บทที่ 9

ถึงแม้เธอจะชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า แต่หญิงสาวก็จำเป็นต้องได้ถือกระเป๋าใบนั้นไปส่งให้ ..เมื่อก้าวเดินเข้ามาใกล้ หมื่นล้านความรู้สึกที่มีต่อแม่มันก็ได้ผุดขึ้นมา

แม่ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ..หญิงสาวคิดในใจพร้อมกับสายตาที่จ้องมองดูหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ในรถ มือของนางยื่นขึ้นมาลูบผมผู้ชายคนที่เพิ่งจะยื่นข้อเสนอเพื่อต้องการตัวเธอมาบำเรอความใคร่ นี่มันอะไรกัน เขาเกี่ยวข้องอะไรกับแม่ของเธอ

คนึงหาเคยเห็นภาพของแม่ตอนสาวๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เพียงภาพขาวดำใบเล็กๆ แต่เธอจำเค้าโครงหน้าของผู้เป็นแม่ได้ดี

หญิงสาวส่งกระเป๋าใบนั้นให้กับคนขับรถ ซึ่งคนที่อยู่ในรถไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคน แตกต่างจากเธอในตอนนี้ที่สนใจพวกเขามาก

"ถ้าลูกไม่ว่าง ไม่ต้องไปกับแม่ก็ได้นะ"

"ไปได้สิครับ" ทั้งสองคุยกันในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไป ซึ่งเธอก็ได้ยิน เพราะกระจกรถยังปิดไม่สนิท ..อะไรกัน เขาเป็นลูกของผู้หญิงคนนี้เหรอ เขาเป็นน้องของเราเหรอ? แต่ทำไมหน้าตาของเขาดูเหมือนจะอายุเยอะกว่า.. นี่มันคืออะไรกันคะยาย คนึงกำลังเจอกับอะไรอยู่

อีกใจนึงเธอคิดว่า แม่มีผู้ชายคนนี้ก่อนที่จะมีเธอเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นยายต้องเล่าให้ฟังบ้างสิ หญิงสาวสับสนไปหมดแล้ว

"เอากระเป๋าไปให้ท่านถึงดาวอังคารเลยหรือไง" กว่าคนึงหาจะกลับขึ้นมาถึงชั้นบนก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะเธอมัวแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่

"คุณรู้ไหมคะว่าท่านประธานอายุเท่าไร" เธอไม่ได้สนใจกับคำตำหนิเลย

"เธอจะถามไปทำไม"

"แค่อยากจะทราบไว้ค่ะ"

"ดูเธอจะสนใจบอสมากเลยนะ บอสมีแฟนแล้ว ไม่ต้องไปให้ท่าท่านล่ะ"

"มีแฟนแล้วเหรอคะ?"

"คุณลูกหว้าที่ขึ้นมาตามท่านเมื่อกี้ไม่เห็นหรือไง ทั้งสวยและเซ็กซี่ขนาดนั้น"

ในเมื่อเขามีแฟนแล้ว..ทำไมถึงยังเสนอเรื่องพวกนั้นให้กับเธออยู่อีก คงเป็นประเภทผู้ชายที่ไม่รู้จักพอสินะ ..พอคิดถึงเรื่องที่เขาเสนอมา คนึงหาก็คิดขึ้นมาได้ในทันทีว่าจะเอาคืนแม่ของเธอยังไงดี เธอกับยายทุกข์ใจเป็นคนเดียวหรือไง ต่อจากนี้ไป พวกเขาจะไม่มีความสุขไม่มีรอยยิ้มกันแบบนี้อีกแล้ว..ฉันสาบาน