9

“ฉัน... จะไปที่ตรงไหนได้ ชีวิตฉันจะเป็นยังไง ให้แล้วแต่ท่านเถอะ”

“ก็ดีแล้ว หากหล่อนรับปาก จะต้องอยู่กับฉันไปจนกว่าใครคนหนึ่งจะตาย”

ไม่ใช่คำขู่... แต่เขาจะทำมันโดยไม่สนใจเรื่องศีลธรรม นัยน์ตาคู่สีดำขลับเปล่งประกายสีแดง จ้องมองใบหน้าสดสวยนิ่งงัน สนใจเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากยังเลื่อนมือมาจับมันด้วยแววตาใคร่รู้ แต่ถูกคว้าหมับเข้าข้อมือ กำมันเอาไว้แน่น

“ฉันกำลังหิวเทียว แม่สาวช่างซุกซน” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงอีกครั้ง ประกบปิดริมฝีปากอิ่มงามสีแดงชมพู มืออุ่นร้อนปัดป่ายบนกายสาวที่ไม่เคยยินยอมให้ชายใดแตะต้อง เว้นเสียแต่ในฐานะสามี คุณหลวงหนุ่มจึงเอาแต่ใจอยากจับตรงไหนก็จับ มือลูบไล้ผ่านหน้าท้องแบนราบของแม่สาวเอวอ้อนแอ้น ใจนึกอยากเลี้ยงดูหล่อนให้ดีกว่าพ่อแม่เสียอีก จะได้มีน้ำมีนวลกว่านี้

หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเขาใช้เวทมนตร์อาคมอันใด แค่กอดจูบลูบคลำก็ทำให้หล่อนอ่อนระทวยไปทั้งร่าง ลิ้นหนากระหวัดเลียลิ้นเล็ก ๆ ไม่ประสีประสาออกไปพร่ำสอนให้อย่างใจดี นำพาเสียงน่าอายจากการกระทบกระทั่งกันของน้ำลายและริมฝีปาก ยามใบหน้าหล่อเหลาก้มลงพรมจูบไปทั่วใบหน้าลำคอ แตะปลายลิ้นลงบนสะดือสวย เลียชิมไปทั่วกระทั่งถึงยอดออกสีชมพูหวาน อย่างที่บอกว่าหิว หล่อนยังคงปิดตารับทุกสัมผัสเสน่หา

“อื้อ... คุณหลวง... ฉันร้อนเหลือเกินค่ะ อ๊ะ...” ดวงตาคู่สวยเปิดขึ้นอีกครา เมื่อเรียวปากหนาได้รูปเริ่มหยอกล้อกับยอดปทุมถันที่แข็งตึงตามจังหวะของปลายลิ้น เขาทรมานหล่อนด้วยรสชาติอันน่าประหลาดพิศวง

หล่อนยังคงส่งเสียงประหลาด ฟังไม่ได้ศัพท์แม้ว่าเขาไม่ได้ทำการอันใดมาก แค่ขยับปลายนิ้วลากผ่านกลีบดอกไม้งาม ชื่นชมความสวยเบื้องหลังแพรไหมสีดำขลับด้วยนัยน์ตาสีแดงเป็นประกาย ชิมชมดูดดื่มอย่างตะกละตะกลาม ประหนึ่งจระเข้ในวัยหนุ่มที่หากได้พบตัวเมียแล้วจะฟาดหัวฟาดหางเต็มที่เพื่อแย่งชิงมา เพื่อให้ได้ครอบครองเป็นเจ้าของอยู่ตัวเดียว

ร่างบางบิดเร่า มือจิกผ้าปูที่นอนสีขาวจนยับเยิน เมื่ออารมณ์หวามไหมเข้าจู่โจม ถึงจะต้องยอมรับว่ารู้สึกพึงพอใจกับปลายลิ้นอุ่นร้อนเป็นงานยามดูดเม้ม กระหวัดเลียกลางกายสาว จนหล่อนยกตัวขึ้นนั่งตัวขดงอ หวีดร้องขอให้เขาอย่าหยุด! แน่นอนว่าเขาคงไม่หยุด คุณหลวงหนุ่มพลันผลักหล่อนลงนอนอีกครั้ง มือเรียวพยายามจับคว้าเส้นผมของเขาไว้เป็นที่พึ่ง

หล่อนตกอยู่ในสภาพแสนทุลักทุเลเมื่อเขายอมปล่อยจากความหวานหอมเบื้องล่าง กระเถิบกายขึ้นแทรกหว่างกลาง สองขาสั่นระริกด้วยความต้องการบางอย่างแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“คุณหลวง... ฉันทรมานค่ะ... ได้โปรด อย่ารังแกฉัน...”

“เช่นนั้นฉันไม่เกรงใจนะแม่แก้ว...” พูดจบ เขาปลอบประโลมหล่อนด้วยจุมพิตเร่าร้อน มือสะกิดปลายยอดเกสรงามคอยปลุกเร้าแต่ไม่ปล่อยให้สุขสมอารมณ์หมาย

เป็นเรื่องสำคัญอย่างสุดซึ้ง สำหรับครั้งแรกของคนสองคนในร่างมนุษย์ คุณหลวงจันจึงใช้ความระมัดระวังตามที่รับปากเอาไว้ สัมผัสหล่อนอย่างเอาใจ ทว่ายังอดทนข่มความปรารถนามากล้นไม่ให้หล่อนนำเขาไปสวรรค์ ใช้ปลายนิ้วตรวจตราทางข้างหน้าก่อนส่งตัวเข้าไป

“อ๊ะ! มะ... มันเจ็บค่ะ”

“ผ่อนคลายเสียหน่อยนะแม่แก้ว อีกประเดี๋ยวหล่อนจะรู้สึกดี ฉันคงไม่กล้าจะทำร้ายเมียตัวเองหรอก”

น้ำตาหลายหยดรินไหลลงอาบแก้มเนียน หล่อนทั้งเจ็บทั้งอึดอัด แต่ก็แปลกที่ยังยอมเชื่อฟังสามี เมื่อเขาเริ่มขยับตัวเข้าออกถี่ระรัวไม่ปล่อยให้หล่อนได้หายใจหายคอ สองขาสั่นเทาก็คอยหนีบสะโพกสอบเอาไว้เพราะประสบเข้ากับความเจ็บปวดเหลือคณา เหมือนร่างถูกฉีกขาดจากการรุกรานของท่อนอุ่นร้อนหน้าตาประหลาดที่หล่อนเห็นครั้งหนึ่ง

ร่างกายหล่อนคงเป็นของเขาจริง ๆ สมกับที่เป็นเมียซึ่งเขาซื้อมาด้วยเงินกว่าห้าหมื่นบาท...

แก้วตานึกน้อยใจอย่างนั้น หากพอความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความสุขหฤหรรษ์ ร่างบางแอ่นเอวรับแรงกระแทกกระทั้น ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับควบคุมจังหวะสวาทของบุรุษเพศ

ในห้องเงียบงันเริ่มเต็มไปด้วยเสียง ไม่ต่างจากว่าหล่อนจะแข่งส่งเสียงตะโกนกับผัวให้รู้แพ้รู้ชนะ บางครั้งเขาก็ช้า ก็เร็วเพื่อเอาอกเอาใจหล่อน ยังคอยถามว่าชอบตรงไหนอย่างไร กดสะโพกเข้าลึกสุดทางด้วยสีหน้าเร่าร้อนทรมาน

“แม่ทูนหัวของพี่... อา... ทำไมหล่อนน่ารักน่าพึงใจปานฉะนี้”

ช่องทางคับแคบที่บีบรัดตัวตนอย่างบ้าคลั่งพาเรือนกายกำยำสั่นเทา ทว่าเกร็งจัดจนเส้นเลือดปูดโปน แววตาคู่คมเปล่งประกายสีแดงตามธรรมชาติ เมื่อกุมภิลหนุ่มไม่สามารถข่มความอดทน แม้แต่พลังของตนก็เหมือนกับว่าเขาเพียงลืมมันไปจนหมดสิ้น

“อื้อ... อ๊ะ! คุณหลวง...”

ครั้งสุดท้ายที่คนใต้ร่างสะบัดสองมือกอดรัดรอบคอแน่น หนีบสองเรียวขาโอบกายแข็งแรงของเขานั้น หล่อนกรีดร้องลั่น ขอร้องให้เขาส่งตัวเข้าหาหล่อน รักหล่อนให้มากเท่าปากว่าจะดูแลตราบชั่วชีวิต คุณหลวงจันจึงมอบความเป็นตัวตนทั้งหมดให้ในเฮือกสุดท้าย จนไม่มีเหลือสักหยาดหยดไว้กับตัว ซุกซบใบหน้าพร่างพราวเม็ดเหงื่อในอ้อมแขนเล็ก ๆ พรมจูบบนไรผม ขมับเนียน ตามแก้มแดงก่ำไม่เว้นว่างแม้สักช่วงเดียว

            -------------------------------

จวบจนรุ่งฟ้าสาง แก้วตายังคงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับประสบการณ์แปลกใหม่ หล่อนเผลอหลงใหลในบรรยากาศเร่าร้อนอบอุ่นอยู่ไม่น้อย เวลาที่เขากอดหล่อน จูบหล่อน ราวกับว่าหล่อนเป็นแก้วล้ำค่าอันแสนบอบบางน่าทะนุถนอม แต่บางครั้งกลับเป็นตรงกันข้าม ราวกับว่าเขาจะทำลายร่างเล็ก ๆ นี้ให้พินาศย่อยยับ

          ห้องนอนเรียบร้อยในทีแรกตอนนี้ค่อนข้างเละเทะ หมอนผ้าห่มกระเด็นไปคนละทิศทาง แม้แต่เก้าอี้ทำงานตัวเล็ก ก็มาตั้งอยู่กลางห้อง คราบเลือดสีแดงสดที่แห้งกรังไปกับผ้าสีขาวบ่งบอกว่าหล่อนเป็นเมียเขาโดยสมบูรณ์ บ่าวที่จะมาทำความสะอาดคงตกใจแน่ ๆ

“แล้ว... ดีไหมเล่า?” เสียงแหบพร่าถามคนในอ้อมอก ดวงตาฉ่ำปรือของหล่อนสบมองเขา เหมือนจะอ้อนขออะไรสักอย่าง