Share

บทที่ 4

Author: ฉินอันอัน
อากาศบนผิวน้ำสดชื่นกว่าอากาศในน้ำมาก

แม่นมฮวาคิดจะฆ่านางให้จมน้ำตายจริง น่าขันสิ้นดี

นางต้องรับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ ภายในบ้านมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มหัดกินข้าวเองได้

เหล่าชาวนาต้องจ่ายค่าเช่าทำนาให้กับเจ้าของที่ดิน หลี่ซิ่วเหนียงและคนขายเนื้อสวี่ก็ใช้สารพัดวิธีกดขี่ขูดรีดเงินจากนาง

ขึ้นเขาเก็บเห็ด ตัดฟืน เก็บเมล็ดชา ลงน้ำจับปลา จับเต่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นงานถนัดของนาง

สวี่อินอินเงยหน้าโผล่พ้นน้ำ รู้สึกได้ว่าแรงดิ้นรนของแม่นมฮวาค่อย ๆ น้อยลง จนกระทั่งไม่มีแรงเหลืออยู่

สายลมอ่อน ๆ พัดมาจากริมฝั่ง นางอ้าปากจาม กำลังจะดำลงไปลากแม่นมฮวาขึ้นมา เพื่อให้ทุกคนได้เห็นภาพเหตุการณ์ ‘วีรกรรมช่วยชีวิต’ ของนาง

แต่ใครจะรู้ว่าขณะที่ยกมือขึ้น ข้อศอกของนางกลับไปกระแทกเข้ากับบางอย่าง

สัมผัสนี้ทำให้นางรู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง สมองพลันว่างเปล่า จากนั้นก็ตระหนักได้ในทันทีว่า มีคนอื่นอยู่ในน้ำด้วย!

หรือว่าแม่นมฮวาจะยังเตรียมคนไว้ในน้ำอีก?

หากเป็นเช่นนั้น...

ในชั่วพริบตา เลือดในร่างกายของนางก็เดือดพล่านขึ้น แต่สมองกลับสงบลงอย่างประหลาด นางค่อย ๆ ปล่อยแม่นมฮวา และพุ่งตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็วโดยอาศัยสัญชาตญาณ คว้าคนที่อยู่ในน้ำเอาไว้ได้

แต่คนคนนั้นกลับไม่ยอมแพ้ บิดไหล่อย่างแรง แล้วเปลี่ยนทิศทางอย่างกะทันหัน จากนั้นพลิกตัวขึ้นมา กดไหล่ของสวี่อินอินเอาไว้

สวี่อินอินไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ ? นางแค่นหัวเราะในใจ ปิ่นทองในแขนเสื้อได้ร่วงลงมาที่ฝ่ามือ ฉวยโอกาสนี้แทงขึ้นไปอย่างแรง

แต่ดูเหมือนคนคนนั้นจะคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว มืออีกข้างคว้าข้อมือของสวี่อินอินไว้ ทั้งสองคนเห็นหน้ากันอย่างชัดเจน

มงกุฎหยกขาว ดวงตาดอกท้อ อาภรณ์ยาวสีทองอ่อนบนร่างกายทอประกายระยิบระยับภายใต้แสงแดด ขับให้ทั้งตัวเขาดูราวกับเทพเซียนที่จุติลงมาจากสรวงสวรรค์

เซียวอวิ๋นถิง จิ้งอ๋อง!

นางรู้จักเขา

ชาติที่แล้ว หลังจากที่ขาของนางถูกตีจนหัก นางก็ถูกโยนเข้าไปในหอนางโลม

แต่นางก็ยังไม่ยอมรับชะตากรรม ในครั้งแรกที่รับแขก นางได้ฆ่าแขกของตัวเอง ทำให้แม่เล้าโกรธมากจนอยากจะฆ่านาง แต่เซียวอวิ๋นถิงกลับยื่นมือเข้ามาช่วยนาง และถามนางว่าอยากจะติดตามเขาไปหรือไม่

ในตอนนั้น นางสิ้นเนื้อประดาตัว มีชีวิตอยู่ไปก็แทบจะไม่ต่างอะไรจากตาย แล้วจะมีอะไรที่ไม่เต็มใจอีก?

ตั้งแต่นั้นมา นางก็ได้เข้าไปอยู่ในจวนจิ้งอ๋อง กลายเป็นหน่วยกล้าตายของจวนจิ้งอ๋อง

ว่ากันตามตรง ที่นางฆ่าคนได้คล่องแคล่วขนาดนี้ ก็ต้องขอบคุณการฝึกฝนของคนตรงหน้า

เพียงแต่ว่าการพบกันในชาตินี้มันเร็วเกินไป และยังด้วยวิธีแบบนี้ นางจำเป็นต้องใช้เวลาสักพักเพื่อควบคุมอารมณ์ ปล่อยมือ โยนปิ่นทองลงไปในน้ำ แล้วยิ้มให้เซียวอวิ๋นถิงเล็กน้อย “ขออภัย ข้าคิดว่าท่านเป็นพวกเดียวกับยายแก่คนนี้ ตอนนี้เห็นท่านแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ เป็นแค่ความเข้าใจผิดเท่านั้น พวกเราต่างคนต่างไปเถอะ”

เซียวอวิ๋นถิงมองนางตั้งแต่ลงมือฆ่าคนอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด จนกระทั่งตอนที่ตกใจเมื่อพบว่ามีคนอื่นอยู่ในน้ำ จากนั้นก็กลับมาสงบเยือกเย็นได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย

ช่างเป็นต้นกล้าที่ดีเสียจริง ในชนบทกลับมีบุคคลที่โหดเหี้ยมเช่นนี้อยู่ หาได้ยากจริง ๆ

“กฎหมายของต้าโจว ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต” เซียวอวิ๋นถิงมองนาง มุมปากยกยิ้มเยาะ “ข้าเห็นกับตา”

สวี่อินอินดำลงไปในน้ำ พลันยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเขาเช่นกัน “อย่างนั้นหรือ? ท่านเห็นแล้ว เช่นนั้นท่านก็แจ้งทางการมาจับข้าสิ?”

ระหว่างที่นางพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงเกือกม้าดังมาแต่ไกล เซียวอวิ๋นถิงสีหน้าเคร่งเครียด รีบปล่อยสวี่อินอินทันที จากนั้นดำลงไปในน้ำ

เสียงเกือกม้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนมาถึงบนถนนอย่างรวดเร็ว

ม้าตัวหนึ่งหยุดลงที่ริมทะเลสาบอย่างกะทันหัน บนหลังม้ามีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำเหลือบมองผิวน้ำ

แส้ในมือของเขาชี้ไปที่สวี่อินอิน “นี่ นางหนู เจ้าเห็นคุณชายที่สวมชุดสีทองอ่อน ๆ อยู่แถวนี้บ้างหรือไม่?”

สีหน้าหยอกล้อของเซียวอวิ๋นถิงหายไป มือที่อยู่ในน้ำคว้าข้อเท้าของเด็กสาวเอาไว้ หากนางกล้าบอกที่อยู่ของเขา เขาก็จะฆ่านางทันที

เจตนาสังหารปรากฏขึ้น ความเป็นและความตายห่างกันเพียงเส้นบาง ๆ เท่านั้น

สวี่อินอินไม่ลังเลเลยสักนิด กลับส่ายหน้าอย่างงุนงง “ไม่มีนะ! ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่เห็นคุณชายคนไหนเลย”

ขบวนม้าหยุดอยู่ครู่หนึ่ง ชายผู้เป็นหัวหน้ามองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า แต่งกายธรรมดา ไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวขี้อายและขี้กลัวคนอื่น ๆ ในชนบท

เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เด็กสาวแบบนี้คงไม่กล้าที่จะโกหก จึงเดินทางต่อไป

เซียวอวิ๋นถิงโผล่ขึ้นมาจากน้ำ มองเด็กสาวในทะเลสาบด้วยสีหน้าซับซ้อน “เจ้าเป็นใคร?”

กล้าหาญยิ่งนัก การตอบสนองก็รวดเร็วจนน่าประหลาดใจ

หมู่บ้านเล็ก ๆ มีคนแบบนี้อยู่ได้อย่างไร?

“รบกวนด้วย ขอทางหน่อย!” สวี่อินอินกระโดดลงไปในทะเลสาบ พยายามลากแม่นมฮวาขึ้นมา

ใกล้ถึงฝั่ง นางหยุดแล้วมองเซียวอวิ๋นถิง “ท่านบังเอิญมาเห็นข้าฆ่าคน ส่วนข้าช่วยท่านปิดบังร่องรอย พวกเราหายกัน”

“ตอนนี้ ท่านไปได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวมีคนมา ท่านจะอธิบายได้ยาก”

เซียวอวิ๋นถิงจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะจากไป เขาก็ถามนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าชื่ออะไร?”

สวี่อินอินเงียบไปครู่หนึ่ง

นางนึกถึงเรื่องราวมากมายในชาติที่แล้ว คนตรงหน้าเป็นเหมือนดวงจันทร์บนฟ้า บุปผากลางน้ำ ไม่ใช่คนที่นางจะเอื้อมถึง

ต่อไปคงไม่ได้พบเจอกันอีก นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญพบกัน ไม่มีชื่ออะไรหรอก”

เซียวอวิ๋นถิงก็ไม่ได้ตอแย เดินจากไปทันที

พอเขาจากไป คนของจวนหย่งผิงโหวและคนในหมู่บ้านบางคนก็ตามมา

สวี่อินอินลากแม่นมฮวาที่ตัวซีดเพราะแช่น้ำนานขึ้นมาไว้ที่ริมฝั่งแล้ว

เมื่อเห็นคนมา นางก็ร้องขอความช่วยเหลือด้วยความยากลำบากพลางลากแม่นมฮวาขึ้นฝั่ง

ทุกคนต่างกรูกันเข้ามาช่วยเหลือ

หลังจากลากแม่นมฮวาขึ้นมาบนฝั่ง สาวใช้ที่แต่งตัวงดงามคนหนึ่งก็รีบเอ่ยปากถามสวี่อินอิน “คุณหนูใหญ่ ท่านฆ่าแม่นมฮวา!”

นางใช้ประโยคบอกเล่า

สวี่อินอินแช่อยู่ในน้ำนานแล้ว ตอนนี้พอได้ยินนางถามเช่นนี้ ก็จามติด ๆ กันหลายครั้ง

มองดูใบหน้าสาวใช้ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางจึงยกยิ้มมุมปาก “แจ้งทางการสิ”

...

คนของจวนหย่งผิงโหวต่างมองหน้ากัน คุณหนูใหญ่ผู้นี้เหตุใดถึงไม่เป็นไปตามที่คิดไว้?

มีคนบอกว่านางฆ่าคน นางกลับบอกให้ไปแจ้งทางการ

จวนหย่งผิงโหวเลี้ยงดูลูกสาวที่ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ มาสิบกว่าปี ลูกแท้ ๆ ยังไม่ทันรับกลับมาก็มีเรื่องฆ่าคนตาย ต้องแจ้งทางการ

หากเรื่องนี้แพร่ไปถึงเมืองหลวง จวนหย่งผิงโหวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

บ่าวไพร่อย่างพวกเขาก็คงไม่พ้นโทษ

สาวใช้คนนั้นเห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องนี้เช่นกัน จึงเบิกตากว้างด้วยความโกรธ “คุณหนูใหญ่ ถึงแม้ท่านจะเป็นนาย แต่ก็ไม่สามารถฆ่าคนอย่างไร้เหตุผลได้นะเจ้าคะ!”

สวี่อินอินมองนางด้วยความสงสัย “ข้ายังไม่ทันพูดอะไร เจ้ากลับมากล่าวหาว่าข้าฆ่าคนก่อน ข้าจึงบอกว่าให้ไปแจ้งทางการ”

“ตอนนี้เจ้าก็ไม่ให้ข้าไปแจ้งทางการ แล้วยังยืนยันว่าข้าฆ่าคนอีก”

“เจ้าน่าเกรงขามกว่าฮ่องเต้เสียอีก! เหตุใดยังยอมลดตัวมาเป็นบ่าวในจวนโหวอีกเล่า? เจ้าควรจะไปเป็นขุนนางตัดสินคดีความสิ!”

สาวใช้โกรธจนพูดไม่ออก “แม่นมฮวาออกมาพร้อมกับท่าน พอถูกพบอีกทีก็ตายแล้ว...”

“ใช่” สวี่อินอินกวาดตามองบ่าวไพร่ของจวนหย่งผิงโหว “ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านสามารถเป็นพยานให้ข้าได้ ตอนนั้นมีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งมาหาข้า บอกว่าแม่นมฮวาตามหาข้า”

“พอข้ามาถึง แม่นมฮวาก็ผลักข้าจากด้านหลัง ทำให้ข้าตกลงไปในทะเลสาบ”

“ต่อมาตัวนางเองก็เสียหลักตกลงไปในน้ำ ข้าจะช่วยนาง แต่นางกลับดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต”

สาวใช้ที่แต่งตัวงดงามเริ่มกระวนกระวายใจ

สวี่อินอินมองนางอย่างใจเย็น “ดังนั้นข้าจึงอยากแจ้งทางการเพื่อสืบหาความจริงให้ชัดเจน ข้ากับนางไม่มีความแค้นเคืองกัน เหตุใดนางถึงต้องมาฆ่าข้า? นางเป็นแค่บ่าวไพร่ ไปเอาความกล้ามาจากที่ไหนกัน?”

แม่นมฮวาต้องการฆ่าสวี่อินอิน!

คนของจวนหย่งผิงโหวมีสีหน้าแตกต่างกันไป

สวี่อินอินมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านที่เงียบมาตลอด “หัวหน้าหมู่บ้าน รบกวนท่านไปแจ้งทางการเถิด ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ไม่อยากให้ข้ากลับจวนโหว”

“บ่าวไพร่พวกนี้ ข้าไม่ไว้ใจเลยสักคน”

เอาสิ ไม่อยากให้นางกลับไปใช่หรือไม่?

นางจะกลับไปอย่างยิ่งใหญ่ให้ดู!
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (1)
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
นางเอกแกร่งดี ตาต่อตาฟันต่อฟัน ชอบๆ
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 691

    เฝิงฮองเฮาไม่อาจเอื้อนเอ่ยวาจาใดได้เซียวอวิ๋นถิงลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะเบา ๆ “ส่วนที่ท่านบอกว่านางยังเยาว์วัยจึงหลงผิด กระหม่อมกลับไม่คิดเช่นนั้น”“เส้นทางในโลกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับถนนแก้ว ทุกคนต่างต้องเดินอย่างระมัดระวัง หากเจ้าพุ่งฝ่าด้วยความดื้อรั้น ก็ย่อมมีแต่เลือดสาดเป็นแน่ อย่ามาพูดว่าเพราะยังเยาว์ ไม่รู้ความ จะรู้หรือไม่รู้เป็นเรื่องของเจ้า แต่จะล้มไม่ล้ม นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควบคุมได้”ใครเล่าที่ไม่เคยล้มลุกคลุกคลานมาจนถึงทุกวันนี้?ในสายตาของเขา เฝิงไฉ่เวยยังล้มมาน้อยเกินไปด้วยซ้ำจึงถึงได้โง่เขลาคิดจะต่อรองกับเสือ ไม่รู้จักความตายเลยจริง ๆ!เขาหมุนตัวเตรียมจะจากไปแต่ทันใดนั้นเอง เฝิงไฉ่เวยที่ซ่อนอยู่หลังฉากกั้นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางวิ่งพรวดออกมาขวางทางเขาเอาไว้นางกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ฝ่ามือเลือดไหลนองแต่ดวงตากลับยังมุ่งมั่นจ้องเขม็งไปยังเซียวอวิ๋นถิงที่อยู่ตรงหน้า ไม่แม้แต่จะกระพริบตาเฝิงฮองเฮาค่อย ๆ ถอนหายใจ หันไปมองเฝิงไฉ่เวย “เป็นอย่างไร? เจ้าไม่ใช่หรือที่อยากฟังด้วยหูตนเอง? ตอนนี้ตัดใจได้หรือยัง?”ตัดใจได้หรือยัง?ในหัวของเฝิงไฉ่เวยยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมดน

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 690

    ฮองเฮาเฝิงสีหน้าซับซ้อนขึ้นเล็กน้อยนางเดิมก็คิดว่าเซียวอวิ๋นถิงจะไปขอร้องฮ่องเต้หย่งชางทันที หรือไม่ก็มีปากเสียงกับฮ่องเต้หย่งชางเพราะชีหยวนอย่างไรเสีย คนหนุ่มย่อมใจร้อนเป็นธรรมดาสุดท้ายเซียวอวิ๋นถิงกลับไม่ทำเช่นนั้นกลับเสนอจะไปบรรเทาทุกข์จากภัยพิบัติแทนและเห็นได้ชัดว่าเขาคิดถูกแล้ว เวลาผ่านไปนานแค่ไหนกัน?หลี่ฉางชิงก็พังพินาศแล้วตอนนี้ยังมีใครจะพูดถึงหลี่ฉางชิงอีกหรือ?ไม่มีแล้ว ดูอย่างตระกูลเฝิงสิตอนนี้ตระกูลเฝิงแทบอยากให้คนลืมเรื่องที่หลี่ฉางชิงเคยทำนายว่าเฝิงไฉ่เวยมีชะตาหงส์นางกระแอมไอเบา ๆ ก่อนพูดเสียงอ่อน “ออกเดินทางไกลย่อมไม่เหมือนอยู่บ้าน เจ้าต้องระวังตัวทุกฝีก้าว”ฮองเฮาเฝิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยต่อ “อวิ๋นถิง เจ้าเป็นคนมีความคิดมากกว่าบิดาเจ้าเสียอีก”นางไม่ลังเลอีกต่อไป คว้ามือเซียวอวิ๋นถิงไว้ “วันนี้ท่านลุงของเจ้าเข้าวัง เขาไปที่วังบูรพาหลายครั้งก็ไม่ได้พบเจ้า เลยแวะมาที่ตำหนักของข้าแทน”เซียวอวิ๋นถิงยังคงหลุบตาต่ำ “เสด็จย่า การร่วมมือกับหลี่ฉางชิงมีความผิดฐานใด แม้ข้าจะไม่พูด เสด็จย่าคงรู้ดีอยู่แล้ว”ในใจฮองเฮาเฝิงขมขื่นนักใช่แล้ว เฝิงอวี้จางถึ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 689

    ท่านโหวผู้เฒ่าชีมีสีหน้าตกตะลึง เขาไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าเซียวอวิ๋นถิงจะคิดเช่นนี้จริง ๆ แล้ว เขาก็เข้าใจดีว่าทำไมเซียวอวิ๋นถิงถึงชอบชีหยวนพูดกันตามตรง ขอแค่เป็นคนที่เข้ากับชีหยวนได้ดี จะมีใครบ้างที่จะไม่ชอบชีหยวน?นางเป็นคนเด็ดเดี่ยว กล้ารักกล้าเกลียด พูดอย่างไรก็เป็นเช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องไปเดาว่านางหมายถึงสิ่งนั้นจริงหรือไม่ หรือว่ายังมีความหมายแฝงอื่นอีกสิ่งที่น่าดึงดูดมากกว่านั้นก็คือ นางมีกลิ่นอายแห่งความมุ่งมั่นในเมืองหลวงนี้ ไม่มีสตรีคนใดเหมือนชีหยวนแม้แต่ทั่วทั้งแผ่นดิน ก็แทบหาสตรีที่เหมือนชีหยวนไม่ได้แล้วใครจะไม่ถูกนางดึงดูดกันเล่า?แต่ความชอบแบบนั้น กลับไม่เหมือนกับความชอบของเซียวอวิ๋นถิงในฐานะที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ท่านโหวผู้เฒ่าชีสังเกตจุดนี้ได้อย่างเฉียบคมเซียวอวิ๋นถิงชอบชีหยวน ไม่ใช่เพราะชีหยวนมีประโยชน์ ไม่ใช่เพราะฝีมือของชีหยวน และไม่ใช่เพราะมองเห็นคุณค่าของตระกูลชีที่หนุนหลังชีหยวนไม่ใช่สักอย่างเขาเพียงแค่ชอบชีหยวนเท่านั้น ไม่มีเหตุผลอื่นใดล้วนกล่าวกันว่า จักรพรรดิย่อมไร้หัวใจแต่ท่านโหวผู้เฒ่าชีกลับมองเซียวอวิ๋นถิง แล้วรู้สึกอย่างชัดเจนว่า ว่าท

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 688

    เจ้าเด็กนี่ เกรงว่าคงอาศัยใบบุญของคุณหนูเป็นแน่!เรื่องดีจริง ๆ!ชีเจิ้นปล่อยม่านรถลงแล้วหันไปมองบิดาของตน ใบหน้าแฝงความภาคภูมิใจอยู่นิด ๆจะว่าอย่างไรดีหนอ?ตอนนี้ต่อให้มีคนมาบอกว่าบุตรีของเขาเป็นพญามัจจุราชกลับชาติมาเกิด เขาก็เชื่อช่างอัศจรรย์เกินไปแล้วพูดว่าจะฆ่าใคร ก็ฆ่าได้ทุกคนไม่เคยเห็นนางพลาดเลยสักครั้ง!พอคิดได้ดังนั้น ความภาคภูมิใจเมื่อครู่ก็พลันสลายหายวับไป เขาถามด้วยความหวาดหวั่น “ท่านพ่อ นางคงไม่ได้ไปหงตูหรอกกระมัง?!”หลี่ฉางชิงดูยังไงก็เป็นคนของอ๋องฉีนางคงจะไม่มุ่งหน้าไปหงตูเพื่อฆ่าอ๋องฉีล้างแค้นหรอกใช่หรือไม่?!ท่านโหวผู้เฒ่าชีถลึงตาใส่เขา “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ!”แต่ในใจของเขาเองก็เป็นกังวลเช่นกันตามเหตุผลแล้ว หลังจากฆ่าหลี่ฉางชิง เรื่องคำทำนายดวงชะตาก็หมดความน่าเชื่อถือไปแล้วชีหยวนไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกถึงแม้อยากจะฆ่าอ๋องฉี ตอนนี้เซียวอวิ๋นถิงก็ได้รับพระราชโองการให้เดินทางไปหงตูอย่างเป็นทางการแล้ว นางเพียงกลับไปบอกเซียวอวิ๋นถิงก็พอไยถึงรีบร้อนจากไปเช่นนี้...เขาถอนหายใจเบา ๆ ในใจเมื่อกลับถึงจวนโหว ท่านโหวผู้เฒ่าชีก็ได้ยินคนมา

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 687

    หลิวผิงอันรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีจริง ๆ เพราะก่อนหน้านี้บิดามักจะบอกว่าเขาโง่เสมอครั้งนี้ต้องติดตามคุณหนูใหญ่ออกเดินทาง บิดาของเขาเดี๋ยวก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดี๋ยวก็กระทืบเท้า บอกให้เขาอย่าตามไป เดี๋ยวก็บอกไม่ได้การ ต้องตามไปด้วยให้ได้สุดท้ายก็ผลักเขาออกมาบังคับให้ตามคุณหนูใหญ่ไปเห็นบิดาเป็นเช่นนั้น เดิมทีเขายังนึกว่าคุณหนูใหญ่เป็นคนที่ดูแลยากมากใครจะรู้ว่าคุณหนูใหญ่กลับดียิ่งกว่าใครเขาเกาหัว “คุณหนูใหญ่ แล้วท่านจะไปที่ใดหรือ?”ชีหยวนเพียงยิ้มเล็กน้อย “ไปหาความจริงเรื่องหนึ่ง”เรื่องที่รบกวนจิตใจนางมานานแล้วหลิวผิงอันรู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าชีหยวนจะทำอะไร แต่เขารู้ว่าชีหยวนปกป้องตัวเองได้ไม่มีปัญหาแน่นอน... ดูจากศพของหลี่ฉางชิงผู้นี้ก็รู้แล้วเขารับคำ รีบล้วงตั๋วเงินออกมาจากแขนเสื้อหลายใบ “คุณหนู ออกเดินทางต้องมีเงินติดตัว นี่เป็นเงินที่ท่านโหวมอบให้ข้าก่อนหน้านี้ ทั้งหมดสามพันตำลึงเงิน ท่านโปรดนำติดตัวไปด้วยเถิด!”ชีหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยชีเจิ้นในตอนนี้ก็ดูจะมีท่าทีสมกับบิดาขึ้นมาบ้างแล้วนางรับคำเบา ๆ แล้วยื่นมือไปรับมา จากนั้นโบกมือไล่หลิวผิงอัน “เอาล่ะ พวกเจ้ากลั

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 686

    สวรรค์!เมื่อครู่นางอยู่บนชั้นสองนี่!นางกระโดดพรวดลงมาจากชั้นสองเลยหรือ?ศิษย์น้อยร้องไห้โฮออกมาด้วยความตกใจเขาตกใจจนสมองมึนงง หากไม่ใช่เพราะได้ยินเสียงร้องโหยหวนของอาจารย์ ตอนนี้เขาคงคิดว่าชีหยวนกลายเป็นผีไปแล้วในคืนฝนฟ้าคะนอง เขากลัวจนถอยร่นไม่หยุด ตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดลอยไปแล้วชีหยวนก้าวเข้าใกล้เขาทีละก้าว กระบี่ในมือยังมีเลือดหยดอยู่นั่นคือเลือดของอาจารย์เขา!ศิษย์น้อยหน้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัวชีหยวนกลับค่อย ๆ ยกกระบี่ขึ้นชี้ไปที่เขา “เจ้าเป็นศิษย์ของเขาหรือ?”ถึงขั้นนี้แล้ว ศิษย์น้อยไม่กล้าโกหกแม้แต่น้อย ได้แต่พยักหน้าด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาชีหยวนรับคำเสียงเบา แล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เช่นนั้นเจ้าคงรู้ว่า อาจารย์ของหลี่ฉางชิงคือใคร ใช่หรือไม่?”ศิษย์น้อยตกใจจนพยักหน้ารัว ๆชีหยวนจึงรับคำเบา ๆ “ดี เช่นนั้นเจ้าคงยังไม่ต้องตาย สิ่งที่ข้าจะทำในขั้นต่อไป เจ้าคงให้ความร่วมมือได้ ใช่หรือไม่?”ศิษย์น้อยสะอื้นตอบรับอย่างหวาดกลัวสัญชาตญาณของมนุษย์ก็คืออยากมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะถึงขั้นลำบากเพียงใด สิ่งที่คิดถึงมากที่สุดก็ยังเป็นความผูกพันต่อโลกนี้และไม่อาจตัดใ

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status