ตอนที่ 3

“คุณเจนช่วยด้วยค่ะ ฉันยังไม่ได้เริ่มงาน แต่กำลังจะเป็นหนี้ก้อนโตซะแล้ว” นิราหันมาเกาะแขนเจนจิราที่เดินรั้งท้าย

“ทุกอย่างวันนี้ฟรีค่ะ” เจนจิรายิ้มขำกับคนที่อายุน่าจะเท่ากันกับเธอ ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเธอจะต้องทำงานชดใช้ค่าของพวกนี้เหรอ เปล่าหรอกเจ้านายตั้งใจซื้อทั้งหมดนี้ให้ยังไงละ

“แต่มันแพงนะคะ ฉันไม่กล้าใช้ค่ะ”

นิรายังคงบอกเจนจิราที่กำลังเลือกครีมบำรุงผิวให้เธอ แต่เจนจิราไม่สนใจ ทั้งยังเดินไปหยิบเครื่องสำอาง ที่เหมาะกับสภาพผิวของนิรามาให้อีกหลายอย่าง

“แต่ต้องใช้ค่ะ คุณเสือไม่ชอบให้เลขาตัวเองหน้าจืด” เจนจิราไม่ได้ตามใจคุณสิงค์ แต่เธอกำลังทำเพื่อคุณเสือ ท่านประธานต่างหาก

“เสร็จหรือยังคุณเจน” นรสิงค์ที่เดินไปนั่งรอ เดินกลับมาอีกครั้ง เมื่อมองเห็นตระกร้าขนาดใหญ่ในมือเจนจิรา

“เรียบร้อยค่ะ” เธอบอกก่อนจะวางทั้งครีมทั้งเครื่องสำอางราคาแพงไว้บนเคาน์เตอร์คิดเงิน

“ทั้งหมดหนึ่งแสนสองหมื่นบาทค่ะ” พนักงานบอกยอดสินค้าทั้งหมด

“คะ? … เดี๋ยวค่ะ” นิรารีบไปหยิบของที่พนักงานอีกคนกำลังแพคใส่ถุงกระดาษอย่างดีไว้แน่น  ตบมือป้าบกับหน้าผากตัวเอง อย่างคนตกใจทำอะไรไม่ถูกกับยอดเงินมหาศาล

“ไม่เอาแล้วได้ไหมคะ ครีมอะไรราคาตั้งหลายพัน” นิราหันไปถามคนทั้งคู่ ที่ส่ายหน้าให้เธอพร้อมกันอย่างสามัคคี

“เอ่อ ยังรับอยู่ไหมคะ” พนักงานถามย้ำอีกครั้ง ก่อนจะรับบัตรเครดิตสีทองจากนรสิงค์

“เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณมากค่ะท่าน” พนักงานคืนบัตรให้นรสิงค์ก่อนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“คุณเจนไปส่งคุณนิราด้วยนะ ผมมีธุระ จะไม่เข้าบริษัท” นรสิงค์พูดจบก็ก้าวเท้าออกเดินทิ้งสองสาวไปทันที

“ไปกันเถอะค่ะ”

เจนจิราพูดจบก็เดินนำออกไป ทั้งยังถือของไว้ในมือเสร็จสรรพ เธอเป็นเบ้ให้เจ้านายมานาน ถือของเป็นเรื่องจิบๆสำหรับเธอ

หน้าคอนโดที่นิราพักอาศัย

“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ เข้างาน 08.00 นะ มาถึงให้ขึ้นมาหาเจนที่ห้องท่านรองก่อน ไม่ต้องไปหาคนอื่น แล้วก็ของที่ซื้อวันนี้ใช้ด้วยนะคะ”

 เจนจิราพูดบอกด้วยรอยยิ้ม เธอมั่นใจว่าตัวเองต้องเป็นคนช่วยสอนงานผู้หญิงสวยตรงหน้านี้แน่ๆ

“ขอบคุณมากนะคะคุณเจน”

นิรายกมือไหว้ขอบคุณเจนจิราอย่างนอบน้อม ที่คนสวยตรงหน้าไม่แสดงท่าทีรังเกียจเด็กต่างจังหวัดแบบเธอให้เห็นเลยสักครั้ง

ทันทีที่รถคันหรูขับออกไป นิราก็หิ้วของพะรุงพะรังทั้งหมดเข้าไปในคอนโดของคนรู้จัก ที่ปล่อยเช่าให้เธอในราคาถูก

“อ๊าก  เหนื่อยชะมัดเลย”

นิราทิ้งตัวลงนอนก่อนจะมองนาฬิกาบนหัวเตียง ที่บอกเวลาเที่ยงนิดๆ  เพราะความหิวที่เล่นงานท้องของเธอมานาน นิราเดินไปหยิบแซนวิชที่ซื้อมาจากเซเว่น ทิ้งตัวลงนั่งกัดกินแซนวิชทันที อย่างไม่คิดจะสนใจข้าวของราคาแพงที่หิ้วเข้ามาสักนิด

เมื่ออิ่มก็เริ่มง่วง เลยตัดสินใจนอนพักเอาแรงสักหน่อย เพราะไม่ค่อยมีอะไรให้ทำอยู่แล้ว

Tru  Tru Tru

นิราที่แอบหลับไป สะดุ้งตื่นทันที ก่อนจะรีบคว้านหาโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วกดรับสาย

[หนู มาช่วยเจ้หน่อยสิ วันนี้คนขาดอะ] ปลายสายพูดแทบจะทันทีที่นิรากดรับสาย

“วันนี้เหรอคะเจ้ แต่พรุ่งนี้หนูทำงานวันแรก กลัวจะตื่นไปทำงานไม่ไหวนะสิคะ” นิราตอบเสียงเบาอย่างเกรงใจ ตอนแรกก็เคยคิดไว้ว่าจะไปทำร้านเจ้เพื่อรองาน แต่ตอนนี้เธอได้งานแล้วนี่สิคือปัญหา

[อ่า แต่เจ้ไม่มีใครเลยอะหนู คนอื่นก็ลงโซนไปหมดแล้ว ตอนนี้โซนวีไอพีขาดคนนึง พ่วงห้องพิเศษด้วย เจ้าของห้องวันนี้จ่ายหนักมากเลยนะ] ปลายสายหาทางล่อล่วงนิราด้วยเรื่องเงิน

“เดี๋ยวหนูไปตอนนี้เลยค่ะ”

นิรารีบไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เพราะคำว่าจ่ายหนัก กระตุ้นเธอให้ตื่นเต็มตาเลยนะสิ พลาดโอกาสแบบนี้ได้ไง เธอต้องกินต้องใช้ด้วย

นิราใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนัก เพราะตอนนี้เริ่มมืดแล้ว กว่าจะไปถึงร้านของเจ้ ก็ใช้เวลาพอสมควร

นิราหยิบเพียงกระเป๋าตังใบเล็กที่ใส่คีการ์ด กับเงินค่าวินมอเตอร์ไซค์  ที่เหลือไม่ต้องใช้ ข้าวไปหากินเอาข้างหน้า เพราะเจ้พิมเจ้าของร้านเลี้ยงพนักงานอย่างดี

“พี่วิน ไปซอยเก้า เร็วเลยนะคะ”

 นิราเดินออกมาเรียกวินมอเตอร์ไซค์หน้าคอนโด ก่อนจะบอกจุดหมายปลายทาง วินมอเตอร์ไซค์ทำงานอย่างเร่งรีบ ไม่ต่างกับนิรา ที่ดูร้อนรนกลัวตัวเองจะไปถึงร้านสาย

เมื่อมาถึงร้าน นิรารีบจ่ายเงิน วิ่งเข้าไปในร้านทันทีที่เห็นเจ้พิมเดินออกมายืนรอ

“สวรรค์มาโปรดเจ้แล้ว” ผู้หญิงที่ติดลุคห้าวๆ ร้องทักอย่างดีใจ

“เจ้ ร้านเจ้ดังขนาดนี้ ทีหลังก็จ้างพริตตี้มาเลยไม่ดีกว่าเหรอคะ”  นิราบ่นให้รุ่นพี่ที่เป็นเจ้าของร้าน ทั้งยังเป็นเจ้าของห้องพักคอนโดที่เธออาศัยอยู่

“ค่าตัวแพงอะ เจ้สู้ไม่ไหว”

 เธอบอกไปตามตรง จะจ้างพริตตี้ที่ค่าตัวแพงทำไม ในเมื่อยัยคนสวยตรงหน้า ค่าตัวถูกกว่าเยอะ เงินจ้างพริตตี้เอามาจ้างนิรา ก็ไม่ต่างกัน แถมนิราของเธอยังได้เงินใช้อีก มีแต่ได้กับได้ว่าปะละ

“ถ้าหนูทำงานประจำแล้ว ตอนขาดคนใครจะมาช่วยล่ะ” นิราพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดอย่างเป็นงาน

นิราเคยมาทำงานที่นี่ช่วงมหาลัยปิดเทอม เธอมาทำทุกๆ ปีเพื่อเก็บเงินเรียน จนเจ้าของร้านรักใคร่เอ็นดูเหมือนน้องสาว

“โซนวีไอพีใช่ไหมคะ งานเริ่มเวลาเดิมไหมคะ”

นิราออกโดยสวมชุดเดรสแขนสั้นรัดรูปสีดำ ด้านหน้าเป็นแบบคอวีผ่าถึงร่องอก และสั้นมากจนเห็นกางเกงซับที่เธอใส่

ร้านเหล้าก็แต่งแนวนี้ เธอชินแล้ว ไม่ได้รู้สึกอายสักนิด เพราะในร้านมันมืดพอ ไม่เห็นหรอกว่าผิวเธอสีไม่เท่ากัน แต่นิราก็เลือกใส่ถุงน่องสีดำทับเรียวขาขาวเนียนไว้อยู่ดี

“มาๆ มาแต่งหน้า”

เจ้พิมมองรูปร่างนิราอย่างถูกใจ ปกติยัยคนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแนวนี้ แต่เวลาทำงานทีไร เด็กนี่ไม่เคยอิดออด เธอให้ทำอะไรก็ทำ จึงรู้สึกเอ็นดูนิราเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องเข้มนะคะ เดี๋ยวโดนด่าแรด”

นิราพูดติดตลก เธอแต่งเป็นแต่แนวหวานๆ แต่งานกลางคืนมันต้องแต่งแซ่บๆ ซึ่งเธอไม่ถนัด จึงให้เจ้พิมช่วยแต่งให้ และเจ้พิมแต่งออกมาทีไร เธอจะโดนรุ่นพี่ในร้านแซวว่าแรดทุกที เธอไม่โกรธหรอกเพราะพวกพี่เขาแค่หยอกเล่น แต่ละคนใจดีกับเธอจะตาย