บทที่ 20

“อาจารย์ของไหมนี่ขยันมาหาไหมจริงๆ เลยนะ” ภีรดาพูดขึ้นก่อนหลังจากที่วราลีเดินกลับมาถึง

“อาจารย์มาคุยเรื่องงานเขียนของไหมน่ะจ้ะ แล้วก็เอ่อ...ชวนไปงานวันเกิดแม่ของอาจารย์” วราลีเล่าอย่างไม่คิดจะปิดบัง

“ชวนไปงานวันเกิดแม่ โห นี่ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะนี่ แล้วไหมจะไปหรือเปล่า” ภีรดาถามต่อ

“ก็ไหมเกรงใจอาจารย์นี่ พิมไปเป็นเพื่อนไหมหน่อยได้ไหม”

“ไม่ดีมั้งจ๊ะ แต่เอาเป็นว่าพิมจะไปค้างที่บ้านไหม ไปช่วยไหมแต่งตัวดีมั้ยจ๊ะ” ภีรดาบอกอย่างเสนอตัว

เย็นวันนั้นพิษณุขับรถมาที่บ้านของวราลี เพื่อขออนุญาตให้วราลีไปงานวันเกิดแม่ของเขา ด้วยท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่ประกอบกับท่าทางที่สุภาพนอบน้อม รวมถึงชื่อเสียงของตระกูลดังของพิษณุทำให้พ่อแม่ของวราลีอนุญาตให้วราลีไปกับเขาได้อย่างไม่ยากนัก

ภีรดาทำหน้าที่เป็นผู้แต่งตัวให้กับวราลีในวันที่พิษณุนัดไว้ ภีรดายิ้มอย่างชื่นชมในผลงานของตัวเองอีกครั้ง เมื่อวราลีสวยและน่ารักจนเธอเองก็อดตะลึงไม่ได้หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ถึงแม้เธอจะไม่อยากให้วราลีชอบกับพิษณุ แต่เธอก็ไม่อยากให้เพื่อนของเธอสวยน้อยหน้าใคร

“เขินนะพิม” วราลีพูดยิ้มๆ และหน้าแดงระเรื่อเพราะภีรดาจ้องเธออย่างไม่กะพริบตา

“ก็ไหมสวยนี่นา”

รถของพิษณุวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านก่อนที่วราลีจะลงไปหาเขา พิษณุมองวราลีอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นเธอครั้งแรก วราลีสวยและน่ารักอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด

หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งบนรถของพิษณุอย่างประหม่าน้อยๆ เพราะพิษณุเอาแต่จ้องเธอไม่ต่างจากภีรดาสักเท่าไหร่นัก

“อาจารย์คะ”

เสียงเรียกของเธอทำให้พิษณุได้สติและออกรถ

“ขอโทษที่เสียมารยาทครับไหม แต่วันนี้ไหมสวยมาก” เขาหันมาทางเธอและยิ้มให้อย่างอบอุ่น ทำให้วราลีค่อยผ่อนคลายได้บ้าง

พิษณุพาเธอเดินเข้ามาในงาน วราลีรู้สึกเครียดอีกครั้งเพราะเธอคิดว่างานเลี้ยงจะเป็นงานเล็กๆ แต่ตรงกันข้ามงานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตและมีแขกมาร่วมงานเป็นจำนวนมาก หลายๆ คนมองมายังเธอและพิษณุอย่างสนใจจนทำให้วราลีรู้สึกเกร็งกับการถูกจ้องจากสายตาหลายๆ คู่

วราลีถูกพาไปแนะนำกับหม่อมพิมพาแม่ของพิษณุ ซึ่งเป็นผู้หญิงดูสวยและดูสง่าถึงแม้จะอายุเยอะแล้ว หม่อมพิมพามองวราลีอย่างเอ็นดูเพราะท่าทางที่ดูเรียบร้อยและนิ่งๆ ของวราลีทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจในตัววราลีไม่น้อย วราลีค่อยผ่อนลมหายใจได้อย่างโล่งอกที่แม่ของพิษณุไม่ได้ดุอย่างที่คิดเอาไว้

เสียงโทรศัพท์ของวราลีดังขึ้นในขณะที่เธอเลี่ยงออกมารับประทานอาหารที่จัดเอาไว้ด้านนอกของบ้าน เธอมองเบอร์อย่างแปลกใจเพราะมันไม่ใช่เบอร์ที่เธอมีอยู่ในเครื่อง

“สวัสดีค่ะ” วราลีกดรับและกรอกเสียงลงไป

“มีความสุขมากสินะ”

เสียงจากปลายสายทำให้วราลีหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เคยได้ยินเสียงนี้เลย

“พี่เคน...” เธอเรียกชื่อเขาเหมือนคนละเมอ

“อ้อ ยังจำได้” อีกฝ่ายกลับตอบกลับมาอย่างคุกคาม

“พี่เคน เอ่อ สบายดีนะคะ” เธอถามเขากลับไปอย่างพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น

“อย่ามาโยกโย้ไหม กลับบ้านเดี๋ยวนี้” เขาออกกับสั่งกับเธอทันที วราลีรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีกับน้ำเสียงที่เหมือนวางอำนาจของเขา

“ไหมจะกลับเมื่อไหร่มันก็เรื่องของไหม พี่เคนไม่มีสิทธิ์มาสั่ง” เธอตอบโต้เขากลับไป

“ปากเก่งขึ้นเยอะนี่”

“ไหมไม่ได้ปากเก่ง”

“รักมันงั้นสิ” ภีรวัจน์โมโหแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่เมื่อพูดประโยคนั้น

“กรุณาพูดให้ดีๆ ด้วยเพราะคนที่พี่เคนพูดถึงเป็นอาจารย์ของไหม พี่เคนไม่มีสิทธิ์เรียกเขาแบบนั้น” คำพูดที่เหมือนปกป้องพิษณุของวราลีทำเอาภีรวัจน์เจ็บปวดในหัวใจจนแทบคลั่ง ในนาทีนั้นเขาทั้งรักทั้งแค้นและรู้สึกเกลียดชังวราลีขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอกำลังทรยศความรักของเขาอย่างนั้นหรือ

“คงจะรักมันมากสินะ” เขาพูดอย่างเค้นเสียง

“ถ้าใช่แล้วพี่เคนจะทำไมคะ” วราลีตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ภีรวัจน์พูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นก่อนจะวางสายไป

วราลีถอนหายใจและรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาดหลังจากที่วางสายจากเขาไป คนบ้านั่นไม่เคยคิดที่จะโทรมาหาเธอเลย พอโทรมาครั้งเดียวก็มาวางอำนาจใส่ มันก็สมควรแล้วที่เธอจะตอบโต้ไปแบบนั้น แต่ทำไมเธอถึงต้องมาเป็นกังวลเพราะน้ำเสียงบ้าๆ นั่นของเขาด้วยนะ

ภีรดาเดินออกมาเดินเล่นหน้าบ้านหลังจากที่ส่งวราลีขึ้นรถไปแล้ว ที่บ้านสวนของวราลีในยามค่ำคืนจะมืดมากกว่าที่บ้านของเธอ เนื่องจากที่นี่มีบ้านอยู่ห่างกันทำให้แสงไฟไม่สว่างมากนัก หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยามนี้แสงดาวระยิบระยับประดับท้องฟ้าอย่างสวยงาม

ภวินท์เดินมาที่บ้านของวราลีในตอนนั้นเพื่อเอาหนังสือมาให้วราลี เขาแปลกใจที่วันนี้เห็นวราลีออกมาเดินเล่นอยู่ที่หน้าบ้าน เพราะปกติวราลีจะเข้าห้องนอนแต่หัวค่ำทุกวัน

“ไหม” ภวินท์ส่งเสียงเรียก

“ฉันไม่ใช่ไหม” ภีรดาตอบกลับไปอย่างทันควันเมื่อจำเสียงคุ้นหูของภวินท์ได้

“ยัยตัวแสบ” ภวินท์จำเสียงของเธอได้เช่นกัน

“ไหมไม่อยู่นายมีอะไรหรือเปล่า”