27.ฉันไม่เป็นไร

ทุกอย่างมาเร็วและจบลงเร็วจนมัทรีปรับความรู้สึกไม่ทัน สิ่งที่ปลอบใจตัวเองได้มีเพียง เธอยังไม่ถลำลึก เธอยังไม่สูญเสียสิ่งใดให้ฐิติกรแม้แต่ใจของตัวเอง มัทรีบอกตัวเองอย่างนั้น แม้จะกังขาอยู่ลึกๆ ว่าใจเธอยังเป็นของตัวเองอยู่จริงหรือ?

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยท่าทางที่ไม่สดชื่นนัก เธอมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มไปเรื่อยๆ หลายแบบซ้ำๆ ให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อให้หน้าตัวเองชิน ก่อนจะหน้าเศร้าลงทั้งที่คิดว่าทำใจได้ แต่ทำไมรู้สึกหงอยอย่างไรก็ไม่รู้

“แกเป็นอะไรหรือเปล่ามัท”

พิสินีถามขึ้นเมื่อนั่งข้างกันในรถขณะมาเที่ยวกับรติยา โดยฐิติกรไม่ได้มาด้วยอีกเช่นเคย

“วันนี้ทั้งวันแกยิ้มเยอะอย่างกับคนบ้า”

เพื่อนสาวถามพร้อมสีหน้าสงสัยสุดๆ ทำเอามัทรีถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว ไม่คิดว่าการพยายามทำตัวสดชื่นของตนมันจะกลับกลายเป็นเกินเหตุไปหน่อย เมื่อคิดตามแล้วเธอก็ขำออกมา

“แกนี่ เปรียบเทียบเกินไปหรือเปล่า”

“ก็มันจริงนี่ ปกติแกเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ถึงชอบแค่ไหนแกก็แค่ตาวาวหรือไม่ก็ยิ้มบางๆ ไอ้ยิ้มกว้างเห็นเหงือก หัวเราะทุกเรื่องที่คุยกันแบบนี้แกไม่เคยเป็น”

พิสินีวิเคราะห์ให้ฟังละเอียดยิบ ทำเอาคนที่พยายามสนุกถอนห