บทที่ 1 รักแรกพบ (1/3)

“พี่แมนนนนนน” เสียงเจื้อยแจ้วของน้องชายดังมาให้ได้ยินแต่ไกล ชายวัยสามสิบที่กำลังจะปิดตางีบบนโซฟาก็ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อกล่าวทักทายอีกฝ่าย

“จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อน พี่จะได้เตรียมกับข้าวไว้ให้” แมนพยุงตัวเองให้ลุกนั่งและอ้าแขนรับกอดจากน้องชายแสนขี้อ้อน

“หมี่มาขนของน่ะ” คิ้วเข้มของผู้เป็นพี่ขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้จากคนตรงหน้า ทว่าไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามอะไรออกไป แฟนหนุ่มของหมี่ก็เดินเข้าบ้านมาพอดี

“พี่แมนสวัสดีครับ” อิน เจ้าของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาแถมยังมาจากครอบครัวฐานะร่ำรวย บุคคลที่แมนไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเป็นน้องเขย กำลังยกมือไหว้เขาอยู่ตอนนี้

“สวัสดีครับ อินขับรถมาเหนื่อย ๆ เข้ามานั่งก่อน” ชายหนุ่มรับไหว้อีกฝ่ายและเชื้อเชิญเข้าบ้าน ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง อินก็ดูสุขุมและพึ่งพาได้เสมอเลย เขาดีใจที่น้องชายได้เจอคนรักที่ดี

“ว่าแต่เมื่อกี้ หมี่บอกว่าจะมาขนของอะไรนะ” ทว่าสมองของเขายังไม่ลืมเรื่องที่ยังสงสัยค้างคาใจในก่อนหน้านี้ เลยถามน้องชายออกไปตามตรง ซึ่งแน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาตามตรงเช่นกัน

“หมี่จะมาขนของไปอยู่บ้านอินน่ะ” จากที่คิ้วของแมนขมวดเข้าหากันเป็นปมอยู่แล้ว เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปคิ้วก็ยิ่งผูกเป็นโบมากขึ้นไปอีก

“หมายความว่ายังไง แล้วบ้านหลังนี้จะให้พี่อยู่กับใครล่ะ” เห็นทีคงต้องงัดน้ำเสียงน้อยใจออกมาใช้ตอนนี้สินะถึงจะมีประโยชน์

“โธ่พี่แมน หมี่ไม่ได้จะไปแล้วไปลับสักหน่อย” และมันได้ผล หมี่ผละตัวออกจากอ้อมกอดของพี่ชายทันทีพร้อมตอบเสียงหงอย

“ให้มันจริงเถอะ นี่สินะที่โบราณเขาเรียกว่าได้ผัวแล้วลืมพี่” แมนที่เป็นพี่ชายและเลี้ยงดูอีกฝ่ายมาหลายปีย่อมรู้จักนิสัยของหมี่ดี

“พี่แมน! พูดอะไรน่ะ นี่หมี่เป็นน้องชายพี่นะ!” คนโดนแซะรีบดีดตัวออกจากโซฟาและยืนเท้าสะเอวเถียง พลางทำหน้าหงิกหน้างอบ่งบอกความไม่พอใจ ทั้งที่ความจริงแล้วรู้สึกเขินตัวจะแตก

“จ้า ก็เพราะเป็นน้องสุดที่รักของพี่นี่แหละ ถึงได้พูดแบบนี้ แล้วนี่จะขนอะไรไปบ้างล่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บของ” แมนที่ได้แกล้งน้องชายจนเห็นอีกฝ่ายโวยวายแล้วค่อยรู้สึกสะใจหน่อย

ทางด้านของหมี่ เมื่อโดนถามถึงเรื่องของที่จะมาขนก็มีท่าทีครุ่นคิดนิดหน่อย ก่อนจะตอบแบบขอไปที

“ที่คิดไว้ก็แค่พวกของใช้จำเป็นอ่ะ”

“จะเก็บเลยมั้ยหรือเก็บพรุ่งนี้” แมนเอ่ยถามอีกครั้ง ก่อนจะเตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อไปทำอาหารสำหรับมื้อเย็น ตั้งแต่เขากลับมาจากที่ทำงานก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

“อืมมม มึงว่าไง รีบกลับบ้านหรือเปล่า” หมี่เองก็คิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดีเลยหันไปถามความเห็นจากคนรัก

“ไม่รีบ” อินตอบกลับน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางเดินเข้าครัวตามพี่แมนไป เจ้าของบ้านเห็นแบบนั้นก็เข้าใจไปว่าอีกฝ่ายคงหิวเช่นกันเลยเสนอให้ทั้งสองคนอยู่ต่อ

“โอเค คืนนี้ทั้งสองคนอยู่กินข้าวกับพี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อเรื่องขนของ” วัยรุ่นได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้างึกงักกันทันที

“หมี่มาช่วยพี่ทำกับข้าวเลยยยย” แมนไม่ว่าเปล่า กวักมือเรียกน้องชายให้มาช่วย ไม่อยากจะบอกเลยว่าถ้าอยู่คนเดียวเขาคงต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินไปแล้ว

“เดี๋ยวผมช่วยหุงข้าวครับ” เสียงทุ้มของอินก็ดังขึ้นไม่ไกล ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังตักข้าวสารใส่หม้อ

“ได้เลยน้องอิน” แมนพูดพลางยิ้มอ่อน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามมีส่วนร่วมในครัวด้วย ทั้งที่ไม่ได้ถนัดงานด้านนี้เท่าไหร่นัก ก่อนจะตามมมาด้วยคำถามจากน้องชาย

“พี่แมนอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”

“ไม่เลย หมี่ล่ะ” ชายวัยทำงานเห็นคนถามเอาแต่ยืนชะเง้อมองวัตถุดิบที่มีในตู้เย็นแล้วก็ได้แต่ทำใจ เอาเป็นว่าน้องชายเขาอยากทำอาหารเมนูอะไรก็เอาตามนั้นเลย

“หมี่อยากกินหมูผัดพริกแกง เอาแบบรสชาติเผ็ดจัดจ้าน” พูดพร้อมทำหน้าตาออกรสออกชาติพลางหยิบวัตถุดิบมาวางบนโต๊ะ

“กินเผ็ดบ่อย ๆ ระวังท้องไส้ปั่นป่วนนะ” เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงดูแลเรื่องอาหารการกินของตัวเองเป็นอย่างดีแล้วแต่ก็อดห่วงไม่ได้

“ก็ไม่ได้กินบ่อยน่ะสิเลยอยากกินไง”

“งั้นก็ทำเลย ในตู้เย็นมีพริกแกงมั้ย”

“มีครับ ส่วนอีกเมนูเอาเป็นไข่ตุ๋นดีมั้ย ไว้ล้างเผ็ด”

“ดีเลย เดี๋ยวพี่หั่นแครอทกับต้นหอมให้” เมื่อคุยกันเรื่องเมนูเสร็จเรียบร้อย สองพี่น้องก็แยกย้ายกันไปเตรียมวัตถุดิบ ขณะที่ใครอีกคนได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่กล้าหยิบจับของในครัวเพราะกลัวจะทำอะไรเสียหาย

“เอ่อ ให้ผมช่วยอะไรดีครับ” เสียงทุ้มเข้มของอินเอ่ยถามเจ้าของบ้านด้วยท่าทีสุภาพ คนตัวเล็กที่รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังว่างก็ใช้งานทันที

“มึงมาช่วยกูหั่นพริกหยวก กูจะหั่นหมู” ว่าแล้วก็หยิบพริกมาวางบนเขียงให้อีกฝ่าย ก่อนที่ตัวเองจะเอาชิ้นเนื้อหมูไปแช่น้ำเพื่อให้คลายความเย็น

“กูถามพี่แมนมั้ย ไม่ได้ถามมึง”

“เอ๊ะ! แล้วมันยังไง สรุปจะช่วยมั้ย!”

“ช่วย ดุขนาดนี้ถ้าไม่ช่วยคงโดนกัดหูขาด” อินตอบกลับพลางเดินตรงมาลงมือหั่นพริกตรงหน้า ขณะที่กำลังโดนคนตัวเล็กถลึงตาใส่พร้อมสายตาอาฆาต

“ไอ้ยักษ์!” ซึ่งแน่นอนว่าน้ำเสียงและการพูดคุยหยอกล้อกันของวัยรุ่นทั้งสองคนอยู่ในสายตาของแมนตลอด

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สนิทกันดีนี่ ปกติพี่รับมือหมี่ด้วยวิธีอื่น ส่วนใหญ่จะเลี่ยงการปะทะ แต่สงสัยอินคงจะใช้วิธีเน้นการปะทะสินะ”

“จริง ๆ แล้วผมตามใจหมี่ตลอดครับแต่ก็มีบางครั้งที่มันดื้อ ผมเลยต้องแกล้งแหย่คืนบ้าง” แมนที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอ่อนออกมา ร่างสูงตรงหน้าคงรักน้องชายของเขามากแน่ ๆ ว่าแต่...

“ไหนใครบอกพี่ว่าไม่ดื้อ หืมม” เขาหันไปถามหาความจริงกับน้องชายที่ตอนนี้เริ่มหันซ้ายหันขวา ท่าทางมีพิรุธสุด ๆ

“หมี่ไม่ดื้อจริง ๆ นะ พี่แมนอย่าไปฟังมัน” หมี่พูดจบก็หันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนรักอย่างน่าเอ็นดู เห็นการกระทำของทั้งคู่แล้ว แมนก็ได้แต่เอ่ยตอบรับแบบปลง ๆ

“โอเค พี่เชื่อ” ก่อนที่ทุกคนจะลงมือทำเมนูต่าง ๆ จนเสร็จ

.

.

.