บทที่ 3

“ข้าก็คือสวี่อินอินน่ะสิ” นางแสยะยิ้มมุมปาก “เพียงแต่ไม่ใช่สวี่อินอินคนเดิมที่ยอมให้เจ้าข่มเหงรังแกอีกแล้ว”

“แผนการของลูกสาวแท้ ๆ ของเจ้าล้มเหลว พวกเจ้าสองคนก็ตายแล้ว” สวี่อินอินโน้มตัวเข้าไปใกล้หลี่ซิ่วเหนียง

น้ำเสียงของนางราวกับภูตผี “เจ้าเดาสิว่าหลังจากข้ากลับไป นางยังจะมีชีวิตที่ดีอีกหรือไม่?”

หลี่ซิ่วเหนียงสติแตก ทันใดนั้นนางก็เริ่มคลุ้มคลั่ง ดิ้นรนอย่างรุนแรงอยู่ในกรง “นางสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้าต้องไม่ตายดีแน่!”

สวี่อินอินกลัวจนถอยหลังไปสองสามก้าว ล้มลงนั่งกับพื้น

จากนั้นก็ร้องไห้ขอร้องด้วยความหวาดกลัว “ท่านแม่ อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า!”

หัวหน้าหมู่บ้านแค่นเสียง “จะตายอยู่แล้วยังไม่สำนึกผิด ชั่วร้ายที่สุด! ถ่วงน้ำเดี๋ยวนี้!”

กรงถูกยกขึ้น สวี่อินอินมองหลี่ซิ่วเหนียงที่ยังคงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งอยู่ในกรง จากนั้นค่อย ๆ ยิ้มอย่างชั่วร้าย

ทันใดนั้น เสียงตูมดังขึ้น กรงหมูก็ตกลงไปในทะเลสาบ เกิดคลื่นขนาดใหญ่ซัดกระเซ็น

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ก็มีคนจากจวนหย่งผิงโหวมาถึง เป็นแม่นมคนหนึ่งที่วางมาดใหญ่โต

สวี่อินอินมองแวบเดียวก็จำได้ทันทีว่า คนที่วางมาดโอหังยิ่งกว่านายหญิงคนนี้ก็คือแม่นมฮวา คนที่อยู่ข้างกายของชีจิ่น

แม่นมฮวาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย พอมาถึงก็ข่มขู่สวี่อินอินทันที

นางขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองสวี่อินอินตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นส่ายหน้าอย่างไม่เกรงใจ “ยืนก็ไม่สง่า นั่งก็ไม่เรียบร้อย!”

“หลังก็ไม่ตรง!”

พูดจบ นางก็จิ๊ปากอย่างรังเกียจ ทำท่าทางเหมือนสวี่อินอินหมดทางเยียวยา “แม้แต่สีเสื้อผ้าก็ยังจับคู่ไม่เป็น!”

เนื่องจากเมื่อคืนเพิ่งเกิดเรื่อง หัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่น ๆ จึงอยู่เป็นเพื่อนสวี่อินอินที่นี่เพื่อรอคนจากจวนหย่งผิงโหว

เดิมทีตั้งใจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้แม่นมฮวาฟังก่อน

แต่แม่นมฮวามาถึง ก็ทำท่าทีเย็นชาเข้าถึงได้ยาก

หากไม่รู้ คงคิดว่าแม่นมฮวาเป็นนายหญิงเสียอีก

แม่นมฮวาผ่านโลกมามาก พบเจอผู้คนมานับไม่ถ้วน คิดว่าตัวเองมาถึงก็ข่มขู่ไว้ก่อน จะสามารถทำให้เด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างหวาดกลัวได้

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่นางพูดจบ กลับไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ

เมื่อหันไปมองด้วยความโกรธ ก็เห็นสวี่อินอินกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่

แม่นมฮวารู้สึกว่าอำนาจของตนเองถูกท้าทาย จึงตะคอกเสียงดัง “คุณหนูใหญ่! บ่าวกำลังพูดกับท่านอยู่ ท่านไม่ได้ยินหรือ?!”

นางต่อว่าตรง ๆ ต่อหน้าคนของจวนโหวและเหล่าชาวนา “นี่คือการอบรมสั่งสอนของท่านหรือ! กลับไปจะไม่ถูกคนหัวเราะเยาะเอาหรือ!”

ชาติที่แล้ว เมื่อแม่นมฮวามาถึง นางก็เริ่มต้นด้วยการนำเอาข้อกำหนดของกุลสตรีชั้นสูงมาใช้ เพื่อที่จะได้ตำหนิสวี่อินอินจนอับอายขายหน้า

ตอนนั้นนางยังคงจมอยู่ในเงามืดของติงเฉิงหย่ง ถูกแม่นมฮวาด่าทอเหมือนกับหลานแท้ ๆ ไม่กล้าที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

แต่ครั้งนี้ สวี่อินอินหยุดพูดแล้วหันไปถาม “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

แม่นมฮวาแค่นเสียงเย็น “ถึงแม้ว่าคุณหนูใหญ่จะไม่พอใจ ข้าก็ต้องพูด ตระกูลเราเป็นคนมีหน้ามีตา คุณหนูใหญ่กลับไปแบบนี้ มีแต่จะทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง!”

สวี่อินอินตอบอ๋อเบา ๆ จากนั้นยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ข้าได้ยินไม่ค่อยชัด”

แม่นมฮวาไม่ทันระวังตัว เดินเข้าไปสองสามก้าว ขณะที่กำลังจะอ้าปาก สวี่อินอินก็ตบเข้าที่ใบหน้าของนางอย่างแรง

การตบหน้าคราวนี้ทั้งแรงและแม่นยำ ทำให้มวยผมที่เรียบร้อยของแม่นมฮวาเบี้ยวไปหมด

ทุกคนต่างตกตะลึง

โดยเฉพาะบ่าวไพร่ที่มาจากจวนโหว ต่างคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูใหญ่ที่พลัดพรากจากบ้านไปสิบกว่าปี กลับ...เฉียบขาดขนาดนี้!

แม่นมฮวาเอามือป้องใบหน้าของตนเอง โมโหจนแทบเสียสติ

เดิมทีนางตั้งใจจะมาโอ้อวดสถานะของตนเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าสวี่อินอินกลับไม่เป็นไปตามที่คิดไว้!

นางกัดฟันกรอด แล้วกล่าวขึ้น “คุณหนูใหญ่ ท่านทำให้จวนโหวเสื่อมเสีย!”

สวี่อินอินหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?! ถึงเอาแต่พูดว่าตระกูลเรา ๆ ข้ารับใช้คนหนึ่ง กล้ามาวางอำนาจเหนือนายแบบนี้ เจ้าเป็นบรรพบุรุษของจวนโหว หรือเป็นข้ารับใช้ของจวนโหวกันแน่!?”

ปากคอเราะรายจริง ๆ !

แม่นมฮวาตกใจกับปฏิกิริยาที่รวดเร็วและนิสัยที่แข็งกร้าวของสวี่อินอิน

ก่อนจะมาที่นี่ พวกเขาบอกว่าคุณหนูใหญ่เป็นคนอ่อนโยน ใจดี ขี้ขลาด และหลอกลวงง่ายนี่นา!

นางรีบยกจวนโหวขึ้นมาอ้างทันที “คุณหนูใหญ่! บ่าวเป็นคนที่ฮูหยินส่งมาด้วยตนเอง เพื่อตรวจดูมารยาทของท่านเชียวนะ!”

“อย่างนั้นหรือ?” สวี่อินอินเอียงหัวเล็กน้อย แล้วยิ้มให้นาง “เช่นนั้น ฮูหยินโหวบอกเจ้าว่า หากข้าไม่มีมารยาท ก็จะไม่ยอมรับข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?”

แม่นมฮวาขยับริมฝีปาก “เปล่า”

สวี่อินอินยิ้มเยาะ “ในเมื่อเปล่า แล้วเจ้าจะเห่าหอนอะไร?!”

สีหน้าของแม่นมฮวาซีดเซียว นี่คงเป็นครั้งที่น่าอับอายที่สุดนับตั้งแต่ที่นางมีอำนาจมา

เด็กบ้านนอกคนนี้ ถึงแม้จะบ้านนอก แต่กลับรู้จักจับประเด็นสำคัญ ทำเอายากที่จะรับมือจริง ๆ !

สวี่อินอินส่งเสียงหึออกมาทีหนึ่ง “อย่ามาทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ข้า ข้าไปเป็นคุณหนูใหญ่ ไม่ได้ไปเป็นข้ารับใช้ของเจ้า! ไสหัวไปจัดการเสีย!”

...

แม่นมฮวากัดฟันด้วยความโกรธ

นางถูกสวี่อินอินตบหน้า จึงหลบไปนั่งแล้วเอาไข่ไก่มาประคบหน้าอยู่ในที่ร่ม สายตาเคียดแค้น

ครู่ต่อมา สาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งมาหา แล้วกระซิบข้างหูเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง

แม่นมฮวาโยนไข่ไก่ทิ้ง เอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “จริงหรือ?!”

สาวใช้พยักหน้ายืนยัน

แม่นมฮวาหรี่ตาลงทันที “ไม่ได้ ตัวอันตรายแบบนี้จะปล่อยกลับไปไม่ได้!”

การตายของคนขายเนื้อสวี่และหลี่ซิ่วเหนียงนั้นมีลับลมคมใน

สวี่อินอินก็ต่างจากข้อมูลที่ได้มาอย่างสิ้นเชิง

หากปล่อยตัวอันตรายแบบนี้กลับไป คุณหนูของนางจะไม่ลำบากแย่เลยหรือ?

พูดจบ นางก็เรียกสาวใช้ “เจ้า ไปบอกคุณหนูใหญ่ว่าข้ามีเรื่องจะคุยด้วย รอที่ริมทะเลสาบ”

สวี่อินอินกำลังพูดคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านและภรรยาของเขาอยู่

หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้วมองนาง “คุณหนูใหญ่ แข็งกร้าวเกินไปก็อยู่ยาก ท่าน...”

สวี่อินอินรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านหมายความว่าอย่างไร นางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แต่จวนหย่งผิงโหวเป็นสถานที่ที่ชอบประจบสอพลอผู้มีอำนาจและเหยียบย่ำผู้อ่อนแอ หากนางไม่แข็งกร้าวบ้าง ก็คงต้องรอให้คนอื่นมาเหยียบย่ำ

นางยิ้มน้อย ๆ พอดีกับที่สาวใช้เดินมาหา จึงเอ่ยถามสาวใช้ว่า “แม่นมฮวารอข้าอยู่ที่ริมทะเลสาบหรือ?”

แม่นมฮวาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม

ชาติที่แล้ว เรื่องที่ชีจิ่นไม่สะดวกที่จะลงมือ แม่นมฮวาก็จะเป็นคนลงมือทั้งหมด

นางยังจำได้ หลังจากที่นางถูกไล่ออกจากตระกูลชี แม่นมฮวาพาบ่าวไพร่มาดักนางที่ตรอกเล็ก ๆ แล้วหยิบเอาไม้กระบองมาฟาดเข้าที่หัวเข่านางอย่างแรง จนทำให้นางขาหัก

จากนั้นให้คนเอาตัวนางไปโยนทิ้งไว้ที่สุสานรกร้างรอความตาย

คนผู้นี้เป็นมือขวาของชีจิ่น นางชวนตนไปที่ริมทะเลสาบในตอนนี้ คงไม่ใช่เพื่อเปิดใจพูดคุยกัน

สวี่อินอินรีบเรียบเรียงความเป็นไปได้ทั้งหมดในใจอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ตอบตกลงด้วยความยินดี “ได้สิ”

นางไปถึงริมทะเลสาบตามที่นัดหมาย ก็ได้ยินแม่นมฮวาเอ่ยปากถามนาง “ใส่ร้ายพ่อเลี้ยงของตนเองว่าคบชู้ ทำให้แม่เลี้ยงต้องถูกถ่วงน้ำ...”

แม่นมฮวาหันหน้ากลับมาถามพลางเบิกตากว้าง “คุณหนูใหญ่ ตอนกลางคืนหลับลงหรือไม่?”

มาไม้นี้หรือ?

สวี่อินอินไม่สะทกสะท้าน “หลับลงสิ ถ้าทำเรื่องเลวแล้วนอนไม่หลับ แม่นมฮวาคงจะตายไปนานแล้วกระมัง?”

แม่นมฮวากระชากนางอย่างแรง เอ่ยขึ้นด้วยความโมโห “ท่านกล้าดีอย่างไรมาพูดกับข้าแบบนี้!”

ดูเหมือนว่านางจะโมโหจนขาดสติ แต่จริง ๆ แล้วกลับดึงสวี่อินอินไปที่ริมทะเลสาบอย่างแนบเนียน

ควบคุมทั้งความเร็วและแรงได้อย่างดีเยี่ยม สวี่อินอินเสียหลัก ดูเหมือนจะตกลงไปในทะเลสาบแล้ว

สำเร็จแล้ว! แม่นมฮวาแอบดีใจ แต่ไม่ทันได้ระวังตัว นางก็ถูกสวี่อินอินกอดไว้แน่น จนทั้งสองตกลงไปในทะเลสาบด้วยกัน

น้ำในทะเลสาบที่เย็นเยียบจนถึงกระดูกได้กลืนพวกนางลงไปในทันที แม่นมฮวาสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ เริ่มดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่นางกลับพบกับความจริงที่น่าตกใจ สวี่อินอินกำลังยิ้มให้กับนางอยู่ในน้ำ

รอยยิ้มนั้นช่างแปลกประหลาดและน่าขนลุก ทำให้นางตกใจจนอ้าปากร้อง แต่น้ำในทะเลสาบกลับไหลเข้าปากเต็ม ๆ

สวี่อินอินถีบตัวขึ้นไป แล้วเหยียบลงบนคอของแม่นมฮวา ใบหน้าของนางโผล่พ้นน้ำ จากนั้นก็ร้องตะโกนว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

อยากจะฆ่านางให้จมน้ำตาย แล้วกลับไปบอกว่านางรู้สึกผิดที่พ่อบุญธรรมและแม่บุญธรรมตายกันหมด จึงคิดสั้นฆ่าตัวตายอย่างนั้นหรือ?

ถ้าเช่นนั้นนางก็จะเอาคืนด้วยวิธีเดียวกัน!

ใครอยากเอาชีวิตนาง นางก็จะเอาชีวิตคนนั้น!