บทที่ 733

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางกลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในอก เหลือบมองไปยังเฝิงไฉ่เวยที่หมอบหลบอยู่กับพื้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงลองวิ่งไปหาเซียวจิ่งจาวก่อน

แต่ในยามนี้ เซียวจิ่งจาวจะยังเหลียวแลนางอยู่อีกหรือ?

ท้ายที่สุด ต้นตอของเรื่องราวทั้งมวลนี้ก็มาจากเฝิงไฉ่เวยมีใจไม่ซื่อ หากมิใช่นางที่ใช้ทุกวิถีทางเพื่อกำราบชีหยวน แต่เดิมผู้คนมากมายเหล่านี้ก็คงไม่ต้องตาย

เซียวจิ่งจาวมิใช่ไม่อยากชนะ ทว่าเขาปรารถนาแผ่นดินนี้!

อาจารย์พร่ำสอนอยู่เสมอว่า ‘ผู้ใดได้ใจราษฎร ผู้นั้นย่อมได้แผ่นดิน’

อาจารย์ยังสอนด้วยว่า ‘น้ำสามารถพยุงเรือ และน้ำก็สามารถคว่ำเรือได้’

ราษฎรต่างหากคือผู้ที่ควรให้ความสำคัญอย่างแท้จริง

หากเขากลายเป็นคนเช่นเดียวกับเฝิงไฉ่เวย มองราษฎรเป็นเพียงเบี้ย เป็นเพียงหญ้าข้างทาง เช่นนั้นเขาก็อย่าได้หวังถึงบัลลังก์นั้นเลย

เขาเพียงหัวเราะเย็นชา แล้วสั่งองครักษ์ให้ขับไล่ซิ่วอี๋ออกไปเสีย

ซิ่วอี๋กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกอับอายอยู่บ้าง จึงต้องกลับไปบอกกับเฝิงไฉ่เวยเสียงแผ่วเบา “คุณหนู... ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องเขา...”

เห็นนางเอื้อนเอ่ยไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ เฝิงไฉ่เวยก็มิจำเป็นต้องคิดก็พอจะเดาได้แล้วถึงท่า