Share
บทที่ 1273
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1274
"จริงเหรอ? พวกวู๊ดช่วยลูกไว้เหรอ?" อเล็กซานเดอร์มีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตามสถานการณ์ของทั้งสองตระกูลแล้ว ดีเท่าไหร่แล้วที่ตระกูลวู๊ดไม่ทำอะไรตระกูลคาเบลโลที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวเขาเอาไว้เขาสงสัยว่าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรและคิดอะไรแบบอื่นในหัวอีกหรือไม่"ใช่ คุณพ่อ เฟนด์มีความสามารถและแข็งแกร่งจริง ๆ!" ดาเนียลล่าเขินอายเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเฟนด์ เธอยกย่องเฟนด์มาก"ใครคือเฟนด์?!" อเล็กซานเดอร์มองขณะถามเสียงดังเฟนด์ยิ้มขณะเดินไปข้างหน้า เขาชี้อเล็กซานเดอร์และพูดว่า "สวัสดีนายท่านคาเบลโล ผมคือเฟนด์เองที่ช่วยลูกสาวลำดับสามของคาเบลโลเอาไว้ ขณะที่ผมเห็นว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเมื่อวันก่อน สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นพวกนักเลงที่ทำให้ผู้หญิงต้องอับอาย!"อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์ก่อนจะพยักหน้าและชี้ไปที่เฟนด์ "ขอบคุณมาก!""ไม่เป็นไรนายท่านคาเบลโล!" เฟนด์ตอบกลับอย่างสุภาพเทรนตันที่กำลังฟังอยู่ผลักคนออกไปโดยไม่คาดคิด เขาพูดกับอเล็กซานเดอร์ "นายท่านคาเบลโล อย่าตกหลุมพรางกับคำพูดหวาน ๆ ของผู้ชายคนนี้เลย เขาคือลูกนอกสมรสของแนชและมาจากโลก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1275
อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์หลังจากเทรนตันออกไป จากนั้นเขาก็พลิกมือและยาชั้นดีก็ปรากฏขึ้นมา เขาให้ยากับเฟนด์ "นี่คือของกำนัลแห่งความซาบซึ้งของพวกเรา พวกเราคาเบลโลไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร"อเล็กซานเดอร์หยุดก่อนพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม เพื่อทำให้ทุกอย่างตรงไปตรงมา คนของเราก็จะไม่หยุดถ้าเจอใครก็ตามจากตระกูลวู๊ดในระหว่างแข่งขัน เข้าใจใช่ไหม?""ยาชั้นยอดระดับแรกเหรอ?" เฟนด์มองยาเม็ดในมือ แม้ว่ายาเม็ดนี้จะดูธรรมดา แต่ก็ยากที่ใครจะหาของล้ำค่ามาได้ สุดท้ายแล้ว นี่มันก็มีผลกับใครบางคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะรักลูกสาวอย่างดาเนียลล่าจริง ๆ ไม่เพียงแต่เขาขอโทษพรรคตรงข้ามเท่านั้น แต่เขายังให้ยามาเพื่อแสดงความขอบคุณ คนธรรมดาทั่วไปคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้"นายท่าน นี่มัน..." ท่าทีของชายชราของตระกูลคาเบลโลนิ่งลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มที่จะมอบของล้ำค่าให้กับสมาชิกในตระกูลวู๊ด"ไม่เป็นไร มันก็แค่ยา ชีวิตลูกสาวฉันมีค่ามากกว่ายาเม็ดนี้อีก และฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้อะไรกับตระกูลวู๊ด! ฉันไม่อยากให้พวกเขาพูดลับหลังเรา ถ้าคนของเราบังเอิญไปฆ่าอัจฉริยะของตระกูลวู๊ดในตอนแข่งขัน ฉันไม่อ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1276
"ไปกันเถอะ น้อง..." เฮเลน่าและวีนัสคาเบลโลดึงดาเนียลล่าที่ไม่เต็มใจออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆ "เหมือนว่าความแค้นระหว่างสองตระกูลจะฝังเอาไว้ลึกมากเลยนะ พ่อ" เฟนด์พูดอย่างขมขื่นหลังจากพวกคาเบลโลออกไปแนชยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "มันยืดเยื้อมานาน และความเกลียดชังก็ไม่ได้สะสมมาแค่วันหรือสองวันเท่านั้น เป็นเหตุผลว่าทำไมทัศนคติของอเล็กซานเดอร์จึงเป็นเช่นนั้น พ่อไม่ได้หวังว่าเขาจะให้ยากับลูกมานะ"เฟนด์ลังเลขณะมองยาเม็ดในมือ จากนั้นเขาก็เดินไปหาผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและพูด "ผู้อาวุโสลำดับแรก ผมว่ายานี้ให้คุณดีกว่า""คุณให้ผมเหรอ?!" ตาของผู้อาวุโสเบิกกว้าง เขาคิดว่าได้ยินผิดไป ของล้ำค่าอย่างนี้ก็พอแล้วที่จะทำให้ปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงอยากได้ แต่เฟนด์กลับนำมามอบให้เขาเหรอ?เฟนด์พยักหน้า "ผมได้ยินมาว่าคุณอยู่ขั้นสุดท้ายของระดับเทพแท้จริงมาหลายปีแล้ว และหวังว่ายานี้จะช่วยให้คุณทะลวงไปได้ถึงขั้นสุดยอดของเทพแท้จริงได้ สุดท้ายแล้ว การได้มีปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงในขั้นสุดยอดก็จะมีความสำคัญต่อตระกูลเรามาก ตระกูลเราคงจะได้สิ่งดี ๆ จากปรมาจารย์สองคนในขั้นสุดยอดของระดับเทพแท้จริง ถ้าคุณทะลวงเข้าไปได้น่ะนะ!"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1277
ดาเนียลล่าอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ด้วยรอยยิ้มขณะที่เดินไปหา เธอไม่เพียงแต่กลัวว่าเฟนด์จะอารมณ์เสีย แต่ยังกลัวว่าเขาจะเหินห่างไปอีกด้วย"น้องสาม ทำไมต้องมาอธิบายด้วย? แน่นอนว่าเขาช่วยชีวิตน้องเอาไว้ แต่เราก็ได้ใช้คืนไปแล้วและไม่ได้เป็นหนี้อะไรกันอีกแล้ว!" เฮเลน่าหงุดหงิดทำหน้าบึ้ง"ถูกต้อง น้องสาม อย่าลืมว่าตระกูลเราเคยมีปัญหากันเรื่องความยุติธรรมระหว่างการแข่งขันมาก่อน!" วีนัสเตือนดาเนียลล่าด้วยความโกรธ "น้องพี่ พ่อเตือนแล้วว่าอย่าเข้าใกล้สมาชิกในตระกูลวู๊ดมากไป เข้าใจไหม? เรากลัวว่าน้องจะโดนหลอกใช้!"ดาเนียลล่ากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจและอธิบาย "พี่ เฟนด์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!""สาว ๆ คิดมากไปแล้ว ตำแหน่งกับสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลวู๊ดเราจะไปแข่งอะไรกับตระกูลคาเบลโลของคุณได้ และเราก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรเหมือนกัน นอกจากนั้น ผมก็ไม่ได้ใช้วิธีอย่างนั้นถ้าจะทำอะไรจริง ๆ ทุกคนผ่อนคลายได้เลย!" เฟนด์ยิ้มอย่างเฉยชาและพูดอีกครั้ง "ลองคิดดูนะ คุณสองคน ถ้าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรจากดาเนียลลิต้า คุณจะได้มีโอกาสเจอเธออีกไหมล่ะ?"เฮเลน่ากอดอกปฏิเสธ "ก็ไม่แน่ ใครจะรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1278
"ฮ่า ๆ... นี่หมายความว่าแกสนใจสาวสวยสามคนนี้จริง ๆ ใช่ไหม?" โจชัวร์ลูบหมัดเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูดและมองอย่างขี้เล่น "พวกเรา ผู้ชมรอบ ๆ นี้ ที่มีสายตาที่ดี คิดว่าตระกูลวู๊ดถือได้ว่าเป็นชนชั้นสูงได้หรือไม่? สำหรับเรา แกก็ไม่ต่างจากตระกูลชนชั้นสองพวกนั้น!""พี่สอง อย่าไปเสียเวลากับคนนี้เลย ให้ผมสอนบทเรียนเพื่อให้มันได้เรียนรู้ถึงความแตกต่างระหว่างชนชั้นหนึ่งกับชนชั้นสองเถอะ!" คอนลี่เดินไปข้างหน้าและกำหมัดขณะที่พลังฉีพุ่งขึ้นมา ราวกับเขากำลังสวมนวมชกมวยที่ทำจากพลังฉีอยู่"อย่าประมาทไป น้องสาม ผู้ชายคนนี้อาจจะมีความสามารถในการต่อสู้สูง และอยู่ขั้นต้นของเทพแท้จริง ยังไงมันก็เป็นทายาทของตระกูลวู๊ด" โจชัวร์ยกแขนขึ้นมาเตือนน้องสามของเขาเมื่อเห็นว่าคอนลี่จะพุ่งเข้าใส่แต่คอนลี่ก็ไม่ได้สนใจเฟนด์มากนัก "ไม่ต้องห่วง ผู้ชายคนนี้มันโชคดีมาก มีโอกาสเเพราะแลนซ์ วู๊ด ที่มีความสามารถหายตัวไป มันคงไม่ใช่ทายาทของตระกูลหลักหรอก" ในความเห็นเขา เฟนด์ไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงอะไรขนาดนั้น และเพราะโชคก็ช่วยให้ได้กลับมาเป็นทายาทของตระกูล สุดท้ายแล้วผู้ชายที่มาจากโลกภายนอกจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?อย
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1279
"ฮึ่ม! นี่มันยังไม่จบหรอกนะ อย่าลืมสิ ว่าพลังการต่อสู้ที่แท้จริงจะประเมินโดยอาวุธและทักษะการต่อสู้ของคนนั้น ๆ และฉันไม่ได้ปล่อยพลังออกไปทั้งหมดเช่นกัน! แต่ก็ต้องยอมรับว่าประเมินแกต่ำไป" คอนลี่ขมขื่นเมื่อต้องเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าสาวสวยทั้งสามเขาเช็ดเลือดที่มุมปากและพลิกมือให้เห็นดาบ"อาวุธเหรอ?" เฟนด์ยิ้มและพูด "ลืมอะไรไปหรือเปล่า?"เฟนด์พลิกมือและเปิดเผยดาบสีดำ"นั่น... กระบี่บินนั่นเป็นของแกเหรอ? แกใช้เพื่อโจมตีนอกจากบินได้ด้วยเหรอ?" คอนลี่นิ่งลงเมื่อเห็นว่าดาบของเฟนด์เหมือนกับดาบที่พวกเขาเห็นก่อนหน้านี้ แต่เล็กกว่าเขาคิดว่าของล้ำค่าขนาดนี้จะเป็นของแนช ใครจะไปคิดว่าจะเป็นของเฟนด์แบบนี้พวกเขาจึงเสียเปรียบไปในเรื่องของอาวุธพวกเขารู้ว่าดาบนี้เป็นอุปกรณ์วิญญาณระดับสูงสุด อาวุธเช่นนั้นเหนือกว่าอุปกรณ์วิญญาณระดับต่ำของพวกเขาไปเลย และดาบในมือนั่นก็คือดาบที่หายากมากโจชัวร์และคีธที่อยู่ขั้นกลางของระดับเทพแท้จริงเบิกตากว้างเหมือนคอนลี่รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้กับเฟนด์ทีละคน แต่ถ้าเข้าทีละหลายคนต้องชนะได้แน่นอนแต่มันก็เป็นเรื่องน่าสมเพชไปหน่อยถ้าพวกเขาโจมตีเฟนด์ต่อหน้าสาวส
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1280
"ถูกแล้วพี่สาว เขาอยู่ขั้นกลางของระดับเทพแท้จริง เก่งไหมล่ะ? แม้ว่าจะเพิ่งทะลวงไปได้ พี่สองก็เอาชนะเขาไม่ได้หรอก!" ดาเนียลล่าภูมิใจเมื่อพูดถึงเฟนด์ เธอชื่นชมในความฉลาดและสติปัญญาของเขา เธอโกหกเฟนด์เรื่องที่เคยหลับนอนด้วยกันโดยไม่คิดว่าเขาจะรับผิดชอบจริง ๆ เฟนด์ไม่กล้าแสดงความเห็นเรื่องนี้และบอกภรรยาเขากับเรื่องนี้เลย ทุกอย่างมันกะทันหันมากสำหรับดาเนียลล่า เธอรับเฟนด์เป็นแฟนแล้ว เธอเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบ ๆ กลัวว่าตระกูลเธอจะโกรธเคือง"อะไรนะ? ฉันเอาชนะเขาไม่ได้? ฮ่า ๆ! พลังฉันสูงที่สุดในระดับแล้ว!" วีนัสไม่อยากจะเชื่อคำพูดของดาเนียลล่า เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นความเหย่อหยิงจากน้องสาว "ดาเนียลลิต้า นี่น้องตกหลุมรักเขาแล้วเหรอ?"ดาเนียลล่าตกใจ และเธอก็ปฏิเสธอย่างรวดเร็วด้วยการโบกมือ "อ…อะไร? อย่าสร้างเรื่องน่ะ ฉันไม่ได้ชอบสักหน่อย!"อนิจจา ความรู้ผิดชอบชั่วดีของเธอทำให้เธอมีท่าทีแบบนั้นออกไป ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแสดงหลักฐาน"ดูเธอสิ เขินอายหน้าแดงไปหมด! พี่ว่าน้องชอบจริง ๆ แน่!" วีนัสหงุดหงิดขณะเตือน "ดาเนียลลิต้า พี่จะบอกอะไรให้นะ ตระกูลเราไม่ถูกกัน พ่อจะโกรธมากแน่ ๆ ถ้ารู้เรื่องนี้เข้า!
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1281
ด้วยความไม่พอใจสุด ๆ สีหน้าของเฮเลน่าจึงมืดลงขณะที่เธอรีบสะบัดมือออกจากกำมือของนายน้อยฮันท์เธอรู้สึกโมโหตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นมากุมมือเธอกะทันหันอย่างนี้เธอคง… แต่ชายอ้วนที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นคือ นายน้อยลำดับที่สองของตระกูลฮันท์ เขาไม่ใช่แค่มีน้ำหนักเกินไป แต่เขายังติดผู้หญิงและมักจะมีสาว ๆ พัวพันอยู่ด้วยเสมออนิจจา ชายอ้วนคนนี้กลับมีความสามารถในการต่อสู้สูง และมีความสามารถเกี่ยวกับการปรุงโอสถ พร้อมกับข้อเท็จจริงที่ว่า เขามีทักษะในการปรุงโอสถยาและความสามารถในการต่อสู้ของเขาค่อนข้างสูงมาแต่กำเนิดนายน้อยลำดับที่สองของตระกูลฮันท์หัวเราะแล้วพูดว่า "เฮเลน่า คุณสวยงามมากในสายตาของผม ผมบอกพ่อผมแล้วว่าผมควรหาคู่หมั้น และผมคิดว่าคุณเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด!""นายน้อยฮันท์ หยุดล้อเล่นได้แล้ว ฉันมีแฟนแล้ว อีกอย่างฉันเกือบจะสามสิบแล้ว ฉันแก่กว่าคุณตั้งหลายปี เราไม่เหมาะสมกันหรอก!" เฮเลนาหงุดหงิดกับคำเชิญชวนของเขา แต่เธอก็ไม่กล้าทำลายภาพลักษณ์ของเขาจึงสามารถทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างอึดอัดใจนายน้อยลำดับที่สองของตระกูลฮันท์ตอบด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินอย่างนั้น "ฮ่าฮ่า! อย่ามาโกหกผมเลยคุณหนูใหญ่
Latest chapter
