Share

บทที่ 1701

Auteur: กานเฟย
เรือนจำราชสำนักฝ่ายในที่ทั้งมืดมนและชื้นแฉะ ห้องขังมืดมิดมิเคยมีแสงแดดเล็ดลอดเข้ามา

องค์ชายคังนอนมิหลับมาหลายคืน ผ่ายผอมลงไปสิบกว่าจิน

ทุกครั้งที่หลับตาลง เขาจะได้ยินเสียงคนตะโกนขอชีวิตอยู่ข้างหู

เดิมทีเขาคิดว่ามีคนแกล้งหลอกให้หวาดกลัว แต่รอบ ๆ กลับไม่มีใครเลย

บางครั้งเขายังเห็นแม้กระทั่งเงาผีล่องลอยไปมา เมื่อเรียกทหารยาม ทหารยามก็บอกว่ามิเห็นอะไร

ทั้งยังเยาะเย้ยว่าเขาน่าจะเห็นผีเข้าแล้ว!

หลังจากหลายคืนที่ถูกหลอกหลอนเช่นนี้ นานเข้าจิตใจขององค์ชายคังก็รับมิไหว บางครั้งก็สติฟั่นเฟือน บางครั้งก็ปกติ

ยามสติฟั่นเฟือนก็เอาหัวโขกกำแพง เวลาปกติก็ด่ากราดกระทบหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนในคุก

ที่จริงแล้วมีคนแกล้งหลอกหลอนองค์ชายคังจริง ๆ

และคนที่แกล้งหลอกหลอนนั้นก็คือทหารที่แม่ทัพสือส่งมา พวกเขาคือผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ขนส่งเบี้ยหวัดทหารในเวลานั้น

แม่ทัพสือเองก็เกลียดชังองค์ชายคังที่ฆ่าน้องชายของตนเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ทำให้แม่ทัพสือฝันร้ายถึงน้องชายที่ตายอย่างน่าอนาถมาตลอดหลายปี

ส่วนผู้รอดชีวิตเหล่านั้นแม้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็หมดอนาคตเพราะเรื่องเบี้ยหวัดทหารหาย และยังต้องแบกรับภาระทาง
Continuez à lire ce livre gratuitement
Scanner le code pour télécharger l'application
Chapitre verrouillé

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2668

    “ฮองเฮาหลิงประสงค์ถามสิ่งใด หากหูเฉิงรู้จะตอบทุกสิ่งมิปิดบัง และจะพูดความจริงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”หูเฉิงแสดงท่าทีเคารพอย่างมาก แม้แต่จะนั่งตรงหน้าหลิงอวี๋ก็ยังมิกล้า“ท่านลุงหูนั่งลงคุยกันเถิด!”หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย นางข่มขวัญหูเฉิงได้เรียบร้อยแล้วจึงมิจำเป็นต้องรักษาระยะห่างระหว่างกันอีกหูเฉิงเองก็มิใช่คนขี้ขลาด เขาคิดว่าครอบครัวของตนตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว มิได้มีอะไรจะเสียอีก เขาจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าหลิงอวี๋อย่างใจเย็น“ท่านลุงหู เมื่อครู่ข้าบอกไปแล้วว่าราชสำนักของพวกท่านยังเอาตัวมิรอด ยามนี้คงมิอาจช่วยเหลือพวกท่านได้!”“ข้า สามีของข้าและเจ้าแห่งทิศใต้แท้จริงแล้วเป็นสหายกัน พวกเรามาจากฉินตะวันตกก็เพื่อที่จะช่วยเหลือเจ้าแห่งทิศใต้ สิ่งเหล่านี้อาจจะไกลเกินไปสำหรับพวกท่าน เช่นนั้นเรามาพูดถึงสิ่งที่ใกล้ดีกว่า!”“ท่านบอกข้าทีว่าพวกท่านติดอยู่บนภูเขานี้กี่คน?”หูเฉิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยออกไป “ฮองเฮาหลิง พวกเราเป็นราษฎรของหมู่บ้านตงหยาง ที่หมู่บ้านตงหยางมีราษฎรอยู่กว่าร้อยครัวเรือนพ่ะย่ะค่ะ จำนวนคนก็น่าจะห้าร้อยกว่าคน”“ครั้นเมื่อน้ำท่วม พวกเราล้วนวิ่งขึ้นภูเขากัน มีคนจำนวนมากที่ตา

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2667

    หลิงอวี๋เห็นว่าเด็กหนุ่มที่พูดอยู่ใส่เพียงเสื้อตัวหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งที่แขนเสื้อก็ยังมีเลือดซึมออกมาด้วยนางจึงรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา เด็กหนุ่มผู้นี้พยายามล่าสัตว์มาอย่างสุดชีวิตจึงกังวลว่าตนจะแย่งชิงไปกระมัง?นางครุ่นคิด จากนั้นก็หยิบเสบียงหนึ่งถุงและโอสถรักษาแผลหนึ่งกล่องออกมาจากในมิติ จากนั้นก็เอ่ยออกไปอย่างอดทน “ท่านลุงหู ข้าขอมอบเสบียงถุงนี้กับพวกท่านก่อน เพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริงใจของข้า!”“อีกอย่างเด็กหนุ่มผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมา ข้าจึงมอบโอสถรักษาแผลให้เขาด้วยหนึ่งกล่อง พวกท่านถอยหลังไปสักหน่อย ข้าจะโยนขึ้นไปให้!”บุรุษผู้นั้นยกหน้าไม้ขึ้นมาอย่างระวังตัว หลิงอวี๋กังวลว่าลูกดอกของเขาจะยิงทะลุถุงข้าวเข้า นางจึงรีบเปิดให้เขาดูอย่างรวดเร็วบุรุษผู้นั้นตาไวมาก เมื่อเขาเห็นว่าเป็นถุงเสบียงจริง ๆ ก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทีครั้นเมื่อเกิดน้ำท่วม ครอบครัวของพวกเขาเอาแต่ห่วงจะหนีเอาตัวรอด ต่างก็มิได้นำเสบียงออกมาหลายวันมานี้ พวกเขาอาศัยล่าสัตว์และขุดผักป่าเพื่อประทังชีวิต มิได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วหลิงอวี๋ยกมือขึ้นสะบัดแล้วโยนขึ้นไป ถุงที่บรรจุข้าวอยู่ห้าหกกิโลก็ตกอยู่ตรงหน้าขอ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2666

    หลิงอวี๋อาศัยพลังระดับสูงของตน แค่เพียงครึ่งชั่วยามก็ไปถึงบนภูเขาฝั่งตรงข้ามได้แล้วฝนยังคงตกหนักอยู่ หลิงอวี๋ปีนขึ้นไปได้ครึ่งเขาก็มิเห็นเงาแม้แต่คนเดียว ชาวบ้านเหล่านั้นคงจะหลบกันอยู่ในถ้ำไปแล้วหลิงอวี๋จึงค้นหาตามถ้ำ นางเดินไปก็ตะโกนไปว่า “มีคนอยู่หรือไม่?”เดินไปได้สักพักหนึ่งก็เห็นว่าบนที่สูงมีถ้ำอยู่แห่งหนึ่ง และที่ปากทางเข้าก็มีคนชะโงกหน้ามองไปมาอย่างระแวดระวัง เมื่อคนผู้นั้นเห็นหลิงอวี๋ก็เบี่ยงตัวหลบเข้าไปทันที“มีคนหรือไม่?”หลิงอวี๋ตะโกนเสียงดัง “หากมีคนกรุณาออกมาคุยกันหน่อยเถิด ข้าต้องการความช่วยเหลือ!”หลิงอวี๋ตะโกนออกไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครออกมานางจึงปีนขึ้นไป และเมื่อปีนขึ้นไปได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงตะคอกอย่างโกรธเคือง“หยุดนเจ้าเป็นใคร? หากกล้าเดินเข้ามาอีกก็อย่าหาว่าหน้าไม้ของข้ามิเกรงใจ!”หลิงอวี๋หยุดลงแล้วเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าที่บนถ้ำนั้นมีบุรุษคลุมเสื้อฟางกันฝนพร้อมใส่หมวกฟางกำลังถือหน้าไม้เล็งมาที่นางข้าง ๆ นั้นมีเด็กผู้ชายอายุสิบสี่สิบห้าสองคนยืนอยู่ พวกเขาสวมชุดขาดรุ่งริ่ง และถือหน้าไม้เล็งมาที่นางด้วยเช่นกันมองดูแล้วน่าจะเป็นพ่อลูกกัน“ท่านล

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2665

    พลังของทั้งสองคนในตอนนี้ก้าวหน้าไปมากแล้ว ระยะทางหลายสิบเมตรเช่นนี้สำหรับพวกเขามินับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับลู่ปินและเหล่าองครักษ์นั้นนับเป็นเรื่องยากลู่ปินจึงพาคนลงจากภูเขาไปก่อน จากนั้นค่อยหาทางไปรวมตัวกับพวกเขาก่อนหน้านี้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนดูแลกองทัพขนาดใหญ่ ล้วนแต่เป็นการเดินตามกันอย่างมิออกนอกเส้นทางแต่ในตอนนี้มิต้องกังวลพวกลู่ปิน ทั้งสองคนจึงล้วนใช้พลัง แล้วเคลื่อนไหวไปมาบนขอบหน้าผาอย่างรวดเร็วเมื่อตามทิศทางการไหลของโคลนถล่มไป มินานหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนก็มาถึงที่ปากหุบเขา แล้วก็เห็นว่าน้ำยังคงไหลลงไปต่อด้านในหุบเขานั้นเป็นแม่น้ำที่กว้างนับร้อยเมตร แม่น้ำสายนี้ทำให้หลิงอวี๋เห็นแล้วตกตะลึงเสียจนตาเบิกโพลง จากนั้นก็เห็นว่าทั้งสองฝั่งเป็นหน้าผาสูงชัน ทั้งยังเป็นขอบที่เรียบเสมอกันอีกด้วยราวกับว่าหน้าผาดั้งเดิมเป็นชิ้นเดียวกัน แล้วถูกขวานขนาดใหญ่ผ่าลงตรงกลางให้แยกจากกันเป็นสองส่วนหลิงอวี๋นึกขึ้นมาได้ราง ๆ ว่าตอนที่ตนถูกหลงหมิงสลายเลือดเนื้อและกระดูกที่ยอดเขาเฟยหวงนั้น สุดท้ายฟ้าถล่มดินทลาย ยอดเขาเฟยหวงก็เกิดรอยแยกหนึ่งขึ้นมา แล้วในตอนที่หลงหมิงพุ่งเข้ามาก

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2664

    หลิงอวี๋มองเซียวหลินเทียนอย่างชื่นชมแล้วพยักหน้า “ข้านำเมล็ดพันธ์ุจากในถ้ำลับของแม่นมอูมามากหลายทีเดียว และได้ทำการบ่มเพาะอยู่ในมิติของข้าแล้ว อีกมินานก็จะได้รู้ว่าเมล็ดพันธุ์ชนิดใดบ้างที่เหมาะแก่เพาะปลูก!”ตอนนี้หลิงอวี๋มิได้มีสิ่งใดปิดบังเซียวหลินเทียนแล้ว เซียวหลินเทียนรู้ว่าในหยกหล้าสุขาวดีของหลิงอวี๋มีไร่วิเศษอยู่เป็นจำนวนมากเขาอยากจะเข้าไปดูยิ่งนักว่าที่นั่นเป็นใต้หล้าแบบใดกันแน่ แต่หลิงอวี๋ลองดูอยู่หลายครั้งก็มิสามารถพาเขาเข้าไปได้เสียที เซียวหลินเทียนจึงยอมแพ้“เฮ่อ เมื่อใดฝนจะหยุดเสียที!”เซียวหลินเทียนดึงหลิงอวี๋ลงจากภูเขา เนื้อตัวล้วนเปียกโชกไปหมดแม้ว่าเขาจะอาศัยพลังของตนทำให้มิรู้สึกหนาว แต่องครักษ์คนอื่น ๆ นั้นยังมีพลังมิเท่าเขากับหลิงอวี๋เมื่อเวลายาวนานไป เขาก็กังวลว่าองครักษ์ของตนจะทนรับมิไหวจนป่วยกันหมด“จะต้องมีตอนที่หยุดเพคะ!”หลิงอวี๋นึกย้อนถึงฝนตกรุนแรงในประวัติศาสตร์ นางจำได้ว่าเป็นยุคสามก๊ก ฝนตกหนักครั้งนั้นตกอยู่เกือบหนึ่งร้อยวัน ครั้งอื่น ๆ นานที่สุดก็ยี่สิบกว่าวันเช่นกันหลิงอวี๋คิดแล้วบอกสิ่งที่ตนรู้กับเซียวหลินเทียนเซียวหลินเทียนฟังแล้วก็ตะลึงงั

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2663

    หลิงอวี๋ เซียวหลินเทียนและแม่ทัพจี้พูดคุยกันอยู่นาน เมื่อกำหนดแผนการกันเรียบร้อย พวกเขาก็กลับไปที่เรือนด้านข้างวันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนพาพวกลู่ปินออกจากเมืองจงโจว มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านใกล้ ๆ เพื่อสำรวจพื้นที่จริงส่วนหลิงหว่านและองครักษ์ที่เหลือก็อยู่ที่เมืองจงโจวคอยช่วยฮูหยินจี้สำรวจสถานการณ์ผู้ประสบภัยหลังจากที่หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนได้หารือกันแล้ว ก็เดินกันไปตามแนวภูเขาในละแวกนี้ฝนยังคงตกอย่างหนัก เส้นทางภูเขาจึงถูกโคลนชะไปเสียจนไม่มีทางเดินและมิสามารถขี่ม้าได้ ทุกคนล้วนต้องเดินลุยฝนกันไป ความเร็วในการเดินทางจึงช้ามากหลิงอวี๋ก็มิได้รีบร้อนอะไร เป้าหมายของนางก็คืออยากระบายน้ำท่วมให้ได้เสียก่อน เพื่อให้ราษฎรเหล่านี้มีที่พักพิงอยู่ได้ขอเพียงรู้ทิศทางการไหลของแม่น้ำเหล่านี้ให้แน่ชัด ก็จะสามารถหาวิธีได้“อาอวี๋ ข้าเติบโตมาถึงเพียงนี้ นี่คือครั้งแรกเลยที่ได้เห็นภัยพิบัติเช่นนี้!”ตลอดการเดินทางมา เซียวหลินเทียนเห็นหมู่บ้านจำนวนนับมิถ้วนล้วนจมอยู่ในน้ำ นอกจากรู้สึกสะเทือนใจแล้ว ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่เขารู้สึกได้ถึงพลังและความน่ากลัวของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่นี้“มิ

Plus de chapitres
Découvrez et lisez de bons romans gratuitement
Accédez gratuitement à un grand nombre de bons romans sur GoodNovel. Téléchargez les livres que vous aimez et lisez où et quand vous voulez.
Lisez des livres gratuitement sur l'APP
Scanner le code pour lire sur l'application
DMCA.com Protection Status