บทที่ 19

วราลีเล่าเรื่อยๆ แต่ภีรดากลับไม่สบายใจอย่างประหลาดจากที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้พิษณุดูท่าทางสนใจวราลีไม่น้อย อีกทั้งคุณสมบัติที่เพียบพร้อมของเขาคงยากที่จะมีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธ เธอนึกเป็นห่วงพี่ชายของเธอขึ้นมาทันที ถ้าภีรวัจน์รู้เข้าจะทำอย่างไร

ถึงแม้ภีรวัจน์จะไม่เคยพูดว่ารู้สึกอย่างไรกับวราลี แต่เธอก็ดูออกว่าภีรวัจน์หลงรักวราลี โดยที่ทั้งเขาและวราลีต่างก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร เพราะวราลีเพื่อนของเธอเอาแต่ตั้งป้อมเกลียดภีรวัจน์จนเขาเข้าใกล้ไม่ได้ ส่วนพี่ชายของเธอก็ขยันหาสาวๆ มาควงให้วราลีเห็น คงจะหวังให้วราลีหึงหวงบ้าง แต่บ่อยครั้งที่เขาเองนั่นแหละเป็นฝ่ายลืมตัวและแสดงความหึงวราลีออกมาจนเธอจับพิรุธได้

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาพิษณุก็เข้ามาทำความสนิทสนมกับวราลีมากขึ้น ท่าทีที่เขาแสดงออกเป็นไปอย่างสุภาพและเป็นผู้ใหญ่จนวราลีไว้วางใจเขา โดยพิษณุเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง เขาเปิดโอกาสให้วราลีส่งงานเขียนของเธอไปที่สำนักพิมพ์ของเขาทำให้วราลีรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

วันนี้พิษณุจอดรถอยู่ริมถนนในขณะที่วราลีกำลังเดินกลับบ้านในช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนเสร็จ เขาตั้งใจมารอเธอที่นี่

“ไหมครับ” พิษณุเรียกทันทีเมื่อเห็นเธอ

“อาจารย์กำลังจะไปไหนคะ” วราลีขานรับก่อนจะเดินแวะไปตรงที่เขาจอดรถอยู่

“ไปธุระน่ะครับ แต่ต้องการให้ไหมช่วยหน่อย” เขาพูดอย่างขอร้อง

“ไหมนี่นะคะจะช่วยอาจารย์ได้”

“ครับ ขึ้นรถเถอะครับรับรองไหมช่วยได้แน่ๆ” วราลีมองเขาอย่างไม่แน่ใจ เขาเปิดประตูรถให้ก่อนจะพูดว่า

“ขึ้นรถเถอะครับผมรับรองว่าไม่มีอันตรายใดๆ ครับ” เขารับปากพร้อมกับยิ้มให้อย่างอบอุ่น ทำให้วราลียอมก้าวขึ้นรถเขาไป

พิษณุขับรถมาจอดที่ห้างหรูแห่งหนึ่ง ก่อนจะลงจากรถและเดินไปเปิดประตูรถให้วราลีลงมา เขาเดินเข้าไปที่ร้านนาฬิกาแห่งหนึ่งโดยมีวราลีเดินตามไปอย่างงงๆ

“วันเกิดแม่ผมครับ ไหมช่วยเลือกแบบหน่อยผมจะซื้อเป็นของขวัญให้ท่าน” พิษณุอธิบาย วราลีจึงยิ้มออกมาเมื่อรู้ถึงวัตถุประสงค์ของเขา

หญิงสาวช่วยเขาเลือกแบบที่คิดว่าเหมาะกับสตรีสูงศักดิ์เช่นแม่ของพิษณุมากที่สุด พิษณุยิ้มอย่างพอใจเพราะแบบที่วราลีเลือกให้ถูกใจเขามากเช่นกัน

จากนั้นเขาก็พาเธอเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงร้านแว่น

“อะไรกันคะอาจารย์” วราลีถามอย่างเกรงใจ

“เอาแว่นมาครับไหม” เขาพูดเหมือนออกคำสั่งกับเธอกลายๆ วราลียอมถอดแว่นส่งให้เขา พิษณุสั่งให้พนักงานทำการซ่อมแว่นให้กับเธอทันที

“ไหมขอจ่ายเองนะคะ”

“ไม่ได้ครับ ผมเป็นคนทำแตกผมก็ต้องรับผิดชอบ”

“แต่อาจารย์คะ”

“ถ้ายังคิดว่าผมเป็นอาจารย์ก็ห้ามปฏิเสธ” พิษณุยื่นคำขาดกับเธอ ทำให้วราลีต้องจำใจรับความปรารถนาดีของเขา

ค่ำนั้นพิษณุเลี้ยงข้าวเย็นวราลีก่อนที่จะพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” วราลียกมือไหว้เขาอย่างเช่นทุกครั้ง

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณไหม”

“ไหมยินดีค่ะ”

“คืนนี้ฝันดีนะครับ” เขาบอกอย่างอบอุ่นและจริงจัง

“อาจารย์ก็เช่นกันนะคะ”

เขามองตามเธอหลังจากที่เธอลงรถไปแล้ว ยิ่งนับวันความน่ารักสดใสของวราลีก็ยิ่งเข้ามามีอิทธิพลกับเขามากขึ้น พิษณุบอกกับตัวเองแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะออกรถไป

ภีรวัจน์วางสายจากภีรดาอย่างหงุดหงิดอีกครั้งในรอบหลายๆ เดือนที่เขามาอยู่ที่นี่ ข่าวคราวที่ได้รับจากภีรดาเรื่องยัยเชยทำให้เขาแทบจะไม่เป็นอันทำอะไร

ตั้งแต่วราลีเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยก็มีหนุ่มมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามาจีบมิได้ขาด แต่คนสุดท้ายที่ภีรดาพูดถึงทำเอาเขาแทบคลั่งเพราะความหึงหวงที่มันกำลังกัดกร่อนหัวใจของเขาในตอนนี้ แค่เขาจากมาไม่ทันไรก็คิดจะมีคนอื่นแล้วอย่างนั้นเหรอ เธอคงอยากลองดีกับเขาสินะวราลี เขาคิดพร้อมกับขบกรามแน่นเพื่อระงับความโกรธ

ในขณะที่ภีรดาก็เฝ้ามองความสัมพันธ์ระหว่างวราลีและพิษณุอย่างหนักใจแทนพี่ชายของเธอ ภีรดาไม่เคยเห็นวราลีให้ความสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนขนาดนี้ยกเว้นภวินท์ซึ่งเธอสนิทสนมด้วยมาตั้งแต่เด็ก แต่จะว่าไปเธอก็ตำหนิอะไรวราลีไม่ได้ ในเมื่อพิษณุไม่มีข้อเสียอะไรให้ตำหนิได้สักนิดตรงกันข้ามเขากลับเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมจนไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะมองข้ามเขาไปได้ง่ายๆ

วราลีนึกแปลกใจที่วันนี้ภีรดาเอาแต่นั่งจ้องเธอแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอใช้มือโบกไปมาตรงหน้าของภีรดาเพื่อเรียกสติของเพื่อนรักให้กลับมา เมื่อเห็นว่าภีรดาเริ่มจะเหม่อลอยมากขึ้นเรื่อยๆ

“พิม” เสียงของวราลีทำให้ภีรดาตื่นจากภวังค์

“อะไรนะไหม” ภีรดาถามซ้ำ

“พิมเป็นอะไรหรือเปล่า ไหมเห็นนั่งเหม่อมาตั้งนานแล้ว”

“เปล่า...แค่คิดอะไรเพลินๆ” ภีรดาบอกปัด เธอจะกล้าบอกวราลีได้อย่างไรว่ากำลังนั่งคิดถึงเรื่องของวราลีอยู่

ในขณะนั้นเองพิษณุก็เดินตรงมาบริเวณที่วราลีและภีรดากำลังนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะอาจารย์” วราลียกมือไหว้ทักทายเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ไหมครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อยครับ” พิษณุบอกก่อนจะหันมาทางภีรดาเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนที่วราลีจะเดินตามเขาไปอีกมุมหนึ่ง ทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่พักหนึ่ง วราลีจึงค่อยเดินกลับมาหาภีรดาซึ่งกำลังนั่งสังเกตอยู่เงียบๆ