ยัยเเก้มใสคว้าใจนายจอมโหด!!!(น่ารักXเเวมไพร์)

มหาลัยK

วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายสำหรับฉันจริงๆเลย ก็วันรับน้องใหม่เข้าเรียนไงล่ะ ดีนะอากาศไม่ร้อน ไม่อย่างนั้นฉันต้องบ้าตายเเน่ๆ เเนะนำชื่อเลยล่ะกันนะ ฉันชื่อน่ารัก อายุ19ปี กำลังจะเข้ามหาลัยเป็นวันเเรกฉันอาศัยอยู่คอนโดกับเพื่อนสองคนชื่อ เอวากับเทพาย คอนโดที่พวกเราอยู่ก็ไม่ห่างจากมหาลัยมากนักเดินมาเรียนได้ไม่ต้องเสียค่ารถเเถมประหยัดค่าใช้จ่ายอีกด้วย เเต่ค่าห้องที่คอนโดก็เเพงมาก เฟอร์นิเจอร์เเพงๆทั้งนั้น ความปลอดภัยดีเยี่ยม นี้เเหละสาเหตุที่พวกฉันอยากจะอยู่ ก็พวกเราสาวๆกันทั้งนั้น คอนโดนี้มีอยู่เเค่10ชั้นเราอยู่ชั้นบนสุดมีเเค่4ห้องเท่านั้นเพราะห้องอื่นๆเต็มหมดเเล้ว เห็นพนักงานบอกว่าชั้นบนเป็นห้องVIPตอนเเรกเขาจะไม่ให้พวกเราอยู่ ฉันเลยเล่าเรื่องชีวิตให้เขาฟัง ที่ฉันอยากเรียนที่มหลัยดังเเห่งนี้ก็เพราะจบออกมาอยากมีงานทำดีๆเงินเดือนเยอะๆ พ่อเเม่ของฉันก็เสียตั้งเเต่ยังเล็กต้องหางานทำส่งตัวเองเรียน พนักงานเห็นใจเลยให้พวกเราอยู่โดยโทรไปขอเจ้าของคอนโดด้วยนะ ซึ่งเจ้าของก็อนุมัติทันที

''น้องครับ มาเข้าเเถวด้วยครับ''

ฉันคิดอะไรเพลินๆก็มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งเรียกให้ไปเข้าเเถว

''ไปกันเถอะยัยเทพายยัยเอวา พี่เขาเรียกเเล้วป้ายชื่อเเขวนไว้ที่คอด้วยน่ะอย่าลืม''

เเล้วฉันก็หันไปพูดกับยัยสองคนพร้อมเดินไปเข้าเเถว

''ฉันอะไม่ลืมอยู่เเล้ว กลัวพี่เขาทำโทษ ดุจะตายไป ถึงหล่อก็เถอะ''

ยัยเอวาพูดจบพวกฉันก็เดินไปเข้าเเถว เเล้วก็นั้งลง ส่วนยัยสองคนก็นั้งอยู่ด้านหลังของฉัน จากนั้นก็ฟังพี่เขาพูดอยู่ด้านหน้าที่เรียงเเถวกันยืนอยู่

"เเนะนำตัวก็เเล้วกัน พี่ชื่อวายุ ไครมีปัญหาอะไรบอกได้''

กรี้ดดดดด!!!!!อ๊ายยยย!!! 

'ผัวในอนาคต'

' ผัวฉันย่ะ'

พี่วายุพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดตามมา บางคนก็หลงตัวเองว่าพี่วายุผัวคนนั้นคนนี้ เเต่พี่วายุก็ดูเฉยๆนะ ก็คนมันหล่อนิเอ่อสงสัยคงชิน

''กรี๊ดทำไรก็ไม่รู้ไม่เห็นหล่อเลย ขี้เก็กชะมัด''

อ้าว!ยัยเอวายนี้อยู่ดีๆ ด่าเขาสะงั้น

''พี่ชื่อนิโคร ข้องใจไรถาม''

กรี๊ดดดดดดด!!!! ของกู!!!! คนนี้กูจองง!!!

พูดเเบบนั้นยังมีคนชอบอีกเนอะ เเต่พี่นิโครก็หล่อไม่เเพ้พี่วายุเลยล่ะ

''พี่เเวมไพร์ พวกพี่สั่งอะไรต้องทำตามห้ามบ่น ไม่อย่างนั้นไสหัวออกไปจากมหาลัยของฉันซะ!!!''

เงียบ เงียบ เงียบหมดเลยเหลือเเต่ลมหายใจ อยากเห็นหน้าจังได้ยินเเต่เสียง ก็ฉันมองไม่เห็นเนี้ยเพราะคนด้านหน้าบังอยู่พอดี เเต่ชื่อคุ้นๆนะ...คงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหรอก ต้องไม่ใช่เเน่ๆ ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ

ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา คนที่ทำให้ฉันต้องเสียความบริสุทธิ์ตั้งเเต่อายุ18ปี

เขาชื่อเเวมไพร์ อดีตที่ฉันจำไม่เคยลืม ฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง

1ปีที่ผ่านมาตอนนั้นเป็นวันเลี้ยงส่งรุ่นพี่จบมัธยมศึกษา ณ โรงเเรมเเห่งหนึ่งที่ เตรียมตัวจะไปต่อมหาลัย

ฉันเเละเพื่อนๆก็ได้เชิญไปงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ด้วย ฉันเดินเข้าไปในงานเลี้ยงเเล้วนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆ ส่วนโต๊ะข้างๆฉันก็คือกลุ่มพี่เเวมไพร์ที่ได้รับเชิญมาด้วยเพราะเขาเป็นศิษเก่า ฉันรู้ชื่อได้ยังไงน่ะเหรอ ก็พี่เขาทั้งดังทั้งฮ็อตเพราะอยู่โรงเรียนเดียวไม่มีใครที่ไม่รู้จัก เเถมรวยมาก! พ่อเขาเป็นเจ้าของโรงเรียนมัธยมเอกชนที่ฉันขึ้นอยู่ด้วยเเละเป็นเจ้าของมหาลัยเอกชนชื่อดังอีกหลายเเห่งเเละมีกิจการอีกมากมาย เรื่องฆ่าฟันเนี้ยพี่เขาถนัดมาก ใครไม่รู้ก็บ้าเเล้ว เเต่ทำไมเขาจ้องมองฉันอยู่นานมาก ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก ก็เลยหันหน้าไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มเเล้วเพื่อนก็ส่งเหล้ามาให้ฉันดื่มตรงหน้า ดื่มดีไม่ดื่มดี...

''อ้าวหมดเเก้วโว้ยย...ยัยน่ารักเเกกินให้หมดนะไม่เมาไม่กลับ โอกาสทองเลยนะเนี้ยเเถมดื่มฟรีอีก''

''เอ่อฉันขอดื่มน้ำผลไม้ได้ไหมอ่ะ''

ฉันดื่มไม่เป็นนิ ไม่เคยรู้รสชาติมันเป็นยังไงด้วยซ้ำ ฉันกลัวเมาเเละไม่อยากเป็นภาระของเพื่อนๆอีกด้วย

''เเกไม่กินฉันโกรธนะ จิงจังนะที่พูดเนี่ย''

เพื่อนของฉันชื่อว่าน้ำฝนคะยั่นคะยอให้ดื่ม ก็ได้ว่ะ ฉันเลยเอามือไปรับเเก้วจากมือมัน จากนั้นก็ดื่มจนหมดเเก้วอ่าาาโคตรขมอ่ะ เหมือนมันจะกัดคอด้วย เเหวะ ทำไมเพื่อนๆของฉันดื่มลงไปได้ยังไงอะรสชาติแย่มาก

''ต้องอย่างนี้ดิว่ะ เอาอีกเเก้วๆ''

เเล้วมันก็รินใส่เเก้วให้ฉันอีกเเบบเพียวๆ ต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง....

เวลาผ่านไป...

ฉันรู้สึกว่าโลกมันกำลังจะหมุนๆอ่า~ ฉันอยากกลับบ้าน... ปวดหัวหนึบๆเลยอะไรเนี้ย~

''ฉ้านนนอยากกก้าบบ้านนอ่าา''

ไม่มีเสียงตอบรับก็เพื่อนที่โต๊ะฉันมันหลับคาโต๊ะส่วนโต๊ะพี่เเวมไพร์ก็เฮฮาไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเลยหันไปดูเเต่สายตาฉันมันเบลอๆเเต่ก็รู้ว่าใครเป็นใครอะนะ ฉันบังเอิญหันไปมองพี่เเวมไพร์เเละได้สบตากับฉันทันที

ตึกตักๆๆๆๆๆ

หัวใจสั่นทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมด ทำไงดีๆ ใช่ฉันต้องลุกออกไปจากที่นี่สมองสั่งให้ลุกลุกขึ้น แต่ร่างกายฉันเนี่ยสิแขนขาอ่อนแรงไปหมดเลยบ้าจริงฉันปวดหัวไม่มีเเรงจะก้าวเดิน ประคองตัวเองยังไม่ได้เลยคิดดูสิ

''น้องครับไหวไหม ให้พี่ไปส่งรึป่าว''

เสียงพี่คนในกลุ่มของพี่เเวมไพร์พูดขึ้นพร้อมเดินมาหาฉันเเล้วรั่งร่างเข้ามาเเนบอก ฉันตกใจมากพยามดันตัวเขาออก เเต่มือของฉันมันอ่อนปวกเปียกไปหมดเลย

''อึก ม้ายยยเป็งงงรายยยค่าา หนูก้าบบเอง~ด้ายย...''

ฮื่อๆๆพูดไปเเบบนั้นเเหละ เเต่ร่างกายฉันจะไม่ไหวอยู่เเล้ว...เเถมเสียงฉันทำไมต้องยานขนาดนี้ด้วยมันยานไปเองอ่า..

''หึ!!อวดเก่งวะ กูไปส่งยัยนี่เอง''

พี่เเวมไพร์พูดเเล้วลุกขึ้นเดินมาหาฉันพร้อมกระชากเเขนให้ฉันเดินตามพี่เขาไปติดๆ พี่เเวมไพร์ลากฉันไปถึงรถของเขา นี่มันรถราคาเเพงมหาศาลชาตินี้ทั่งชาติฉันคงไม่มีปัญญาซื้อได้หรอก

''เข้าไป''

''อึก!ม้ายปายหนูอยากก้าบบบ้านปล่อยมือหนูน้าา~''

ฉันพยายสะบับมืออกเเต่เขาก็ยิ่งบีบเเรงกว่าเดิมเจ็บนะบีบมาได้

''ดื้อว่างั้น''

พี่เเวมไพร์พูดเเล้วมองตาฉันอย่างเงียบๆเเต่เเฝงไปด้วยเเววตาบังคับ ขู่เข็ญ

เเล้วเขาก็จับฉันยัดไปในรถทันที

ปึก!!!

''ปล่ออยยยน้าาาาาา"

ฮื่อๆ ปวดหัว ฉันไม่ไหวเเล้ว สติฉันเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้วตอนนี้

ฉันรู้มาอีกอย่างว่าพี่เเวมไพร์ เขาฟันผู้หญิงเป็นว่าเล่นเลย

''เงียบ!! ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าเธอเเน่!!่ ''

''อึกๆ ฮื่อๆๆๆ ''

เเล้วเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วส่วนฉันก็ร้องไห้น้ำตาอาบเเก้มจนไม่มีน้ำตาจะไหลอยู่เเล้ว สักพักฉันก็เผลอหลับไป

รุ่งเช้าาา

กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!

ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีผู้ชายที่ไม่ใสเสื้อผ้าสักชิ้นนอนเปลือยกายอยู่ข้างฉันก็คือพี่เเวมไพร์!!

ตอนนี้ฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าเหมือนกันกับเขา

พระเจ้าไม่น่ะ สิ่งที่ฉันรักเเละหวงอย่างที่สุดถูกพรากไปจากเขาเเล้ว