67  ลูกมาพร้อมกับความสูญเสีย

ตอนที่67

 ลูกมาพร้อมกับความสูญเสีย

         “ธัชลูก” วิชัยร้องเรียกร่างสูงที่ยืนหันหลังนิ่งอยู่ที่หน้าต่าง

         “ผมอยากอยู่คนเดียว” เสียงที่ตอบออกมาเต็มไปด้วยความอ้างว้างเย็นชา แต่วิชัยไม่ฟังเขาก้าวเข้าไปหาลูกชายเพียงคนเดียวช้า ๆ แล้วยกมือขึ้นพาดไหล่ของเมธัช ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

         “พ่อจะไม่บอกให้หักห้ามหรือปลอบใจหรอกนะ เพราะรู้ดีว่าไม่มีใครทำใจได้กับการสูญเสียที่เกิดขึ้นแน่นนอน แต่พ่อแค่อยากอยู่ข้าง ๆ ลูก ให้ลูกได้รู้ว่ายังมีพ่อคนนี้คอยรับฟังทุกข์สุขของลูกเสมอ อย่าเพิ่งไล่พ่อไปเลยนะ ไม่มีพ่อคนไหนเดินจากลูกไปทั้งที่เห็นลูกกำลังเป็นทุกข์ได้หรอก” วิชัยพูดพร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนที่เมธัชกำลังทำ

สองพ่อลูกยืนอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เมธัชจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

         “ผมจำได้ว่าวันที่คุณแม่จากไป คุณพ่อก็บอกคุณปู่ว่าอยากอยู่คนเดียวเหมือนกันนี่ครับ วันนี้คุณพ่อน่าจะเข้าใจผมที่สุด”

         “ก็เพราะเข้าใจไง พ่อถึงต้องอยู่กับลูก”

  “ครับงั้นผมก็ไม่ว่าอะไร” เมธัชตอบก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง

         “คืนนี้แม้จะเป็นคืนเดือนมืด แต่เป็นคืนที่เราเห็นดวงดาวชัดที่สุด แล้วก็สวยที่สุดด้วยนะลูกดูสิ” วิชัยพูดพลางชี้ไปที่ดวงดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้า

เมธัชเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ทอดสายตาไปที่ดวงดาว ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

         “ครับดาวสวยเสมอ สวยทั้งกายสวยทั้งใจผมถึงได้รักดาวมาก แต่ตอนนี้ดาวอยู่ไกลเหลือเกิน ไกลเกินกว่าที่ผมจะไปหาได้ ดาวไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่คอยอยู่ข้าง ๆ ผมอีกแล้วครับคุณพ่อ ฮือ...” เมธัชร้องไห้โฮออกมา พร้อมกับกอดวิชัยผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่น

วิชัยน้ำตาซึมคอยลูบหลังลูบไหล่ให้ลูกชายเบา ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากรับฟังและปล่อยให้ลูกได้ระบายออกมา

         “ผมทำกรรมอะไรไว้นักหนาทำไมเรื่องเลวร้ายถึงต้องมาเกิดกับครอบครัวของผมด้วย ดาวเป็นคนดีจิตใจก็ดีจนนาทีสุดท้ายของลมหายใจ แล้วทำไมฟ้าต้องพรากคนดีของผมไปด้วยละครับคุณพ่อ..ฮือ..ไม่มีดาวแล้วผมจะอยู่ได้อย่างไร...ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว” เมธัชร้องไห้คร่ำครวญ พร้อมทั้งระบายความอัดอั้นใจใจออกมา

วิชัยดันร่างของเมธัชออกนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

         “ใครบอกว่าหนูดาวจากไปแล้วกันล่ะ หนูดาวยังอยู่ตรงนี้ไง” เขาพูดพลางเคาะนิ้วชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของลูกชาย ก่อนจะพูดต่อ

          “หนูดาวยังอยู่ในหัวใจของธัชเสมอนะลูก ก็เหมือนกับแม่ของธัชที่ยังอยู่ในหัวใจของพ่อเสมอ ถึงแม้ว่าพ่อจะมีโสภาเข้ามาในชีวิตแล้วก็ตาม อีกอย่างธัชลืมไปแล้วหรือว่าหนูดาวยังมีตัวแทนให้อีกตั้งสองคน ป่านนี้คงกำลังเฝ้ามองว่าธัชจะดูแลตัวแทนที่มอบให้ได้ดีหรือเปล่า หากธัชเอาแต่เศร้าโศก จนลืมดูแล หนูดาวก็คงจะเสียใจมาก ธัชอยากให้หนูดาวต้องเสียใจอีกหรือลูก”

เมธัชนิ่งงันไป เพราะเขาได้เห็นลูกก็ตอนที่หมอพาออกมาจากห้องผ่าตัดแค่ครั้งเดียว ความเจ็บปวดเสียใจ และความแค้นที่คั่งอยู่ในอก ทำให้เขาจำหน้าของลูกแฝดไม่ได้ด้วยซ้ำ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปเยี่ยมหรือสอบถามถึงลูกอีกเลย ต่างกัน! หากวันที่ได้เห็นหน้าลูกพร้อมกับรอยยิ้มของดุจดาว เขาคงจะมีความสุขมากที่สุดในชีวิต เสียดายที่เขากลับไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้ว

  “ลูกมาพร้อมกับความสูญเสียครั้งใหญ่ ตอนนี้ผมยังทำใจมองหน้าลูกไม่ได้เลยครับคุณพ่อ ผม...เป็นพ่อที่เลวมากใช่ไหมครับที่คิดแบบนี้กับลูกตัวเอง” ดวงตาของเมธัชวาบไหว จนเห็นได้ชัดว่ากำลังรู้สึกสับสนอย่างรุนแรง วิชัยดึงลูกชายเข้ามากอดอีกครั้ง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

  “ไม่เลยลูก ธัชไม่ได้เป็นคนเลวเลย แต่ธัชแค่กำลังสับสนและรู้สึกผิด ให้เวลาเยียวยาหัวใจเถอะลูก ร้องออกมาระบายออกมาให้หมด ถึงจะเป็นผู้ชาย ก็แสดงความอ่อนแอออกมาบ้างก็ได้ไม่มีใครว่าหรอกลูก แต่ธัชจำไว้อย่างหนึ่งนะว่า การเป็นพ่อคนมันยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดทั้งหมด ยิ่งธัชดูแลลูกได้ดีเท่าไหร่ ธัชก็จะภูมิใจมากเท่านั้น อยากร้องก็ร้องไป เสียใจก็เสียไป แต่เมื่อเริ่มดีขึ้นแล้ว ก็อย่าลืมทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดนะ ลูกของธัชขาดอ้อมกอดของแม่ไปแล้วคนหนึ่ง ธัชจะปล่อยให้ลูกต้องขาดความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพ่อได้ลงคอหรือลูก” คำพูดของวิชัยเปรียบเสมือนเข็มอันแหลมคม สะกิดเอาบาดแผลที่กำลังอักเสบจนกลัดหนองออกมา เมื่อหนองออกหมดแล้ว ความเจ็บปวดจึงค่อย ๆ บรรเทาลงช้า ๆ

         “ครับคุณพ่อ ลูกยังมีผม ผมจะโอบกอดลูกด้วยความรักทั้งหมดที่มี ให้ดาวที่มองอยู่บนฟ้าได้ภูมิใจ ไม่ผิดหวังที่เลือกผมครับคุณพ่อ ขอบคุณคุณพ่อมากนะครับ ที่ทำให้สมองทึบ ๆ ของผมมันคิดได้ ไม่อย่างนั้นผมคงกลายเป็นพ่อที่แย่ จนไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึงดาวแล้วครับ”