บทที่ 4

อากาศบนผิวน้ำสดชื่นกว่าอากาศในน้ำมาก

แม่นมฮวาคิดจะฆ่านางให้จมน้ำตายจริง น่าขันสิ้นดี

นางต้องรับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ ภายในบ้านมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มหัดกินข้าวเองได้

เหล่าชาวนาต้องจ่ายค่าเช่าทำนาให้กับเจ้าของที่ดิน หลี่ซิ่วเหนียงและคนขายเนื้อสวี่ก็ใช้สารพัดวิธีกดขี่ขูดรีดเงินจากนาง

ขึ้นเขาเก็บเห็ด ตัดฟืน เก็บเมล็ดชา ลงน้ำจับปลา จับเต่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นงานถนัดของนาง

สวี่อินอินเงยหน้าโผล่พ้นน้ำ รู้สึกได้ว่าแรงดิ้นรนของแม่นมฮวาค่อย ๆ น้อยลง จนกระทั่งไม่มีแรงเหลืออยู่

สายลมอ่อน ๆ พัดมาจากริมฝั่ง นางอ้าปากจาม กำลังจะดำลงไปลากแม่นมฮวาขึ้นมา เพื่อให้ทุกคนได้เห็นภาพเหตุการณ์ ‘วีรกรรมช่วยชีวิต’ ของนาง

แต่ใครจะรู้ว่าขณะที่ยกมือขึ้น ข้อศอกของนางกลับไปกระแทกเข้ากับบางอย่าง

สัมผัสนี้ทำให้นางรู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง สมองพลันว่างเปล่า จากนั้นก็ตระหนักได้ในทันทีว่า มีคนอื่นอยู่ในน้ำด้วย!

หรือว่าแม่นมฮวาจะยังเตรียมคนไว้ในน้ำอีก?

หากเป็นเช่นนั้น...

ในชั่วพริบตา เลือดในร่างกายของนางก็เดือดพล่านขึ้น แต่สมองกลับสงบลงอย่างประหลาด นางค่อย ๆ ปล่อยแม่นมฮวา และพุ่งตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็วโดยอาศัยสัญชาตญาณ คว้าคนที่อยู่ในน้ำเอาไว้ได้

แต่คนคนนั้นกลับไม่ยอมแพ้ บิดไหล่อย่างแรง แล้วเปลี่ยนทิศทางอย่างกะทันหัน จากนั้นพลิกตัวขึ้นมา กดไหล่ของสวี่อินอินเอาไว้

สวี่อินอินไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ ? นางแค่นหัวเราะในใจ ปิ่นทองในแขนเสื้อได้ร่วงลงมาที่ฝ่ามือ ฉวยโอกาสนี้แทงขึ้นไปอย่างแรง

แต่ดูเหมือนคนคนนั้นจะคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว มืออีกข้างคว้าข้อมือของสวี่อินอินไว้ ทั้งสองคนเห็นหน้ากันอย่างชัดเจน

มงกุฎหยกขาว ดวงตาดอกท้อ อาภรณ์ยาวสีทองอ่อนบนร่างกายทอประกายระยิบระยับภายใต้แสงแดด ขับให้ทั้งตัวเขาดูราวกับเทพเซียนที่จุติลงมาจากสรวงสวรรค์

เซียวอวิ๋นถิง จิ้งอ๋อง!

นางรู้จักเขา

ชาติที่แล้ว หลังจากที่ขาของนางถูกตีจนหัก นางก็ถูกโยนเข้าไปในหอนางโลม

แต่นางก็ยังไม่ยอมรับชะตากรรม ในครั้งแรกที่รับแขก นางได้ฆ่าแขกของตัวเอง ทำให้แม่เล้าโกรธมากจนอยากจะฆ่านาง แต่เซียวอวิ๋นถิงกลับยื่นมือเข้ามาช่วยนาง และถามนางว่าอยากจะติดตามเขาไปหรือไม่

ในตอนนั้น นางสิ้นเนื้อประดาตัว มีชีวิตอยู่ไปก็แทบจะไม่ต่างอะไรจากตาย แล้วจะมีอะไรที่ไม่เต็มใจอีก?

ตั้งแต่นั้นมา นางก็ได้เข้าไปอยู่ในจวนจิ้งอ๋อง กลายเป็นหน่วยกล้าตายของจวนจิ้งอ๋อง

ว่ากันตามตรง ที่นางฆ่าคนได้คล่องแคล่วขนาดนี้ ก็ต้องขอบคุณการฝึกฝนของคนตรงหน้า

เพียงแต่ว่าการพบกันในชาตินี้มันเร็วเกินไป และยังด้วยวิธีแบบนี้ นางจำเป็นต้องใช้เวลาสักพักเพื่อควบคุมอารมณ์ ปล่อยมือ โยนปิ่นทองลงไปในน้ำ แล้วยิ้มให้เซียวอวิ๋นถิงเล็กน้อย “ขออภัย ข้าคิดว่าท่านเป็นพวกเดียวกับยายแก่คนนี้ ตอนนี้เห็นท่านแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ เป็นแค่ความเข้าใจผิดเท่านั้น พวกเราต่างคนต่างไปเถอะ”

เซียวอวิ๋นถิงมองนางตั้งแต่ลงมือฆ่าคนอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด จนกระทั่งตอนที่ตกใจเมื่อพบว่ามีคนอื่นอยู่ในน้ำ จากนั้นก็กลับมาสงบเยือกเย็นได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย

ช่างเป็นต้นกล้าที่ดีเสียจริง ในชนบทกลับมีบุคคลที่โหดเหี้ยมเช่นนี้อยู่ หาได้ยากจริง ๆ

“กฎหมายของต้าโจว ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต” เซียวอวิ๋นถิงมองนาง มุมปากยกยิ้มเยาะ “ข้าเห็นกับตา”

สวี่อินอินดำลงไปในน้ำ พลันยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเขาเช่นกัน “อย่างนั้นหรือ? ท่านเห็นแล้ว เช่นนั้นท่านก็แจ้งทางการมาจับข้าสิ?”

ระหว่างที่นางพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงเกือกม้าดังมาแต่ไกล เซียวอวิ๋นถิงสีหน้าเคร่งเครียด รีบปล่อยสวี่อินอินทันที จากนั้นดำลงไปในน้ำ

เสียงเกือกม้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนมาถึงบนถนนอย่างรวดเร็ว

ม้าตัวหนึ่งหยุดลงที่ริมทะเลสาบอย่างกะทันหัน บนหลังม้ามีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำเหลือบมองผิวน้ำ

แส้ในมือของเขาชี้ไปที่สวี่อินอิน “นี่ นางหนู เจ้าเห็นคุณชายที่สวมชุดสีทองอ่อน ๆ อยู่แถวนี้บ้างหรือไม่?”

สีหน้าหยอกล้อของเซียวอวิ๋นถิงหายไป มือที่อยู่ในน้ำคว้าข้อเท้าของเด็กสาวเอาไว้ หากนางกล้าบอกที่อยู่ของเขา เขาก็จะฆ่านางทันที

เจตนาสังหารปรากฏขึ้น ความเป็นและความตายห่างกันเพียงเส้นบาง ๆ เท่านั้น

สวี่อินอินไม่ลังเลเลยสักนิด กลับส่ายหน้าอย่างงุนงง “ไม่มีนะ! ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่เห็นคุณชายคนไหนเลย”

ขบวนม้าหยุดอยู่ครู่หนึ่ง ชายผู้เป็นหัวหน้ามองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า แต่งกายธรรมดา ไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวขี้อายและขี้กลัวคนอื่น ๆ ในชนบท

เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เด็กสาวแบบนี้คงไม่กล้าที่จะโกหก จึงเดินทางต่อไป

เซียวอวิ๋นถิงโผล่ขึ้นมาจากน้ำ มองเด็กสาวในทะเลสาบด้วยสีหน้าซับซ้อน “เจ้าเป็นใคร?”

กล้าหาญยิ่งนัก การตอบสนองก็รวดเร็วจนน่าประหลาดใจ

หมู่บ้านเล็ก ๆ มีคนแบบนี้อยู่ได้อย่างไร?

“รบกวนด้วย ขอทางหน่อย!” สวี่อินอินกระโดดลงไปในทะเลสาบ พยายามลากแม่นมฮวาขึ้นมา

ใกล้ถึงฝั่ง นางหยุดแล้วมองเซียวอวิ๋นถิง “ท่านบังเอิญมาเห็นข้าฆ่าคน ส่วนข้าช่วยท่านปิดบังร่องรอย พวกเราหายกัน”

“ตอนนี้ ท่านไปได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวมีคนมา ท่านจะอธิบายได้ยาก”

เซียวอวิ๋นถิงจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะจากไป เขาก็ถามนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าชื่ออะไร?”

สวี่อินอินเงียบไปครู่หนึ่ง

นางนึกถึงเรื่องราวมากมายในชาติที่แล้ว คนตรงหน้าเป็นเหมือนดวงจันทร์บนฟ้า บุปผากลางน้ำ ไม่ใช่คนที่นางจะเอื้อมถึง

ต่อไปคงไม่ได้พบเจอกันอีก นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญพบกัน ไม่มีชื่ออะไรหรอก”

เซียวอวิ๋นถิงก็ไม่ได้ตอแย เดินจากไปทันที

พอเขาจากไป คนของจวนหย่งผิงโหวและคนในหมู่บ้านบางคนก็ตามมา

สวี่อินอินลากแม่นมฮวาที่ตัวซีดเพราะแช่น้ำนานขึ้นมาไว้ที่ริมฝั่งแล้ว

เมื่อเห็นคนมา นางก็ร้องขอความช่วยเหลือด้วยความยากลำบากพลางลากแม่นมฮวาขึ้นฝั่ง

ทุกคนต่างกรูกันเข้ามาช่วยเหลือ

หลังจากลากแม่นมฮวาขึ้นมาบนฝั่ง สาวใช้ที่แต่งตัวงดงามคนหนึ่งก็รีบเอ่ยปากถามสวี่อินอิน “คุณหนูใหญ่ ท่านฆ่าแม่นมฮวา!”

นางใช้ประโยคบอกเล่า

สวี่อินอินแช่อยู่ในน้ำนานแล้ว ตอนนี้พอได้ยินนางถามเช่นนี้ ก็จามติด ๆ กันหลายครั้ง

มองดูใบหน้าสาวใช้ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางจึงยกยิ้มมุมปาก “แจ้งทางการสิ”

...

คนของจวนหย่งผิงโหวต่างมองหน้ากัน คุณหนูใหญ่ผู้นี้เหตุใดถึงไม่เป็นไปตามที่คิดไว้?

มีคนบอกว่านางฆ่าคน นางกลับบอกให้ไปแจ้งทางการ

จวนหย่งผิงโหวเลี้ยงดูลูกสาวที่ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ มาสิบกว่าปี ลูกแท้ ๆ ยังไม่ทันรับกลับมาก็มีเรื่องฆ่าคนตาย ต้องแจ้งทางการ

หากเรื่องนี้แพร่ไปถึงเมืองหลวง จวนหย่งผิงโหวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

บ่าวไพร่อย่างพวกเขาก็คงไม่พ้นโทษ

สาวใช้คนนั้นเห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องนี้เช่นกัน จึงเบิกตากว้างด้วยความโกรธ “คุณหนูใหญ่ ถึงแม้ท่านจะเป็นนาย แต่ก็ไม่สามารถฆ่าคนอย่างไร้เหตุผลได้นะเจ้าคะ!”

สวี่อินอินมองนางด้วยความสงสัย “ข้ายังไม่ทันพูดอะไร เจ้ากลับมากล่าวหาว่าข้าฆ่าคนก่อน ข้าจึงบอกว่าให้ไปแจ้งทางการ”

“ตอนนี้เจ้าก็ไม่ให้ข้าไปแจ้งทางการ แล้วยังยืนยันว่าข้าฆ่าคนอีก”

“เจ้าน่าเกรงขามกว่าฮ่องเต้เสียอีก! เหตุใดยังยอมลดตัวมาเป็นบ่าวในจวนโหวอีกเล่า? เจ้าควรจะไปเป็นขุนนางตัดสินคดีความสิ!”

สาวใช้โกรธจนพูดไม่ออก “แม่นมฮวาออกมาพร้อมกับท่าน พอถูกพบอีกทีก็ตายแล้ว...”

“ใช่” สวี่อินอินกวาดตามองบ่าวไพร่ของจวนหย่งผิงโหว “ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านสามารถเป็นพยานให้ข้าได้ ตอนนั้นมีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งมาหาข้า บอกว่าแม่นมฮวาตามหาข้า”

“พอข้ามาถึง แม่นมฮวาก็ผลักข้าจากด้านหลัง ทำให้ข้าตกลงไปในทะเลสาบ”

“ต่อมาตัวนางเองก็เสียหลักตกลงไปในน้ำ ข้าจะช่วยนาง แต่นางกลับดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต”

สาวใช้ที่แต่งตัวงดงามเริ่มกระวนกระวายใจ

สวี่อินอินมองนางอย่างใจเย็น “ดังนั้นข้าจึงอยากแจ้งทางการเพื่อสืบหาความจริงให้ชัดเจน ข้ากับนางไม่มีความแค้นเคืองกัน เหตุใดนางถึงต้องมาฆ่าข้า? นางเป็นแค่บ่าวไพร่ ไปเอาความกล้ามาจากที่ไหนกัน?”

แม่นมฮวาต้องการฆ่าสวี่อินอิน!

คนของจวนหย่งผิงโหวมีสีหน้าแตกต่างกันไป

สวี่อินอินมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านที่เงียบมาตลอด “หัวหน้าหมู่บ้าน รบกวนท่านไปแจ้งทางการเถิด ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ไม่อยากให้ข้ากลับจวนโหว”

“บ่าวไพร่พวกนี้ ข้าไม่ไว้ใจเลยสักคน”

เอาสิ ไม่อยากให้นางกลับไปใช่หรือไม่?

นางจะกลับไปอย่างยิ่งใหญ่ให้ดู!