All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 1 - Chapter 10

ลูกสาวของเธอได้จากไปแล้วไม่มีงานไว้อาลัย ไม่มีการฝังร่าง ไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อที่ฝังธรรมดาสักที่มีเพียงโกศสีดำหนึ่งอัน ใส่ทุกอย่างที่เหลืออยู่ของกั่วกั่วลูกสาวเธอในโทรทัศน์ของสถานฌาปนกิจ กำลังถ่ายทอดสดงานแต่งที่หรูหรายิ่งใหญ่ เจ้าบ่าวคืออดีตสามีที่เพิ่งหย่ากับเธอ และเป็นพ่อแท้ ๆ ของกั่วกั่ว ส่วนเจ้าสาว คือรักแรกที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดในที่สุด เขาก็สมหวังเสียทีเซิ่นหรูซวง อุ้มโกศที่บรรจุอัฐิออกมาจากสถานฌาปนกิจ ภายนอกฝนกำลังตกหญิงสาวพนักงานที่ทำงานในสถานฌาปนกิจ ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ถามออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า:"คุณผู้หญิง ข้างนอกฝนตกหนักมาก มีใครมารับคุณไหมคะ?"เซิ่นหรูซวงก้มลงมองโกศอัฐิ ใบหน้าซีดเซียวไม่มีใครหรอก ญาติคนเดียวที่เธอมี กำลังแต่งงานกับแฟนคนแรกของเขา เขาไม่มีแม้แต่เวลาจะสนใจเธอกับลูก แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าลูกสาวได้จากไปแล้วต่อให้เขาว่าง เขาก็ไม่มีทางมารับเธออยู่ดีซิงจือเหยียนเกลียดเธอเข้ากระดูกดำเกลียดแม้กระทั่งเงาของเธอไม่กี่วันก่อน เว่ยอวิ่นลู่ขับรถพาลูกชายของเธอ พุ่งชนกับรถบัสที่เซิ่นหรูซวงและกั่วกั่วโดยสารอยู่ กั่วกั่วได้รับบาดเจ็บสาหัส หมดสติในที

เซิ่นหรูซวงตอบกลับทันทีว่า "หนูบอกไปแล้วว่าหนูไม่ไป"เหยียนเหวินอินจ้องมองเธออย่างโกรธเคือง: "แกจะดื้อรั้นอะไรนักหนา นี่เป็นโอกาสที่ดีขนาดไหนรู้ไหม?"เซิ่นหรูซวงกำหมัดแน่น ไม่ยอมอ่อนข้อ: "โอกาสอะไร?"เสียงของเหยียนเหวินอินดังขึ้น: "ก็โอกาสที่จะได้ยั่วยวนซิงจือเหยียนไง แกชอบเขาไม่ใช่เหรอ?"อาจเป็นเพราะประสบการณ์ในชาติที่แล้ว ทำให้เซิ่นหรูซวงรู้สึกสะเทือนใจอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินชื่อซิงจือเหยียนเธอเกือบจะน้ำตาคลอเบ้า: "หนูไม่ได้..."ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นเซิ่นหรูซวงยังไม่ทันได้เก็บซ่อนความเจ็บปวดในแววตา ก็สบเข้ากับสายตาที่เย็นชาและเฉยเมยของซิงจือเหยียนที่อยู่หน้าประตูในชั่ววินาทีที่สบตากัน เซิ่นนหรูซวงก็นึกถึงชาติที่แล้วขึ้นมาทันทีที่ซิงจือเหยียนก็มองเธอแบบนี้ เหมือนกำลังมองขยะก้อนหนึ่ง เหมือนกำลังมองสิ่งของที่ไร้ชีวิตชั่วแวบเดียว เธอคิดว่าตัวเองกลับไปสู่ชาติที่แล้วที่เจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่เธอถอยหลังไปสองสามก้าว แม้จะหลบสายตาไปแล้ว ก็ยังสัมผัสได้ถึงสายตาที่ทรงพลังของซิงจือเหยียนที่ยังคงจับจ้องอยู่บนใบหน้าของเธอซิงจือเหยียนได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอก

เซิ่นหรูซวงขยุ้มผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด ในตอนนั้นเองที่เหยียนเหวินอินคว้าไหล่ของเธอไว้ พลางทำสีหน้าจริงจัง ราวกับจะบังคับคาดคั้น"แกไม่รู้หรือไงว่าคนตระกูลซิงไม่มีใครมองเห็นหัวพวกเราเลยแม้แต่คนเดียว พวกคนรับใช้ก็เหมือนกัน มีแต่สายตาดูถูกกันทั้งนั้น แม่ฝากความหวังไว้ที่แกแล้วนะ อยากให้แกเชิดหน้าชูตาได้!"ชาติก่อน เซิ่นหรูซวงฟังเรื่องพวกนี้จนเบื่อ ต่อให้ฟังอีกก็ไม่มีทางสะเทือนใจอีกแล้ว"แม่คะ หนูบอกแล้วไงว่า หนูไม่มีทาง...""เซิ่นหรูซวง เหยียนเหวินอิน พวกเธอสองคนฝันกลางวันอะไรกันอยู่เหรอ?"จู่ ๆ เสียงของหญิงสาวที่ทั้งออดอ้อนและเอาแต่ใจก็ดังแทรกเข้ามาในหูของทั้งสองคน เมื่อมองไปที่ประตู สีหน้าของเหยียนเหวินอินก็เปลี่ยนไปทันที แล้วรีบพูดด้วยท่าทางประจบประแจง"คุณหนูคะ กลับมาแล้วหรือคะ"เซิ่นหรูซวงเงียบไปสักพัก ก่อนจะแย่งกระเป๋าเดินทางจากมือของเหยียนเหวินอินมา และกำลังจะยัดมันกลับไปใต้เตียง แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอซิงฟานโหรว ลูกพี่ลูกน้องของซิงจือเหยียน และเป็นหลานสาวแท้ ๆ เพียงคนเดียวของคุณปู่ซิงเธอเติบโตมาด้วยความเอาใจใส่ของทุกคน มีท่าทางสง่างามสู

ซิงฟานโหรวแสดงสีหน้าเยาะเย้ย และอ่านถ้อยคำในจดหมายรักทีละตัว"พี่จือเหยียนคะ หนูเฝ้ามองพี่จากข้างหลังมาตลอด พี่จะหันกลับมามองหนูได้ไหมคะ?"เมื่อได้ยินเสียงของซิงฟานโหรว กำปั้นของเซิ่นหรูซวงก็กำแน่นขึ้นเรื่อย ๆนี่เป็นสิ่งที่เธอเขียนจริง ๆ ก่อนที่จะเกิดใหม่ ตอนนั้นเธอยังคงมีความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงกับซิงจือเหยียนแต่ปกติแล้วเธอซ่อนจดหมายรักไว้เป็นอย่างดี ไม่มีทางที่จะเอาไปใส่ไว้ในห้องของซิงจือเหยียนได้อย่างแน่นอนมีความเป็นไปได้อย่างเดียวคือมีคนอื่นขโมยไปและนำไปวางไว้ในห้องของซิงจือเหยียนอาจจะเป็นซิงฟานโหรว หรือไม่ก็เว่ยอวิ่นลู่"พอได้แล้ว"เสียงของซิงจือเหยียนทุ้มและแหบแห้งเล็กน้อย แฝงไปด้วยความโกรธ ดวงตาคมกริบและเย็นชา "ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว"ซิงฟานโหรวหัวเราะเยาะแล้วหุบปากลง ก่อนจะยัดจดหมายรักใส่อ้อมอกของเซิ่นหรูซวงด้วยความรังเกียจแม้ว่าจะเป็นเซิ่นหรูซวงที่เกิดใหม่แล้ว เธอก็ยังไม่อาจเมินเฉยต่อสายตาแบบนี้ของซิงจือเหยียนได้ รู้สึกเหมือนความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วตัว“เซิ่นหรูซวง เธอต้องให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉัน”เว่ยอวิ่นลู่จู่ ๆ ก็ดึงแขนของซิงจือเหยียน และพูดด้วยน้

เซิ่นหรูซวงหายใจติดขัดเล็กน้อย แล้วพูดอย่างสงบเสงี่ยมว่า "ไม่ได้พูดค่ะ คุณคงฟังผิดไปเอง"เธอไม่คาดคิดเลยว่าซิงจือเหยียนจะยังจำเรื่องเมื่อคืนนี้และคำพูดของเธอได้เขาไม่ได้คิดว่าเธอคือเว่ยอวิ่นลู่เหรอ?จู่ ๆ ซิงจือเหยียนก็ยื่นมือออกไปโอบเอวของเธอ และดึงเธอขึ้นมานั่งบนตักอย่างแรงโดยไม่สนใจการขัดขืนของเธอด้วยความตื่นตระหนก กระเป๋าเป้ของเธอหล่นลงไปใต้เบาะรถเซิ่นหรูซวงทุบไหล่ของซิงจือเหยียนอย่างบ้าคลั่ง "ซิงจือเหยียน คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?!"ฝ่ามือของซิงจือเหยียนรัดเอวของเธอไว้แน่น กดเธอแนบไปกับเบาะคนขับ มืออีกข้างหนึ่งบีบคางของเธอไว้ ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องไปที่ดวงตาของเธออย่างเฉียบคม"เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ?"เซิ่นหรูซวงยกแขนขึ้นมากันระหว่างทั้งสองไว้ "เมื่อคุณคิดว่าฉันเป็นเว่ยอวิ่นลู่ ทำไมฉันจะรู้สึกน่ารังเกียจไม่ได้?""ฉันบอกไปนานแล้วว่าฉันจะรักษาระยะห่างจากคุณ แต่เป็นคุณเองที่ล้ำเส้น""แล้วเรื่องวางยา คุณสืบได้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ?"เธอกำคอเสื้อของซิงจือเหยียนที่ดูดีมีราคาของเขาไว้แน่น ดวงตาสดใสของเธอปกคลุมไปด้วยม่านน้ำตา"อย่าพยายามใส่ร้ายฉันอีกเลย""อีกแล้ว?" ดวงตาสีดำของซิงจ