All Chapters of ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว: Chapter 1 - Chapter 10

สองปีแล้ว...ที่ เธอหายไปหายไปจาก ทุกช่องทาง ทุกพื้นที่ นอกจากหัวใจของเขา----ยากที่จะลืมอึก... อึก... อึก...เสียงกลืนเหล้าจากขวดขนาด 1.5 ลิตร ดังขึ้นในความเงียบ ของเหลวสีน้ำตาลไหลผ่านลำคออย่าง ไร้รส ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงตามแรงกลืนจนแทบสำลักเพล้ง! ขวดแก้วถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ลังเล เศษแก้วแตกกระจายทั่วพื้นไม้ กลิ่นแอลกอฮอล์ราคาแพงระเหยฟุ้ง คลุ้งไปทั่วห้อง แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่กลางห้องนั้นกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยเฉิงชิงอี หรือที่โลกทั้งใบเรียกเขาด้วยชื่อบนเวทีว่า Dion (ไดออน)—เทพเจ้า ศิลปินหนุ่มลูกครึ่งจีน–เกาหลี วัย 29 ปี ผู้ที่เคยถูกยกย่องให้เป็นปรากฏการณ์ของวงการเพลงแห่งเอเชีย ใบหน้าหล่อคม ผิวขาวสะอาด ดวงตาดำสนิทที่แฝงความลึกลับ ส่วนสูง 184.8 เซนติเมตรที่มักทำให้เขาดูโดดเด่นเสมอ พรสวรรค์ด้านดนตรีที่เขาขัดเกลาตั้งแต่อายุ 15 ปี ส่งเขาสู่จุดสูงสุดของวงการไอดอนอย่างสง่างามแต่เบื้องหลังชื่อเสียง ความสำเร็จ และแสงแฟลชนับพัน... คือหัวใจที่พังยับเยินจากการถูกหักหลังโดยคนที่เขาเคยไว้วางใจมากที่สุด—ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเองและเพราะเหตุการณ์นั้น…เขาจึงต้อง “เสียเธอไป”สองปีแล้ว..

ห้องจัดการประกวดใหญ่– รอบสุดท้ายของการแข่งขัน เวลา 18:04 น.ไฟบนเวทีกำลังเตรียมขึ้น ผู้เข้าร่วมแข่งขันคนอื่น ๆ เริ่มทยอยแต่งหน้า เปลี่ยนชุด และเตรียมตัวเดินโชว์ผลงาน แต่หญิงสาวหมายเลข 8…ยังไม่กลับเข้ามาไดออนนั่งอยู่ในแถวกรรมการ เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ คิ้วเริ่มขมวดอย่างไม่รู้ตัว“หายไปไหน…”เขาพึมพำเบา ๆ แต่พอจะมีแววห่วงใยซ่อนอยู่ในน้ำเสียงและก่อนที่ทีมงานจะเริ่มเรียกชื่อผู้เข้าแข่งขันคนแรก เสียงฝีเท้าสองคู่ก็ดังมาจากหลังเวทีหญิงสาวในชุดยืดธรรมดา วิ่งหอบเข้ามาพร้อมเพื่อนสาวอีกคน ในมือของเธอมีเส้นด้าย เข็ม และเศษผ้าหลายชิ้นที่เย็บต่อกันอย่างรีบเร่ง“ขอโทษค่ะ!”เธอพูดพร้อมโค้งให้ทีมงาน“ชุดของเราเกิดปัญหาตอนสุดท้าย แต่พวกเราซ่อมทันแล้วค่ะ”ทุกคนในทีมงานหันมองหน้ากัน ก่อนที่โปรดิวเซอร์รายการจะพยักหน้าเบา ๆ“แค่เธอมาในเวลา เราจะให้โอกาสเธอ”ข้าวหอมหันไปยิ้มให้ดวงใจ“ถ้าไม่มีเธอ ชุดนี้คงไม่รอดแน่ ขอบใจมากนะ”ดวงใจพยักหน้าเร็ว ๆ น้ำตาซึมเพราะความกดดันที่ผ่านมาถูกปล่อยลงหมดในจังหวะนี้หญิงสาวเปลี่ยนชุดภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่แม้จะรีบ — ท่าทางของเธอกลับสงบนิ่งเหมือนคนที่เข้าใจสิ่งที่ทำ

ภาพในวันนั้นยังชัดเจน…วันรอบตัดสินของการแข่งขันดีไซน์เนอร์รุ่นใหม่ เธอผลักประตูห้องแต่งตัวเข้าไป และพบว่า…เขาอยู่ตรงนั้นชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า กำลังยืนอยู่กลางห้อง สวมชุดที่เธอออกแบบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเขากลับมีประกายบางอย่างที่ทำให้หัวใจเธอสั่นวูบตึกตัก… ตึกตัก…หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก ตื่นเต้น ดีใจ… แต่ไม่กล้าพอจะพูดออกไป“กรี๊ดดด...พี่คะ หนูเป็นแฟนคลับพี่นะคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม?”เธอแค่ คิดในใจแต่ไม่มีทางกล้าพูดออกไปจริง ๆ เพราะสถานการณ์ตอนนั้น เธอต้องรีบแก้ไขชุดที่ถูกมือดีแอบทำลายอย่างเร่งด่วน“ถ้าได้เจอกันอีก...ฉันจะทำยังไงดีนะ แต่คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ...เสียดายจัง”เธอถอนหายใจเบา ๆ ขณะนั่งดูรายการย้อนหลังในห้องพัก ภาพเขาบนเวทีน้ำเสียงขณะให้สัมภาษณ์และรอยยิ้มบาง ๆ ที่เธอเคยเห็นใกล้กว่าใครในวันนั้นรอยยิ้มเธอค่อย ๆ ผุดขึ้น ไม่ใช่แค่เพราะเขาหล่อ แต่เพราะเขา…เป็นคนแรกที่ใส่ชุดของเธออย่างสง่างามตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด—เสียงประตูอัตโนมัติดังขึ้นขัดจังหวะความฝันกลางวันของเธอประตูเปิดออก หญิงวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามาพร้อมถุงของเต็มสองมือ“หยงหนิง!” ข้าวหอมลุกจากโซฟา รี

/จุ๊บ...จ๊วบ/ริมฝีปากอิ่มแนบประคบกับความร้อนที่ยังตกค้างบนใบหน้าของเขา น้ำแข็งก้อนเล็กที่คาบไว้ละลายลงช้า ๆ ในระหว่างจูบแบบไม่ทันตั้งใจนั้น แต่ไม่มีอะไรเย็นลง—นอกจากตัวน้ำแข็งส่วนหัวใจ...กลับลุกวาบร้อนกว่าเดิมข้าวหอมตั้งใจเพียงจะช่วยเขาให้พ้นจากความเผ็ด แต่สิ่งที่เธอไม่ทันนึกถึง...คือสัมผัสของเธอเองมันกำลังจุดไฟบางอย่างให้ทั้งเขาและเธอในเวลาเดียวกันริมฝีปากที่เปียกชื้นถอนออกเบา ๆ เธอเบิกตาขึ้นเล็กน้อย รับรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป ...แต่แล้วกลับหลุดยิ้มเขินออกมาแทบในทันที“บ้าเอ๊ย...” เธอตำหนิตัวเองในใจ มือเล็กเผลอแตะริมฝีปากร้อนจัดของตัวเองเบา ๆ“ขะ—”เสียงเธอยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากหนาก็โน้มเข้ามาครอบครองอีกครั้ง ครั้งนี้...ไม่ใช่เพราะบะหมี่ ไม่ใช่เพราะบังเอิญ แต่เป็นเขา...และจูบที่มาจากใจของเขาจริง ๆเขาค่อย ๆ ละเลียดริมฝีปากของเธอด้วยความระมัดระวังและอ่อนโยน เสมือนต้องการทดแทนทุกความรู้สึกที่ยังไม่ได้พูดออกไปและเมื่อเขาแน่ใจว่าเธอไม่ถอยหนี—ไม่แม้แต่จะลืมตาเขาจึงขยับเข้าไปลึกขึ้นอย่างช้า ๆจูบที่เคยเบาเริ่มแปรเปลี่ยน จากสัมผัสอ่อนหวานกลายเป็นการดูดกลืนอย่างล้ำลึก มือใหญ่ลูบไล

📍 @กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้“งื้อ~ ดวงใจ…”ร่างบางพลิกตัวมุดออกจากผ้าห่มหนา งัวเงียควานหาโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด เสียงเพื่อนสาวคนสนิทลอดมาตามสายทันทีที่เธอกดรับ“ถึงบ้านยังเนี่ย!”น้ำเสียงกึ่งบ่นกึ่งห่วงแบบฉบับ ‘เพื่อนรักนักตามจิก’“ถึงแล้วจ้า… แต่ข้าวไม่ได้กลับปักกิ่งนะ ข้าวแวะมาต่อเกาหลีเลย”เธอลุกขึ้นนั่งพลางดูนาฬิกา ตีห้าเป๊ะ“นี่ยังนอนไม่พอเลย…”“หาาา! แล้วปล่อยให้ข้าวสาร เอ้ย ข้าวหอม อยู่คนเดียวได้ไงยะ หยงหนิงไม่ตามมาด้วยเหรอ จะไม่มีคนดูแลเลยใช่มั้ย?!”“โอ๊ย~ ไม่เป็นไรเลยจ่ะคุณแม่ขา ข้าวมาทำงานกับคิมมินยง เพื่อนที่เรียนด้วยกันไง ดวงใจก็เคยเจอแล้วใช่ป่ะ อีกอย่าง ข้าวก็พักอยู่บ้านเขาเลย มีแม่บ้าน มีพ่อบ้าน บอดี้การ์ดเต็มบ้านไปหมด!”เสียงสาธยายยาวเหยียดจบลงด้วยเสียงหอบ เหมือนกำลังพรีเซนต์บริษัทระดับโลกแน่นอน...โกหกทั้งเพ บ้านของมินยงก็มีแค่เตียงเดียวกับกาต้มน้ำ แม่บ้านไม่มี พ่อบ้านไม่มี บอดี้การ์ดไม่ต้องพูดถึง แต่ข้าวหอมพูดแบบนั้น...เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง“เออ ๆ ก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน อย่าโหมงานมาก เดี๋ยวหน้าโทรม หน้าเธอไปแต่ชุดเธอพังนะจ๊ะ…”สิ้นเสียงห่วงปนกัดของดวงใจ สายโท