ตอนที่ 8 เสียงกระซิบใต้ม่านหยก

วังหลวงแห่งแคว้นต้าหลิงยามย่ำค่ำยิ่งดูเงียบสงบงดงาม โคมแก้วหินลอยเหนือคูน้ำทอดยาวรอบตำหนัก เงาสะท้อนของดวงจันทร์สาดลงบนพื้นศิลาหยกขาวนวล แต่ภายใต้เงาสว่างนั้น มีบางอย่างเคลื่อนไหวในความมืดอย่างเงียบงัน

ภายในตำหนักซ่างอิงขององค์หญิงจ้าวฮุ่ย บ่าวรับใช้ก้มหน้าอย่างเคารพเมื่อหญิงสาวในชุดเรียบหรูเดินตามขันทีเข้ามา

เซียวลี่อิน ถูกเชิญให้มาเข้าเฝ้าองค์หญิงอย่างเป็นทางการครั้งแรก

นางน้อมคำนับอย่างงดงาม “หม่อมฉัน เซียวลี่อิน ถวายบังคมองค์หญิงเพคะ”

บนบัลลังก์หยกขาวกลางตำหนัก องค์หญิงจ้าวฮุ่ยทอดพระเนตรหญิงสาวเบื้องหน้าด้วยสายตาที่คมดุจหอก

“เจ้าคือบุตรสาวคนโตของเซียวเฟิงเฉินหรือ?” น้ำเสียงนั้นเรียบนิ่ง ทว่าหนักแน่น

“เพคะ” ลี่อินตอบโดยไม่ลังเล “หม่อมฉันเป็นบุตรภรรยาเอก แต่ถูกถอนชื่อจากทะเบียนเรือนตอนอายุสิบสาม”

ดวงตาขององค์หญิงหรี่ลง “เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น?”

ลี่อินเงยหน้าขึ้น สบตากับองค์หญิงอย่างสงบนิ่ง

“เพราะหม่อมฉันเป็นลูกของภรรยาที่ไม่ชื่นชอบ และไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อในสายตาผู้เป็นบิดา”

คำตอบนั้นทำให้องค์หญิงนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนแย้มพระโอษฐ์

“เจ้าพูดอย่างสงบนิ่งทั้งที่ความจริงนั้นราวกับน้ำกรด”

“เพราะหม่อมฉันไม่จำเป็นต้องราดน้ำกรดใส่ใคร หม่อมฉันเพียงแต่เฝ้ามองให้มันกัดกร่อนคนที่สมควรถูกน้ำกรดนั้น”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น “น่าสนใจนัก”

องค์หญิงจ้าวฮุ่ยโบกมือ “นั่งลงเถิด ข้าไม่ต้องการเห็นคนที่มีสายตาแบบเจ้า คุกเข่าให้ข้า”

ในคืนนั้น สนทนาใต้แสงจันทร์ระหว่างหญิงสูงศักดิ์กับบุตรสาวผู้ถูกทอดทิ้งกินเวลายาวนาน และสิ่งที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้คือ คำสัญญาลับที่แลกเปลี่ยนกันเบื้องหลังม่านหยก

“องค์หญิงต้องการอำนาจ ส่วนหม่อมฉันต้องการคนที่กล้าพอที่จะลากปีศาจร้ายในคราบขุนนางออกมาประจาน หม่อมฉันไม่เคยกลัวอสูรร้ายที่ซ่อนตัวในวัง และไม่เคยกลัวเลือดของคนที่หม่อมฉันเคยรักจะแปดเปื้อนมือ”

องค์หญิงจ้าวฮุ่ยทรงมองลี่อินอย่างนิ่งงัน ก่อนตรัสเพียงหนึ่งคำ

“ดี…”

รุ่งเช้าในอีกสองวันถัดมา

ข่าวลือใหม่เริ่มแพร่ในหมู่ขุนนางชั้นสูง ว่าองค์หญิงจ้าวฮุ่ยทรงรับรอง “หญิงนิรนามหนึ่งคน” ให้เข้าออกตำหนักซ่างอิงได้อย่างอิสระ

และในช่วงเวลาเดียวกัน พยานคนสำคัญในคดีเงินหลวงถูกยักยอก ผู้ตรวจบัญชีฝ่ายคลังย่อยนามว่าหวังซูจิน

ก็หายตัวไปอย่างลึกลับ

ในจวนสกุลเซียว เซียวเฟิงเฉินขว้างถ้วยชาใส่ผนังจนแตกละเอียด

“เขาหายไปได้อย่างไร?! หวังซูจินอยู่ภายใต้การดูแลของพวกเราไม่ใช่หรือ?!”

เจินซูเม่ยหน้าซีดเผือด “ข้าให้คนจับตาดูเขาตลอดเวลานะ เขาจะหนีออกไปได้อย่างไรกัน?”

เสียงของเซียวเฟิงเฉินสั่นด้วยโทสะ

“ถ้ามันเปิดปากแม้เพียงคำเดียว นอกจากข้าจะไม่มีที่ยืนในราชสำนักอีก จวนสกุลเซียวก็จะล่มสลายแน่!”

ในเงามืดของสวนเมฆหยก

เฉินอี้ สายลับของจิ้งอ๋อง ยื่นจดหมายลับให้ลี่อิน นางอ่านพลางยิ้ม เนื้อความในจดหมายเขียนว่า

“หวังซูจิน

ปลอดภัยดี ตอนนี้อยู่ที่ตำหนักซ่างอิง

เขากำลังจดคำให้การฉบับเต็ม

ต่อหน้าองค์หญิงจ้าวฮุ่ยด้วยตนเอง”

ลี่อินเงยหน้าขึ้น มองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี

“เกมนี้ เริ่มส่งเสียงแล้ว และเสียงกระซิบใต้ม่านหยก จะกลายเป็นคำตัดสินในท้องพระโรงในไม่ช้านี้”

สายลมยามราตรีพัดผ่านแนวกำแพงหินของวังหลวง เสียงใบไม้เสียดสีกันแผ่วเบาราวเสียงกระซิบจากเทพเจ้า

และในค่ำคืนนี้ ณ ศาลากลางสวนหลวงในเขตหวงห้าม แสงตะเกียงสว่างจาง ๆ ลอยอยู่ใต้ร่มเงาไผ่

ชายผู้หนึ่งในชุดขาวนั่งอยู่หน้ากระดานหมาก

เขาคือ จิ้งอ๋อง หวังจิ้งเหยียน

บุรุษผู้ไม่เคยเล่นหมากเพื่อฆ่าเวลา แต่ทุกครั้งที่เดินหมาก คือการเดินยุทธศาสตร์ชีวิต

ตรงข้ามเขา คือหญิงสาวผู้กลับมาจากความตาย พร้อมหัวใจที่แน่วแน่ดั่งเหล็กกล้า เซียวลี่อิน

“ท่านอ๋องทรงวางหมากกลางกระดานเร็วกว่าครั้งก่อน”

ลี่อินกล่าวเบา ๆ ขณะหยิบหมากดำในมือลงวาง

“เพราะคู่แข่งข้าฉลาดขึ้น” เขาตอบเสียงเรียบ

บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองไม่ได้มีคำหวาน ไม่มีแววตาชื่นชม มีเพียงความเข้าใจลึกซึ้งในเป้าหมาย และช่องว่างบางอย่างที่ยังไม่มีผู้ใดข้าม จิ้งอ๋องจ้องหมากบนกระดานอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงเบา

“เจ้ารู้หรือไม่ หวังซูจินเคยมีโอกาสออกจากต้าหลิง แต่เขาเลือกอยู่เพราะมีคนในครอบครัวที่ยังถูกข่มขู่อยู่ในเมืองหลวงนี้”

ลี่อินเงียบไปนาน ก่อนจะกล่าว “หากเขากล้าพูดความจริง ทั้งที่รู้ว่าครอบครัวอาจตกเป็นเป้า หม่อมฉันจะไม่ยอมให้ความกล้าของเขาต้องถูกทำให้ไร้ค่าแน่”

จิ้งอ๋องเหลือบตามองนางครู่หนึ่งก่อนกล่าว “ข้าได้ส่งคนไปดูแลครอบครัวเขาแล้ว จะไม่มีใครทำอะไรคนพวกนั้นได้”

นั่นคือประโยคที่ไม่มีใครเคยได้ยินจากจิ้งอ๋องมาก่อน และลี่อินก็รับรู้เช่นกัน

“เจ้าจะไม่ถามเลยหรือ ว่าข้าคิดสิ่งใดกับการช่วยเจ้าจนถึงเพียงนี้?” เขากล่าวเบา ๆ

ลี่อินเงยหน้าขึ้น สบตาเขาตรง ๆ เสียงของนางเรียบสงบ แต่แฝงความแน่วแน่

“หม่อมฉันรู้ว่าเราต่างใช้กันและกัน แต่ท่านอ๋องไม่ได้ใช้หม่อมฉันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ท่านอ๋องใช้หม่อมฉันเพื่อผลลัพธ์ที่สูงกว่านั้น”

จิ้งอ๋องนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ โดยไม่มองนาง

“เจ้าเปลี่ยนไปมาก นับจากวันที่ทำถาดน้ำชาในมือเจ้าหล่น”

บรรยากาศในศาลานั้นเงียบไปชั่วขณะ แม้เพียงการเอ่ยถึงอดีตเพียงประโยคเดียว กลับเผยให้เห็นการจดจำในรายละเอียดของเขา

นั่นไม่ใช่เพียงความสนใจชั่ววูบอีกต่อไป...

“วันพรุ่งนี้…” เขาเว้นช่วงก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าจะจัดให้เจ้าได้พบกับหนึ่งในทหารราชสำนักที่เคยอยู่ใต้ฝ่ามือบิดาของเจ้าในอดีต เขาเป็นอีกคนหนึ่งที่เคยเห็นสิ่งที่ไม่ควรถูกเห็น แต่เลือกที่จะเงียบ”

“หากเจ้าเอาชนะใจเขาได้ ข้อมูลที่เจ้าเคยคิดว่าจะไม่มีวันหาเจอ อาจปรากฏในมือเจ้าเร็วเกินคาด”

ลี่อินประสานมือคำนับอย่างลึกซึ้ง

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง ที่ทำให้หม่อมฉัน ได้รับมากกว่าโอกาส”

จิ้งอ๋องมองหมากที่นางเพิ่งวางลง ตำแหน่งนั้น แนบแน่นพอดีกับช่องว่างที่เขาทิ้งไว้ก่อนหน้า

“เจ้าวางหมากได้แม่นยำขึ้น จนข้าต้องระวังว่าวันหนึ่งจะพ่ายให้เจ้าในกระดานของตัวเอง...”