บทที่ 729

สีหน้าของเฉิงเอินกงพลันบึ้งตึงถึงขีดสุด หากคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เซียวจิ่งจาว แต่เป็นขุนนางทั่วไป เขาก็คงต้องเอ็ดไปสองสามคำว่าพูดจาไม่รู้จักคิด

แต่พอเป็นเซียวจิ่งจาวพูดเยี่ยงนี้ ก็เท่ากับว่าตัดสินโทษเถียนเป่าซื่อลงไปแล้วตรง ๆ

นี่จวิ้นอ๋องหนานอานมีความแค้นกับตระกูลเขาหรืออย่างไร?

อ๋องโจวก็พลอยอารมณ์เสียไปด้วยทันที เขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “ตัวข้านำคนมามากพอ ให้ทุกคนช่วยกันจับสุนัขให้หมด ไม่ว่าจะอย่างไร ต้องไม่ให้เกิดความเสียหายเพิ่มอีกเด็ดขาด!”

เรื่องไปเกี่ยวข้องกับราษฎรแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อีกต่อไป

ราษฎรบาดเจ็บมากมาย ยังมีลูกหลานขุนนางและบัณฑิตอีกไม่น้อยที่ได้รับบาดเจ็บ เรื่องนี้ต่อให้ปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิดแน่นอน

เขารีบให้เซียวจิ่งจาวไปจัดการ พร้อมกับเรียกองครักษ์ของตนทั้งหมดออกไปช่วย

จากนั้นเขาก็หันไปมองเฉิงเอินกง “เถียนป๋อจือ เจ้านี่ยังไงกัน? หากเขาจะเลี้ยงสุนัขเล่นก็เลี้ยงไปเถอะ แต่ทำไมคน ๆ เดียวถึงเลี้ยงตั้งหกเจ็ดร้อยตัว?! เงินของจวนเฉิงเอินกงมากจนไม่มีที่ใช้แล้วรึยังไง?”

เถียนป๋อจือเองก็โกรธเต็มอก แต่โทสะของเขาไม่ได้พุ่งเป้าไปที่บุตรชายตนเอง

เดิมทีเถียนเป่าซื่อร่างกายไม