Ep.5 เจอกันครั้งที่2

ในขณะที่ยาหยีนั่งดื่มอยู่นั้น ไม่ได้มองเห็นว่าโต๊ะด้านหลังเธอนั้นมีใครนั่งอยู่ และนั่งมาสักพักแล้ว โดยที่ยาหยีไม่รู้ตัวเลยว่าวินาทีต่อไปข้างหน้านั้นจะเจอกับอะไร

ยาหยีลุกจากเก้าอี้กำลังหมุนตัวจะเดินกลับออกไป ทว่า ดวงตากลมโตสบตากับสายตาคมดุของมาเฟียหนุ่มคนที่เจอเมื่อตอนกลางวัน จังหวะที่กำลังเดินพ้นออกไปนั้น...

กึก!

“คุยกันหน่อย” วิลล์

“กับฉันเหรอคะ?” ยาหยีชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ถามด้วยแววตาที่สับสนปนงง

“ครับ เชิญคุณผู้หญิงขึ้นไปคุยกับนายที่หน้าผับดีกว่าครับ” เสียงลูคัสเป็นคนตอบ

“โทษนะคะ อยู่ๆ จะให้ไปคุย คุยเรื่องอะไร คุยทำไม แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องออกไปกับพวกคุณ”

“คือทางเรากำลังสงสัยว่า …”

“...”

“คือเราต้องป้องกันไว้ก่อน วันนี้เราเจอคุณผู้หญิง 2 ครั้งในวันเดียวกัน ทางเราเกรงว่า คุณผู้หญิงจะได้ยินเรื่องงานที่เป็นข้อมูลลับของนายครับ”

“เหอะ ตลกละ คิดว่าฉันเป็นสายลับให้ใครงั้นเหรอ”

“แต่ผมไม่ตลก ตามผมมา แล้วอย่าคิดหนี” วิลล์

(“__”) ... ไม่ทิ้งจังหวะให้ตอบกลับ แล้วเดินนำออกไปดื้อๆ

“ออกไปกับเราเถอะครับ คุยไม่นาน เราขอเจรจาดีๆ ไม่มีการทำร้ายคุณผู้หญิงแน่นอน ไม่งั้นคงเสียชื่อวงการมาเฟีย ถ้าหากมีการรังแกผู้หญิง”

“มะ มาเฟีย เหรอ” เธอทวนคำพูดที่ได้ยินเพียงแผ่วเบา

“เชิญครับ”

ฉันที่จำใจต้องเดินตามออกไป ออกไปยืนยันตัวเองด้วยความบริสุทธิ์ใจให้มันจบๆ ในระหว่างที่เดินไปมีมาเฟียคนนั้น บอร์ดี้การ์ดอีก2คน และคนเมื่อกี้ 

เมื่อเดินออกมาถึงด้านหน้าผับ บอร์ดี้การ์ดก็ทำท่าทางผายมือให้ฉันเดินขึ้นรถตู้สีดำหรูหราคันใหญ่

“เชิญครับ”  ลูคัส

“จำเป็นต้องเข้าไปในรถด้วยเหรอคะ คุยกันข้างนอกก็ได้นี่”

“กลัวผมจับพิรุธได้เหรอ” มาเฟียคนหน้าตึงคนนั้นพูด ฉันละอยากจะข่วนหน้าให้หน้าพัง

“คุณอย่ามาปรักปรำฉัน”

“เดี๋ยวก็รู้”

“คุณพูดเรื่องของคุณมาเลยดีกว่า ฉันจะได้รีบๆ กลับ” ยาหยีพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“คิดว่าจะได้กลับ?”

“...”

“ขึ้นมา” พูดจบเขาก็ใช้ตาบังคับให้นั่งลงบนเบาะรถข้างๆ เขา จากนั้นก็ปิดประตูรถจนสนิท ในรถคันนั้นมีแค่ฉันกับเขาแค่สองคน ฉันถอนหายใจหนักๆ แล้วนั่งลงตามที่เขาบอก ถ้าว่ากลัวไหม กลัวสุดๆ เพราะตอนนี้ฉันตัวคนเดียว แต่ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี่ ทำไมต้องยอมเขาด้วยล่ะ

“วันนี้คุณไปทำอะไรที่คาเฟ่”

“ก็ตามที่คุณเห็นค่ะ”

“ถ้าตามที่ผมเห็น ผมคิดว่าคุณมาสอดแนมเรื่องงานของผมให้ใครสักคนนึงที่คุณกำลังทำงานให้”

“คุณพูดอะไร ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันทำอะไรบ้าง ถ้าคุณบอกว่าคุณคุยงาน ฉันไม่เห็นคุณจะคุยอะไรแล้วก็ไม่มีเอกสารอะไรทั้งนั้น แล้วที่สำคัญ ฉัน-ก็-มา-คา-เฟ่-ก่อน-คุณ-ด้วย-ซ้ำ”

ยาหยีพูดเน้นคำให้ฟังชัดๆ อธิบายยาวเหยียดให้เขาคิดตาม แต่…….

“คุณสังเกตผมขนาดนั้นเชียว”

“เหตุการณ์รอบตัว การสังเกตก็เป็นเรื่องปกตินี่คะ คุณเองก็ยังสังเกตตัวฉันเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ”

เขาพูดแล้วโน้มตัวมาหาฉัน พร้อมทั้งเอามือหนาเชยคางของฉันให้เงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา วินาทีที่สบตา ทำไมมันรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา หะ หอมมาก จนฉันตกอยู่ในภวังค์  ฉัน… ที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้ชายคนไหนง่ายๆ แต่กับคนนี้นั้นมัน... รู้สึกแปลกๆ และคุ้นเคยเหมือนเคยเจอกันมาก่อน และในระหว่างที่ฉันกำลังคิดบางอย่าง

จุ๊บบบบบบ “เห้ยย คุณ!”  

ใช่ ฉันโดนเขาจูบริมฝีปากเบาๆ เมื่อรู้สึกตัว ฉันได้แต่สะบัดหน้าหนี และดีดตัวออกจากเขา ฉันเว้นระยะห่างจนรู้สึกว่าตัวเองถอยจนชิดกระจกหน้าต่างอีกฝั่งของประตูรถ

“คะ คุณมาจูบฉันทำไม?” เอารีบเอามือแตะริมฝีปากถามอย่างคนลนลาน

“ผมตีตราไว้ สำหรับตัวประกันของผม” เขาตอบอย่างหน้ามึน

“ฉันไม่เข้าใจ คุณช่วยพูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ”

“ลูคัส เข้ามา” มาเฟียหนุ่มเรียกให้มือขวาของเขาเข้ามาในรถ

“ครับ” คนที่ชื่อลูคัสเปิดประตูรถฝั่งคนขับ มองฉันผ่านทางกระจกมองหลัง

“ตัวประกันอย่างยัยนี่ ต้องใช้ชีวิตแบบไหนต่อจากนี้ อธิบายเธอซะ”

“ผมขอแนะนำตัว ลูคัส นะครับ” เมื่อบอดี้การ์ดคนนี้แนะนำตัวเสร็จ เขาก็ก้มหัวคำนับเบาๆ ให้ฉันผ่านกระจกพร้อมสบตานิ่ง แล้วจะก้มหัวคำนับฉันทำไม ทำตัวไม่ถูกแล้วนะ

“...”

“จากนี้ไปคุณต้องมาอยู่ที่เพนต์เฮ้าส์ของนายน้อย เพื่อให้ทางเราได้เฝ้าระวังคุณได้ง่ายขึ้น”

“ไม่จำเป็นค่ะ”

“คุณไม่มีทางเลือกครับ” ลูคัสสวนกลับในทันที

“พวกคุณจะให้ฉันมาอยู่ที่นั่นเฉยๆ เพื่อสังเกตการณ์บ้าบออะไรของพวกคุณเนี่ยนะ ฉันต้องไปเรียน ฉันมีคนที่ต้องดูแล” เอาสิ ฉันเถียงนะ พวกเขาคิดง่ายพูดง่ายเกินไปรึป่าว

“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะครับ หากคุณเป็นคนที่เข้ามาสอดแนมจริงๆ เราก็พร้อมจะเก็บคุณทันที”

มาเฟียสายตาคมดุหันขวับไปทางลูคัส เขาไม่ได้อยากให้ขู่อะไรรุนแรงขนาดนั้น ยาหยีก็ตัวแค่เนี้ย ดูสิ ตกใจกลัวจนหน้าซีดไปหมดแล้ว

“ละ แล้วฉันต้องอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน?” ฉันถาม พร้อมกับกำมือแน่นเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่ามือสั่นแค่ไหน

“ก็จนกว่าคุณยาหยีจะพิสูจน์ตัวเองได้ เราจะปล่อยคุณไปครับ ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ เราจะดูแลคุณอย่างดี แต่คุณก็ต้องรายงานตัวกับนายทุกอย่าง ไม่ว่าจะไปที่ไหน ทำอะไร ก็ต้องบอกทุกอย่าง เพราะเราจะจับตาดูทุกความเคลื่อนไหว เพราะถ้าคุณโกหกแม้แต่ครั้งเดียว ผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะครับ

“...”

“ส่วนเรื่องเรียน เรื่องการใช้ชีวิตประจำวัน คุณสามารถทำแบบเดิมได้ตามปกติ แต่จะมีบอดี้การ์ดตามดูอยู่ห่างๆ ครับ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ แล้วรู้ชื่อฉันได้ยังไงคะ?”

“อะไรที่อยากรู้ ก็สืบได้ครับ”

“แบบนี้มันก็เกินไปค่ะ”

“อย่างที่ผมบอก คุณไม่มีทางเลือกอื่นครับ ทางที่ดีอย่าขัดใจนาย ผมขอเตือนไว้แค่นี้”

“พวกคุณมันเผด็จการ”

“เราทำตามที่นายสั่งครับ” ฉันหันหน้าไปมองมาเฟียคนนั้นทันที คำเดียวที่คิดได้ตอนนี้เลย ‘ขี้เก๊ก’

“แล้วฉันต้องมาอยู่ที่นั่นเมื่อไหร่” ฉันถามอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก

“ลูคัส”  วิลล์ที่เงียบฟังอยู่นานก็เอ่ยขึ้น

“ครับ”

“ออกรถ”

“ครับ”

“จัดการให้เรียบร้อย”  

“ดะ เดี๋ยวสิคุณ พวกคุณจะพาฉันไปไหน”

“...”  มาเฟียวิลล์ไม่ตอบคำถามใดๆ แต่ถือวิสาสะหยิบกระเป๋าคนตัวเล็กเพื่อเอากุญแจรถและส่งให้บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านนอกรถ

“เอารถคันนั้นไปไว้ที่เพนต์เฮ้าส์กู” 

“ครับนาย”

“นี่คุณ แบบนี้มันทำกันเกินไปนะคะ”

“...”

ยาหยีนึกหมั่นเขี้ยวและเผลอทำอะไรไปแบบไม่รู้ตัว โดยการที่หยิบกระเป๋าตัวเล็กมาจากมือหนาแล้วฟาดลงบนบ่าแกร่งไปหนึ่งครั้ง

ตุบ!!

“โอ้ย ตีทำไม”

“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ”

“...”   วิลล์คิดในใจ มือหนาชะมัดแต่ก็ไม่ได้คิดโกรธคนตัวเล็ก 

เหตุการณ์เมื่อครู่ ลูคัสได้แต่อมยิ้ม แค่เจอกันวันแรก โดนตีขนาดนั้น สงสัยอนาคตนายน้อยเขาคงกลัวเมียเป็นแน่

วิลล์

ที่ผมรีบให้ลูคัสออกรถกลับเพนต์เฮ้าส์ ให้ตายเถอะ ทนดูความน่ารักของว่าที่เมียเด็กไม่ไหว ถ้าขืนยังอยู่ในรถกันสองต่อสอง ก็กลัวจะเผลอยิ้มให้กับความน่ารักอ่ะดิ ปากเล็กๆ ที่เถียงฉอดๆ มันน่าจับจูบซะให้เข็ด ท่าทางที่ดูโมโหนั้น น่าเอ็นดูสุดๆ ‘น่าเอ็นดู จนอยากให้ดูเอ็น’ ถ้ายังมองเธอต่อไป เดี๋ยวมันจะเสียแผนหมด ยอมรับว่าผมพลาดมากตั้งแต่เชยคางมาจูบ เกือบจะทำให้ไก่ตื่นแล้วเชียว

แต่ความรู้สึกส่วนลึกมันสั่งให้ทำเพราะ...  ‘คิดถึง’

ยาหยี

นี่มันคราวซวยอะไรของฉันก็ไม่รู้ แล้วนี่มันก็เรื่องจริงแบบเรียลไทม์ ไม่ใช่เรื่องราวในนิยายแต่อย่างใด

ฉันต้องมาอยู่กับคนมากหน้าหลายตาที่ไม่รู้จัก แล้วไม่ใช่คนธรรมดาด้วย แต่เป็นมาเฟียจอมเผด็จการ