Share

บทที่ 3

Penulis: ฉินอันอัน
“ข้าก็คือสวี่อินอินน่ะสิ” นางแสยะยิ้มมุมปาก “เพียงแต่ไม่ใช่สวี่อินอินคนเดิมที่ยอมให้เจ้าข่มเหงรังแกอีกแล้ว”

“แผนการของลูกสาวแท้ ๆ ของเจ้าล้มเหลว พวกเจ้าสองคนก็ตายแล้ว” สวี่อินอินโน้มตัวเข้าไปใกล้หลี่ซิ่วเหนียง

น้ำเสียงของนางราวกับภูตผี “เจ้าเดาสิว่าหลังจากข้ากลับไป นางยังจะมีชีวิตที่ดีอีกหรือไม่?”

หลี่ซิ่วเหนียงสติแตก ทันใดนั้นนางก็เริ่มคลุ้มคลั่ง ดิ้นรนอย่างรุนแรงอยู่ในกรง “นางสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้าต้องไม่ตายดีแน่!”

สวี่อินอินกลัวจนถอยหลังไปสองสามก้าว ล้มลงนั่งกับพื้น

จากนั้นก็ร้องไห้ขอร้องด้วยความหวาดกลัว “ท่านแม่ อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า!”

หัวหน้าหมู่บ้านแค่นเสียง “จะตายอยู่แล้วยังไม่สำนึกผิด ชั่วร้ายที่สุด! ถ่วงน้ำเดี๋ยวนี้!”

กรงถูกยกขึ้น สวี่อินอินมองหลี่ซิ่วเหนียงที่ยังคงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งอยู่ในกรง จากนั้นค่อย ๆ ยิ้มอย่างชั่วร้าย

ทันใดนั้น เสียงตูมดังขึ้น กรงหมูก็ตกลงไปในทะเลสาบ เกิดคลื่นขนาดใหญ่ซัดกระเซ็น

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ก็มีคนจากจวนหย่งผิงโหวมาถึง เป็นแม่นมคนหนึ่งที่วางมาดใหญ่โต

สวี่อินอินมองแวบเดียวก็จำได้ทันทีว่า คนที่วางมาดโอหังยิ่งกว่านายหญิงคนนี้ก็คือแม่นมฮวา คนที่อยู่ข้างกายของชีจิ่น

แม่นมฮวาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย พอมาถึงก็ข่มขู่สวี่อินอินทันที

นางขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองสวี่อินอินตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นส่ายหน้าอย่างไม่เกรงใจ “ยืนก็ไม่สง่า นั่งก็ไม่เรียบร้อย!”

“หลังก็ไม่ตรง!”

พูดจบ นางก็จิ๊ปากอย่างรังเกียจ ทำท่าทางเหมือนสวี่อินอินหมดทางเยียวยา “แม้แต่สีเสื้อผ้าก็ยังจับคู่ไม่เป็น!”

เนื่องจากเมื่อคืนเพิ่งเกิดเรื่อง หัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่น ๆ จึงอยู่เป็นเพื่อนสวี่อินอินที่นี่เพื่อรอคนจากจวนหย่งผิงโหว

เดิมทีตั้งใจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้แม่นมฮวาฟังก่อน

แต่แม่นมฮวามาถึง ก็ทำท่าทีเย็นชาเข้าถึงได้ยาก

หากไม่รู้ คงคิดว่าแม่นมฮวาเป็นนายหญิงเสียอีก

แม่นมฮวาผ่านโลกมามาก พบเจอผู้คนมานับไม่ถ้วน คิดว่าตัวเองมาถึงก็ข่มขู่ไว้ก่อน จะสามารถทำให้เด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างหวาดกลัวได้

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่นางพูดจบ กลับไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ

เมื่อหันไปมองด้วยความโกรธ ก็เห็นสวี่อินอินกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่

แม่นมฮวารู้สึกว่าอำนาจของตนเองถูกท้าทาย จึงตะคอกเสียงดัง “คุณหนูใหญ่! บ่าวกำลังพูดกับท่านอยู่ ท่านไม่ได้ยินหรือ?!”

นางต่อว่าตรง ๆ ต่อหน้าคนของจวนโหวและเหล่าชาวนา “นี่คือการอบรมสั่งสอนของท่านหรือ! กลับไปจะไม่ถูกคนหัวเราะเยาะเอาหรือ!”

ชาติที่แล้ว เมื่อแม่นมฮวามาถึง นางก็เริ่มต้นด้วยการนำเอาข้อกำหนดของกุลสตรีชั้นสูงมาใช้ เพื่อที่จะได้ตำหนิสวี่อินอินจนอับอายขายหน้า

ตอนนั้นนางยังคงจมอยู่ในเงามืดของติงเฉิงหย่ง ถูกแม่นมฮวาด่าทอเหมือนกับหลานแท้ ๆ ไม่กล้าที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

แต่ครั้งนี้ สวี่อินอินหยุดพูดแล้วหันไปถาม “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

แม่นมฮวาแค่นเสียงเย็น “ถึงแม้ว่าคุณหนูใหญ่จะไม่พอใจ ข้าก็ต้องพูด ตระกูลเราเป็นคนมีหน้ามีตา คุณหนูใหญ่กลับไปแบบนี้ มีแต่จะทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง!”

สวี่อินอินตอบอ๋อเบา ๆ จากนั้นยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ข้าได้ยินไม่ค่อยชัด”

แม่นมฮวาไม่ทันระวังตัว เดินเข้าไปสองสามก้าว ขณะที่กำลังจะอ้าปาก สวี่อินอินก็ตบเข้าที่ใบหน้าของนางอย่างแรง

การตบหน้าคราวนี้ทั้งแรงและแม่นยำ ทำให้มวยผมที่เรียบร้อยของแม่นมฮวาเบี้ยวไปหมด

ทุกคนต่างตกตะลึง

โดยเฉพาะบ่าวไพร่ที่มาจากจวนโหว ต่างคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูใหญ่ที่พลัดพรากจากบ้านไปสิบกว่าปี กลับ...เฉียบขาดขนาดนี้!

แม่นมฮวาเอามือป้องใบหน้าของตนเอง โมโหจนแทบเสียสติ

เดิมทีนางตั้งใจจะมาโอ้อวดสถานะของตนเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าสวี่อินอินกลับไม่เป็นไปตามที่คิดไว้!

นางกัดฟันกรอด แล้วกล่าวขึ้น “คุณหนูใหญ่ ท่านทำให้จวนโหวเสื่อมเสีย!”

สวี่อินอินหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?! ถึงเอาแต่พูดว่าตระกูลเรา ๆ ข้ารับใช้คนหนึ่ง กล้ามาวางอำนาจเหนือนายแบบนี้ เจ้าเป็นบรรพบุรุษของจวนโหว หรือเป็นข้ารับใช้ของจวนโหวกันแน่!?”

ปากคอเราะรายจริง ๆ !

แม่นมฮวาตกใจกับปฏิกิริยาที่รวดเร็วและนิสัยที่แข็งกร้าวของสวี่อินอิน

ก่อนจะมาที่นี่ พวกเขาบอกว่าคุณหนูใหญ่เป็นคนอ่อนโยน ใจดี ขี้ขลาด และหลอกลวงง่ายนี่นา!

นางรีบยกจวนโหวขึ้นมาอ้างทันที “คุณหนูใหญ่! บ่าวเป็นคนที่ฮูหยินส่งมาด้วยตนเอง เพื่อตรวจดูมารยาทของท่านเชียวนะ!”

“อย่างนั้นหรือ?” สวี่อินอินเอียงหัวเล็กน้อย แล้วยิ้มให้นาง “เช่นนั้น ฮูหยินโหวบอกเจ้าว่า หากข้าไม่มีมารยาท ก็จะไม่ยอมรับข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?”

แม่นมฮวาขยับริมฝีปาก “เปล่า”

สวี่อินอินยิ้มเยาะ “ในเมื่อเปล่า แล้วเจ้าจะเห่าหอนอะไร?!”

สีหน้าของแม่นมฮวาซีดเซียว นี่คงเป็นครั้งที่น่าอับอายที่สุดนับตั้งแต่ที่นางมีอำนาจมา

เด็กบ้านนอกคนนี้ ถึงแม้จะบ้านนอก แต่กลับรู้จักจับประเด็นสำคัญ ทำเอายากที่จะรับมือจริง ๆ !

สวี่อินอินส่งเสียงหึออกมาทีหนึ่ง “อย่ามาทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ข้า ข้าไปเป็นคุณหนูใหญ่ ไม่ได้ไปเป็นข้ารับใช้ของเจ้า! ไสหัวไปจัดการเสีย!”

...

แม่นมฮวากัดฟันด้วยความโกรธ

นางถูกสวี่อินอินตบหน้า จึงหลบไปนั่งแล้วเอาไข่ไก่มาประคบหน้าอยู่ในที่ร่ม สายตาเคียดแค้น

ครู่ต่อมา สาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งมาหา แล้วกระซิบข้างหูเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง

แม่นมฮวาโยนไข่ไก่ทิ้ง เอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “จริงหรือ?!”

สาวใช้พยักหน้ายืนยัน

แม่นมฮวาหรี่ตาลงทันที “ไม่ได้ ตัวอันตรายแบบนี้จะปล่อยกลับไปไม่ได้!”

การตายของคนขายเนื้อสวี่และหลี่ซิ่วเหนียงนั้นมีลับลมคมใน

สวี่อินอินก็ต่างจากข้อมูลที่ได้มาอย่างสิ้นเชิง

หากปล่อยตัวอันตรายแบบนี้กลับไป คุณหนูของนางจะไม่ลำบากแย่เลยหรือ?

พูดจบ นางก็เรียกสาวใช้ “เจ้า ไปบอกคุณหนูใหญ่ว่าข้ามีเรื่องจะคุยด้วย รอที่ริมทะเลสาบ”

สวี่อินอินกำลังพูดคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านและภรรยาของเขาอยู่

หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้วมองนาง “คุณหนูใหญ่ แข็งกร้าวเกินไปก็อยู่ยาก ท่าน...”

สวี่อินอินรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านหมายความว่าอย่างไร นางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แต่จวนหย่งผิงโหวเป็นสถานที่ที่ชอบประจบสอพลอผู้มีอำนาจและเหยียบย่ำผู้อ่อนแอ หากนางไม่แข็งกร้าวบ้าง ก็คงต้องรอให้คนอื่นมาเหยียบย่ำ

นางยิ้มน้อย ๆ พอดีกับที่สาวใช้เดินมาหา จึงเอ่ยถามสาวใช้ว่า “แม่นมฮวารอข้าอยู่ที่ริมทะเลสาบหรือ?”

แม่นมฮวาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม

ชาติที่แล้ว เรื่องที่ชีจิ่นไม่สะดวกที่จะลงมือ แม่นมฮวาก็จะเป็นคนลงมือทั้งหมด

นางยังจำได้ หลังจากที่นางถูกไล่ออกจากตระกูลชี แม่นมฮวาพาบ่าวไพร่มาดักนางที่ตรอกเล็ก ๆ แล้วหยิบเอาไม้กระบองมาฟาดเข้าที่หัวเข่านางอย่างแรง จนทำให้นางขาหัก

จากนั้นให้คนเอาตัวนางไปโยนทิ้งไว้ที่สุสานรกร้างรอความตาย

คนผู้นี้เป็นมือขวาของชีจิ่น นางชวนตนไปที่ริมทะเลสาบในตอนนี้ คงไม่ใช่เพื่อเปิดใจพูดคุยกัน

สวี่อินอินรีบเรียบเรียงความเป็นไปได้ทั้งหมดในใจอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ตอบตกลงด้วยความยินดี “ได้สิ”

นางไปถึงริมทะเลสาบตามที่นัดหมาย ก็ได้ยินแม่นมฮวาเอ่ยปากถามนาง “ใส่ร้ายพ่อเลี้ยงของตนเองว่าคบชู้ ทำให้แม่เลี้ยงต้องถูกถ่วงน้ำ...”

แม่นมฮวาหันหน้ากลับมาถามพลางเบิกตากว้าง “คุณหนูใหญ่ ตอนกลางคืนหลับลงหรือไม่?”

มาไม้นี้หรือ?

สวี่อินอินไม่สะทกสะท้าน “หลับลงสิ ถ้าทำเรื่องเลวแล้วนอนไม่หลับ แม่นมฮวาคงจะตายไปนานแล้วกระมัง?”

แม่นมฮวากระชากนางอย่างแรง เอ่ยขึ้นด้วยความโมโห “ท่านกล้าดีอย่างไรมาพูดกับข้าแบบนี้!”

ดูเหมือนว่านางจะโมโหจนขาดสติ แต่จริง ๆ แล้วกลับดึงสวี่อินอินไปที่ริมทะเลสาบอย่างแนบเนียน

ควบคุมทั้งความเร็วและแรงได้อย่างดีเยี่ยม สวี่อินอินเสียหลัก ดูเหมือนจะตกลงไปในทะเลสาบแล้ว

สำเร็จแล้ว! แม่นมฮวาแอบดีใจ แต่ไม่ทันได้ระวังตัว นางก็ถูกสวี่อินอินกอดไว้แน่น จนทั้งสองตกลงไปในทะเลสาบด้วยกัน

น้ำในทะเลสาบที่เย็นเยียบจนถึงกระดูกได้กลืนพวกนางลงไปในทันที แม่นมฮวาสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ เริ่มดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่นางกลับพบกับความจริงที่น่าตกใจ สวี่อินอินกำลังยิ้มให้กับนางอยู่ในน้ำ

รอยยิ้มนั้นช่างแปลกประหลาดและน่าขนลุก ทำให้นางตกใจจนอ้าปากร้อง แต่น้ำในทะเลสาบกลับไหลเข้าปากเต็ม ๆ

สวี่อินอินถีบตัวขึ้นไป แล้วเหยียบลงบนคอของแม่นมฮวา ใบหน้าของนางโผล่พ้นน้ำ จากนั้นก็ร้องตะโกนว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

อยากจะฆ่านางให้จมน้ำตาย แล้วกลับไปบอกว่านางรู้สึกผิดที่พ่อบุญธรรมและแม่บุญธรรมตายกันหมด จึงคิดสั้นฆ่าตัวตายอย่างนั้นหรือ?

ถ้าเช่นนั้นนางก็จะเอาคืนด้วยวิธีเดียวกัน!

ใครอยากเอาชีวิตนาง นางก็จะเอาชีวิตคนนั้น!
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Komen (2)
goodnovel comment avatar
rachanevan
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากจ้ะ ขอบคุณผู้แต่ง
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
หืม เป็นงัยล่ะ สมน้ำหน้า
LIHAT SEMUA KOMENTAR

Bab terbaru

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 602

    เฝิงไฉ่เวยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ท่านปู่อย่าได้กังวลไปเลย นี่ก็อาจเป็นอีกหนทางหนึ่งที่จะทำให้พระนัดดารัชทายาทจดจำข้าได้ก็เป็นได้”นางกล่าวพลางเลิกคิ้วเบา ๆ “พรุ่งนี้ข้าจะไปจวนชีสักรอบ ให้คนส่งเทียบเชิญไปล่วงหน้าด้วยเถิด บอกว่าข้าจะไปกล่าวคำขอบคุณชีหยวนโดยเฉพาะ”เฝิงจวิ้นถึงกับไม่อาจเข้าใจการกระทำของน้องสาวตนเองได้เลยยังจะไปขอบคุณอีกหรือ?มีอะไรให้ต้องขอบคุณกัน? ชีหยวนทำลายเรื่องดีของตระกูลเฝิง แล้วตอนนี้ตระกูลเฝิงยังจะยื่นหน้าเข้าไปกล่าวคำขอบคุณอีก?!นี่มันต่างอะไรกับถูกตบแก้มซ้ายแล้วยื่นแก้มขวาไปให้เขาตบซ้ำอีก?กลับกลายเป็นเฝิงอวี้จางที่ลูบเคราแล้วหัวเราะอย่างพอใจ “ดี ดี! รู้จักยอมรับผิด ไม่ผลักภาระกลบเกลื่อน กล้ารับผิดชอบ นี่ก็คือคุณธรรมข้อหนึ่งเหมือนกัน ไฉ่เวยเป็นเด็กที่ใจมั่นคง!”ใช่แล้ว คนที่สมบูรณ์แบบเกินไปก็ย่อมดูไม่เหมือนคนการที่ตอนนี้ทำผิดแต่กลับไม่โกรธเกรี้ยว ไม่เอาแต่ปกป้องตนเอง กล้ายอมรับผิด นี่ก็นับเป็นข้อดีใช่หรือไม่?เขาหันไปมองฮูหยินเฝิง “พอเถอะ ไม่มีอะไรให้น่าโมโห ดั่งที่ไฉ่เวยพูดไว้ หากเราไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่ ใครก็หัวเราะเยาะพวกเราไม่ได้!”ฮูหยินรองตระกูลชี

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 601

    นางขบกรามแน่นใช้มือกุมหน้าผากของตนเอง แทบจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาคำหนึ่งว่า “แม่นางผู้นั้นมาจากที่ใดกัน?!”เวลานี้แขกเหรื่อนได้ถูกส่งกลับไปหมดแล้ว คนในตระกูลเฝิงเล็กใหญ่ต่างก็พากันมารวมตัวอยู่ที่ห้องของฮูหยินเฝิง สีหน้าของทุกคนล้วนไม่สู้ดีนักโดยเฉพาะเฝิงอวี้จาง เขามองไปที่เฝิงไฉ่เวย พอคิดถึงตอนก่อนหน้านี้ที่ตนพยายามอย่างไรก็รั้งเซียวอวิ๋นถิงไว้ไม่อยู่ ใบหน้าก็ยิ่งมืดครึ้มลง “เจ้าว่า นางตั้งใจทำ หรือที่แท้ก็แค่คิดจะช่วยคนจริง ๆ?”ในเพลานี้ฮูหยินเฝิงยังคงโกรธจนรู้สึกปวดหัวแต่เดิมทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เดิมก็รอแค่วันนี้ให้ก้าวหน้าไปอีกขั้น แล้วค่อยใช้จังหวะนี้ให้เซียวอวิ๋นถิงได้พบกับเฝิงไฉ่เวยอย่างเหมาะสมแต่ใครจะคาดคิดว่าอยู่ ๆ ชีหยวนจะโผล่เข้ามาขัดขวางทุกอย่าง กลายเป็นว่าทุกอย่างพังไม่เป็นท่าเท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดในช่วงก่อนหน้านี้สูญเปล่า แถมยังทำให้ตระกูลเฝิงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอีกด้วยต่อไปหากใครพูดถึงเฝิงไฉ่เวย ก็ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่นางแม้แต่หลักพื้นฐานของอาหารขัดข่มกันยังไม่รู้ความฮูหยินเฝิงขบปากแน่น โกรธจนแทบจะ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 600

    ฮูหยินเฝิงก็พลันหน้าถอดสี รีบสั่งให้คนไปตามหมอเพียงแค่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ไฉนจึงล้มทรุดลงไปได้?ฮูหยินรองชีก็ตกใจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ จนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะแต่ชีหยวนกลับก้าวฉับเข้าไปหาฮูหยินเฉิงกั๋วกงแล้วคุกเข่าลง เปิดเปลือกตานางขึ้นดู จากนั้นกวาดตามองไปยังอาหารบนโต๊ะ นางไม่เอ่ยคำใดก็ใช้มืออ้าปากของฮูหยินเฉิงกั๋วกงออก แล้วเอาตะเกียบกดไปบนเพดานปากฮูหยินเฉิงกั๋วกงก็อาเจียนเสียงดัง สำรอกอาหารออกมาจนหมดแขกเหรื่อต่างรีบถอยหนีเว่ยชิงยางถึงกับตะโกนเสียงดัง “ชีหยวน! เจ้ากำลังทำอะไร!”ชีหยวนหาได้ใส่ใจไม่ จนกระทั่งฮูหยินเฉิงกั๋วกงไม่มีสิ่งใดจะอาเจียนได้อีก นางจึงส่งตัวให้ฮูหยินที่อยู่ข้าง ๆ พร้อมกับบอกว่า “ให้นางดื่มน้ำเปล่าเจ้าค่ะ”ฝ่ายบุรุษกับฝ่ายสตรีในงานเลี้ยงนี้ มีเพียงทะเลสาบหนึ่งผืนคั่นกลาง เมื่อเกิดเรื่องขึ้นทางนี้ ทางโน้นย่อมเห็นได้ทันทีเฉิงกั๋วกงอดรนทนไม่ไหว รีบวิ่งมาถึงหัวสะพานถามเสียงดังว่าเกิดเรื่องอันใดเฝิงไฉ่เวยก็ขมวดคิ้ว มองชีหยวนด้วยแววตาเป็นกังวล “คุณหนูใหญ่ชี เจ้าไม่รู้ว่าฮูหยินเป็นอะไร ก็ทำเช่นนี้โดยพลการ...”ทำเช่นนี้โดยพลการอันใด?ฮ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 599

    องค์หญิงลั่วชวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชีหยวนอีกครั้งที่จริงนางรู้สึกอึดอัดใจมานานแล้วใครก็ดูออกว่าเฝิงไฉ่เวยนั้นมีฝีมือแท้จริง แต่ช่วงหลายวันมานี้ ทุกครั้งที่นางไปงานเลี้ยงก็ต้องชิงเอาความโดดเด่นไปจนหมดสิ้นถึงขั้นที่แม้แต่พระชายาอ๋องโจว ก็อดมิได้ที่จะเอาแต่พร่ำว่า ‘หากเจ้ามีความสามารถเพียงหนึ่งในสิบของคุณหนูเฝิง...’ พูดแต่วาจาเช่นนี้ ชวนให้คนเบื่อหน่ายใจยิ่งนักยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เฝิงไฉ่เวยทำให้ผู้คนตื่นตะลึง กลับเอ่ยราวไม่ใส่ใจว่า ‘ข้ามิได้มีสิ่งใดพิเศษนัก เป็นเพราะคุณหนูทั้งหลายคอยเกรงใจข้าเท่านั้น’‘สิ่งเหล่านี้ก็มิใช่อันใด เพียงแต่ตอนเด็กข้าไม่มีงานอดิเรกอื่น จึงอ่านตำรามากหน่อยเท่านั้น’องค์หญิงลั่วชวนถึงกับเบื่อหน่ายจนสุดจะทนบัดนี้ เมื่อนางมองชีหยวนก็พลอยรู้สึกว่าดูรื่นตาขึ้นมาหลายส่วนสตรีสูงศักดิ์ร่ำเรียนสิ่งเหล่านี้แล้วมีประโยชน์อันใด?จำวิธีทำขนมแต่ละอย่างได้ จำชื่อขนมแต่ละชนิดได้ แล้วก็รู้จักรูปลักษณ์ของบุปผาชื่อดังแต่ละสายพันธุ์เรื่องเหล่านี้มีสิ่งใดให้น่าสรรเสริญนักหรือ?เหตุใดจึงได้รับคำชมจนเกินควรเช่นนี้?แต่พอนึกได้ว่าเฝิงไฉ่เวยสามารถเรียนรู้สิ่งเ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 598

    เว่ยชิงยางพอเห็นชีหยวน ท่าทีของนางก็ยิ่งแฝงด้วยความเหน็บแนมขึ้นอีกหลายส่วน “ขนมพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของไฉ่เวย สูตรที่ใช้นั้นก็มาจากตำราโบราณทั้งสิ้น ผู้ที่ไม่เคยร่ำเรียนหนังสือย่อมไม่รู้จัก”เฝิงไฉ่เวยดูเหมือนจะมีท่าทีจนใจ นางดึงชายเสื้อของเว่ยชิงยางเบา ๆ “ข้าเชิญเจ้ามาเพื่อมาเป็นแขก มิใช่ให้เจ้ามาอวดอ้างแทนข้า”ชีหยวนเลิกคิ้วมองเว่ยชิงยาง “เช่นนั้นคุณหนูเว่ยที่อ่านตำรามากมาย คงรู้แจ้งถึงที่มาของขนมพวกนี้กระมัง?”เว่ยชิงยางกัดริมฝีปาก แค่นเสียงเย็นชา “ทำเหมือนกับเจ้ารู้จักอย่างนั้นแหละ”ชีหยวนเพียงยิ้มน้อย ๆ “ทำไมจะไม่รู้จัก?”นางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เหลือบตามองโต๊ะตัวเล็กแล้วกล่าวเสียงขรึม “เซียงเย่ามู่กวา เซียงเย่าเถิงฮวา หน่ายฝางอวี้รุ่ยเกิง”หวังฉานถึงกับตะลึงงัน หันไปมองฮูหยินรองชีโดยไม่รู้ตัวส่วนฮูหยินรองชีก็ตกตะลึงยิ่งกว่านางเสียอีกนางไม่รู้เลยว่าชีหยวนศึกษาสิ่งเหล่านี้ด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่ชีหยวนมักให้ห้องครัวทำอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งนางบอกสูตรให้แม่ครัวด้วยตนเอง...เว่ยชิงยางก็ตกตะลึงไปเช่นกัน แต่แล้วก็แค่นเสียงหัวเราะเย็นชา “ใครจะรู้ว่าเจ้าพูด

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 597

    เนื่องจากคราวก่อนไม่ได้เกิดเหตุอันใด ดังนั้นการออกมากับชีหยวนคราวนี้ฮูหยินรองชีจึงรู้สึกผ่อนคลายกว่าเดิมมากนักทว่าพอถึงจวนตระกูลเฝิง ฮูหยินรองชีก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมางานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลเฝิงครั้งนี้ จัดได้แตกต่างจากผู้อื่นจริง ๆตระกูลขุนนางในเมืองหลวงที่อยู่ในงานนี้ ต่างก็เคยจัดงานเลี้ยงวันเกิดกันมาทั้งนั้น แต่การจัดงานเช่นนี้ ฮูหยินรองชีก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นจวนตระกูลเฝิงหาได้เชิญคณะงิ้วมีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาแสดงงิ้วเช่นตระกูลอื่นไม่ กลับตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงไว้ในสวนดอกไม้แทน แขกชายหญิงแยกกันอยู่คนละฟากของทะเลสาบ คั่นกลางด้วยสะพานโค้งฮูหยินรองชีพาชีหยวนไปส่งของขวัญ พอเดินเข้าสู่เรือนรับรองก็ได้กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่ง อดพึมพำเบา ๆ ไม่ได้ว่า “กลิ่นหอมยิ่งนัก”ขณะนั้นเอง พระชายาอ๋องโจวกำลังยิ้มพลางกล่าวกับฮูหยินเฝิงว่า “ไม่ทราบว่าในจวนจุดกำยานกลิ่นใดกัน? กลิ่นนี้แปลกใหม่ดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นของสำนักใด?”ฮูหยินเฝิงเพียงกล่าวยิ้ม ๆ “ไฉ่เวยเจ้าเด็กคนนั้นรู้ว่าข้ามีโรคปวดศีรษะที่เกิดจากลมชั่ว จึงตั้งใจปรุงกลิ่นหอมชนิดหนึ่งขึ้นมาให้ข้า เห็นบอกว่าชื่อ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status