EP.2จับจูบ

นั้นไงอดีตที่ฉันจำไม่เคยลืม...

''น่ารัก น่ารัก! ยัยน่ารัก!!''

ฉันสะดุ้งตัวนิดหน่อยเเล้วหันไปหายัยเอวาที่นั้งต่อด้านหลังของฉัน

''นี่เเกเป็นอะไรอ่ะเห็นยัยเอวามันเรียกเเกตั้งนานเเล้วเหม่ออะไรห้ะ''

เเล้วยัยเทพายก็ชะเง้อมาถามฉันมันนั้งต่อด้านหลังของยัยเอวา

''ป่าวนิ ฉันคิดอะไรเรื่อยๆไปหน่อยอ่ะ''

''เเน่ใจนะ''

ยัยเอวาถามขึ้นเเบบสงสัย

''กะก็เเน่ใจไง ไม่มีไรหรอก''

เเหม๋ยัยสองตัวนี่ทำหน้าอย่างกับไม่เชื่อคำพูดของฉันเเหนะ

''น้องสามคนนั้นอ่ะ คุยอะไร?ลุกขึ้น เเล้วเดินออกมาด้านหน้าด้วยครับ''

ฉิบหายเเล้ว!!! ฉันหันไปก็เห็นพี่วายุชี้มาทางด้านที่พวกเรานั้งต่ออยู่กันสามคนพวกนักศึกษาทั้งหลายก็มองมาที่พวกฉันจนกลายเป็นจุดสนใจ

''นับหนึ่งถึงสาม ถ้าน้องไม่ลุกขึ้นมาเจอดีเเน่!!''

"หนึ่ง!"

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากฉันไม่กล้าเดินออกไปอ่ะฉันอายคน 

"สอง!"

"อยากลองดี? สะ.."

พี่วายุพูดไม่ทันขาดคำพวกฉันก็พร้อมใจลุกขึ้นอย่างไม่ได้นัดหมาย ใครอยากขัดคำสั่งพวกเขากันละพวกเราสามคนเดินตรงไปด้านหน้า พวกนักศึกษาก็มองกันเป็นเเถวๆโดยมีเสียงเเว๋วๆขายมาในหูเป็นบางคำ...บางคนพูดว่า คนนั้นน่ารักว่ะ คนนั้นก็สวย อยากได้เป็นเมีย ไม่เห็นสวยเลย หน้าก็งั้นๆ เเล้วก็มีเสียงซุบซิบทั้งชายหญิงให้ฉันได้ยิน กดดันเว้ยย ฉันเดินก้มหน้าไปอย่างจำนน โดยไม่ได้ดูทางมัวเเต่ก้มหน้าไงจนชนกับอกเเกร่งของผู้ชายคนหนึ่ง

ปึก!!!!

''โอ๊ย!!ขะขอโทษคะ พะพี่เเวมไพร์''

ฉันอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันเงยหน้าพร้อมเบิกตากว้างเป็นเขาจริงๆด้วยคนที่พรากความบริสุทธิ์ของฉัน

''เธอ..หึ!! ไงไม่เจอกันนานเลยนะ เมีย...''

ตอนเเรกเขาก็ทำหน้าอึ้งๆอยู่ ไม่นานเขาก็ปรับสีหน้าเรียบๆเเล้วก็ก้มหน้าลงมากระซิบที่หูของฉันเบาๆโดยให้ได้ยินเเค่ฉันกับเขาเท่านั้น เสียงฮือฮาก็ดังขึ้น 

'เฮ้ยสองคนนี้เขาเป็น...!!!'

'อย่าบอกน่ะว่าเขาคบกันอ่ะเสียดายพี่เเวมไพร์ของฉัน!!!'

''มะเมีย อะไรของพี่อ่ะ''

ฉันพูดเเล้วพลักหน้าอกของพี่เเวมไพร์ให้ออกห่างจากใบหน้าของฉัน เเต่เขาก็ไม่ยอมออกห่างจากหน้าฉันสักนิดเดียว

''ไม่เจอกันนานจำผัวไม่ได้?''

เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย ทุกคนที่นั่งมองอยู่...มองอย่างสงสัยเเละอยากรู้อยากเห็น

''หนูไม่รู้จักพี่...เเล้วหนูก็ไม่มีผัวด้วย''

ฉันพูดเเล้วก็หันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากสบตากับคนตรงหน้าฮื่อ..ใครก็ได้ช่วยพาฉันไปจากตรงนี้ทีของร้องล่ะ

''เฮ้ยไอ้เเวมรู้จักน้องเขาด้วยเหรอว่ะ''

''เออ!!!กูรู้จักถึงเนื้อถึงตัวเลยวะ กูพายัยนี่ไปคุยธุระนิดหน่อยเดียวกูเอามาคืน คิดถึงจะเเย่''

ฉันยืนอยู่ไม่ทันตั้งตัวพี่เเวมไพร์ก็จับมือเเล้วลากฉันให้เดินไปกับเขา เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นหลังจากพี่เเวมไพย์จับมือฉันเดินออกมาจากกิจกรรมรับน้องใหม่

ณ ลานจอดรถไร้ผู้คน

ปึก!!!

เอาอีกเเล้ว นึกจะหยุดก็หยุด เจ็บเหมือนกันนะ จมูกของฉันจะหักไหมเนี่ย....

''ซุ่มซ่ามจังวะ!!!''

เเล้วเขาก็หันมาตะโกนใส่หน้าฉัน ต้องเป็นฉันมากกว่าไหมที่พูดคำนั้น

''พี่นั้นเเหละเดินยังไง ซุ่มซ่าม''

ฉิ่ง////

เขาส่งสายตาเเบบนี้มาหาฉันอีกเเล้ว เวลาฉันพูดกับเขา ต้องเงยหน้ามองพี่เเวมไพร์จนคอจะเคล็ดอยู่เเล้ว ก็ฉันเตี้ยกว่าเขาตั้งเยอะฉันอยู่ระดับอกของเขาเอง 

''พูดใหม่อีกทีสิ น่ารัก..''

ใบหน้าของเขาเริ่มเข้ามาใกล้จนปากจะเตะกันอยู่รอมรอ นี่เขา ยังจำชื่อฉันได้ด้วยหรอ

''อะเอ่อ...พี่นั้นเเหละที่ซุ่มซะ..อุ๊บส์!!!อื้อ!!''

ฉันพูดยังไม่จบ พี่เเวมไพร์ก็ประกบปากทันที เขาบดขยี้ริมฝีปากเบาๆเเละเริ่มสอดลิ้นเข้ามาเเต่ฉันไม่ยอมเปิดปาก เขาเลยยกมือขวาขึ้นมาเเล้วบีบปากฉันให้เปิดปากออกพร้อมสอดเรียวลิ้นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งดูดทั้งกัดนี้เขาอดอยากมาจากไหนกัน

ตุบๆๆๆ

มือฉันก็รั่วใส่หน้าอกของพี่เเวมไพร์อย่างเเรงเเต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด คนหรือหุ่นยนต์ทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย

จ๊วบ จ๊วบ จ๊าบ

อื้อไม่ไหวเเล้วมือฉันตอนนี้กลับอ่อนเเรงไปหมดส่วนเขาก็จูบอย่างดูดดื่มไม่ยอมปล่อย จูบเเบบนี้มันเหมือนกระชากวิญญาณของฉันให้ออกจากร่างไป...

ในที่สุดฉันก็หลุดจากการจูบของพี่เเวมไพร์ เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างนุ่มนวล

''รสชาติยังเหมือนเดิม เเต่ตรงนั้นยังเหมือนเดิมรึป่าว?''

''พูดบ้าอะไรของพี่''

''ยังฟิต หรือ หลวมหมดเเล้วละ''

ห้ะ! หยาบคายที่สุด ฉันหันหลังให้เขากำลังจะเดินออกไปเเต่เขาก็คว้ามือเอาฉันไว้

''ไม่ตอบ ก็เเปลว่าหลวมสิน่ะ!''

ฉันหันไปมองหน้าเขา ไม่คิดว่าพี่เเวมไพร์จะพูดเเบบนี้ 

''เเล้วไงค่ะ หลวมเเล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วยอีกอย่างหนูเอาหลายคนเเล้วด้วย!''

''น่า..รัก''

เขาบีมมือฉันเเนนขึ้นเรื่อยๆ เสียงต่ำเย็นชาต่างจากเมื่อสักครู่นี้ หน้าดูเรียบนิ่ง 

''ปล่อยหนูนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้! มันเจ็บนะ!''

ฉันทั้งดึง ทั้งเกะเเต่มันไม่ออก เเรงเยอะชะมัดเลยคนบ้าอะไร

''เดี๋ยวนี้ ขึ้นเสียง ดื้อ ไม่ฟังว่างั้นต้องสั่งสอน จัดหนักๆ!!เอาเเรงๆ!! กระเเทกให้เอวพัง!! ใช่ไหมน่ารัก''

ฮื่อ ดูเขาโมโหมากๆเเล้วด้วยก็ เขาด่าฉันก่อนนิฉันเเค่พูดประชดไปอย่างนั้นเเหละ ฉันไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากพี่เเวมไพร์เเค่คนเดียว

''มะ...ไม่เอาค่ะ''

''เเต่ฉันจะเอา!!! ร่านดีนักเจอฉันไปพรุนกว่าเดิมเเน่!!น้องชายฉันใหญ่กว่าเมื่อตอนนั้นอีกนะรับรองเธอจะติดใจ''

พูดจบเขาก็เดินกระเเทกไหลฉันเเรงๆเเล้วเดินออกไป ดูท่าทางเขาไม่สบอารมณ์เอามากๆ

จากนั้นฉันก็เดินกลับไปที่เดิมตอนนี้กิจกรรมจบลงพอดีทุกคนเเยกย้ายไปหมดเเล้ว เหลือเเต่ยัยเอวากับเทพายที่ยืนรอฉันอยู่

''ยัยน่ารักเเกไปไหนมารู้ไหมฉันกับยัยเอวาเป็นห่วงเเกเเทบเเย่!''

ยัยเทพายบ่นพร้อมจับตัวฉันหมุนไปมาอย่างเป็นห่วง

''ฉันไม่เป็นไรขอบใจนะที่เป็นห่วง''

''งั้นเราไปร้านเค้กกันดีกว่าเนอะ''

ยัยเอวาพูด

''เออๆไปๆ ไม่ได้กินเค้กมานานเเล้วด้วยพูดเเล้วหิวอ่ะ''

เเล้วพวกเราสามคนจับมือกันเดินออกจากมอ.เเล้วตรงไปร้านเค้กที่อยู่ข้างๆมอ.นี่เอง

"ยินดีตอนรับนะคะ"

เสียงพนักงานพูดอย่างเสียงใส

''พวกเเกจะกินอะไร?  อะนี้เมนู''

ยัยเทพายยื่นเมนูมาให้ฉันเเละยัยเอวา

''ฉันเอาเค้กช็อกโกเเลตกับลาเต้หนึ่งเเก้ว''

ยัยเอวาบอกยัยเทพายที่จดรายการในกระดาษ

''ฉันเอาเค้กสายรุ่งกับชานมไข่มุก''

ฉันบอกยัยเทพายที่จดรายการอยู่ ส่วนยัยเทพายสั่งอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

''พี่ค่ะๆ นี่ค่ะ''

ยัยเทพายเรียกพนักงานเเล้วยื่นกระดาษที่พวกเราสั่งให้พี่เขา

''นี่เเกรู้รึยังพี่เเวมไพร์คนที่ขอคุยธุระกับเเกอะเป็นลูกเจ้าของมหาลัยเเต่พ่อเขาให้พี่เเวมไพร์บริหารมหาลัยเเห่งนี้!!เเละยังเป็นเจ้าของอื่นๆตั้งหลายเเห่งด้วยเเกอย่างเช่นคอนโด โรงเเรม ผับ เเละยังเป็นเจ้าของเกาะอีกตั้งหลายเเห่งที่ฉันรู้ว่าคร่าวๆอะนะเเม่งโครตรวยวะ''

อึ้งในอึ้ง เจ้าของมหลัยชื่อดังเนี้ยนะ ก็เเปลว่าเขามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้นะสิ ไม่ว่าจะไล่ให้ใครออกจากมหาลัย จะสั่งอะไรก็ได้

''หระ..เหรอ''

''ก็เออนะสิถามยัยเอวาดูดิที่ฉันรู้ก็เพราะมีคนบอกนีกศึกษาเม้าท์กันให้เเซ่บ''

''เเกกับพี่เเวมไพร์เป็นอะไรกันอ่ะ บอกฉันมานะ''

ยัยเอวาถามเเล้วก็จ้องมองฉันอย่างจับผิด

''ปะป่าว ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยเเค่รู้จักในงานเลี้ยงรุ่นเฉยๆ นานเเล้วด้วย''

ฉันกลืนน้ำลาย กลัวว่าพวกมันไม่เชื่อ

''เเล้วทำไมต้องถึงเนื้อถึงตัวกันด้วย''

ส่วนยัยเทพายพูดขึ้นจับจ้องอย่างไม่วางตา

อ๊ากกกก!!ยัยพวกนี้นี้จะสงสัยอะไรนักหนา นี้ขนาดพึ่งเจอกันตอนเข้ามหาลัยวันเเรกนะดีพวกเราทั้งสามคนก็มีนิสัยคล้ายๆกันจึงเข้ากันได้ดีสุดๆ

''โน่นๆ เค้กมาเเล้วๆกินกันเถอะ''

ฉันหันไปเห็นพี่พนักงานถือเค้กมาเสริฟที่โต๊ะพอดี 

''ขอบคุณนะคะ''

ฉันขอบคุณพนักงานของร้านเเละยิ้มให้

''ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าสั่งอะไรเพิ่มเติมบอกได้นะคะ^^''

"โอเคค่ะ"

พูดจบพี่พนักงานก็เดินออกไป

''ตอบบมา!!!''

ยังไม่ลืมอีกเหรอ นี้ต้องตอบจริงๆใช่ไหมได้

''เอ่อฉัน คือฉัน...มะมีอะไรกับเขาเเล้วตอนฉันอายุ18ปีอ่ะงื้อ..''

ไม่บอกก็ต้องบอกอยู่ดีอ่ะ ยิ่งสองตัวนี้ยิ่งกว่านักสืบโคนันซะอีก

''ห้ะ!!!!!''

จะเเหกปากดังทำมายยยยยย...โต๊ะข้างๆก็หันมามองอย่าสงสัยเเล้วโว๊ย...

''พวกเเกอย่าเสียงดังสิ เขาหันมามองกันใหญ่เเล้ว''

''ก็ตกใจหนะสิเล่าให้ฉันกับยัยเอวาฟังมาเลยนะ''

สักพักพวกเราก็ทานเสร็จฉันก็เล่าเรื่องให้สองคนนี้จนหมดเปลือกจริงๆพร้อมจ่ายเงินเเล้วเดินออกจากร้านเค้กนี่ก็ใกล้จะมืดเเล้วด้วยก็ยัยสองคนถามนู้ถามนี้เรื่องฉันกับพี่เเวมไพร์จนมืดค่ำเลย

ณ คอนโดK

พวกเราเดินเข้าไปในลิฟต์ยัยเทพายเอื้อมมือไปกดชั้นที่10ลิฟต์กำลังจะปิดก็มีมือใครก็ไม่รู้มากั้นไว้

''ขอพวกเราขึ้นไปด้วยครับ''

''พะพี่วายุ!!''

เราสามคนตะโกนพร้อมกันถ้ามีพี่วายุก็ต้องมีพี่นิโครเเละพี่เเวมไพร์เเน่ๆ

''ตกใจอะไรครับ เอาพวกมึงสองคนไม่ขึ้นเหรอวะ''

นั้นไง พี่นิโครเข้ามาเเล้วคนตามหลังมาก็พี่เเวมไพร์

ทำไมเขาถึงมายืนข้างฉันด้วยมันอึดอัดรู้บ้างไหม

''เอ่อพี่วายุอยู่ชั้นไหนค่ะ หนูจะได้กดให้''

ยัยเอวาถามพี่วายุที่อยู่ข้างมัน พี่วายุหันไปมองยัยเอวาเเล้วพูดขึ้นเสียงเรียบๆ

''ฉันสามคนอยู่ชั้น10''

''ห้ะ!!!!!!!''

พวกเราทั้งสามเปล่งเสียงออกมาเป็นเสียงเดียวกัน