Share

บทที่ 730

Author: ฉินอันอัน
ไม่รู้จักกลัวเลยว่า ถึงตอนนั้นฝ่าบาทจะทรงกริ้วแล้วคาดโทษลงมา

ถึงจะมีฮองไทเฮาอยู่ แต่บุญคุณของฮองไทเฮาจะใช้ได้อีกกี่ครั้งกันเชียว?

นี่มันช่างอวดดีเกินขอบเขตนัก

เขารู้สึกว่าตนควรต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ใหม่แล้ว

แต่ยังไม่ทันคิดให้กระจ่าง จู่ ๆ เถียนป๋อจือก็ตะโกนลั่นขึ้นมา “เป่าเอ๋อร์! เป่าเอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรไป เป่าเอ๋อร์?!”

อ๋องโจวหันมองอย่างเคลือบแคลง เห็นเถียนป๋อจือพลิกร่างคนขึ้นมา ปรากฏว่าใบหน้าของเถียนเป่าซือกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เลือดไหลออกจากหูและจมูก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าตายแล้ว

ครานี้อ๋องโจวเองก็ตกใจจนผงะ รีบก้าวเข้าไปย่อตัวลง แล้วเอามือไปอังลมหายใจอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็เบิกตากว้างพูดอย่างตกตะลึง “…...นี่ นี่ตายแล้ว…...”

ไม่ถูกต้อง!

เซียวจิ่งจาวเพิ่งบอกว่าเถียนเป่าซือไม่เป็นไร แค่ถูกขังไว้ในเรือนของตัวเองเท่านั้น

แล้วทำไม…ทำไมตอนนี้ถึงได้ตายไปแล้ว?!

อ๋องโจวรีบคว้าแขนเถียนป๋อจือไว้ “เหล่าเถียน ใจเย็นก่อน! ทำใจเถิด......”

ทำใจงั้นหรือ?!

จะให้เขาทำใจได้อย่างไรเล่า?!

เถียนป๋อจือในตอนนี้มีแต่ความรู้สึกอยากฆ่าคน

เขานั่งอยู่ข้างร่างเถียนเป่าซื่อ รา
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 731

    เถียนป๋อจือหาได้มีความเคารพต่อจวิ้นอ๋องแม้แต่น้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต หม่าเหวินเซวียนที่ยืนกั้นอยู่ตรงกลางยังตกใจสะดุ้ง รีบขวางอยู่เบื้องหน้าจวิ้นอ๋อง รีบร้อนพูดว่า “ท่านกั๋วกง ท่านกั๋วกงมีเรื่องอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันเถิด!”“ข้าจะค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาได้อย่างไร?!” เถียนป๋อจือไม่สนใจแม้แต่อ๋องโจวและหม่าเหวินเซวียนที่ขวางไว้ ยังพยายามจะพุ่งเข้าไป “เจ้าฆ่าลูกข้า เซียวจิ่งจาว เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?! เจ้าคิดว่ามีสิทธิ์อันใดมายุ่งกับคดีนี้ แล้วยังฆ่าคนอีก?!”เซียวจิ่งจาวรู้สึกว่าเถียนป๋อจือช่างแปลกประหลาดโดยแท้!เขาเป็นเชื้อพระวงศ์สายตรง ต่อให้ถูกเซียวอวิ๋นถิงกดไว้ ก็เป็นเพียงต่อหน้าเซียวอวิ๋นถิงเท่านั้นส่วนคนอื่น คนอื่นนับเป็นอะไรได้เล่า?!เขาแค่นหัวเราะเยาะหนึ่งเสียง ชี้ไปที่จมูกเถียนป๋อจืออย่างไม่ไว้หน้า “เจ้าเป็นตัวอะไรได้เล่า?! เถียนป๋อจือ เจ้าเป็นเพียงกั๋วกงคนหนึ่ง เจ้าใช้ถ้อยคำเช่นใดพูดกับจวิ้นอ๋องเช่นข้า?! เจ้าลองดูให้ดี ลูกเจ้าก่อเรื่องร้ายแรงเพียงใด สุนัขของเขากัดคนตาย กัดคนบาดเจ็บไปเท่าใด?! ข้าตบเขายังถือว่าเบา! หากเสด็จปู่ของข้าประทับอยู่ที่นี่ คงจะสั่งประหารเขาทั

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 730

    ไม่รู้จักกลัวเลยว่า ถึงตอนนั้นฝ่าบาทจะทรงกริ้วแล้วคาดโทษลงมาถึงจะมีฮองไทเฮาอยู่ แต่บุญคุณของฮองไทเฮาจะใช้ได้อีกกี่ครั้งกันเชียว?นี่มันช่างอวดดีเกินขอบเขตนักเขารู้สึกว่าตนควรต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ใหม่แล้วแต่ยังไม่ทันคิดให้กระจ่าง จู่ ๆ เถียนป๋อจือก็ตะโกนลั่นขึ้นมา “เป่าเอ๋อร์! เป่าเอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรไป เป่าเอ๋อร์?!”อ๋องโจวหันมองอย่างเคลือบแคลง เห็นเถียนป๋อจือพลิกร่างคนขึ้นมา ปรากฏว่าใบหน้าของเถียนเป่าซือกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เลือดไหลออกจากหูและจมูก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าตายแล้วครานี้อ๋องโจวเองก็ตกใจจนผงะ รีบก้าวเข้าไปย่อตัวลง แล้วเอามือไปอังลมหายใจอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เบิกตากว้างพูดอย่างตกตะลึง “…...นี่ นี่ตายแล้ว…...”ไม่ถูกต้อง!เซียวจิ่งจาวเพิ่งบอกว่าเถียนเป่าซือไม่เป็นไร แค่ถูกขังไว้ในเรือนของตัวเองเท่านั้นแล้วทำไม…ทำไมตอนนี้ถึงได้ตายไปแล้ว?!อ๋องโจวรีบคว้าแขนเถียนป๋อจือไว้ “เหล่าเถียน ใจเย็นก่อน! ทำใจเถิด......”ทำใจงั้นหรือ?!จะให้เขาทำใจได้อย่างไรเล่า?!เถียนป๋อจือในตอนนี้มีแต่ความรู้สึกอยากฆ่าคนเขานั่งอยู่ข้างร่างเถียนเป่าซื่อ รา

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 729

    สีหน้าของเฉิงเอินกงพลันบึ้งตึงถึงขีดสุด หากคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เซียวจิ่งจาว แต่เป็นขุนนางทั่วไป เขาก็คงต้องเอ็ดไปสองสามคำว่าพูดจาไม่รู้จักคิดแต่พอเป็นเซียวจิ่งจาวพูดเยี่ยงนี้ ก็เท่ากับว่าตัดสินโทษเถียนเป่าซื่อลงไปแล้วตรง ๆนี่จวิ้นอ๋องหนานอานมีความแค้นกับตระกูลเขาหรืออย่างไร?อ๋องโจวก็พลอยอารมณ์เสียไปด้วยทันที เขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “ตัวข้านำคนมามากพอ ให้ทุกคนช่วยกันจับสุนัขให้หมด ไม่ว่าจะอย่างไร ต้องไม่ให้เกิดความเสียหายเพิ่มอีกเด็ดขาด!”เรื่องไปเกี่ยวข้องกับราษฎรแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อีกต่อไปราษฎรบาดเจ็บมากมาย ยังมีลูกหลานขุนนางและบัณฑิตอีกไม่น้อยที่ได้รับบาดเจ็บ เรื่องนี้ต่อให้ปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิดแน่นอนเขารีบให้เซียวจิ่งจาวไปจัดการ พร้อมกับเรียกองครักษ์ของตนทั้งหมดออกไปช่วยจากนั้นเขาก็หันไปมองเฉิงเอินกง “เถียนป๋อจือ เจ้านี่ยังไงกัน? หากเขาจะเลี้ยงสุนัขเล่นก็เลี้ยงไปเถอะ แต่ทำไมคน ๆ เดียวถึงเลี้ยงตั้งหกเจ็ดร้อยตัว?! เงินของจวนเฉิงเอินกงมากจนไม่มีที่ใช้แล้วรึยังไง?”เถียนป๋อจือเองก็โกรธเต็มอก แต่โทสะของเขาไม่ได้พุ่งเป้าไปที่บุตรชายตนเองเดิมทีเถียนเป่าซื่อร่างกายไม

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 728

    กว่าจะกดจุดปลุกเฝิงไฉ่เวยให้ฟื้นขึ้นมาได้ก็ลำบากไม่น้อย นางจึงรีบกระซิบเตือนเสียงเบา “คุณหนู ตอนนี้ท่านจะเป็นลมไปไม่ได้นะเจ้าคะ เราควรรีบออกไปจากสถานที่วุ่นวายแห่งนี้กันก่อนเถอะเจ้าค่ะ”เรื่องราวได้เลยเถิดจนเกินการควบคุมของพวกนางไปหมดแล้วหากยังอยู่ต่อ เกรงว่าจะมีปัญหาอื่นตามมาไม่จบสิ้นน่องขาของเฝิงไฉ่เวยถูกกัดจนทะลุเป็นรูเลือดอยู่หลายแห่ง เจ็บจนนางแทบคลุ้มคลั่งนางบีบแผลอย่างแรงเพื่อรีดเลือดออก พลางได้ยินคำพูดของซิ่วอี๋ นางก็แค่นหัวเราะเย็นเยียบด้วยความคั่งแค้น “จะไปทำไมกัน? ตอนนี้ทุกคนก็อยู่ที่นี่กันหมด เถียนเป่าซื่อจบสิ้นแน่ และตระกูลเถียนก็ต้องรับผลไปเต็ม ๆ แต่เจ้าคิดว่าชีหยวนจะลอยนวลได้หรือ? หมาของนางไม่ใช่ก่อเหตุวุ่นวายด้วยหรืออย่างไร?”อีกอย่าง ถ้าหากตระกูลเถียนล่มจม แต่ว่าชีหยวนกลับยังอยู่ดีมีสุข ไทเฮาเถียนคงจะเดือดดาลจนแทบสิ้นใจเป็นแน่ซิ่วอี๋ทำท่าจะพูดแต่ก็กลืนคำกลับลงไป เต็มไปด้วยความไม่สบายใจและในเวลานั้นเอง ผู้คนจากจวนเฉิงเอินกงก็เพิ่งมาถึงอย่างล่าช้าเสียทีผู้ที่มาก็คือเฉิงเอินกง บิดาแท้ ๆ ของคุณชายหกสกุลเถียนเฝิงไฉ่เวยแค่นหัวเราะหยัน มุมปากยกขึ้นเยาะเย้ย “ดูส

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 727

    ทั้งเรือนพักนอกเมืองของจวนเฉิงเอินกงเต็มไปด้วยความความโกลาหลวุ่นวายเหล่าสุนัขพากันวิ่งพล่านไม่หยุดแต่เดิมสุนัขพวกนี้ถูกเลี้ยงด้วยเนื้อสดเพื่อคงความดุร้าย เมื่อพ้นจากพันธนาการไปแล้ว ก็ย่อมไม่มีทางถูกฝึกให้เชื่องอีกต่อไปอย่าว่าแต่ชาวบ้านธรรมดาหลายคนจะถูกกัด แม้แต่เหล่าคุณชายเจ้าสำราญที่ปกติตามเถียนเป่าซื่อเข้าออก และคุ้นเคยกับหมาพวกนี้ไม่น้อย ก็ยังถูกไล่จนต้องเอามือกุมหัว วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนในเวลานี้ พวกเขาไม่มีความสำราญใจเช่นแต่ก่อน ที่คอยใช้ไม้เสียบเนื้อชิ้นหนึ่งล่อหยอกพวกหมาอีกต่อไปแล้ว ความผยองยโสนั้นก็พลอยมลายหายไปด้วยเช่นกัน ที่แท้ การถูกมองเป็นเหยื่อนั้นเป็นรสชาติเช่นนี้เองทว่าตอนนี้ สุนัขพวกนี้ไม่สนหรอกว่าพวกเขาเคยเป็นนายที่นั่งชมการแสดงของมัน เพียงแค่ใครวิ่งช้ากว่า ก็จะถูกสุนัขพุ่งกระโจนใส่ทันทีภาพเหตุการณ์ตรงหน้าโหดร้ายเกินกว่าจะมองเหล่าคุณชายเจ้าสำราญที่เหลืออยู่จึงทำได้เพียงอาศัยความคุ้นเคยกับพื้นที่ พากันวิ่งตายเข้าไปยังเรือนชั้นในด้านหลังอย่างน้อยในเรือนชั้นในมีลานและเรือนมากมาย หากวิ่งเข้าไปถึงก็จะปลอดภัย อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกสุนัขกัดตาย!แต่ทว่าพวกเขาพา

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 726

    บ่าวไพร่ของตระกูลเถียนต่างพากันโกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยวาจา ท้ายที่สุดแล้ว ชาวบ้านในตอนนี้ต่างเกลียดพวกเขาจนฟันแทบจะกัดกรอด เกือบจะอยากพุ่งเข้ามาฉีกพวกเขาเป็นชิ้น ๆ กลืนกินให้สิ้นองครักษ์ขมวดคิ้ว “ผู้บาดเจ็บสิบกว่าคนมีแน่ อีกยี่สิบสามสิบคนก็โดนเหยียบจนบาดเจ็บ ตอนนี้ขยับตัวก็แทบไม่ได้……”หยุดไปครู่หนึ่ง องครักษ์จึงเอ่ยอย่างลำบากใจว่า “พวกสุนัขพากันวิ่งพล่านไปหมด เกรงว่าตอนนี้ทั้งหมู่บ้านคงเต็มไปด้วยสุนัข อยากจับให้หมดคงไม่ง่ายนัก”เซียวจิ่งจาวปวดหัวไม่หยุด “ไป ไปดูกันหน่อย!”พูดจบก็กวาดปรายตาเย็นชาไปยังองครักษ์ของเถียนเป่าซื่ออย่างเย็นชา “พวกเจ้ามัวเฝ้าอยู่ที่นี่ทำไม?! สุนัขพวกนั้นเป็นของจวนเฉิงเอินกงของพวกเจ้า ถ้ายังมัวแต่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้ แล้วหากสุนัขพวกนั้นกัดคนบาดเจ็บหรือตายเพิ่ม พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องมีชีวิตรอดอีก!”พวกองครักษ์รีบลากเถียนเป่าซื่อเข้าไปยังเรือนพักที่เขาใช้ประจำ เอ่ยเสียงต่ำว่า “คุณชายหก เรื่องนี้มันใหญ่โตแล้ว พวกข้าน้อยต้องรีบไปเมืองหลวงไปบอกท่านกั๋วกง อีกทั้งต้องเหลือคนไว้ช่วยจัดการสุนัขพวกนั้น ท่านโปรดพักที่นี่ก่อนเถอะ”เถียนเป่าซื่อฟังไม่ถนัดว่าพวกเขาพูดอะไร

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status