EP 3 ติวเข้มน้องสาวข้างบ้าน

ภูผาเลี้ยวเข้ามาส่งคนข้าง ๆ หน้าทางเข้าคอนโดตามที่อีกฝ่ายร้องขอไว้

“วันนี้วินนี่อาจไม่กลับนะเฮีย ส่งข้อความบอกแม่ไว้แล้ว”

“อื้ม”

“เฮียเป็นอะไรรึเปล่า เห็นเงียบ ๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“เปล่า ๆ เฮียกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ แล้วนี่เราจะนอนค้างกับไอ้หน้าขาวนั่นจริง ๆ เหรอคืนนี้”

“เปล่าสักหน่อย จะไปนอนกับยายเจน เจนพักอยู่คอนโดข้าง ๆ นี้เอง วินนี่นัดเพื่อนไว้แล้วว่าหลังง้อพี่สิงห์เสร็จจะไปหา”

คนได้ยินระบายเสียงหายใจออกมาอย่างคนโล่งอก หลังจากที่นั่งคิดหนักมาตลอดทางว่าจะยอมปล่อยให้เด็กน้อยของเขาไปอยู่กับไอ้หน้าขาวนั่นตลอดทั้งคืนจริง ๆ น่ะเหรอ

“งั้นวินนี่ไปก่อนนะคะ”

“ระวังตัวด้วยล่ะ”

ภาพของคนตัวเล็กยังสะท้อนที่กระจกข้างของรถยนต์ ภูผาไม่ยอมออกรถสักที ในใจก็เฝ้าแต่ถามตัวเองว่าที่เขาทำไปทั้งหมดวันนี้มันเพื่ออะไรกัน

ตั้งแต่เช้าเมื่อรู้ว่าวินนี่มีนัดกับไอ้หมอนั่น เขาก็ไปบอกแม่กับน้าวันว่าเขาและวินนี่จะไปส่งเค้กของวันนี้ให้เอง ทั้ง ๆ ที่ลูกน้องในร้านก็สามารถไปส่งได้

ลงทุนขับรถออกไปไกลแล้วแกล้งว่ารถเสียบ้าง โทรตามเพื่อนสนิทให้มาเล่นละครเป็นช่างและยื้อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้บ้าง

เขาทำทั้งหมดไปเพื่ออะไรกัน ในเมื่อสุดท้ายก็เป็นเขาเองที่พาวินนี่มาส่งให้ไอ้หน้าขาวนั่นถึงที่แบบนี้

ภูผาสะบัดหน้าแรง ๆ เรียกสติเข้าร่าง วินนี่จะไปหาแฟนของตัวเองมันก็เป็นสิทธิ์ของเด็กนั่น เขาจะไปเอาสิทธิ์อะไรมาไม่พอใจกัน รถยนต์เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง

ร่างเพรียวบางเดินมาถึงทางเข้าคอนโด ในมือก็ต่อสายหาคนที่เธอคิดว่าอยู่ด้านบนอีกครั้ง

สองเท้าต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงเรียกเข้าอันคุ้นหูดังมาจากสถานที่ไม่ไกล วินนี่กวาดสายตามองหาเจ้าของโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงเรียกเข้า

ดวงตากลมสบเข้ากับสองร่างที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงแถมยังจูบแลกลิ้นกันนัวอยู่ข้างรถยนต์คันหรู ซึ่งเธอรู้ว่าเป็นรถของใคร ร่างกายเหมือนขยับไปเองวินนี่ก้าวเดินตรงไปหาสองร่าง มือถือในมือถูกกำแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“อื้อ ~ สิงห์จะไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอคะ”

“ไม่ต้องสนใจหรอก ขึ้นห้องกันดีกว่า เราไม่ไหวแล้ว”

“ไม่ไหวอะไรคะพี่สิงห์”

“วินนี่!!!” คนตกใจรีบปล่อยมือจากเอวสาวสวยที่ตนเพิ่งจะชวนขึ้นห้องเมื่อครู่ในทันที

“นี่มันอะไรกันคะพี่สิงห์”

“เอ่อ...คือ”

“เด็กนี่น่ะเหรอคะที่สิงห์เล่าให้เมย์ฟัง หน้าตาก็ไม่ได้ดูใสซื่อจนเหมือนทำเรื่องอย่างว่าไม่เป็นสักหน่อย เมย์ว่าคุณโดนเด็กนี่หลอกแล้วแหละค่ะ”

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ย! นี่แกกล้าตบฉันเหรอยายเด็กบ้า!” คนถูกตบยกมือปิดแก้มตัวเองก่อนจะหันมาตวาดใส่หน้าวินนี่

“มากกว่านี้ก็กล้า ใครให้เธอมาวิพากษ์วิจารณ์คนอย่างฉันมิทราบ” คนถูกความโกรธจัดครอบงำก้าวเดินเข้าหาสาวสวยที่แฟนหนุ่มกำลังจะพาขึ้นห้องจนอีกคนถอยหนี

“หยุดนะวินนี่ ทำไมทำตัวไม่น่ารักแบบนี้” เป็นสิงห์ที่รีบแทรกตัวเข้ามาขว้างไว้ได้ทัน

“แล้วพี่สิงห์ละคะ ทำตัวน่ารักนักเหรอ กำลังจะพาผู้หญิงคนอื่นขึ้นห้องเนี่ยนะ”

“ก็เพราะว่าเธอมันไม่ได้เรื่องไงเขาถึงได้หาคนอื่นมาทดแทน” สาวสวยด้านหลังยังคงชะโงกหน้ามาส่งคำพูดที่ทำให้คนฟังอย่างวินนี่ยิ่งหัวร้อนเข้าไปใหญ่

“หุบปาก! อยากโดนตบอีกสักรอบใช่ไหม” มือบางกระชากผมอีกฝ่ายได้ทันพอดี ก่อนจะดึงให้ผู้หญิงปากมากออกมาจากด้านหลังของแฟนหนุ่ม

“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะยายบ้า!”

“หยุดนะวินนี่ เลิกบ้าสักที!” ผู้ชายเพียงคนเดียวรีบเข้ามาแกะมือวินนี่ก่อนจะดึงคนที่ตนพามาให้มาหลบด้านหลังอีกครั้ง

“พี่สิงห์กำลังจะประกาศว่าเลือกผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอคะ”

“ใช่ แล้วจะทำไม”

เพี๊ยะ!

“ไอ้คนเลว”

“วินนี่ กล้าตบพี่งั้นเหรอ”

คนถูกตบอย่างแรงหันมาด้วยสายตาไม่พอใจอย่างหนัก ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กกระชากเข้าหาตัว

“โอ๊ย! ปล่อยวินนี่นะ”

“หึ ก็ถ้าเธอไม่เล่นตัวมาก เรื่องของเรามันก็คงไม่ลงเอยแบบนี้หรอก จะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงอย่างเธอผู้ชายก็แค่อยากหลอกฟันเท่านั้นแหละ ใครจะไปทนอยู่กับผู้หญิงพูดมาก เอะอะก็ใช้แต่กำลังอย่างเธอได้กันฮะวินนี่”

“ว่าแต่คนอื่นตัวเองดีตายแหละ หน้าก็ขาว เห็นในที่มืดก็นึกว่าเจอผี”

“ยายเด็กนี่!” ฝ่ามือใหญ่ถูกง้างขึ้นกลางอากาศ ถ้าคิดว่าคนอย่างวินนี่จะกลัวจนหลับตาละก็อย่าหวัง เธอยังคงจ้องตาท้าท้ายคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ

และมันก็ทำให้เธอได้เห็นว่าก่อนที่มือของอีกคนจะถึงหน้าเธอ มีร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาต่อยหน้าสิงห์จนล้มไปกองกับพื้นก่อนที่เขาจะได้ทำร้ายเธอ

ภูผาเข้าไปคร่อมร่างที่ตนเพิ่งชกจนล้ม ก่อนจะประเคนหมัดอีกสามสี่หมัดให้ไอ้ปากเสียนี่จนเลือดกบปาก แต่อีกคนก็ไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวสวนหมัดใส่หน้าคนด้านบนไปบ้างอย่างทุลักทุเล

ภาพของผู้ชายสองคนที่กำลังต่อยกันชุลมุนทำเอาคนดูสองคนยืนอึ้งค้างจนทำอะไรไม่ถูก เป็นวินนี่ที่ตั้งสติได้ก่อนจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงร่างของภูผาออกมา

“พอได้แล้วเฮียผา”

อัก!

คนถูกดึงให้ลุกขึ้นไม่วายแตะเข้ากลางท้องของคนที่ยังนอนหมอบอยู่กับพื้นอีกรอบ ก่อนจะชี้หน้าขู่อีกคนเสียงเหี้ยม

“ถ้ากูเห็นมึงมายุ่งกับวินนี่อีกนะ กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ไอ้เหี้ย! ไป กลับกันเถอะ”

แม้น้ำเสียงที่ข่มขู่คนบนพื้นจะดูน่ากลัว แต่ท้ายประโยคที่หันมาพูดกับคนตัวเล็กกลับดูอ่อนโยนเหลือเกิน

วินนี่ถูกพาตัวออกจากตรงนั้นโดยคนที่กำลังจับมือเธอเดินตรงไปยังรถซึ่งจอดอยู่ที่เดิมที่เขามาส่งเธอเมื่อกี้ วินนี่นึกว่าภูผากลับไปแล้วซะอีกเพราะเห็นอีกฝ่ายขับรถออกไปแล้วกับตา

ดวงตากลมยังคงจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำ มันยังให้ความรู้สึกเหมือนเดิมไม่มีผิด ตั้งแต่วันแรกที่เธอเจอเขาจนกระทั่งถึงวันนี้ ความรู้สึกที่ว่ามันกว้างมากจริง ๆ กว้างจนเหมือนสามารถบดบังเธอจากเรื่องร้าย ๆ ได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะเจอเรื่องแย่ ๆ แค่ไหน ขอแค่ยืนอยู่ข้างหลังเขาแบบนี้ ในหัวใจมันก็รู้สึกเหมือนปลอดภัยและอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ร่างบางถูกพามาส่งขึ้นเบาะก่อนจะเป็นภูผาที่รัดเข็มขัดให้เธอเหมือนเธอเป็นเด็กที่ทำอะไรเองไม่เป็นยังไงยังงั้น

ภายในห้องโดยสารถูกปกคลุมด้วยความเงียบอีกครั้ง วินนี่หันมองใบหน้าของคนข้าง ๆ ขอบตาเริ่มแดงและร้อนผ่าวขึ้นมา

ภูผาจอดรถตามสัญญาณไฟที่ขึ้นสีแดง ก่อนจะหันมามองหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ

“นึกว่าเฮียกลับบ้านไปแล้วซะอีก”

“เฮียรู้สึกเป็นห่วงเรา ก็เลยวนกลับไปดู”

“ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้เฮียต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”

“ถ้าจะร้องเพราะเฮียถูกต่อยก็อย่าร้อง”

“ฮึก ฮืออออ ~” เสียงร้องไห้โฮดังมาทันทีที่เขาพูดจบ

อารมณ์ขุ่นมัวมันเริ่มก่อตัวในใจของภูผาอีกครั้ง บอกว่าอย่าร้องเพราะเขาถูกต่อยไง แต่วินนี่กลับร้องแบบนี้ แสดงว่าร้องไห้ให้ไอ้หน้าขาวนั่นใช่ไหม

แต่แล้วความไม่พอใจก็หายวับไปในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

“ทำไมเฮียต้องบังคับให้วินนี่ทำสิ่งที่วินนี่ไม่อยากทำด้วย ฮึก ปากเฮียแตกจนเลือดออกขนาดนี้จะให้วินนี่นั่งหัวเราะรึไงกัน ฮือออ รีบขับรถกลับบ้านเลย”

คนร้องไห้น้ำมูกไหลรีบเช็ดหน้าก่อนจะสูดน้ำมูกกลับเข้าจมูกเสียงดัง มือชี้ไปยังร้านขายยาข้างทางที่ยังเปิดอยู่

“จอดที่ร้านยาด้วย วินนี่จะไปซื้อยามาทำแผลให้เฮีย”

“หึ น้ำมูกเต็มหน้าแบบนี้กล้าลงไปเหรอ”

“ไม่ต้องพูดมาก นั่งรอเงียบ ๆ ไปเลย เกิดแผลที่ปากเลือดออกมากกว่าเดิมจะทำไงฮะ”

คนบ่นเสร็จรีบวิ่งลงจากรถเข้าไปซื้อยาและอุปกรณ์ทำแผลก่อนจะรีบวิ่งออกมา ทุกการกระทำของคนตัวเล็กอยู่ในสายตาของคนที่นั่งยิ้มคนเดียวในรถตลอดเวลา

.

.

.

“เจ็บไหม”

“ไม่เจ็บเลย มือวินนี่เบาที่สุด” ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างให้คนที่นั่งซับยาสมานแผลที่มุมปากให้ตน

“ถอดเสื้อออกค่ะ”

“คิดจะทำมิดีมิร้ายเฮียรึเปล่าเนี่ย”

“ยังจะเล่นอีก เร็วค่ะ วินนี่จะดูว่ามีแผลที่อื่นอีกไหม”

คนแกล้งหวงตัวยอมถอดเสื้อยืดสีเทาของตนออกแต่โดยดี ร่างกายที่มีมัดกล้ามสวยงามตามฉบับคนออกกำลังกายสม่ำเสมอปรากฎต่อสายตาของเด็กน้อย แม้จะเห็นมาบ่อยครั้งแต่ครั้งนี้กลับทำเอาวินนี่รู้สึกร้อนที่หน้าแปลก ๆ ก่อนจะต้องสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกบางอย่างให้ออกไปจากหัว

ดวงตากลมมองสำรวจหาร่องรอยการบาดเจ็บตามร่างกายกำยำ ก่อนจะต้องสะดุดกับรอยนิ้วตรงแขนของภูผา คงเป็นรอยนิ้วของสิงห์ที่พยายามจะหยุดเขา น้ำตาลื่นหล่นลงมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

“เฮียเจ็บมากไหม ฮึก วินนี่ขอโทษนะที่ทำให้เฮียต้องมาเจ็บตัวอีกแล้ว”

นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่พี่ชายข้างบ้านของเธอต้องมาเจ็บตัวเพราะเธอแบบนี้ ตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่ต่อยตีกับคนที่มาแกล้งเธอก็ต้องต่อยตีกับผู้ชายเลว ๆ ที่เข้ามาหลอกเธอ เขาปกป้องเธอมากี่ครั้งแล้วนะ ถ้าให้นับเธอคงนับมันไม่ไหว

“บอกว่าไม่ต้องขอโทษไง ไม่ได้เจ็บอะไรมากเลย ตั้งแต่กลับมาวินนี่ได้ยินเฮียพูดสักคำรึยังว่าเจ็บ”

ใบหน้าหวานส่ายไปมาแทนคำตอบ ร่างกายยังคงสั่นเทาจากการร้องไห้

“ไม่ร้องนะเด็กดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาตาบวมหน้าบวมไม่สวยเอานะ” คนอายุมากกว่าเช็ดน้ำตาให้อีกคนอย่างอ่อนโยน

สองสายตาสอดประสานกันนิ่งอยู่เกือบนาที ก่อนที่ใบหน้าเล็กจะถูกมือที่ยังวางอยู่ข้างแก้มดึงเข้ามาใกล้

ริมฝีปากหนาทาบทับลงกับกลีบปากสวย บดคลึงอย่างช่ำชองจนคนอ่อนประสบการณ์ยอมเผยอริมฝีปากให้เขารุกล้ำเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ

“อื้อ ~”

เสียงหวานดังอยู่ในลำคออย่างห้ามไม่ได้ รสจูบที่เริ่มเร่าร้อนของเขามันกำลังแผดเผาสติของเธอจนไม่อาจจะต้านทานอะไรได้เลย

ร่างบอบบางค่อย ๆ ถูกดันให้ล้มลงไปนอนกับเตียงนุ่ม โดยที่ริมฝีปากของคนด้านบนยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ