ตอนที่ 4

“แรดบ้างเถอะ อายุ 25 แล้ว ยังไม่มีแฟนเลย วันนี้เจ้จะแต่งให้นิราของเจ้ ถูกใจผู้หล่อๆ รวยๆ สักสิบคนไปเลย” เจ้พิมพูดแซวอย่างอารมณ์ดี ไม่สนใจที่นิราบอกสักนิด

“ถ้าเยอะอย่างเจ้ว่าจริงๆ หนูได้ตายก่อนแน่เลยค่ะ” นิรายิ้มให้กับความคิดของเจ้พิมอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเจ้พิมหยุดมือลง

“โซนวีไอพีนะ แล้วก็ห้องพิเศษ” เจ้พิมสั่งงานอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปดูร้าน เพราะตอนนี้ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาแล้ว

นิราเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเป็นงาน โดยเริ่มที่โซนวีไอพีก่อนที่แรก เพราะห้องพิเศษนั้นลูกค้าที่จองไว้ยังไม่มาเลย

“น้อง! เหล้าเพิ่มครับ”

“น้องชงเหล้าหน่อยครับ”

น้อง น้อง !

นิราถูกเรียกตลอดเวลาจนไม่มีเวลาพักเลย รู้สึกหิวนิดๆ เพราะนี่ก็ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วที่เธอทำงาน เธอกินข้าวตั้งแต่เช้าก่อนไปสัมภาษณ์งาน และกินแซนวิชไปอันเดียวก่อนจะงีบหลับ ตอนนี้เธอรู้สึกหิวมากจนจะทนไม่ไหว

“พี่ค่ะ นิวขอไปหาอะไรกินก่อนได้ไหมอะ”

นิราถามพี่อีกคนที่ทำโซนเดียวกัน พี่คนนั้นยิ้มแล้วพยักหน้าให้ทันที ตอนนี้ไม่มีอะไรมากแล้ว เพราะลูกค้าเริ่มเมาได้ที่แล้ว  เหลือแต่ห้องพิเศษที่ยังไม่มาถึง

นิราเดินหลบไปหลังร้านที่เป็นโซนห้องครัว ก่อนจะลงมือตักข้าวที่แม่ครัวตักให้ทันที แม่ครัวเห็นถึงส่ายหน้ากับการกินข้าวของเธอ

ในขณะที่นิราตักข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย แขกห้องพิเศษที่เธอต้องดูแล ก็เดินเข้ามาในร้าน แล้วตรงไปที่ห้องทันที

“ที่นี่ไม่มีพนักงานเหรอวะ”

 ผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา ใบหน้าประดับด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนรับกับผมสีดำ พูดเสียงดังอย่างหงุดหงิด ที่เข้ามาในห้องแล้วไม่เจอใครสักคน

วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี เพราะเพิ่งถูกคู่หมั้น ขอถอนหมั้น น้องชายจึงพามาระบายอารมณ์ที่นี่ เพราะเขาจองห้องนี้ไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว

“เดี๋ยวผมไปถามข้างนอกเอง”

ผู้ชายที่หน้าตาคล้ายกัน แต่มีผมสีเทาสวยบอกก่อนจะลุกเดินออกไป ทิ้งพี่ชายไว้คนเดียว

“เอ่อ! พนักงานที่จะมาดูแลผมกับพี่ชายไม่อยู่เหรอครับ” ถามพนักงานสาวที่ง่วนอยู่กับการชงเหล้า เธอหันมาเจอเขาก็ทำสีหน้าตกใจ ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานคนนึงมาหา

“ไปตามนิราที่ห้องครัวที”

เธอพูดเร็วๆ พนักงานคนนั้นก็ออกวิ่งทันที ส่วนคนที่ยืนรอกลับเลิกคิ้วกับชื่อที่ได้ยิน วันนี้เขาได้ยินชื่อนี้ที่ไหนนะ

“มาแล้วค่ะ”

นิราที่ถูกตามวิ่งมาด้วยความเร็ว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เมื่อคนที่ตามเธอบอกว่าแขกพิเศษมาแล้ว เธอไม่สนใจคนข้างนอกที่เดินผ่านมาด้วยซ้ำ

“เอ่อ! ขอโทษค่ะที่มาช้า”

 นิรารีบขอโทษแขกทันทีที่เข้ามาในห้อง ก่อนจะก้มหน้านิดๆ แล้วเลียริมฝีปากมันแผ่บของตัวเองออก

ทุกอย่างที่นิราทำ อยู่ในสายตาของคนให้ห้องตลอด เพราะเขาจ้องมองเธอตั้งแต่เปิดประตูเข้ามา และภาพตอนที่เธอเลียริมฝีปาก มันก็ชวนให้ตัวโตคิดไปไกลที่สุด

เขามองสำรวจร่างกายเธออย่างพึงพอใจ ยัยนี่สเปคเขาเลย ส่วนสูงที่ดูจากสายตาไม่รวมส้นสูง น่าจะอยู่ในช่วง 160-165  ก้นกลมกลึงในชุดเดรสรัดรูปสีดำ ที่มันสั้นจุดจู๋ แต่ดูเซ็กซี่ เข้ากับเรียวขายาวสวย ถุงน่องสีดำที่ปิดทับมันอยู่ ขับให้ขาเรียวดูเซ็กซี่มากขึ้น หน้าอกนั่นก็ด้วย น่าจะไซส์ 34-36 พอดีมือเขาเป๊ะๆ

“เงยหน้าขึ้นสิ ถ้าจะขอโทษคนอื่นให้มองหน้าคนที่ขอโทษด้วย”

 ผู้ชายคนเดียวในห้อง บอกด้วยน้ำเสียงดุดัน นั่งรอนิ่งๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นใบหน้าของเธอ ที่ค่อยๆเงยขึ้นมา

สวยคือคำแรกที่ดังในหัว เซ็กซี่คือคำต่อมา น่า…. เอา  คือสิ่งที่บอกความรู้สึกตอนนี้ได้ดีที่สุด

“ขอโทษอีกครั้งนะคะ ไม่ทราบว่ามาท่านเดียวเหรอคะ”

 นิรานิ่งไปเมื่อเห็นใบหน้าผู้ชายตรงหน้าชัดๆ หลังจากเงยหน้าเพื่อมองเขา อย่างที่เขาพูด

หล่อ คือสิ่งที่บอกทั้งหมดได้ดีที่สุด รวยอันนี้น่าจะเข้ากับการแต่งตัวของคนตรงหน้า ดูลึกลับและน่ากลัว คือสิ่งที่เธอรู้สึกและสัมผัสได้จากเขา

“มาสองคน แต่ตอนนี้น่าจะอยู่คนเดียว ไปเอาเหล้ามากินเป็นเพื่อนหน่อยสิ” เขาออกคำสั่งทันที ก่อนจะพิมบอกน้องชาย ว่าเขามีเพื่อนกินเหล้าแล้ว ให้กลับไปซะ

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”  นิราเดินออกมาเอาเหล้าที่ดีที่สุดของร้านกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาเดินจากไป คนที่เธอเดินสวนทางก่อนเข้าห้อง คล้ายๆ คุณนรสิงค์ที่เธอเจอวันนี้เลย

“มาแล้วค่ะ”

 นิรายิ้มหวานให้เจ้าของใบหน้าเรียบเฉย ที่ซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลา เขาเป็นลูกค้าที่ยอมจ่ายเงินอย่างหนักเพื่อมาเที่ยวร้านนี้ จะต้อนรับแบบขอไปทีไม่ได้

“เหล้านี้มันแรงนะ” เขาเอ่ยปากบอกเธอด้วยใบหน้านิ่งๆ เธอคิดจะทำอะไรถึงได้เลือกเหล้าแรงขนาดนั้นมาให้เขา หรือต้องการมอมเหล้าเขางั้นเหรอ?

“ใช่ค่ะเหล้านี้แรงที่สุด ไม่ค่อยมีคนสั่งด้วย แต่เชื่อไหมคะว่าเหล้านี่อร่อยที่สุดเลยล่ะ เสียดายที่ไม่ค่อยมีคนซื้อเพราะมันแพง”

 นิรายังพูดเจื้อยแจ้วอธิบาย ถ้าเธอขายเหล้าขวดนี้ได้ เธอจะได้เงินเพิ่มตั้งเยอะเลยนะสิ แม้ในความคิดของนิรานั้น เหล้ามันจะมีรสชาติเหมือนๆ กันหมดก็ตาม

“ลองกินให้ดูหน่อยสิ” เขาบอกเธอเบาๆ ถ้าเขาอยากกิน แพงแค่ไหนเขาก็ซื้อได้ แต่ไม่ไว้ใจเธอสักนิดเลยนี่สิ

“แต่ฉันต้องดูแขกข้างนอกด้วยนะสิ คงดื่มด้วยไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวเสียงาน” นิรายิ้มหวานให้ ก่อนจะเปิดขวดแล้วชงเหล้ายื่นให้คนที่นั่งหน้านิ่งตลอดเวลา

“ไปบอกเจ้าของร้านว่าผมจ่ายให้อีกหนึ่งเท่า ถ้าคืนนี้คุณอยู่กับผมแค่คนเดียว” เขาบอกเสียงเรียบ  แต่คนสวยตรงหน้ากลับลังเล

“ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ แต่ดื่มด้วยไม่ได้นะคะ พรุ่งนี้ฉันต้องทำงานต่อค่ะ” นิราอธิบายให้คนหล่อเงินหนาได้เข้าใจ อย่างรักษามารยาทต่อแขกคนสำคัญของร้าน

“อืม”  เขาตอบรับเพียงสั้นๆ

นิราจึงต้องเดินออกไปหาเจ้พิม เพื่อบอกความต้องการของแขก เจ้พิมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะไปดูลูกค้าต่อ วันนี้คนแน่นร้าน จนเจ้าของร้านต้องเดินเสริฟแทนนิรา ที่ถูกดึงตัวไปห้องพิเศษ

“อร่อยใช่ไหมคะ”  นิราเดินกลับเข้ามา ก็เห็นว่าแก้วเหล้าของชายตรงหน้าหมดลงเรียบร้อยแล้ว

“อืม ดื่มสักหน่อยสิ นิดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าไม่เคยดื่มจะรู้ได้ไงว่ามันอร่อย ไม่ใช่เที่ยวไปหลอกลูกค้าว่าอร่อยที่สุดเพราะอยากได้ค่าคอมมิชชั่น”  ร่างสูงพูดยืดยาวเมื่อคนสวยตรงหน้าตั้งท่าจะปฎิเสธ

“เปล่านะคะ มันอร่อยจริงๆ” นิราพูดเสียงเบาลงเมื่อโดนเขาจี้จุด เหมือนเด็กน้อยเอ่ยแก้ตัวกับพ่อแม่ไม่มีผิด

“งั้นดื่มให้หมดแล้วบอกสิ ว่ารสชาติแบบนี้เธอเรียกว่าอร่อยได้ยังไง” พูดจบก็รินเหล้าใส่แก้วยื่นให้เธอทันที

“อึก อึก อึก”

นิรายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด รสเหล้าขมจนบาดคอ แต่กลับนุ่มลิ้นแถมมีกลิ่นหอมต่างจากเหล้าทั่วไปมาก ถือว่าคุ้มค่าที่มีโอกาสลิ้มรสชาติมัน