บทที่ 8

ห้องประชุม..

"เธอรออยู่ตรงนี้ ห้ามเข้ามาในห้องประชุมเด็ดขาด" ดอกอ้อให้คนึงหามาช่วยยกน้ำ แต่ก็ไม่ให้เอาเข้าไปในห้องประชุม ถ้าไม่งั้นเรื่องวุ่นวายคงได้เกิดขึ้นอีกแน่

หญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย ในขณะที่ยืนถือถาดน้ำรออยู่หน้าห้อง เธอก็คิดถึงเรื่องที่คุยกับเขาค้างไว้ เพราะเขาต้องรีบเข้าห้องประชุมก่อน

เขาจะกล้าซื้อบ้านซื้อคอนโดให้เราจริงเหรอ ไม่จริงมั้ง มันไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ ยิ่งบ้านอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ แล้วด้วย

แต่พอคิดถึงคำถามที่เขาถามมาก็เริ่มโมโห ..กล้าถามมาได้ยังไงผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน

"เมื่อไรคุณผู้ช่วยเลขาจะมาเอาน้ำเนี่ย รู้ไหมว่ามันหนัก" ยืนรอได้พักใหญ่เธอก็เริ่มปวดขา รวมทั้งต้องได้ถือน้ำที่เหลืออยู่อีก จะวางก็ไม่มีที่ให้วาง ถ้าจะเดินเอากลับไปไว้ในห้องเหมือนเดิม ก็กลัวจะโดนต่อว่าให้อีก

ที่ดอกอ้อยังไม่มาเอา เพราะมัวแจกจ่ายเอกสารในที่ประชุมช่วยเกตุแก้ว

เพล้ง!

"เสียงอะไร" ในห้องประชุมหันมามองที่ประตูพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย

"ผมไปดูเองครับ" ต้นสนอาสาจะออกไปดูว่ามันคือเสียงอะไร

"ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวฉันไปเอง" ดอกอ้อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าให้คนึงหายืนรออยู่หน้าห้องประชุม

"ทำอะไรของเธอ สร้างความวุ่นวายได้ไม่เว้นวัน!"

"ฉันขอโทษค่ะ ก็คุณไม่ออกมาเอาน้ำสักที"

"นี่เธอว่าให้ฉันเหรอ!" ดอกอ้อตะคอกเบาๆ พร้อมกับหันมองกลับเข้าไปในห้องกลัวว่าคนที่อยู่ด้านในจะได้ยิน

"เปล่าค่ะ"

"รีบเก็บเลยนะ" ดอกอ้อก็กัดปากกัดฟันสั่ง เพราะกลัวว่าความผิดจะมาถึงตัวเองไปด้วย

บ่ายวันเดียวกัน..

"นิ้วคุณไปโดนอะไรมาครับ" ต้นสนเห็นพลาสเตอร์ที่พันอยู่รอบนิ้ว ในขณะที่เธอกำลังอ่านเอกสารอยู่

"ไม่มีอะไรค่ะ" มันคือเศษแก้วที่บาดมือตอนคนึงหาเก็บเศษอยู่หน้าห้องประชุม แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ สิ่งที่เธอสนใจคือเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ในขณะนี้มากกว่า "นี่มันอะไรกันคะ" ใบหน้างามเงยขึ้นถามทั้งเจ้านายและลูกน้องที่นั่งอยู่ในห้องนั้น

"ก็ข้อตกลงและเงื่อนไข ที่เธอควรพึงกระทำตอนที่เป็นผู้หญิงของท่านไง" ต้นสนรีบตอบออกไป เพราะเอกสารนี้เขาเป็นคนร่างขึ้นมาเอง แต่คนที่สั่งก็คือเจ้านาย

"ผู้หญิงของท่าน?" คนึงหารีบวางเอกสารนั้นลง พวกเขาจะบ้าหรือไงเธอเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ "ฉันขอตัวไปทำงานก่อนค่ะ" ไม่ด่าให้ก็บุญเท่าไรแล้ว

ทั้งสองได้แต่มองตามหลังไป เธอคนเมื่อเช้านี้หายไปไหนแล้ว เพราะเมื่อเช้าเธอยังยั่วยวนเขาอยู่เลย

"เธอเข้าไปทำอะไรในห้องของท่านประธาน" ออกมาถึงก็ถูกเลขาของท่านต่อว่าให้อีก เพราะเกตุแก้วและดอกอ้อไม่รู้ว่าคนที่ให้เธอเข้าไปก็คือเจ้าของห้องนั่นแหละ

"เข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำมาค่ะ" ถ้าบอกว่าบอสของพวกเธอเรียกเข้าไปเดี๋ยวก็ถามว่าเรื่องอะไรอีก

"ทีหน้าทีหลังอย่าทำเกินหน้าที่เข้าใจไหม"

"ค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่สบอารมณ์ เพราะยังนึกโมโหกับเอกสารที่เขาร่างขึ้นมาให้เธอเซ็น

วันต่อมา.. วันนี้เธอก็ยังมาทำงานตามปกติ

สัปดาห์หนึ่งมีประชุม 2-3 ครั้ง และถ้าวันไหนมีประชุมวันนั้นก็เริ่มวุ่นวาย แต่โชคดีที่วันนี้ไม่มี

"ไม่คิดจะทำงานช่วยกันเลยใช่ไหม" ในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งคิดอะไรอยู่ในห้องเครื่องดื่ม ก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น

"คะ"

"เธอไม่คิดจะทำงานช่วยฉันเลยใช่ไหม"

"คุณให้ฉันอยู่ในห้องนี้ไม่ใช่เหรอคะ"

"ฉันให้อยู่เฉพาะวันที่มีประชุม"

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้" หญิงสาวรีบเดินตามหลังดอกอ้อออกมา จังหวะนั้นเขาซึ่งเป็นประธานบริษัทก็ออกมาจากห้องเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย

"พร้อมรบคะ.."

"นึกว่าจะรออยู่ข้างล่าง"

"ทีแรกก็คิดว่าจะรอนั่นแหละค่ะ กลัวว่าคุณจะยังติดงานอยู่" ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาคล้องแขนของเขา เหมือนกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

พร้อมรบ..เธอเพิ่งรู้ว่านี่คือชื่อของเขา ใครตั้งชื่อให้ ช่างเหมาะสมกับเขาจริงๆ

"ตอนบ่ายผมถึงจะเข้ามานะคุณเกตุแก้ว" เขาหันมาสั่งเลขา โดยที่ไม่ได้ชายตามองคนที่ยืนอยู่แถวนั้นเลย

"ค่ะ"

เขาลงไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ไม่นาน ก็โทรศัพท์ขึ้นมาแจ้งเลขาให้เอาของลงไปให้

"นี่เธอ..เอากระเป๋าลงไปให้ท่านประธานหน่อย" เกตุแก้วเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าที่อยู่ในห้องแล้วส่งมันให้กับคนึงหา

"ค่ะ" หญิงสาวรับกระเป๋าแล้วรีบเดินมาที่ลิฟต์ ..ในขณะที่อยู่ในลิฟต์เธอก็อยากจะเปิดดูว่ามันคือกระเป๋าอะไร แต่ถ้าเปิดคงไม่ทันแน่

พอลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่าง หญิงสาวก็ถือกระเป๋าเดินออกมา

"เราต้องเอาไปให้เขาที่ไหนเนี่ย" ทันใดนั้นสายตาของเธอก็มองไปรถคันที่จอดอยู่ด้านหน้า "อยู่นั่นเอง"

ในขณะที่กำลังก้าวเดินไป..เท้าเรียวถึงกับหยุดชะงัก เมื่อมองเข้าไปในรถตู้คันหรู เห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างท่านประธาน..