ตอนที่ 6 ช่วยแต่งตัว

ความวุ่นวายกลับมาอีกครั้ง ทุกคนวิ่งสวนกันไปมา แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า—หัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งหลุดร่วงระหว่างปะทะอกและมัน…ยังไม่ยอมกลับเข้าที่ตั้งเดิม

“คุณช่วยผมแต่งตัวหน่อย”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ข้าวหอมหันขวับ ก่อนจะเผลอชี้นิ้วใส่ตัวเอง

“ฉะ…ฉันเหรอคะ?”

ไดออนไม่ตอบ แค่พยักหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มนิดเดียวที่มุมปาก น้อยมาก…แต่ฆ่าคนได้ไม่ต่ำกว่าร้อยราย

“โอเคค่ะ!” เสียงตอบรับแผ่ว ๆ แทบไม่เหมือนคนที่เคยฝึกฝีมือเย็บชุดจนมือพอง

เธอเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวส่วนตัวของศิลปิน สายตากวาดมองซ้ายขวาอย่างสับสน

‘ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ…?’

“ผมอยู่ทางนี้” เสียงเรียกเบา ๆ ดังมาจากอีกมุม เขาเอียงคอมองเธอ เหมือนจะบอกว่า “รีบมาหน่อยสิ”

“อ่า ค่ะ ค่ะ” ข้าวหอมตอบติดขัด ขณะที่มือก็หยิบอุปกรณ์กับชุดเสริมเข้ามา

เธอจัดปกเสื้อ รีดชายกางเกง แล้วหยิบเชือกเส้นยาวที่ต้องพันจากเอวลงไปจนถึงขา เชือกที่เป็นลูกเล่นสำคัญในคอนเซ็ปต์ MV นี้

“คุณช่วยหมุนตัวไปทางขวาหนึ่งรอบได้ไหมคะ” เธอถามพร้อมยื่นมือจับเชือก เพื่อจะได้พันรอบตัวเขาโดยไม่ต้อง…เอ่อ...โอบหลัง

“ผมปวดหลังนะ หมุนลำบาก”

“หะ…?” เธอเงยหน้ามองเขา งงจริงไม่ได้แกล้ง

‘ปวดหลังแล้วเกี่ยวอะไรกับหมุนตัวไม่ได้วะ…? ใช้ขาหมุนไหมปกติเนี่ยะ? ตรรกะ “ประเทศไดออน” มาก!’

เธอส่ายหน้ากับตัวเองเบา ๆ ไม่กล้าหัวเราะดัง ได้แต่หลบตา ก้มหน้าทำงานต่อ แต่แก้มสองข้างก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะแค่คิดถึง…"เช้าวันนั้น" ก็เขินจนจะระเบิดอยู่แล้ว

ปึก!

อยู่ดี ๆ มือใหญ่นั่นก็ดึงมือเธอ แล้วดึงให้ขยับเข้าใกล้…ใกล้จนหน้าเธอซุกอยู่ที่อกเขาอีกครั้ง

“อ๊ะ—!”

เธอเงยหน้าขึ้น สบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ ระยะห่างน้อยกว่าหนึ่งฝ่ามือ เสียงหัวใจเธอเริ่มดังเหมือนกลองรัว

ตึก... ตึก... ตึก...

‘อย่าเต้นแรง! เดี๋ยวเขารู้หมด!’ ‘เดี๋ยวก็เผลอทำแบบวันนั้นอีกหรอก...’

เขายังมองเธอ สายตาไม่ได้ยิ้ม…แต่ก็ไม่ได้เย็นชา เหมือนกำลัง “ยั้งอะไรบางอย่าง” ไว้อยู่

ในที่สุด เขาก็โน้มตัวลงเล็กน้อย ช่วยพันเชือกต่อเองจากตำแหน่งที่มือของเธอสั่นจนหยุดอยู่ นิ้วเรียวของเขาจัดเรียงเนื้อผ้า เสร็จสรรพอย่างรวดเร็ว และเงียบ

แล้วเขาก็หันหลัง…เดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ เหลือเพียงเธอที่ยืนนิ่งอยู่นานหลายนาที

“ฟู่...” เสียงถอนหายใจหลุดออกมาในที่สุด เธอเอามือทาบหน้าอกตัวเอง เหมือนจะกลัวว่าหัวใจมันจะเต้นดังจนคนข้างนอกได้ยิน

ฉากที่ 6: “กลางคืนที่ไม่มีใครรู้...ว่าเราอยู่ด้วยกัน”

‘ใต้แสงจันทร์และบะหมี่ร้อน ๆ เขาไม่ใช่ซูเปอร์สตาร์...แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ชวนเธอคุย’

หลังเสร็จงาน ข้าวหอมนั่งพับชุดกลับเข้ากล่องอย่างระวัง มือเรียงแยกชุดทุกชิ้นอย่างเป็นระเบียบโดยเฉพาะชุดที่ เขา สวม—เธอแยกไว้ต่างหากในถุงซิปล็อกอย่างดี

“อยากจะ ‘แหม’ ให้ถึงหูไดออนเลยนะคะ… จะเก็บไว้นอนกอดอะสิ” เธอพึมพำเบา ๆ ปาก ยู่ ตา ยู้ จมูกยู้ รวมศูนย์กลางแบบที่คนเห็นต้องบอกว่า “น่าฟัด”

เธอมองไปรอบชายหาด ทะเลสีฟ้าครามสะท้อนแสงจันทร์บาง ๆ หาดทรายขาวทอดยาวเงียบสงบจนน่าเสียดาย

“ทะเลก็สวย ว่าจะถ่ายรูปเก็บไว้สักหน่อย… แต่ทำงานเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบตีสามแล้ว แงงง อดเลย~”

เธอบ่นกับตัวเอง แต่ในใจ…ก็มีความสุขแบบเงียบ ๆ ที่ได้ทำงานกับเขา ที่ได้ใกล้เขา แม้จะไม่ได้ใกล้ในฐานะที่ใจอยากให้เป็นก็ตาม

อ่าวย่าหลง (Yalong Bay) หรือที่ใครหลายคนเรียกว่า ฮาวายแห่งตะวันออก (Oriental Hawaii) หนึ่งในชายหาดที่สวยที่สุดในจีน น้ำทะเลสีฟ้าใสสะท้อนกับหาดทรายสีขาวยาวกว่า 7 กิโลเมตร

แต่คืนนี้…ไม่มีแสงไหนงดงามไปกว่าแววตาคู่นั้น ที่เธอบังเอิญ…ตกลงไป โดยไม่รู้ว่าจะขึ้นมาได้เมื่อไหร่

ตีสี่กว่าแล้ว...

“เสร็จสักที หิวจนจะกินคนได้อยู่แล้ว” ข้าวหอมบ่นพึมพำ ขณะยืดแขนขาอ่อนแรงจากการเก็บงานที่ลากยาวมาจนฟ้าเกือบสาง

ทั้งวันเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย นอกจากขนมปังแผ่นเดียวตอนอยู่ในรถตอนเช้า...

“ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย ดวง?”

“ไม่ไหว ตาจะปิดแล้ว…” ดวงใจหาววอด ๆ พร้อมยกสองมือกอดตัวเองด้วยความหนาว

“ไปเถอะนะ เดี๋ยวกลับมานอน” ข้าวหอมทำเสียงอ้อนแบบคนหิวจัด

“ฉันมีขนมปังเมื่อเช้าเหลืออยู่แผ่นนึง ไปกินอันนั้นละกัน~” ว่าแล้วก็วิ่งหนีขึ้นห้องแบบไม่หันกลับมามอง

“เฮ้! อย่าหนีนะ แก๊! ขนมปังแค่นั้นจะไปอิ่มอะไร!?” ข้าวหอมตะโกนตามหลัง ก่อนเดินบ่นพึมพำ

“หึ ขนมปังไม่กี่แผ่นจะหลับได้ยังไง... ตอนนี้กินช้างทั้งโขลงยังไม่แน่เลยว่าจะพอ!”

“แน่ใจเหรอว่าเธอจะกินช้างได้?” เสียงทุ้มแทรกขึ้นจากด้านหลัง

ข้าวหอมสะดุ้งเฮือก มือรีบยกขึ้นลูบหน้าอกอย่างอัตโนมัติ

“หิวก็ลูบท้องสิ ไม่ใช่ลบอก” ไม่พูดเปล่า…เขายื่นมือมาลูบเบา ๆ ตรงหน้าท้องของเธอ

“ตกใจหมดค่ะ!” เธอถอยหลังหนึ่งก้าว สายตามองรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง นี่มันชายหาดย่าหลงตอนตีสี่นะ ถ้ามีใครเห็นศิลปินระดับโลกมาอยู่กับดีไซเนอร์โนเนมแบบเธอ… ข่าวพรุ่งนี้จะแรงกว่าแดดทะเลแน่!

“เราไปจากตรงนี้ก่อน” ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็จับมือเธอแล้วดึงเข้าไปหลังต้นไม้ใหญ่ริมชายหาดทันใดนั้น...มือเธอสั่น

ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะ “ความมืด” มันเป็นสิ่งที่ฝังลึกในใจเธอจากอดีต…

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้น” เขาเอ่ยเบา ๆ เสียงจริงใจจนเธอชะงัก

“ผมแค่จะชวนคุณไปกินข้าว…เพราะผมก็หิวเหมือนกัน แล้วเรื่องวันนั้น... ผมก็อยากขอโทษ

อีกอย่างที่พาคุณมาตรงนี้…เพราะนั่น”

เขาชี้ไปยังชายหาดฝั่งตรงข้าม มีเงาคนลับ ๆ ล่อ ๆ ยืนอยู่หลังแนวพุ่มไม้

“ปาปารัซซี่?” เธอเบิกตากว้าง

“คุณจะเป็นข่าวไหม? แล้วฉันล่ะ? ถ้าใครรู้ว่าเราเคยอยู่ด้วยกัน แล้วตอนนี้ยังมาเดินด้วยกันอีก—

นักข่าวต้องขุดจนฉันโดนหาว่าได้งานเพราะใช้เส้นแน่เลย!”

“ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันจะพูดความจริง—เราบริสุทธิ์! ไม่มีอะไร! แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา!” ข้าวหอมพูดรัวจนหอบ

ไดออนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างเรียบง่าย

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“เดี๋ยวนะ...นี่มันห้องแต่งตัวนี่?” เธอมองไปรอบ ๆ อย่างงง ๆ เดินอ้อมตั้งไกล แล้วทำไมวกกลับมาที่เดิม?

“ผมสั่งให้คนเอาอาหารมาไว้ที่นี่ อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นจากทะเล…ไม่ได้เห็นนานแล้ว”

“อ๋อ...โรแมนติกจัง” เธอพึมพำเบา ๆ

“คุณว่าอะไรนะ?” เขากระซิบถามข้างหู เสียงแหบพร่าในระยะประชิดทำให้หัวใจเธอสั่นอีกครั้ง

“ปะ...เปล่าสักหน่อยค่ะ!”

“แต่ผมได้ยินนะ” เขาแกล้งเลิกคิ้ว ยิ้มขำเบา ๆ

“พูดเบาขนาดนั้นยังได้ยินอีกเหรอคะ?” เธอบ่นงึมงำ แก้มแดงระเรื่อ

“น่ารักจัง…” เขายีหัวเธอเบา ๆ จนข้าวหอมต้องหลบสายตา ทั้งที่ในใจอยากจะวิ่งออกไปเขียนไดอารี่คำว่า “วันนี้เขาเรียกว่าน่ารัก!!”

กล่องบะหมี่ถูกยกมาตรงหน้า “เอาถ้วยนี้ หรือถ้วยนี้ดี?”

“อันนี้ก็ได้ค่ะ…” เธอยิ้ม

เขาส่งข้อความบอกผู้จัดการให้หาของกินแบบด่วน ๆ และได้ของแถม—คือบะหมี่รสใหม่ที่แบรนด์กำลังส่งมาให้ลองชิม เผื่อจะได้เซ็นสัญญาเป็นพรีเซ็นเตอร์

IM (ผู้จัดการ): กินไปเหอะ กินแล้วได้ 10 ล้านหยวน

“ซี๊ด…อ่า…” เสียงดูดเส้นบะหมี่พร้อมเสียงลิ้นที่แลบออกมา ทั้งแดง ทั้งร้อน ทั้งเผ็ดจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

“น้ำค่ะ!” เธอยื่นขวดให้ แต่เหลือแค่ก้นขวด

“ผะ…ผมเผ็ดจนจะตายแล้ว…” เขาเดินวนไปมา หน้าแดง หูแดง

เธอมองซ้ายขวาหาทางช่วยอีกครั้งสุดท้าย...

/จุ๊บ...จ๊วบ/

ริมฝีปากเธอกดทับลงไปที่ปากเขา เบา แต่แนบแน่น เหมือนจะช่วยลดความเผ็ด…แต่กลับเพิ่มความร้อนเข้าไปอีก

ไดออนชะงักดวงตาเบิกกว้าง ก่อนค่อย ๆ มองหน้าเธอ ข้าวหอมเบือนหน้าหนี ใบหน้าแดงเหมือนโดนต้มทั้งตัว

‘นี่ฉัน…เพิ่งจูบเขาอีกแล้วเหรอ?’ และครั้งนี้...ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็น... ความตั้งใจโดยไม่รู้ตัว

เขายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นเหมือนมีดีเจมาเปิดมิกซ์กลางอก ความเงียบคลี่คลุมทั้งห้อง

แต่ทั้งเขา และเธอ ต่างรู้ดีว่า...

บางอย่าง...มันเริ่มต้นขึ้นแล้ว และมันอาจจะ... หยุดไม่อยู่