68 ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้

ตอนที่68

ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้

  “ดีมากลูก อะไรที่เสียไปแล้วย่อมเอากลับมาไม่ได้ ก็ให้รักษาสิ่งที่มีอยู่ให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้นะลูก”

          “ครับคุณพ่อ”

สองพ่อลูกต่างสบตากันด้วยความเข้าใจ วิชัยผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเมธัชกลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้ว แต่สิ่งที่วิชัยไม่รู้คือเมธัชได้เก็บความแค้นไว้ในส่วนลึกของหัวใจ รอวันที่จะสะสางให้ได้ ไม่ว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่หรือนานแค่ไหนเขาก็จะรอ

...................................................................................

ร่างของดุจดาวนอนสงบนิ่งอยู่ในโลงที่ตกแต่งเป็นสีชมพูหวาน ใบหน้าเรียวเล็กถูกช่างแต่งหน้าให้อย่างประณีตจนดูสวยงาม ดวงตาที่เคยสุกสกาวปิดสนิทคล้ายคนที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย มุมปากสวยยกขึ้นนิด ๆ เหมือนกำลังยิ้มบาง ๆ ชวนให้คิดว่าเธอกำลังฝันดี

         “หลับให้สบายนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงลูก ผมจะรักและดูแลลูกให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้กับการสูญเสียในครั้งนี้ ขอเวลาผมอีกนิดนะ ดาวเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ผมรักคุณและจะมีคุณอยู่ในหัวใจตลอดไป”

 เมธัชพูดจบก็วางช่อดอกกุหลาบสีขาวลงในโลง ก่อนจะถอยออกมาให้สัปปะเหร่อ เข็นร่างของดุจดาวเข้าไปในเตาเผา

ปัง!

เสียงประตูถูกปิดลงดังสนั่น สะเทือนเข้าไปในหัวใจของผู้คนที่อยู่ในงานฌาปนกิจศพ ญาดาร้องไห้จนเป็นลมและถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง ผู้คนต่างทยอยกันกลับบ้านของตัวเอง ไม่นานก็เหลือแค่เมธัช วิชัยแล้วก็โสภา ส่วนภากรนั้นพาญาดาไปส่งโรงพยาบาล

         “น้าเสียใจด้วยนะคะคุณธัช น้ารู้ว่าคุณธัชทำใจรับไม่ทันแต่น้าก็ขอให้คุณธัชกลับมาเข้มแข็งเพื่อหลานแฝดเร็ว ๆ นะคะ” โสภาเอ่ยขึ้นเบา ๆ

เมธัชละสายตาจากปล่องควันสีขาวที่พวยพุ่งออกจากปลายเมรุ ก่อนจะพยักหน้าให้โสภาเบา ๆ

          “ขอบคุณครับคุณน้า” พูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ปล่องควันเหมือนเดิม วิชัยตบไหล่ของเขา ก่อนจะดึงโสภาออกมา

          “ปล่อยให้เจ้าธัชได้ร่ำลาหนูดาวเงียบ ๆ เถอะคุณ เรากลับไปดูหนูวุ้นกันดีไหม ผมอยู่กับเจ้าธัชหลายวัน ไม่รู้ว่าหนูวุ้นเป็นอย่างไรบ้าง”

โสภายิ้มหวาน ก่อนจะเล่าเรื่องที่อาจารย์หมอบอกอย่างมีความสุข

          “คุณหมอบอกว่าร่างกายตอบสนองกับยาและตอบรับหัวใจใหม่เป็นอย่างดี จนคุณหมอเองยังพิศวงเพราะเป็นเคสที่ท่านไม่เคยเจอมาก่อนในการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจ การตอบรับอย่างดีแบบนี้ส่วนใหญ่จะพบในเคสปลูกถ่ายตับหรือไตเท่านั้น แต่ก็มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก ยิ่งหัวใจนี่ไม่มีเลย ยายวุ้นเป็นเคสแรกในชีวิตของคุณหมอเลยค่ะ ตอนนี้ยายวุ้นก็รู้สึกตัวและถอดเครื่องช่วยหายใจแล้ว แต่ยังต้องอยู่ในห้องไอซียูเพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่อาจจะเกิดขึ้นได้น่ะค่ะ ฉันได้เข้าไปหาลูกและคุยกับลูกวันละครั้ง แต่ดูเหมือนยายวุ้นจะยังงง ๆ และยังเจ็บแผลผ่าตัดอยู่ ฉันเลยยังไม่ได้คุยอะไรกับลูกมาก แค่ได้เห็นรอยยิ้มบาง ๆ กับดวงตาที่สดใสของลูกอีกครั้งก็ดีใจแล้ว ตอนนี้ฉันก็สวดมนต์นั่งสมาธิทุกคืนเพื่ออุทิศส่วนบุญให้กับเจ้าของหัวใจที่ต่อลมหายหายใจให้ยายวุ้น แต่ถ้ายายวุ้นหายดีแล้วก็คงจะไปปฏิบัติธรรมค่ะ”

          “โอ...อย่างนั้นหรือช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริง ๆ ผมดีใจด้วยจริง ๆ เฟ็นคุณกลับมายิ้มได้อย่างนี้ผมก้เบาใจ แล้วเรื่องที่จะไปปฏิบัติธรรมผมเห็นด้วยนะ แต่อยากให้คุณชวนญาดาไปด้วย จะได้หรือเปล่า” วิชัยเสนอความเห็นด้วยความสงสารญาดา

         “เราคุยกันเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ คุณญาดาจะพาไปวัดป่าที่คุณภากรเคยไปบวชค่ะ”

  “อ้อดี ๆ ญาดาจะได้คลายความทุกข์โศกลงได้บ้าง”

          “คงอีกนานค่ะ ขนาดฉันยังรู้สึกเสียใจและเสียดายกับการจากไปของคุณดาว คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็คงยากที่จะทำใจ เป็นฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะทำใจได้เหมือนกัน”

          “ก็คงต้องใช้เวลา อีกหน่อยหลานแฝดออกจาโรงพยาบาลได้ ก็คงพอเยียวยาหัวใจเจ้าธัชกับพ่อแม่หนูดาวได้บ้าง”

          “หลานแฝดหน้าตาน่าเกลียดน่าชังมากค่ะ ฉันไปดูหลายครั้งแล้วแต่งอแงมากเลย ไม่แน่ว่าเด็กอาจจะสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกของพ่อก็เลยงอแงแบบนั้น โดยเฉพาะแฝดคนน้องที่เป็นผู้หญิง งอแงยิ่งกว่าแฝดพี่อีกค่ะ” เมื่อพูดทารกแฝดลูกของดุจดาวกับเมธัชสีหน้าของโสภาก็เปลี่ยนเป็นกังวลอยู่บ้าง เพราะเธอไปเยี่ยมกี่ครั้งก็พบว่าทารกแฝดงอแงเสียทุกครั้ง

         “เอ...ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ คุณหมอได้บอกว่าหลานมีความผิดปกติหรือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า" วิชัยเอ่ยถามด้วยความสงสัย และเริ่มเครียดขึ้นมา หรือเป็นเพราะสาเหตุนี้ เมธัชถึงไม่ยังไม่ยอมไปหาลูก ได้แต่โทรถามข่าวคราวจากเจ้าหน้าที่พยาบาลที่เขาจ้างให้ดูแลเป็นพิเศษ วิชัยเองก็ไม่อยากที่จะไปเคี่ยวเข็ญมากนัก เพราะอยากให้เมธัชเปิดใจรับลูกด้วยตัวเอง

          “ไม่มีค่ะ หลานแข็งแรงดีทั้งคู่ คุณหมอก็สันนิฐานว่า น่าจะร้องไห้โคลิกค่ะ”