LOGINการจัดสถานที่ยังคงดำเนินต่อไป นางแบบที่มาเดินในงานถูกคัดเลือกเหลือแปดคนตามที่ชายหนุ่มกล่าวไว้ นี่ก็ใกล้ถึงวันงานแล้ว เพียงแค่สองสัปดาห์ต้องจัดเตรียมความพร้อมให้ไม่มีข้อผิดพลาด
อุปสรรค์ในการจัดงานเหลืออย่างเดียวคือความวุ่นวายของมารดาที่ยังคงยืนยันว่าจะให้นางแบบที่เป็นลูกคุณหญิงคุณนายทั้งหมดสามสิบคนเข้ามาเดินแบบ“ภัทรแม่แค่อยากให้งานมีสีสันมากขึ้นนะ”“แต่มันเปลืองงบครับ” เขาอธิบายสั้น ๆ“จะเท่าไหร่เองภัทร ปีเดียวมีแค่ครั้งเดียว” เพ็ญรตียังพูดโน้มน้าว“แค่ปีเดียว แต่นี้งานบริษัทผมคงทำตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“ภัทรแม่แค่อยากให้บริษัทเราเป็นที่รู้จักมากขึ้นนะ” คนเป็นแม่เอ่ยต่อ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อ ถึงจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเขาก็ตาม แต่เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจเป็นที่สุด“งั้นไว้แม่ก็จัดโครงการขึ้นเองแล้วกันนะครับ ที่ไม่ใช่งานนี้” เขาเสนอก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจสถานที่จัดเตรียมงานต่อ โดยทิ้งความไม่พอใจให้ผู้เป็นแม่มองด้วยแววตาโกรธเกรี้ยวณัฐภัทรChapter 20“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ?” เขาถามแต่น้ำเสียงกลับดูไม่ค่อยเป็นห่วงมากเท่าไหร่ มุกมารีเริ่มไม่พอใจเมื่อเขาไม่มีท่าทีห่วงเธอหรือเข้ามาโอบกอดปลอบประโลมเธอแม้แต่น้อย “ผมจะโทร.แจ้งตำรวจให้มาจัดการเรื่องนี้”“เรารู้กันสองคนได้ไหมคะ ? ฉะ...ฉันอายถ้าเกิดมีคนอื่นต้องรู้”หญิงสาวบีบน้ำตาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา“หรือว่าคุณรังเกียจที่จะอยู่กับฉันคะ”“เปล่า ผมไม่มีความจำเป็นต้องรังเกียจคุณ”“งั้นทำไมคุณถึง...” มุกวารีบีบน้ำตาพร้อมร้องสะอื้นออกมา เมื่อได้สูญเสียไปให้กับผู้ชายเมื่อกี้แล้ว ทั้งที่ความจริงเธอกลับรู้สึกสุขสมอยู่ไม่น้อย“กลับเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่ง” ณัฐภัทรพูดตัดบท“ไม่เป็นไรค่ะ คุณช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” มุกวารีพูดทันทีเมื่อแผนใหม่ได้แล่นเข้ามาในสมองของเธอ ขอเพียงแค่ครอบครองเขาเป็นของเธอเท่านั้น ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรเธอก็ยอม !ณัฐภัทรมองไปยังโทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่บนพื้น เข้าก้าวเข้าไปพร้อมหยิมขึ้นมา ก่อนจะเดินไปที่ปลายเตี
Chapter 19“คุณย่า เรียกสิไม่งั้นพี่จูบต่อหน้าย่าแน่”หญิงสาวยิ้มหวานให้กับจินดารัตน์พร้อมสองมือยกขึ้นไหว้ผู้อาวุโส เอ่ยปากพูดเบา ๆ ด้วยความเขินอาย “สวัสดีค่ะ คุณย่า”“ไหว้พระเถอะลูก”“ไป เข้าไปทานข้าวเย็นกันดีกว่า ย่ารอมาตั้งนานแล้ว”จินดารัตน์พาหลานชายพร้อมทั้งจิรภาณินท์เข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เพ็ญรตียืนร้องตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจต่อไป“คุณแม่คะ !”สายตามองข้างหลังหญิงสาวที่เดินเคียงข้างลูกชายตนด้วยความเกลียดชัง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทานข้าวร่วมโต๊ะกับผู้หญิงที่เธอไม่ชอบ !มื้ออาหารเย็นสิ้นสุดลง โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่สนุกสนานมีเพียงแต่สะใภ้ประจำบ้านไม่ได้สนุกสนานอย่างที่คิดเพราะต้องนั่งปริปากเงียบไม่พูดจา ข่มอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ทุกคนต่างเดินมาส่งจิรภาณินท์ด้วยความอบอุ่นซึ่งต่างจากเพ็ญรตีที่เดินลุกจากโต๊ะทันทีที่ทานเสร็จสิ้น โดยไม่สนใจว่าทุกคนต่างมองไปด้วยความไม่พอใจโดยเฉพาะจินดารัตน์ที่ต้องส่ายหน้าทำใจอย่างเอือมระอา“ภัทรไปส่งน้องเขาแล้วรี
Chapter 18“เอาเถอะ...ถ้าที่หลังเธอไม่อยากให้คนเขาไปยุ่งห้องของเธอก็ทำความสะอาดเองล่ะกัน ฉันเบื่อเต็มทนแล้วที่ต้องมาคอยฟังเธอโวยวายไล่คนออกอยู่แบบนี้” จินดารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงที่เอือม ต้องทนกับลูกสะใภ้ที่เอาแต่ใจตัวเองด้วยเพราะตัวเองเกิดเป็นลูกคุณหนูที่ไม่เคยถูกขัดใจ ถ้าเป็นเพราะลูกชายของเธอไม่ยืนกรานว่ารักเพ็ญรตีจริง เธอไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนนี้เป็นสะใภ้เด็ดขาด“คุณแม่ !”“น้อยวันนี้จัดโต๊ะอาหารมื้อเย็นห้าที่นะ” จินดารัตน์หันไปสั่งพร้อมเดินออกไปแต่เพ็ญรตีก้าวยาวตามเพื่อถามถึงความคับข้องใจ“ห้าที่ หมายความว่ายังไงคะคุณแม่ มีแขกจะมาทานข้าวกับเราหรือคะ”“ใช่แล้ว” จินดารัตน์ตอบพร้อมทำท่าจะเดินหนี“แล้วใครคะคุณแม่”“เดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหละว่าเป็นใคร” เมื่อพูดจบแม่สามีเดินจากไปทันที่ทิ้งให้เพ็ญรตียืนมองทั้งที่ยังต้องการคำตอบอยู่ในใจ...แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า สองมือของจิรภาณินท์เริ่มจัดเรียงเก็บงานบนโต๊ะตนเองอีกครั้งก่อนจะเดินไปพร้อมแฟ้มเอกสารในมือที่เพิ่งทำเสร
Chapter 17วันรุ่งเช้าของวันอังคารในสัปดาห์ที่แสนสบาย หลังจากงานประจำปีจบไปทุกอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ แม่ของเขาก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับบริษัทอีกต่อไป แต่คงจะมีอยู่เรื่องเดียวที่ยังไม่เลิกวุ่นวายนั่นก็คือเรื่องของจิรภาณินท์ ที่พยายามกล่อมให้เลิกยุ่งกับเธอ ทั้งยังบอกให้ไล่ออกด้วยแต่เรื่องนั้นก็ไม่เท่ากับหญิงสาวใบหน้าเรียวสวยดวงตากลมที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าที่ยังสะเทือนใจเขาอยู่ไม่น้อย รอยยิ้มถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนกันแต่ก็คลายกันราวกับเป็นฝาแฝด“คุณภัทรคะ หน้ามุกมีอะไรติดหรือเปล่าคะ” มุกวารีถามพร้อมยิ้มด้วยความชอบใจเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าหวั่นไหวไปกับใบหน้าที่งดงามแสนจะภาคภูมิใจของเธอ“เปล่า...ครับ” ณัฐภัทรตอบพร้อมยิ้มให้“มุกคงไม่ไปกวนเวลาทำงานคุณที่นัดออกมาพบข้างนอกนะคะ” มุกวารีฉีกยิ้มหวานพร้อมยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มสายตาคมมองไปท่วงท่าของคนตรงหน้า หัวใจกระตุกวูบชาไปชั่วขณะ ไม่มีใครที่เหมือนกันขนาดนี้หรอกไม่มีทาง ทำไมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาถึงได้เหมือนพิศชามนต์แบบนี้ ทั้งใบหน้าและนิสัย“คุณภัทร เป็นอะไรไป
หลังจากที่มุกวารีและเปมทัตออกไป ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา จิรภาณินท์ด้วยสายตาที่รู้สึกผิดและสับสน อยากจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังแต่ไม่รู้ว่าความเริ่มที่ตรงไหน หากเล่าออกไป เขาเองที่ต้องเจ็บเพราะยังลืมพิศชามนต์ไม่ได้ หากพูดออกไปแผลที่กำลังได้รับการเยี่ยวยาค่อย ๆ ปริแตกออกอีกครั้ง“ณินท์...” เขาเรียกชื่อเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน“ทำงานต่อดีกว่าค่ะ” เธอพูดตัดบทไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์ยังไงกับเขา ไม่อยากคิดแต่ทำไมถึงหยุดคิดไม่ได้ชายหนุ่มคว้าต้นแขนของคนตัวเล็กและดึงเข้าสู่อ้อมกอดอย่างเร็ว“พี่ภัทร”“ขอพี่กอดณินท์แบบนี้นะครับ” เขากระซิบจิรภาณินท์ปล่อยยืนให้ชายหนุ่มกอดเธอจากทางด้านหลัง น้ำตาลูกผู้หญิงไหลซึมออกมาที่หางตา เธอกำลังกลัว กลัวหากวันใดที่เขาปล่อยเธอไป กลัวว่าทุกอย่างกำลังจะเป็นเพียงอดีตได้โปรดกอดณินท์นานกว่านี้ได้ไหมคะ พี่ภัทรณัฐภัทรลืมตาขึ้นสูดหายใจเข้า ก่อนคลายคนตัวเล็กออกพร้อมหมุนเธอหันกลับมา สองมือหนายกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า“ร้องไห้ทำไมครับ” หญิงสาวส่ายหน้าเป็นค
ณัฐภัทรเดินเข้ามาในบริษัทด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลางนึกถึงครั้นเมื่อเปิดประตูห้องทำงานไปแล้วพบกับเจ้าของใบหน้าสวยที่ก้มหน้าทำงานอยู่สองเท้าก้าวออกจากลิฟต์ด้วยความฉับไว เดินตรงมายังห้องทำงานด้วยร้อยยิ้มกว้าง มือหนาจับหมุนลูกบิดประตูเข้าไปพร้อมมองไปที่โต๊ะทำงานของหญิงสาวใบหน้าสวยแต่สายตาหยุดชะงักลงเมื่อโต๊ะทำงานยังคงว่างเปล่าชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานพลางกรุ่นคิดเป็นห่วงแม่แมวยั่วขึ้นมา กลัวว่าจะไม่สบาย เมื่อยิ่งคิดใจยิ่งอยู่ไม่เป็นสุข งานที่วางกองอยู่บนโต๊ะก็ไม่ได้ทำไปด้วยเสียงประตูค่อย ๆ เปิดเข้ามา จิรภาณินท์มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานส่งสายตามองมายังเธอ“ณินท์ทำไมมาช้า” ชายหนุ่มถามขณะลุกขึ้นเดินเข้าไปหา“คือ...ณินท์ตื่นสายค่ะพี่ภัทร” หญิงสาวก้มหน้าต่ำลงพร้อมทำใจที่จะโดนว่ากล่าว“เมื่อคืนฝันถึงพี่หรือเปล่า” น้ำเสียงนุ่มกระซิบถาม คนฟังยืนนิ่งตกใจกับคำถามที่ได้ยิน“เออ...” เธออ้ำอึ้ง“ว่าไงครับ เมื่อคืนฝันถึงพี่หรือเปล่า” ชายหนุ่มรอฟังคำตอบจิรภาณินท์ก้ม







