บทที่ 8

“…” สีหน้าของเซี่ยจื่อชิวพลันมืดมนลง

ทางที่แสดงออกมามันก็ชัดเจนแล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นเพียงลูกเขยที่แต่งงานเข้ามา ถึงปลดประจำการกลับมา ก็จะได้เงินอุดหนุนสักเท่าไรกัน ไม่มีเงิน ก็ไม่มีทางที่ชีวิตจะดีขึ้นได้ อย่างมากก็แค่มีแรงงานเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แต่ก็มีปากมากินข้าวเพิ่มอีกหนึ่งคนเหมือนกัน

พวกเขาไม่ชอบลูกเขยคนนี้เลยสักนิด!

“จื่อชิว” เซี่ยไห่เผิงที่เงียบอยู่นาน จนกระทั่งทานข้าวในชามจนหมด ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา และเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเข้ม "ไม่กี่ปีมานี้เงินเก็บที่ได้จากการทำงานของแก มีอยู่เท่าไร นอกเหนือจากค่าใช้จ่ายจำเป็นของปู้หุ่ยในการเข้าโรงเรียนอนุบาล คิดรวมทุกอย่างแล้ว แสนห้าพอไหม"

ใบหน้าสวยของเซี่ยจื่อชิวซีดลงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้าขึ้นลง

“เอามาให้ฉันมา” เซี่ยไห่เผิงวางตะเกียบลง สีหน้าเศร้าสร้อย "แกก็รู้ ตั้งแต่ที่พวกเราถูกคุณปู่ไล่ออกมา ฉันก็หาหนทางที่จะกลับไปยังตระกูลอยู่ตลอด พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบเจ็ดสิบปีของคุณปู่ ฉันคิดว่าจะใช้เงินพวกนี้ซื้อของขวัญสักชิ้นที่พอไปวัดไปวาให้คุณปู่ และหวังว่าเขาจะชอบ..."

ดวงตาของเซี่ยจื่อชิวแดงก่ำ ไม่สามารถอธิบายความเสียใจที่อยู่ภายในใจได้!

เงิน เธอมี!

เซี่ยอวี่โหรวให้เธอทำงานที่โรงอาบน้ำ ตั้งใจที่จะทำลายเธอให้อับอายขายขี้หน้า! ทว่าการอาบน้ำถูตัวให้ลูกค้า เล่นเปียโนบ้างเป็นครั้งคราว ตอนที่โชคดีก็อาจได้ทิปบ้างเล็กน้อย ที่จริงรายได้ก็ไม่นับว่าต่ำมาก ไม่กี่ปีมานี้ก็เก็บได้อยู่หลายหมื่นบาท

แต่ว่า หัวใจของคุณปู่เซี่ยนั้น เยือกเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง และแข็งยิ่งกว่าหิน! ของขวัญแค่ไม่กี่หมื่นบาท ก็คิดว่าจะกลับมาที่ตระกูลอย่างนั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด!

"เงิน..." เยี่ยจิ่วโจวมองสีหน้าของพ่อตา และคลำไปที่กระเป๋าโดยอัตโนมัติ

เอ่อ

น่าอายจริงๆ !

เป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม ห้าปีที่หลั่งเลือดทำสงคราม ไม่ว่าตัวจะอยู่ที่สนามรบหรือว่าอยู่ระหว่างทางไปสนามรบ เขาเคยซื้อของเองซะเมื่อไร สิ่งของใดๆ ก็ตามที่ทหารใช้ ก็ล้วนอยู่ในความรับผิดชอบของผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมด ตัวเขาเองบัตรธนาคารแม้แต่ใบเดียวก็ไม่มี ในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ติดตั้งโปรแกรมเกี่ยวกับการเงินเลยสักอย่าง

เงิน เป็นเพียงแค่สิ่งเล็กน้อย นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะกลายมาเป็นปัญหาใหญ่โต

เซี่ยไห่เผิงมองท่าทางของเยี่ยจิ่วโจวที่กำลังล้วงกระเป๋า แววตาเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาชักมือเปล่าออกมาจากกระเป๋า แสงสว่างในแววตาก็พลันดับลงไปทันที ส่ายหัวแรงๆ จากนั้นก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไร หมุนตัวกลับเข้าห้องนอนไปด้วยความหงุดหงิด

“…” เยี่ยจิ่วโจวอึกๆ อักๆ ไม่กล้าพูด กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เอาแล้วไง ถูกพ่อตาดูถูกเหยียดหยามเข้าแล้ว!

จึกๆ!

ด้านข้าง เซี่ยจื่อชิวที่กัดริมฝีปากบางเบาๆ ยกมือขึ้นดึงแขนเสื้อของเยี่ยจิ่วโจว แล้วก็ทำสัญลักษณ์ภาษามือ

เงินอุดหนุนตอนปลดประจำการของคุณ คุณเอาเช่าขบวนรถแล้วก็หากองถ่ายหมดแล้วใช่ไหมคะ จากนี้ไปไม่ต้องสิ้นเปลืองแบบนี้แล้วนะคะ หางานทำสักงาน ตั้งใจหาเงิน ความเป็นอยู่ของเราจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ พ่อกับแม่จะได้ไม่สามารถดูถูกคุณได้

"พูด" จบ ก็ดึงแขนเสื้อของเยี่ยจิ่วโจว กลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

ปิดประตูอย่างรวดเร็ว สงบแล้ว!

"พ่อกับแม่คงกล่อมให้ปู้หุ่ยพักกลางวันแล้ว ตอนบ่ายยังต้องไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลอีก" ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ ชี้นิ้วไปที่เตียงคู่ในห้อง สองมือทำท่าทางสัญลักษณ์มือ "คุณเองก็ต้องไปพักสักหน่อยนะ ตอนบ่ายออกไปหางานกัน ฉันก็จะไม่ไปทำงานที่โรงอาบน้ำแล้ว ฉันจะไปหางานกับคุณ"

เยี่ยจิ่วโจวมองใบหน้าที่เหนียมอายของภรรยา หวนให้นึกถึงคืนที่อ่อนโยนดุจเปลวไฟเมื่อห้าปีก่อน อ้าแขนทั้งสองข้างออก ดวงตาเร่าร้อนแผดเผา "จื่อชิว มานี่!"

"..." เพียงชั่วพริบตาสีหน้าของเซี่ยจื่อชิวก็พลันขึ้นสีแดง ยากที่จะอดกลั้นความเขินอายไว้ ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำจนเลือดแทบจะหยดลงมา

เธอกัดริมฝีปากแน่น มือทั้งสองพันกันไปมาอย่างกระวนกระวายใจ สุดท้ายก็ทำท่าทางภาษามือด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

จิ่วโจว อย่าทำแบบนี้ ฉันยังไม่พร้อม

แล้วอีกอย่าง…

ช่วงนี้คงไม่เหมาะ ฉันไม่ค่อยสบาย

เยี่ยจิ่วโจวตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน จากนั้นก้าวไปข้างหน้าเพื่อลูบใบหน้าสวยของภรรยา และเอ่ยขึ้นเบาๆ "จื่อชิว มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด มา อ้าปาก"

“…” สีหน้าของเซี่ยจื่อชิวเปลี่ยนเป็นแดงสนิท เขินมากจนแทบจะทะลุซอกแผ่นดินเข้าไป

เขา เขาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ทั้งที่รู้ว่าฉันไม่สบาย ยังจะ...

นิสัยไม่ดี!

“ทำไมหน้าคุณถึงได้แดงขนาดนั้นล่ะ” เยี่ยจิ่วโจวที่มองแก้มสีแดงสดของเซี่ยจื่อชิว ยกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ

"เชื่อฟังสิ อ้าปาก ระหว่างที่ผมอยู่ในกองทัพได้เรียนทักษะทางการแพทย์มาเล็กน้อย ผมน่าจะรักษาคอของคุณได้ "

เซี่ยจื่อชิว “…”

อายยิ่งกว่าเมื่อกี้นี้อีก!

นิสัยไม่ดี ที่แท้ก็จะตรวจคอของฉัน แล้วทำไม่เมื่อกี้ไม่พูดให้เร็วกว่านี้!

เธอมองเยี่ยจิ่วโจวอย่างลึกซึ้ง จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างปิดลง ริมฝีปากแดงสวยงามหยดย้อยค่อยๆ เปิดขึ้น

“อื้ม…” เยี่ยจิ่วโจวดูลำคอของภรรยา ดวงตาค่อยหรี่ลง

ร้ายแรงมาก!

ส่วนคอทั้งหมดถูกเผาไหม้อย่างรุนแรงโดยเปลวไฟและควันหนาทึบ จากการระเบิดของรถยนต์ ผ่านไปห้าปี อาการบาดเจ็บภายนอกโดยทั่วไปแผลปิดสนิทหมดแล้ว เส้นเสียงได้รับความเสียหายแต่ไม่มีวิธีที่จะฟื้นฟูคืนสู่สภาพเดิมได้ สุดท้ายทำให้สูญเสียเสียงไป

เช่นเดียวกับกรณีนี้ ไม่สามารถรักษาด้วยยาสามัญทั่วไปได้แล้ว ผลลัพธ์ของการฝังเข็มก็จำกัดมาก

หากต้องการซ่อมแซมลำคอของภรรยาให้กลับมาสมบูรณ์ มีเพียงวิธีการเดียวเท่านั้น

ดอกวาจาสวรรค์!

เป็นดอกไม้ประจำอาณาจักรของอาณาจักรเทียนจ้าว บนโลกใบนี้มีเพียงหนึ่งต้นเท่านั้น ปลูกไว้ที่สวนหลังพระราชวังอาณาจักรเทียนจ้าว มีผู้ดูแลพิเศษอยู่ ดอกไม้ชนิดนี้ อาณาจักรเทียนจ้าวยังเรียกมันว่าถ้อยคำจากสวรรค์ ได้ผลชะงัดอย่างมหัศจรรย์ต่อโรคในลำคอ ในเดือนกันยายนของทุกปีจะบานหนึ่งครั้ง กลิ่นหอมปกคลุมไปทั่วทั้งพระราชวัง ระยะเวลาที่ออกดอกต่อเนื่องนานประมาณสิบห้าวัน

ตอนนี้…

เป็นเดือนกันยายน!

“คอของคุณ ผมมั่นใจว่าจะรักษามันได้แน่นอน”

หลังจากผ่านการตรวจแล้ว เยี่ยจิ่วโจวลูบไปที่ผมยาวสลวยเบาๆ แววตาอ่อนโยนหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้ “ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย อาจจะกลับมาก่อนสองทุ่ม”

เซี่ยจื่อชิวเงยใบหน้าสวยขึ้น จ้องมองไปที่ดวงตาของเยี่ยจิ่วโจว นัยน์ตาคล้ายกับว่ามีคำพูดนับพันแฝงอยู่ ในที่สุดจึงได้ยกมือทั้งสองข้างขึ้น ทำท่าทางภาษามือง่ายๆ สองสามท่าทาง

“ตอนเย็นฉันจะทำกับข้าว รอคุณกลับมากินนะคะ”

เยี่ยจิ่วโจวยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน ไม่พูดอะไรต่อ หมุนตัวออกประตูไป แล้วก็กลับมาที่หน้าประตูชุมชนกวนหลานอีกครั้ง

ตอนนี้

เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดความวุ่นวายโดยที่ไม่จำเป็น ทางเข้าด้านนอกชุมชนกวนหลาน ขบวนรถส่วนตัวของเทพเจ้าสงครามได้ออกไปแล้ว มีเพียงหนึ่งร่างที่สวมเสื้อสีแดง ตามหลังเยี่ยจิ่วโจวมาด้วยเคารพ ห่างไกลชุมชนออกไป เดินจนไปถึงเขตชานเมือง จึงได้รีบเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และโค้งตัวลงเล็กน้อย

"ฝ่าบาท!"

ตาทั้งสองข้างของเยี่ยจิ่วโจวหรี่ลงเล็กน้อย สายตาของเขาไม่เหลือความเปล่งประกายระยิบระยับ!

"ลำคอที่ได้รับความเสียหายของจื่อชิว มีเพียงดอกวาจาสวรรค์เท่านั้นที่จะรักษาได้!" เขาจ้องไปยังเทพสงครามหงส์ไฟที่อยู่ด้านหน้า และเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม "ขอออกคำสั่ง สี่เทพแห่งสงคราม เก้าราชาแห่งสงคราม แม่ทัพหนึ่งร้อยแปดนาย ทั้งหมดรวมพล!"

“หลังจากนี้สามชั่วโมง รวมตัวกันที่พระราชวังเทียนจ้าว”

“เรา จะไปคุยกับประมุขของอาณาจักรเทียนจ้าว!”

“ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ดอกวาจาสวรรค์ เราต้องได้มัน!”

เทพสงครามหงส์ไฟไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย ล้วงโทรศัพท์ออกมา ส่งคำสั่งของผู้บังคับบัญชาไป ผ่านช่องทางภายในของเทพพระเจ้าสงคราม

จากนั้น จึงหันหน้ามองไปยังทิศเหนือเพียงครู่หนึ่ง จิตวิญญาณของการสู้รบได้ลอยพุ่งขึ้นมาแล้ว

อาณาจักรเทียนจ้าว!

ตอนนั้นสงครามเขตแดนทางตอนเหนือ เจ้าสำนักได้ลงมือสังหารสิบมหาเทพสงครามของอาณาจักรเทียนจ้าวด้วยตัวเอง โจมตีกองพลทหารเทียนจ้าวห้าแสนนาย ประมุขแห่งอาณาจักรเทียนจ้าวถึงกับประกาศขอเจรจาสงบศึก และไม่กล้ามารุกรานชายแดนอาณาจักรมังกรอีกแม้แต่นิดเดียว!

สำหรับตอนนี้…

ถึงแม้ว่าจะขอเจรจาสงบศึกอีกครั้งก็คงจะไม่มีประโยชน์ ไม่ก็ส่งดอกวาจาสวรรค์มา หรือไม่ก็ ทำลายทั้งอาณาจักร!

…

ประมาณสามชั่วโมงผ่านไป

เมืองหลวงของอาณาจักรเทียนจ้าว ก็พลันยุ่งเหยิงวุ่นวาย!

เครื่องบนล่องหนกว่าสิบลำบุกทะลวงเข้ามาในเส้นทางการปิดล้อมลาดตระเวนทางอิเล็กทรอนิกส์ เข้าจู่โจมอาณาจักรเทียนจ้าวอย่างฉับพลัน ควันเขม่าดินปืนตลบอบอวลไปทั่วพระราชวังเทียนจ้าว เปลวเพลิงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

เทพเจ้าแห่งสงครามเยี่ยจิ่วโจว นำสี่เทพสงคราม เจ็ดราชาแห่งสงคราม และแม่ทัพหนึ่งร้อยแปดนายด้วยตัวเอง ใช้เวลาสั้นๆ เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็โจมตีกองกำลังทหารแปดพันนายของพระราชวังเทียนจ้าวได้ สังหารจอมพลของอาณาจักรเทียนจ้าว สังหารเทพสงครามผู้พิทักษ์อาณาจักรไปสิบสองนาย และสังหารแม่ทัพเทียนจ้าวไปสามสิบกว่านาย…

อาณาจักรเทียนจ้าวเสียหายยับเยิน กำลังรบกันอย่างรุนแรงถึงขั้นสุดอย่างน้อยสองในสามที่ตายในสงคราม ในจำนวนนั้นเกินกว่าครึ่งถูกสังหารด้วยมือของเยี่ยจิ่วโจว! การต่อสู้ในครั้งนี้ กำลังของอาณาจักรเทียนจ้าวได้รับความเสียหายอย่างหนัก ไม่มีทางที่จะพักฟื้นภายในไม่กี่สิบปี อย่าได้คิดเพ้อเจ้อว่ากำลังของอาณาจักรจะฟื้นฟูคืนสู่สภาพเดิม!

ตกตะลึงกันทั่วทั้งโลก!