บทที่ 149

พื้นของชนบทในตอนนี้เป็นพื้นซีเมนต์หมดแล้ว ถ้ามีใครเหยียบลงไปด้วยฝ่าเท้าที่เปื้อนโคลน จะต้องทิ้งรอยเท้าไว้แน่นอน

ใช้เวลาไม่นาน เซิ่นหรูซวงก็หารอยเท้าเจอในบริเวณใกล้เคียง เป็นรอยเท้าเล็ก ๆ รอยหนึ่ง ซึ่งดูชัดเจนมากเมื่ออยู่ท่ามกลางรอยเท้าของผู้ใหญ่

เธอกับเจียงเสี่ยวชุนเดินตามรอยเท้าไป จนมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง มีเสียงร้องเอะอะโวยวายของเด็กผู้ชาย และเสียงสั่งสอนของผู้เป็นแม่ดังลอดออกมา

“ช้า ๆ หน่อย อย่าหกล้มล่ะ”

เด็กผู้ชายไม่ยอมหยุด แต่กลับส่งเสียงดังขึ้นกว่าเดิม

บ้านของครอบครัวนี้เป็นบ้านในชนบท ประตูบ้านเปิดกว้างไว้ เด็กผู้ชายอายุราวเจ็ดถึงแปดขวบคนหนึ่ง วิ่งเท้าเปล่าอยู่บนพื้น เสื้อผ้าที่สวมใส่สกปรกไปหมด และยังมีกลีบดอกทิวลิปติดอยู่

ห่างจากเด็กชายไปไม่ไกล ยังมีต้นทิวลิปจำนวนมากถูกเหยียบย่ำบนพื้นดินจนราบเป็นหน้ากลอง เผยให้เห็นถึงของเหลวที่เหนียวหนืด

เซิ่นหรูซวงไม่ได้เดินเข้าไป แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้น แล้วกดถ่ายรูปเด็กชายและต้นทิวลิปที่กองอยู่บนพื้นเป็นจำนวนมากลงไป

หลังจากถ่ายภาพและถ่ายวิดิโอเสร็จ เซิ่นหรูซวงก็หมุนตัวเดินออกไป

เธอไม่คิดจะเรียกร้องแทนจวงเหมยแต่อย่างใด

ต่อให้จวงเหมยจะระ