บทที่ 1

ซูชิงอู่กำลังตั้งครรภ์ ทว่าอุ้มท้องมาสามปีกลับไม่เกิดอันใดขึ้นเลย

นั่นเพราะทารกตายทั้งกลมไปนานแล้ว

ซูชิงอู่สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ท้องน้อยนูนป่องมีเลือดปนหนองส่งกลิ่นเน่าเหม็นไหลมิหยุดราวกับสัตว์ประหลาด

มีเพียงม่านตาดำขลับคู่นั้นที่ยังคงเด่นชัดสุกสกาว ราวกับน้ำค้างแข็งอันสว่างบริสุทธิ์สุดใต้นภา

นางเดินพลางใช้สองมือคลึงเคล้าหน้าท้องเบา ๆ พร้อมเสียงแหบฟังไม่รื่นหู

“ลูกเอ๋ย แม่มาล้างแค้นให้เจ้าแล้ว”

ซูชิงอู่ผู้ถูกจองจำอยู่คุกอันห่างไกลของวังหลวงและต้องกลายเป็นหนูทดลองมาตลอดสามปีเต็มเป็นอิสระแล้ว!

ไฟโหมกระหน่ำเบื้องหลังกำลังแผดเผาพระราชวังอันเรืองรองอย่างไม่หยุดยั้ง แสงเพลิงส่องสว่างท่วมฟ้ายามค่ำคืน

ใบหน้าศพทรมานบิดเบี้ยวนอนราบภายในพระราชวังร่างแล้วร่างเล่า…

“ซูชิงอู่ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง เจ้ามิใช่ว่าชอบพี่อวิ๋นถูหรือ? ข้าจะยกให้เจ้า ข้าจะยกให้เจ้าดีหรือไม่?!”

ฮองเฮาซูเชียนหลิงผู้สูงศักดิ์สวมเสื้อคลุมลายหงส์ ศีระซึ่งประดับด้วยปิ่นหงส์โขกกับพื้นอย่างไม่หยุดหย่อน

“บุรุษที่เจ้ากำลังพูดถึงน่ะหรือ?”

น้ำเสียงซูชิงอู่แหบแห้งฟังไม่รื่นหู ราวกับเส้นเสียงฉีกขาดทั้งเป็น ทุกคำที่เอ่ยจะมีโลหิตสีดำหยดจากมุมปาก

ทว่าสีหน้านางกลับดูแย้มยิ้ม

นางยกมือสีช้ำเลือดช้ำหนองอันผอมแห้งขึ้น มือนั้นกุมหัวใจดวงหนึ่งแน่น ใจดวงนั้นยังมีเลือดสดไหลรินไม่ขาด ดูคล้ายกำลังเต้นเบา ๆ อีกด้วย…

ซูเชียนหลิงรู้สึกชาไปทั้งร่าง สองตาจ้องมองภาพเบื้องหน้าตาแทบถลนออกจากเบ้า

ซูชิงอู่ทอดถอนใจพลางกล่าวว่า “ไม่ยักรู้ว่าหัวใจของเขาเป็นสีแดง ข้านึกว่าเป็นสีดำเสียอีก…”

เดิมที ซูชิงอู่คือบุตรีภรรยาเอกของท่านอัครเสนาบดี เป็นคู่ตุนาหงันกับองค์ชายสามเย่อวิ๋นถูตั้งวัยเยาว์ ทั้งยังหมั้นหมายกันแต่อ้อนแต่ออก

นางมีความรู้สึกรักอย่างลึกซึ้งต่อเย่อวิ๋นถูมาตั้งแต่วัยเยาว์

แม้ต่อมาจะถูกทางราชสำนักถอนหมั้น บีบคั้นให้อภิเษกสมรสกับเย่เสวียนถิง แถมยังบังคับบิดากับเหล่าพี่ชายที่เดิมทีไม่ถูกกับเย่อวิ๋นถูให้หันไปเกื้อหนุนเขาเต็มที่

ยิ่งนึกไม่ถึงว่าในวันเดียวกัน เย่อวิ๋นถูผู้ได้ขึ้นครองบัลลังก์จะตบแต่งซูเชียนหลิงพี่สาวต่างมารดาขึ้นเป็นฮองเฮาทันที คนจวนตระกูลซูถูกกำจัดจนสิ้น ทั้งบิดาและพี่ชายทั้งหลายกลับต้องตายอย่างน่าสังเวช!

นางแค้นนัก! แต่สิ้นหนทางพลิกชะตา แม้นอยากตายก็กลับถูกซูเชียนหลิงจับขังไว้!

แค่เพราะซูเชียนหลิงเชื่อว่าเลือดของทารกผีในครรถ์ทำให้ผิวพรรณอ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์ เป็นอมตะร้อยพิษไม่กล้ำกราย จึงวางยาพิษทารกในครรภ์นางเสีย!”

กักขังนางไว้!

วัน ๆ มีแต่ตกเลือด!

สามปี สามปีเต็ม ๆ เวลาหนึ่งพันกว่าวัน ตลอดทั้งวันทั้งคืน นางได้แต่เฝ้าคอยว่าสักวันจะฆ่าผัวเมียโฉดชั่วคู่นี้เสีย จนในที่สุดบัดนี้ก็สมปรารถนาแล้ว!

นางถูกผู้อาวุโสแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์ใช้นางเป็นหนูทดลองจนกลายเป็นสัตว์ประหลาด คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง ร่างกายเต็มไปด้วยพิษแมลงกู่ ฉะนั้นพวกเขาจักต้องรับผลกรรมที่ตามมา!

ซูชิงอู่ก้าวไปหาซูเชียนหลิงทีละก้าวพลางทิ้งรอยเลือดไว้ตามจุดที่นางผ่าน

เหล่าคนในวังก้าวถอยหลังอย่างพรั่นพรึง ไม่อาจจินตนาการได้ว่าซูชิงอู่สาวงามหาใดเปรียบแห่งยุค ตอนนี้รูปโฉมกลับกลายเป็นดูน่ากลัวกว่าผีก็ไม่ปาน!

ซูเชียนหลิงรู้ดีว่าซูชิงอู่ไม่ปล่อยตนไปแน่ จึงตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ซูชิงอู่ ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง! ข้าจะบอกเจ้าไว้เลย ต่อให้ฆ่าข้าไป เจ้าก็ไม่ได้อะไร! เห็นแก่ที่เจ้าเป็นน้องสาวข้า ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าที่จริงเย่เสวียนถิงตายไปตั้งนานแล้ว!”

ม่านตาซูชิงอู่หดลงฉับพลัน สมองนางว่างเปล่าขาวโพลน สองตาเบิกกว้างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “เป็นไปไม่ได้ เจ้าหลอกข้า!”

เขาเก่งกาจเพียงนั้น แถมมีกองกำลังในมือจะตายได้อย่างไร!

เสียงซูเชียนหลิงลอยมาเข้าหู “เพื่อล่อเขามาที่นี่ ข้าส่งนิ้วมือเจ้าไปให้เขา เขาเป็นแม่ทัพผู้มีจิตใจห้าวหาญนัก นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแกนนำก่อกบฏ!”

“เป็นไปได้ยังไงน่ะหรือ? ตัวข้าจงใจส่งจดหมายลับฉบับหนึ่งไปยังแคว้นอู๋ตะวันตก ขอเพียงเขาถอนกำลังทหาร ประชาชนนับแสนนอกประตูอุดรที่อยู่เบื้องหลังจะถูกสังหาร… ผู้ใดจะคาดว่าเขาจะสละทหารกับม้าศึกคอยเฝ้าพิทักษ์พื้นที่นั้นไว้แล้วกลับเมืองหลวงตามลำพัง”

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ซูเชียนหลิงก็เผยสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึงเล็กน้อย

“เขาเข่นฆ่าผู้คนตลอดทั้งวันคืน วันนั้นนอกประตูเมืองโลหิตหลั่งรินราวกับสายน้ำ แต่ทว่าลำพังเขาผู้เดียวจะฆ่าทหารนับหมื่นในกำแพงเมืองได้เช่นไร?”

“ฉะนั้นหลังจากไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เหล่าองครักษ์ที่นัยตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหารนั่นก็แล่เนื้อเถือหนังเขาจนไม่เหลือชิ้นดี…”

ซูชิงอู่ฟังคำพูดเหล่านี้ของซูเชียนหลิงจบ หยาดเลือดก็ไหลรินออกจากหางตา

เดิมทีเสวียนถิงคิดจะมาช่วยนาง!

นึกไม่ถึงว่านางจะไม่รู้อะไรเลย…

ซูเชียนหลิงเห็นซูชิงอู่ยิ่งนิ่งอยู่อย่างนั้นก็ทวีเสียงหัวเราะให้ดังขึ้น

“มิใช่ว่าเจ้าเกลียดเย่เสวียนถิงหมายให้ไปตายเพราะเขาฆ่าแม่เจ้าหรอกรึ? ฮ่าฮ่าฮ่า! จะบอกความจริงเจ้าแล้วกัน ข้าได้ยินเย่อวิ๋นถูพูดกับหู ว่าแม่เจ้าตายเพราะฝีมือเขา…”

“เจ้าดูตัวเองสิ! นางตัวซวย คนที่รักที่ปกป้องเจ้าพวกนั้น…ทั้งบิดามารดา พี่ชายของเจ้า ไหนจะเย่เสวียนถิง พวกเขาล้วนตายไปหมดแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า…”

ซูชิงอู่เอื้อมมือไปบีบคอนาง นิ้วมือออกแรงโดยมิลังเลสักกระผีก นางใช้ร่างที่ถูกดัดแปลงด้วยยานับไม่ถ้วนบิดศีรษะนางอย่างไม่ลังเล!

อารมณ์บนดวงหน้านั้นบิดเบี้ยวในอ้อมแขน ราวกับประสบความทรมานถึงขีดสุด…

ซูชิงอู่จ้องดูนางนานโข แต่กลับไม่พอใจอย่างยิ่ง

ถ้ามิใช่เพราะร่างกายนางจวนร่อแร่ นางจะไม่ให้ซูเชียนหลิงกับเย่อวิ๋นถูตายง่ายดายเพียงนี้เด็ดขาด

มือข้างหนึ่งของนางคว้าหัวใจพลางมืออีกข้าวอุ้มหัวคน เดินไปยังเพลิงร้อนแผดเผาที่อยู่มิไกลทีละก้าว

ในตาซูชิงอู่ไร้หยาดน้ำเพราะล้วนเหือดแห้งไปนานแล้ว

นางขบฟันพลางกลั้นลมหายใจอันแผ่วเบาของตน ทนรับความเจ็บปวดที่กำลังแผดเผาดวงจิตทุกเสี้ยววิ เพื่อสักวันจะได้ล้างแค้น

สองตาของนางพร่ามัว ท่ามกลางแสงเพลิงคล้ายสะท้อนเงาร่างเปี่ยมโลหิตเลือนลางของคนผู้หนึ่ง

ดูเหมือนเขากำลังยิ้มพลางพูดกับนาง ‘อาอู่ ข้าจะพาเจ้าไป…’

หากชาติหน้ามีจริง นางจะไม่หลงเชื่อคำปลุกปั่นของซูเชียนหลิงอีกเด็ดขาด และจะไม่ทำร้ายเย่เสวียนถิงด้วย

เปลวเพลิงโลมเลียผิวหนังของนาง

มุมปากซูชิงอู่กลับปรากฏรอยยิ้มพ้นทุกข์

ตอนนี้นางกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว แม้แต่หยาดเลือดหลังความตายก็ส่งผลให้ผืนดินเป็นพิษไร้ต้นหญ้าเติบโต

มีเพียงเพลิงอัคคีที่จะช่วยปลดปล่อยนางได้

นางหลับตาเข้าไปท่ามกลางแสงเพลิง ในปากพึมพำ “เย่เสวียนถิง รอข้าบนสะพานไน่เหอ* ข้ากับลูก…กำลังไปหาเจ้าแล้ว…”

*สะพานไน่เหอ คนจีนเชื่อว่าหลังจากตายไปแล้วการเดินบนสะพานจะถือเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่มีความทรงจำของชาตินี้อยู่