บทที่ 1 เริ่มต้นเอาคืน

ตอนนี้บ้านตระกูลอวี้ค่อนข้างวุ่นวายเป็นอย่างมาก หลังจากที่อวี้จินหมดสติไปอีกครั้ง คุณย่าของ

อวี้จิน ก็รีบให้คนพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลกาชาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านในทันที 

เมื่อมาถึงมือคุณหมอแล้ว อวี้จินก็ปลอดภัย

คุณย่าของเธอจึงเบาใจลงไปได้ไม่น้อย

สองวันต่อมาอวี้จินก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อสอบถามจากคุณย่า ก็ได้ความว่า ก่อนหน้านี้อวี้จินไปทำงานที่สวนผัก เดิมทีก็มีอาการป่วยอยู่แล้ว เมื่อฝืนออกไปทำงานอาการก็เลยยิ่งแย่ลงจนหมดสติไป

อวี้จินได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในชาติที่แล้ว เธอไม่ได้ล้มป่วยบ่อยเท่าใดนัก จำได้ว่าป่วยหนักครั้งท้ายสุดคือตอนที่แม่ของเธอตายจากไป

ดูเหมือนทุกอย่างจะมีเหตุและผลเพื่อพาเธอย้อนอดีตกลับมาแก้ไขเรื่องราวของตนเองอีกครั้ง

ตอนนี้คือปี 1982 อวี้จินยังมีอายุเพียงสิบเจ็ดปี กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายของรัฐ ทุกอย่างในตอนนี้ยังคงราบรื่นดีเพราะมีคุณย่าคอยดูแล แต่หลังจากนี้นับไปอีกไม่กี่ปี ชีวิตของเธอจะต้องพบเจอแต่ความย่ำแย่ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอจะต้องทำก็คือแก้ไขเรื่องราวให้เปลี่ยนทิศทางไปเสีย

ชาตินี้คนที่มีชีวิตย่ำแย่จะต้องไม่ใช่เธอแน่นอน!

อวี้จินมองหน้าหญิงชราที่มีผมสีดอกเลาซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่แดงก่ำ หญิงชราผู้นี้คือคุณย่าของเธอ ตระกูลเดิมของคุณย่าคือตระกูลไป๋บ้านตระกูลไป๋มีอาชีพทำสวนทำไร่ เมื่อมาแต่งงานกับคุณปู่ของเธอ ก็ถูกคนเรียกว่าแม่เฒ่าอวี้ไปโดยปริยาย ส่วนคุณตาและคุณยายของเธอนั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว ก่อนตายได้มอบสมบัติให้แม่ของเธอส่วนหนึ่ง เป็นร้านบะหมี่และร้านอาหารที่อยู่ในตลาด ตอนนี้อยู่ในความดูแลของเจียงลี่ แม่เลี้ยงของเธอ

"จินจิน กินน้ำแกงไก่เสียหน่อย จะได้แข็งแรงเร็วๆ"

แม่เฒ่าอวี้เอ่ยจบก็ป้อนน้ำแกงไก่ร้อนๆ ให้หลานสาวกิน เธอมีหลานสาวสองคน แต่คนที่เธอรักมากก็เห็นจะเป็นอวี้จินซึ่งกำพร้ามารดาตั้งแต่วัยเด็กอีกทั้งพ่อของเธอก็ไม่สนใจเอาแต่ห่วงใยภรรยาและลูกคนใหม่ นับตั้งแต่สามีของแม่เฒ่าอวี้ตายจากไปเมื่อหลายปีก่อน เธอก็ต้องดูแลลูกชายและกิจการที่มีอยู่ให้ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ แม้ตระกูลอวี้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ถือว่าย่ำแย่

อวี้จินมองหน้าคุณย่าของตนเอง พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข หลังจากที่ดื่มน้ำแกงจนหมดถ้วยแล้ว เธอก็นอนพักผ่อนต่อ ตอนนี้ยังต้องพักผ่อนเอาแรง เพื่อเตรียมรับมือกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น

หลังจากที่ได้พักอย่างเต็มที่ อาการของอวี้จินก็ดีขึ้นมาก เมื่อร่างกายดีสมองก็โปร่งใสตามไปด้วย เธอครุ่นคิดถึงเรื่องของเจียงลี่และอวี้หลิง รวมไปถึงเรื่องการตายของคุณย่าในตอนนั้นด้วย

อวี้จินสงสัยว่าบางทีการตายของคุณย่าอาจไม่ได้เกิดจากการล้มป่วย

อวี้จินครุ่นคิดเรื่องต่างๆ อย่างใจเย็น เมื่อได้ผ่านเรื่องราวทุกอย่างมาด้วยตนเอง มันทำให้เธอพบว่าตนเองมีความคิดมากขึ้นและรู้จักสังเกตเรื่องราวต่างๆ ไม่ได้โง่งมและอ่อนหัดไร้เดียงสาเช่นเดิมอีกต่อไปแล้ว

"พี่สาว ตื่นแล้วเหรอคะ ฉันกับแม่เพิ่งจะมีเวลามาเยี่ยมพี่เป็นยังไงบ้างคะ คุณย่าให้ฉันเอาน้ำแกงไก่มาให้พี่ด้วย พี่รีบกินตอนร้อนๆ เร็วเข้า"

เสียงหวานใสของเด็กสาวคนหนึ่งทำให้อวี้จินละจากความคิดก่อนหน้า เธอหันไปมองผู้มาใหม่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร แววตาก็ฉายความเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง

คนที่มาคือเจียงลี่และอวี้หลิง แม่เลี้ยงกับน้องสาวต่างแม่ของเธอนั่นเอง

ปีนี้อวี้หลิงอายุสิบหกปีแล้ว หล่อนมีอายุน้อยกว่าอวี้จินเพียงหนึ่งปีเท่านั้น

"จินจิน แม่เป็นห่วงลูกมากเลยนะจ๊ะ ไหนดูสิ หน้าตาสดใสขึ้นมากแล้ว เด็กดี อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้ว หลิงหลิงน่ะคิดถึงลูกมาก ไม่มีลูกอยู่ด้วย น้องเหมือนขาดบางอย่างไปเลย"

เจียงลี่แม่เลี้ยงตัวดีเอ่ยกับอวี้จินด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย หากเป็นเมื่อก่อนอวี้จินคงจะดีใจจนเนื้อเต้น ภายใต้ใบหน้าอ่อนโยนและท่าทีที่ใส่ใจดูแลเธอเป็นอย่างดี กลับแฝงเคลือบไปด้วยยาพิษ

คิดถึงเธออย่างนั้นหรือ เหอะ ไม่มีคนคอยรับใช้รองมือรองเท้าละสิไม่ว่า!

แม้ในใจจะก่นด่าสองแม่ลูกไม่มีชิ้นดี แต่ภายนอกอวี้จินกลับยิ้มแย้มอย่างไร้เดียงสา

"แม่คะ หนูอยากกลับบ้านแล้วเหมือนกัน หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่และน้องสาวมากเลยค่ะ"

เจียงลี่ยิ้มให้อวี้จินอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกให้อวี้หลิงนำน้ำแกงไก่มาให้ ตนเองจะช่วยป้อนให้

อวี้จินเองกับมือ อวี้จินเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ หญิงสาวกินน้ำแกงไก่ที่เจียงลี่ป้อนให้อย่างว่าง่าย

ตอนนี้เจียงลี่ยังคงไม่สามารถแผลงฤทธิ์เดชอะไรได้มากนัก เพราะคุณย่าของเธอยังอยู่ อีกทั้งยังไม่กล้าเข้าไปเล่นพนันในบ่อนเพราะยังเกรงใจคุณย่า

แต่ไม่เป็นไร อีกไม่นานเธอจะเป็นคนส่งนางสารเลวนี่ให้พบเจอกับจุดจบที่น่าเวทนาด้วยมือของเธอเอง!

"กินเยอะๆ นะจ๊ะ"

เจียงลี่เอ่ยกับอวี้จินอย่างเป็นห่วงเป็นใย อวี้จิน

พยักหน้า แต่ทว่าในขณะที่เพิ่งจะอ้าปากกลืนน้ำแกงคำสุดท้าย หญิงสาวก็มีอาการคลื่นไส้ ก่อนจะอาเจียนน้ำแกงทั้งหมดใส่หน้าเจียงลี่!

"ว้าย! หน้าฉัน อร๊าย!"

เจียงลี่กรีดร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจ ส่วนอวี้หลิงเองก็ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน แววตาที่มองอวี้จินเย็นเยียบทันที

"พี่สาว ทำไมถึงอาเจียนใส่แม่ล่ะคะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย"

อวี้จินเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็แสร้งทำเป็นดวงตาแดงก่ำ เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ 

"ฮึก พี่ไม่ได้ตั้งใจ แต่พี่อยากอาเจียนจริงๆ อุแหวะ จะอาเจียนอีกแล้ว"

อวี้หลิงที่เห็นว่าอวี้จินจะอาเจียนอีกหนก็รีบขยับตัวถอยหนี เธอวิ่งไปหลบหลังเจียงลี่และดันตัวแม่ของตนเองเข้าไปหาอวี้จินแทน อวี้จินยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะแสร้งอาเจียนและถ่มน้ำลายใส่หน้าเจียงลี่อีกครั้ง

เจียงลี่ทำอะไรไม่ถูก จะโวยวายก็ไม่ได้ หล่อนยังต้องรักษาภาพลักษณ์แม่เลี้ยงที่ดี เจียงลี่รู้สึกอัดอั้นเป็นอย่างมาก นึกอยากจะบีบคอลูกเลี้ยงบัดซบนี่ให้ตายไปซะ แต่กลับไม่อาจทำได้ สุดท้ายเพราะโมโหมากไป จึงตาเหลือกเป็นลมไปเสียดื้อๆ อวี้หลิงหน้าซีดเผือดรีบวิ่งไปตามหมอมา ส่วนอวี้จินนั้นกลับยกยิ้มมุมปากอีกทั้งยังรู้สึกสาแก่ใจเป็นอย่างมาก

นี่มันแค่เริ่มต้น ความวิบัติกำลังรอพวกแกสองแม่ลูกอยู่ รู้ตัวไว้ด้วย!