บทที่ 21

เขาทำท่าจะหันหลังกลับไปทันที เพราะไม่อยากอยู่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอนานๆ ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะรู้สึกรำคาญเหมือนแต่ก่อน แต่เป็นเพราะเหตุผลบางอย่างที่กำลังสั่นคลอนหัวใจของเขา

“เดี๋ยวก่อนสิ” ภีรดาเรียกเขาไว้ก่อนจะวิ่งมาขวางเขาไว้

“มีอะไร” เขาถามอย่างหงุดหงิดตัวเองที่ราวกับตบะจะแตกอยู่เรื่อยเมื่ออยู่ใกล้ๆ ยัยตัวแสบนี่

“ทำไมต้องรีบหลบหน้าฉัน”

“ผมมาหาไหม ในเมื่อไหมไม่อยู่ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ต่อ”

“ฉันมันน่ารังเกียจมากใช่ไหมนายถึงไม่เคยอยากอยู่ใกล้” เสียงของภีรดาสั่นเครือเมื่อถามประโยคนั้นกับเขาทั้งๆ ที่เธอเองก็รู้ซึ้งอยู่แก่ใจ

“หลีกไปได้แล้วผมจะกลับ” ภวินท์พูดเสียงราบเรียบ

“ก็ไปสิ” ภีรดาพูดอย่างตัดก่อนจะถอยให้เขาอย่างยอมแพ้

ภวินท์เดินผ่านหน้าเธอไปโดยไม่ได้มองหน้าเธอเหมือนอย่างที่เขาเคยทำเป็นประจำ ภีรดาได้แต่มองตามอย่างเจ็บปวดเช่นเดียวกับทุกครั้ง แต่จู่ๆ ภวินท์ก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดประโยคหนึ่ง

“ฝันดีนะ”

เขาพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามแบบของเขาแต่กลับทำให้ภีรดาตัวแข็งไปได้ชั่วขณะ นี่เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมที่ได้ยินภวินท์พูดกับเธอแบบนั้น…ภีรดายิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุขอีกครั้ง

วราลีและภีรดามองหน้ากันอย่างมีความสุขในวันที่ทั้งสองจบการศึกษา ครอบครัวของภีรดาต้องการให้เธอเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศเช่นเดียวกับภีรวัจน์ แต่ภีรดาต้องการเรียนต่อในประเทศมากกว่าเพราะเธอไม่อยากจากบ้านไปไกลและโดยเฉพาะกับการที่ต้องอยู่ห่างจากภวินท์เธอคงไม่สามารถทำใจได้ แค่ตอนนี้ที่เขาทำงานเธอก็แทบจะเจอกับเขานับครั้งได้ ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานให้กับบริษัทของครอบครัวเธอก็ตาม

ภีรดาขอมาฝึกงานที่บริษัทก่อนที่จะเริ่มเรียนต่อซึ่งทางพ่อและแม่ของเธอก็เห็นด้วยกับภีรดา เธอรู้สึกดีใจไม่น้อยเพราะนอกจากจะได้ฝึกงานแล้วเธอยังจะมีโอกาสได้เจอภวินท์ที่นั่นด้วย

ในขณะที่วราลีเข้าไปทำงานให้กับสำนักพิมพ์ของพิษณุเต็มตัว เธอตื่นเต้นอย่างมากเพราะในที่สุดความฝันของเธอก็เป็นจริงแต่คนที่ดีใจมากกว่าก็คือพิษณุนั่นเอง เพราะเขาจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับวราลีผู้หญิงที่เขาแอบรักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า เขามักหาโอกาสพาวราลีไปกินข้าวและไปส่งเธอที่บ้านเป็นประจำจนทุกคนในสำนักพิมพ์ของเขาต่างรู้กันว่าวราลีคือคนพิเศษของเจ้านาย

“ไหม” พิษณุเรียกเธอในช่วงเวลาใกล้เลิกงาน

“คะอาจารย์”

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เรียกอาจารย์” พิษณุบ่นไม่จริงจังนัก

“ก็มันติดปากไปแล้วนี่คะ” เธอหัวเราะกับท่าทางงอนๆ ของเขา

“พี่ไปส่งนะ” เขาพูดอย่างอบอุ่น

“วันนี้ไหมมีนัดกับพิมค่ะพี่ณุ”

พิษณุทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดึงดันอะไรกับเธอ การวางตัวของพิษณุทำให้วราลีสบายใจที่จะคบกับเขา เขายังคงเป็นสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลายกับเธอ มันคงจะดีกว่านี้หากเธอจะไม่ได้รู้สึกกับเขาแค่พี่ชาย เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรความรู้สึกของเธอที่มีให้เขาก็เป็นได้เพียงแค่นั้น

เย็นวันนั้นภีรดาขับรถมารับวราลีที่สำนักพิมพ์ที่วราลีทำงานอยู่

“ไปไหนน่ะพิม” วราลีถามเมื่อเห็นภีรดาขับรถอย่างรีบร้อน

“สนามบิน” ภีรดาตอบเรียบๆ

“ใครจะไปไหนเหรอจ๊ะ” วราลีถามอย่างสงสัย

“ไม่มีใครไปไหนหรอกจ้ะ แต่พิมกำลังจะพาไหมไปรับพี่เคน”

ชื่อนั้นทำให้หัวใจของวราลีเต้นแรงขึ้นมาทันที เขากำลังจะกลับมาอย่างนั้นเหรอ ถึงแม้ในส่วนลึกของหัวใจวราลีจะรู้สึกดีใจมากแค่ไหน แต่เธอกลับรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูกและไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับภีรวัจน์ในเวลานี้

“ไหมไม่ไปนะพิม พิมจอดให้ไหมลงก่อน”

“ไม่ได้หรอกไหม นี่มันบนทางด่วนนะไหมจะลงได้ยังไง” ภีรดาปฏิเสธอย่างเดียวและเร่งความเร็วของรถขึ้นจนกระทั่งถึงสนามบินสุวรรณภูมิ

ภีรดาและวราลีไปถึงในช่วงที่เครื่องบินลงจอดพอดี ภีรดามองดูผู้โดยสารที่กำลังทยอยออกมาอย่างตื่นเต้น ในขณะที่วราลีกลับไม่อยากให้ถึงเวลานั้น

“พี่เคนทางนี้”

ภีรดาโบกมือให้พี่ชายขณะที่ภีรวัจน์กำลังเดินออกมา วราลีตัวแข็งไปชั่วคราวเมื่อสบตากับนัยน์ตาคมกริบคู่นั้นอีกครั้งในรอบสามปี แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งภีรดาและวราลีตกตะลึงมากไปกว่าสิ่งไหนๆ นั่นคือ ภีรวัจน์ไม่ได้เดินออกมาคนเดียวแต่กลับมีสาวสวยคนหนึ่งเดินเกาะแขนเขาออกมาอย่างสนิทสนม

วราลีหมุนตัวกลับไปยังทางออกทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกของภีรดา เธอเดินแกมวิ่งและโบกรถแท็กซี่เพื่อให้พาเธอออกไปให้พ้นจากสนามบินนี้ทันที

ภีรดาหน้างอไปเช่นกัน ดูเอาเถอะเธออุตส่าห์วางแผนให้วราลีมารับพี่ชายของเธอ แต่พี่ชายตัวดีของเธอก็ทำเสียเรื่องจนได้

ภีรวัจน์รีบก้าวเข้ามาใกล้บริเวณที่ภีรดายืนอยู่ เขาไม่ได้ตาฝาดแน่ เมื่อสักครู่เขาเห็นวราลียืนอยู่กับภีรดาแน่นอน แค่เห็นเพียงแวบแรกเขาก็จำเธอได้ เพราะภาพของเธอยังติดตาเขาอยู่เสมอ

“พี่ว่า พี่เห็นเพื่อนเรา” ภีรวัจน์ถามในขณะนั่งรถกลับบ้าน

“ค่ะ” ภีรดาตอบสั้นๆและหน้างอใส่พี่ชายมาตลอดทาง

“เป็นอะไรเรา หน้าบึ้งมาตั้งแต่สนามบินจนจะถึงบ้านอยู่แล้ว”