มารยายั่วรัก

แสงไฟสลัวภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ร่างของชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ใบหน้าคมเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลซึมออกมา เปลือกตาบีบหนารัดแน่น มือเกร็งยกขึ้นเพื่อคว้าบางสิ่งที่กำลังเดินจากไป “มนต์ อย่าไปจากภัทร” ชายหนุ่มละเมอพร้อมยกมือขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว“มนต์ กลับมา กลับมา !” เขาสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมเสียงลมหายใจหอบ สายตาคมมองไปรอบ ๆ ห้องที่คุ้นเคย ยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่เปียกเต็มไปด้วยเหงื่ออย่างเหนื่อยล้า ฝันถึงอีกแล้ว ความเจ็บปวดยังคงซ้ำเหมือนเดิมไม่มีวันหาย อีกแค่วันเดียวทำไมสวรรค์ถึงกลั่นแกล้งแบบนี้ ทำไมต้องพรากพิศชามนต์ไปด้วย งานแต่งงานถูกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดีร่วมสามเดือนขาดแต่เพียงเจ้าสาวในวันแต่งงาน จากงานแต่งกลับกลายเป็นงานอำลา ถ้าคืนนั้นไม่เกิดขึ้น ในเวลาแบบนี้เขาคงกอดพิศชามนต์อยู่ในอ้อมกอดทุกคืน ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง สองเท้าก้าวยาวเดินตรงไปที่ห้องน้ำ สายน้ำจากฝักบัวค่อยไหลสู่ร่างกายแกร่งผิวสองสี ยกมือลูบใบหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปปิดฝักบัว กำปั้นแขนซ้ายยกขึ้นทุบกำแพงอย่างแรง หยดน้ำตาของลูกผู้ชายค่อย ๆ ไหลออกมา ห้าปีผ่านมาแล้ว แต่ก็ยังทำใจรับกับการจากไปของคนรักไม่ได้ ก

เสียงเพลงเปิดดังไปทั่วงาน จินดารัตน์นั่งอยู่ในงานกวาดสายตามองภายในงานอย่างไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ มอเตอร์โชว์ที่ไม่ค่อยจะมีผู้หญิงมาดูรถยนต์ สิ่งที่เธอเห็นมีแต่เพียงผู้ชายทุกอายุ ไม่ว่าจะเป็นอายุยี่สิบต้นจนไปถึงอายุห้าสิบปลาย ๆ แต่สายตาที่มองรถนั้นแทบจะไม่มีเลย ทันทีที่แสงไฟบนเวทีใหญ่ดับลง สายตาทุกสายตาจับจ้องไปที่กลางเวทีด้วยความตื่นเต้น ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกชายของเธอเช่นเดียวกัน ไฟกลางเวทีเปิดขึ้น ปรากฏร่างหญิงสาวใบหน้าสวย จมูกโด่งสวย รับริมฝีปากบางอิ่มสีชมพู ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางในชุดเกาะอกกางเกงขาสั้นสีดำพร้อมเสื้อคลุมหนัง ยืนคู่กับรถสีดำรุ่นล่าสุดประจำปีด้วยท่าทางที่ยั่วยวน“สวัสดีครับ นี่คือรุ่นล่าสุดนำเข้าจากประเทศเยอรมนี” พิธีกรหนุ่มพูดลากเสียงยาว เมื่อพูดจบก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น แต่ทว่าทุกสายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่พริตตี้สาวไม่วางตารวมทั้งจินดารัตน์ด้วยเช่นกัน “นี่แม่เพ็ญ พริตตี้ที่ยืนเกาะรถคนนั้นใครน่ะ” จินดารัตน์ถาม มองหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยอย่างชื่นชม“ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เพ็ญว่าคุณแม่อย่าไปใส่ใจเลยดีกว่าค่ะ” เพ็ญรตีมองด้วยความไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ เธอไม่ชอบ พริตตี้มาตั้

“ณินท์ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”จินดารัตน์พยักหน้า“ทำไมคุณถึงให้ณินท์ทำงานนี้คะ”“ทำไมคุณถึงให้ณินท์ทำงานนี้คะ”“ฉันก็แค่คิดว่าเธอน่าจะทำได้สำเร็จก็เท่านั้น อีกอย่างเธอมีวุฒิการศึกษาที่สูงพอควรจะเข้าไปทำงานได้ เธอคงจะไม่ว่าฉันหรอกนะ ที่สืบดูประวัติของเธอ”หญิงสาวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ทำงานหมายความว่ายังไงกัน !“ไม่ค่ะ ณินท์เข้าใจว่าคุณต้องรู้ก่อนว่าณินท์เคยทำงานอะไรมาบ้าง” หญิงสาวตอบ“เข้าเรื่องกัน ฉันจะให้เธอไปเป็นผู้ช่วยหลานชายในบริษัท ฉะนั้นคุณสมบัติเธอตรงกับข้อกำหนดของบริษัทพอดี ถ้าเกิดไม่ตรงคงไม่ให้ทำงานนี้เพราะเธอต้องเข้าใกล้หลานชายทั้งวัน”“แล้วคุณไม่กลัวฉัน ...” ไม่กล้าที่จะถาม อายเสียเปล่า“หลงรักหลานชายฉันน่ะหรอ” เสียงของจินดารัตน์พูดต่ออย่างรู้ทัน พลางยิ้มหัวเราะออกมาเพราะเรื่องนั้นไม่สำคัญ อยู่ที่ว่าหลานชายของเธอรู้สึกอย่างไร ถ้าหากจะรักกันจริงเธอก็ไม่คิดที่จะห้ามของเพียงลบอดีตที่ไม่มีวันกลับมาออกไปเท่านั้นก็

“ได้ยินแล้วก็ออกไป” ไม่ใช่คำต้อนรับแน่ แต่นี่ไล่ไป มีที่ไหนไล่กันแบบนี้ เธอไม่มีวันไปแน่นอน ดวงตากลมมองหาโต๊ะทำงานแต่ว่าไม่มี“ออกไป ?” เธอถามเขามองหน้าด้วยความสงสัยชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ“หมายความว่ายังไงคะ” น้ำเสียงเสียงหวานเอ่ยถามเขาทั้งที่ใจเริ่มขุ่นเคืองกับการต้อนรับของเจ้านายใหม่“ผมไม่รับเข้าทำงาน พอจะเป็นคำตอบได้ใช่ไหม” เขาตอบเรียบ ๆจิรภาณินท์ขบริมฝีปากล่าง มองชายหนุ่มตรงหน้า พลางกวาดสายตาหาเก้าอี้รับแขกเพื่อนั่งรอ แต่ทำไมในห้องถึงไม่มี มีแค่เก้าอี้ทำงานเพียงอย่างเดียว และเก้าอี้อีกที่ที่อยู่ฝั่งตรงข้างเขา“คงจะไม่ได้มั่งคะ เพราะว่า ...”“นั่นมันเรื่องของคุณย่า ผมไม่อยากฟังถ้าไม่ออกไปผมจะให้ รปภ. มาลากคุณออกไป” น้ำเสียงยังคงนิ่งเรียบเช่นเดิม ทำให้คนที่ฟังถึงกับเริ่มโมโหขึ้นมาเล็กน้อย ไม่เพียงแต่ไม่สนใจเธอ แต่ยังไล่เธออีก“คุณ !” เธอมำสีหน้าไม่พอใจขณะก้าวเข้าไปหาเขา“ฟังไม่ออกหรือไง” ณัฐภัทรถาม นัยน์ตาคมมองหญิงสาวตรงหน้า คงต้องยอมรับ

แสงอาทิตย์ยามอัสดงส่องผ่านหน้าต่าง ณัฐภัทรถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าส่วนหนึ่งเป็นงานที่ทำ แต่อีกส่วนหนึ่งเป็นเรื่องของ จิรภาณินท์ ไม่เพียงต้องเจอหน้าทุกวันหลังจากนี้ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวแผนของย่าจะสำเร็จ แต่กลัวว่าความรักที่มีต่อคนรักจะถูกลืมเลื่อนได้ด้วยหรือไม่ชายหนุ่มหัวเราะสมเพชกับตัวเอง คนอย่างเขาจะมีความรักที่แท้จริงได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างมันจบไปแล้ว“คุณย่าเป็นคนบังคับผมเอง” เขาพูดกับตัวเองพร้อมเปิดประวัติหญิงสาวหยิบที่อยู่ออกมาก่อนเก็บลง บางทีควรจะสั่งสอนบ้างซะแล้วณัฐภัทรหยิบกุญแจรถพร้อมลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป วันนี้แค่เผลอไปเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเงินที่ย่าเสนอให้คงไม่ลงทุนยั่วขนาดนั้นหรอกชายหนุ่มขับรถออกจากบริษัทพลางกรุ่นคิดหาวิธีที่จะทำให้ แผนของย่าล้มเหลว เพียงแค่ไม่ถึงชั่วโมงหยุดจอดลงหน้าบ้านไม้ขนาดสองชั้น ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เดินไปกดกริ๊งที่หน้าบ้านรัวติดกันหลายรอบจนเจ้าของบ้านต้องรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ“มาหาใครคะ”ณัฐภัทรมองใบหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างพินิจ ละม้ายคล้ายคลึงกับหญิงสาวที่พบเมื่