ตอนที่ 30. ตอน อันตรายที่คาดไม่ถึง/4

“ไว้ถ้ามีโอกาส แม่จะพาหนูไปนะ หยุดร้องไห้เถอะลูก ลุงริคกี้รู้เข้าจะไม่สบายใจนะ”

อลิชาจำต้องปดลูกไป ให้แกหยุดร้องไห้ โรซี่น้อยกอดแม่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง กว่าแกจะยอมหยุดร้องไห้ แต่ยังมีอาการเศร้าซึมน่าสงสาร

“อยู่กับคุณตาก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ไปทำข้าวผัดสับปะรดให้นะ วันนี้จะใส่กุ้งเยอะๆ เลย”

อลิชาฝากลูกสาวไว้กับผู้เป็นพ่อ แล้วไปทำอาหารจานโปรดให้ลูก โรซี่น้อยรับประทานไม่ถึงครึ่งจานก็อิ่ม ไม่เจริญอาหาร ทั้งที่เป็นของชอบ

“โรซี่ไปช่วยตาต้อนรับลูกค้าดีไหม วันนี้เรามีลูกค้าสิบคนจะเดินทางมาพักที่นี่”

นายพัชรชวนหลานไปที่ท่าเรือ เพื่อรับลูกค้าที่จะเดินทางมาในวันนี้

“ค่ะ คุณตา”

แม่หนูรับคำด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ไม่สดใสเหมือนทุกวัน สร้างความกังวลใจให้คนเป็นแม่ เกรงลูกจะเศร้าจนไม่ร่าเริง ได้แต่หวังว่าเวลาผ่านไปโรซี่น้อยจะดีขึ้น

สองตาหลานพากันนั่งรถออกไปที่ท่าเรือ ปล่อยให้อลิชาเฝ้าร้านอาหารคนเดียว วันนี้นักท่องเที่ยวบางตา หลายคนเดินทางกลับไปแล้ว ห้องพักจึงว่างรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มใหม่เข้ามาพัก

“ขอบคุณมากนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”

อลิชากล่าวของคุณลูกค้าที่มาจ่ายค่าอาหาร ในร้านไม่มีลูกค้าแล้ว หลังเที่ยงนักท่อ