดอะไรออกมา ที่หญิงสาวฟังเขาแล้วไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้น พร้อมกับเครื่องหมายคำถามที่ติดอยู่บนใบหน้างามของเจ้าตัว

“ เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ทำให้ฉันลืมเธอไม่ลง”

!!!

หัวใจของเซนเซียเต้นผิดจังหวะไปในวินาทีนั้น เมื่อได้ยินผู้พันอลันพูดกับเธอออกมาตรงๆ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวเขาเลยนั่นละ

เสียงพรูลมหายใจออกมาของคนตัวใหญ่กว่า บ่งบอกว่าเขารู้สึกโล่งใจ ที่กล้าตัดสินใจเอ่ยกับเธอออกไปแบบนั้น

คืนนั้นในคลับเซยเซียดูเหมือนจะเมามาก แอลกอฮอล์มันทำให้หญิงสาวใจกล้าก๋ากั่นตามคำท้าและเข้ามาหาอลันก่อน

เธอก็เป็นแบบนี้ทุกทีในตอนที่เมานี่แหละ อีกอย่างความหล่อออร่าของอลันมันดันพุ่งเข้าตาจนทำให้เธอพร่าเบลอไปหมด

พอตื่นขึ้นมาอีกทีมันก็เลยเวลาเข้าค่ายไปแล้วไง ไหนจะต้องรีบหาซื้อยาคุมฉุกเฉิน เพราะเมาจนลืมป้องกัน ไหนจะระแวงกันว่าอีกฝ่ายจะเอาโรคร้ายมาติดให้รึเปล่า...

โอ๊ย! เขาทำให้หญิงสาวคิดไปสารพัด

ไม่รู้หรือไงว่าเธอน่ะแพ้ความหล่อ...นั่นน่ะตัวพ่อเลยด้วย...

ทั้งสองคนปล่อยให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน จนกระทั่งไปถึงค่ายแล้วนั่นละ ถึงได้แยกย้ายกันไปเตรียมสัมภาระ ก่อนจะมาพบกันอีกทีตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้...