บทที่ 23

รถคันสีดำของแขกที่พักห้องสวีตแล่นมาจอดหน้าโรงแรมก่อนสี่โมงเย็น เขาเร่งทำเวลา และคิดว่าโชคดีที่รถของตนแล่นในทิศทางเข้าเมือง ซึ่งสวนทางกับรถส่วนใหญ่ที่แล่นอยู่ในช่องทางออกนอกเมือง เขาจึงไม่ต้องผจญกับรถติด

หากเมื่อเข้ามาในล็อบบี้ หางตาก็แลเห็นเด็กชายในชุดอนุบาลวิ่งมาหา เจ้าตัวหยุดตรงหน้าเขาแล้วยกมือไหว้ ก่อนจะแหงนมองหน้าตั้ง

อชิระมองเขานิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ช่างไม่รู้เลยว่าท่าทีนั้นทำเอาผู้ใหญ่ทำตัวไม่ถูก

อาณัติกวาดสายตามองหาแม่ของเจ้าตัวน้อย เห็นหล่อนจ้ำเท้ามาหาอย่างไว เขาจึงถามหล่อนขึ้น

“มารอนานแล้วหรือ” 

“สักครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ” 

สีหน้าของไปรยาจืดเจื่อน หล่อนเกรงใจอาณัติ เพราะคิดว่าเมื่อคืนตนลืมปลาหางนกยูงไว้ในรถของเขาเอง ไม่ใช่เขาเอาปลาของลูกไปสักหน่อย

 “อชิมารับพี่ปลาครับ” 

เด็กชายบอกหลังจากจบคำพูดของแม่ ถึงตอนนี้คนตัวโตเข้าใจแล้วว่าทำไมไปรยาถึงร้อนรนที่จะตามหาปลาหางนกยูงไปคืนลูกชายให้ได้...ก็ดูท่าทีมุ่งมั่นของเจ้าตัวน้อยสิ ใครจะกล้าขวางกันเล่า

“ลุงเก็บปลาไว้ในห้องพัก อชิจะขึ้นไป