ตอนที่ ๖ นิมิต จบ ขอเข้าไปนะ...

“ร้ายกาจที่สุด”

พุดเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้คนด้านบน

“ร้ายก็เพราะรักเจ้า รู้หรือไม่ว่าพี่อยากทำแบบนี้กับเจ้ามานานเพียงใด”

ท่านชายเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แต่ทว่ากลับดูเย้ายวนและน่าหลงใหลมากในสายตาของพุด มือหนาเริ่มรูดรั้งแก่นกายคนตัวเล็กเบา ๆ ลิ้นหนาโลมเลียตั้งแต่โคนจรดปลาย

“อื้ออ...สะ...เสียว”

“หืม...ว่าอย่างไรนะ พี่ไม่ได้ยิน”

ท่านชายเอ่ยแกล้งพร้อมกับรัวลิ้นลงที่ปลายหัวหยักอมชมพูของคนใต้ร่าง ทั้งเลียทั้งดูดเหมือนชิมไอติมแท่งโปรดจนเกิดเสียงน่าอาย

“สะ...เสียว พุดเสียว...”

เสียงครางกระเส่าเรียกชื่อตัวเองของพุดทำให้ท่านชายสกัดกั้นอารมณ์ไม่ไหว ช่างน่ารักเหลือเกิน พอกันที เขาจะไม่ทนอีกต่อไป...

“เอ๊ะ!”

จู่ ๆ ท่านชายก็ลุกไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบน้ำมันมะกอกสกัดที่พุดใช้ทาผิวเป็นประจำติดมือกลับมา ยังไม่ทันที่พุดจะได้ถามอะไรก็ต้องสะดุ้งเมื่อท่านชายจับขาของตนแยกออกจากกันพร้อมกับช้อนสะโพกให้สูงขึ้นจนไปชนกับท่อนเอ็นยาวใหญ่ของเขาที่ตอนนี้มันพองขยายตัวตั้งชูชัน พุดตัวสั่นสะท้านทั้งอยากรู้อยากลองและกลัวในเวลาเดียวกัน ท่านชายเทน้ำมันมะกอกใส่มือและละเลงวนที่รูจีบสีหวาน กลิ่นหอมของมันช่วยให้ความผ่อนคลายได้เยอะเพราะมีส่วนผสมของดอกไม้หลากชนิด

“อ๊ะ...”

พุดได้แต่ครางรับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ ท่านชายจับท่อนเอ็นของตัวเองรูดขึ้นลง 2-3 ที ด้วยมือที่ชุ่มน้ำมันมะกอกและเอาไปวนจ่อที่ช่องทางรักของคนใต้ร่าง

“ฟังคำพี่ไว้ให้ดี เจ้าคือคนแรกและคนเดียวของพี่ และเช่นเดียวกัน พี่ต้องเป็นคนแรกและคนเดียวของเจ้า รอวันพี่เรียนจบกลับมา เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป รับปากพี่ได้หรือไม่”

ท่านชายเอ่ยถามด้วยเสียงหนักแน่นแต่เต็มไปด้วยความเสน่หาพร้อมกับจับแก่นกายนวดวนรอบ ๆ รูจีบสีอ่อนที่ตอนนี้ชุ่มแฉะไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีขุ่นและน้ำมันมะกอกกลิ่นหอมหวาน พุดพยักหน้ารับ แม้น้ำตาเอ่อคลอชื้นดวงตาคู่สวย แต่แววตากลับมีประกายแห่งความมั่นคง

“พี่ขอเข้าไปนะ...”

พลันพูดจบ ท่านชายก็คอย ๆ จับท่อนเอ็นกดเข้าไปในรูจีบสีระเรื่อของคนรัก

“อ๊ะ!...จะ..เจ็บ”

พุดกล่าวออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอเริ่มไหลอาบแก้มในขณะที่ท่านชายจับท่อนเอ็นยัดไปได้แค่ส่วนหัว

“ทนได้หรือไม่? คนดีของพี่”

ท่านชายหยุดการเคลื่อนไหวทางด้านล่าง ค่อย ๆ โน้มตัวลงไปพรมจูบที่เปลือกตาเพื่อเป็นการปลอบโยนคนรัก และเลื่อนลงไปโลมเลียยอดตุ่มไตสีหวานจนพุดเริ่มรู้สึกผ่อนคลายและเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้ง

“พะ...พุดทนได้ เอาเข้ามาอีก...”

สิ้นคำบอกกล่าว ท่านชายหลับตาขบกรามแน่นเพราะคำพูดของพุดกระตุ้นกำหนัดของเขาให้ปะทุมากขึ้นจนปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย หากนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพุด เขาคงจะจับคนน้องกระแทกแรง ๆ ให้หนำใจ แต่เพราะกลัวน้องจะเจ็บจนเข็ดขยาดจึงค่อย ๆ ดันแก่นกายตัวเองเข้าไปทีละนิด ๆ

“อืมมม....”

ท่านชายครางเสียงต่ำเพราะความเสียวจากการตอดรัดของช่องทางด้านล่าง เขาเอาสองมือสอดประสานไปที่ใต้เอวคนตัวเล็ก ค่อย ๆ ดันตัวเองเข้าไป พุดตัวเกร็ง มือจิกผ้าห่มแน่นพร้อมหลับตาปี๋

“เจ้าผ่อนคลายให้พี่หน่อยได้หรือไม่ อย่าเกร็ง ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเจ็บมาก”

ท่านชายก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของพุดพร้อมกับขบเม้มที่ติ่งหู ซุกไซ้ซอกคอเพื่อที่จะให้น้องผ่อนคลายลงอีก และในที่สุดก็ดันเข้าจนไปมิดลำ

“อาส์...”

“อ๊า...!”

เสียงครางสอดประสานกันของสองร่าง คนหนึ่งครางเสียงต่ำเพราะความเสียวซ่านแต่อีกคนครางเสียงหลงเพราะความเจ็บแปลบ คนด้านบนแช่แก่นกายทิ้งไว้แบบนั้นโดยยังไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เขาก้มลงไปประทับทับริมฝีปากพร้อมกับกระหวัดเรียวลิ้นควานหาน้ำหวานจากปากนุ่มจนคนใต้ร่างต้องแลกลิ้นตอบกลับด้วยความเร่าร้อน ทำให้ความเจ็บเมื่อสักครู่คลายลงไปมาก เพียงแต่ยังรู้สึกจุกและคับแน่น ในขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกแปลกใหม่จนยากที่จะพรรณนา ท่านชายเลื่อนนิ้วลงไปสะกิดเม็ดทับทิมสีอ่อนบนเนินอกของพุดที่ตอนนี้กำลังชูชันสู้มือ โดยที่ช่วงล่างค่อย ๆ บดเอวควงคว้านเป็นวงกลมเพิ่มความเสียวกระสันให้กับพุดเป็นอย่างมาก

“อ๊า... ขะ...ขยับมัน...มากกว่านี้...ได้หรือไม่”

เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยสั่งคนด้านบนทำให้ดูเย้ายวนขึ้นมาอีกหลายเท่าในสายตาท่านชาย และมีหรือที่เขาจะขัดใจ เขารอฟังคำนี้มานานแล้ว คนรับคำสั่งค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าออกช้า ๆ

“อาส์...”

ท่านชายถึงกับร้องครางเสียงดังขึ้นด้วยความเสียดเสียวเพราะถูกตอดรัดแน่นจากโพรงอ่อนนุ่มของคนใต้ร่าง

“คนดีของพี่ เจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?”

“ไม่...ไม่ค่อยเจ็บแล้ว..”

พุดตอบด้วยความเขินอายปนวาบหวาม ใบหน้าแดงระเรื่อ เนื้อตัวเห่อร้อนราวกับคนเป็นไข้สูง แต่คำตอบของพุดทำให้ท่านชายได้ใจ ออกแรงกระแทกด้วยความหนักหน่วงยิ่งขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อด้วยความถี่รัวพร้อมกับความฉ่ำแฉะของน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมามากมายดังสนั่นไปทั่วห้อง

“อ๊ะ...ทะ...ท่านพี่ ระ...เร็วไปแล้ว ช้าลงอีกนิดได้หรือไม่”

“ต้องขอโทษเจ้า พี่หยุดไม่ได้แล้ว ข้างในของเจ้าตอดรัดพี่แน่นเหลือเกิน...”

ท่านชายกระแทกเอวด้วยความเร็วแบบไม่ลดละใส่คนด้านล่าง จุดเสียวของพุดถูกกระแทกซ้ำ ๆ แม้พุดจะบอกให้เขาลดความเร็วลง แต่กลับเด้งสะโพกรับ ตอบสนองทุกการกระแทกอย่างรู้จังหวะ เสียงครางสอดประสานดังไปทั่วห้องเช่นนี้ หากใครผ่านหน้าห้องมาในเวลานี้ต้องได้ยินเป็นแน่ แต่ค่ำคืนนี้ในวังไม่มีใครอยู่ บ่าวไพร่ก็นอนหลับที่เรือนตัวเองกันหมด ทั้งสองคนจึงไม่กลัวว่าใครจะมาได้ยิน เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ ท่านชายหยุดกระแทกด้วยความถี่รัว ค่อย ๆ ดึงแก่นกายออกมาจนเกือบหลุดออก ทำเอาพุดงุนงง แต่สักพักก็กระแทกกลับเข้ามามิดลำจนไปโดนจุดที่เสียวที่สุดภายในโพรงสวาท

“อ๊า....”

“เป็นอย่างไร เจ้าชอบหรือไม่ หืม?”

“มัน...เข้ามาลึกมากเลย พุดเสียวมาก”

คำพูดของพุดกระตุ้นกำหนัดของท่านชายจนใกล้ถึงขีดสุด เขาก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากและดูดดึงเรียวลิ้นคนด้านล่างอย่างหิวกระหาย พร้อมกับบดแก่นกายเข้าออกลึก ๆ อีก 3-4 ครั้งก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เขาจับขาข้างขวาของพุดขึ้นมาพาดที่บ่าและช้อนก้นขึ้นมาแนบชิดหัวหน่าวของตัวเองพร้อมกับกระแทกเอวด้วยความเร็ว มือข้างขวาบีบก้นนิ่มด้วยความเมามัน มือข้างซ้ายเอื้อมไปบีบขยี้ที่ยอดหน้าอกของพุดจนเจ้าตัวเสียวจนถึงขีดสุดที่โดนรุกล้ำทั้งบนและล่าง

“อ๊า.....พุดจะไม่ไหวแล้ว”

ร่างบางเกร็งกระตุกพร้อมกับพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องคนด้านบน ส่งผลให้ไฟราคะของคนด้านบนพุ่งทะยานไปจนถึงจุดสูงสุด ท่านชายเร่งจังหวะกระแทกรัวเร็วขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย

“อ๊ะ...อาส์...”

น้ำสีขาวข้นเหนียวพ่นใส่เข้าไปในโพรงร้อนจนล้นออกมาด้านนอก ท่านชายกระแทกช้า ๆ อีก 2-3 ที ก่อนจะนอนทับทาบกอดคนตัวเล็กด้วยความเหนื่อยหอบโดยที่ไม่ได้ถอนแก่นกายออกมา ตอนนี้ทั้ง 2 คนนอนกอดกันโดยไม่พูดสิ่งใด มีเพียงเสียงลมหายใจที่เหมือนผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักกำลังสอดประสานเสียงกันภายในห้อง...

พุดผู้ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ข้างสนามรักครั้งนี้กำลังยืนหน้าแดง เหงื่อออกท่วมตัว คิดในใจว่าความฝันครั้งนี้มันแฟนตาซีเกินไปไหม แล้วเมื่อไหร่เขาจะตื่นเสียที

“อีกไม่นานเจ้าก็จะตื่นแล้ว”

ท่านชายคนข้าง ๆ ตอบกลับความคิดของพุดด้วยเสียงเรียบนิ่ง แต่เจือไปด้วยรอยยิ้ม พุดรู้สึกว่ากำลังถูกกวนประสาทอยู่ เพราะไม่ว่าจะคิดอะไร อีกฝ่ายก็รู้ตลอด แถมยังพาเขามาดูเหตุการณ์แฟนตาซีแบบนี้อีก

“เออ...ลืมไปว่าได้ยินความคิด ชิ!!!”

ท่านชายส่ายหัว ยิ้มเอ็นดูคนตรงหน้า พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความหวัง

“เจ้าพอจะนึกอะไรขึ้นมาได้บ้างหรือไม่?”

“คือ...มันก็เหมือนมีความทรงจำบางอย่างที่คุ้นเคย แต่เอาตรง ๆ นะท่านชาย ผมแยกไม่ออก นี่คือความฝัน มันก็อาจจะเป็นเรื่องราวที่ผมเคยฝัน ก็อาจจะทำให้รู้สึกคุ้น ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็เป็นไปได้”

หลังพุดกล่าวจบ ก็ปรากฏเป็นแสงสีขาวสว่างจ้า

“พี่ต้องไปแล้ว...หากเจอกันนอกนิมิต เจ้าอย่ากลัวพี่ จำคำพี่ไว้ พี่ไม่มีวันทำร้ายเจ้า อย่าได้กลัวพี่...”

“เฮือก!!!”

พุดสะดุ้งขึ้นมาจากความฝัน เหงื่อไหลท่วมตัว มองซ้ายมองขวาเห็นทุกสิ่งอยู่ในความเงียบสงบ เขาเริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความฝันธรรมดาเสียแล้ว เพียงแต่ก็ยังตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ บางทีเขาอาจจะต้องไปพบจิตแพทย์จริง ๆ

11:30 น. ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“หมอว่าไงบ้างแก”

ใบหยกเอ่ยถามพุดด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่พุดหายเข้าไปในห้องตรวจแผนกจิตเวชอยู่นานสองนาน

“หมอบอกว่าเราน่าจะเครียดและเหนื่อยล้ามากเกินไป ร่างกายเลยต้องการผ่อนคลายด้วยการฝันน่ะ”

“เห็นมั้ย เราบอกแล้วว่าแกคิดมาก”

“ขอโทษทีนะหยก วันหยุดทั้งทีเราก็ลากแกมาโรงพยาบาลเฉยเลย แทนที่แกจะได้ไปเดทกับแฟน”

“ขอโทษอะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง แฟนน่ะเจอกันแทบทุกวันไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีกวันนี้เราจะได้มีเวลาเม้าท์มอยกันไง ปะ ไปหาไรกินที่ห้างกัน แล้วแกก็ต้องเล่าให้เราฟังด้วยว่าฝันอะไรถึงกังวลขนาดต้องมาหาหมอจิตฯ เนี่ย”

“โอเค งั้นกินไรกันดีอะ...”

สองเพื่อนซี้เม้าท์มอยกันตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงร้านชาบูในห้างสรรพสินค้ายอดฮิตแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงฯ พุดเล่าความฝันทุกอย่างให้หยกฟัง

“กรี๊ดดดดดด แก!!! ฝันแซ่บเวอร์”

“แก หยุดเลย เราอายนะเนี่ย ฝันบ้าบออะไรขนาดนั้น แล้วมันโคตรเหมือนจริงอ่ะ เหมือนจะเคยเห็นเขาก่อนหน้าฝันเมื่อคืน แต่ก็เหมือนจะเป็นแค่ความฝัน”

“ฝันซ้อนฝันป่าว แต่เราว่ามันก็ปกตินะ เราก็ยังเคยฝันเหมือนจริงบ่อย ๆ ว่าแต่ชายในฝันของแกอะ...หล่อปะ”

ใบหยกถามเพื่อนแกมหยอกล้อ เพราะฝันที่พุดเล่าให้ฟังนั้นน่าสนุกมาก เลยมีอารมณ์ตื่นเต้นไปกับเพื่อนด้วย

“อ่า...ก็...หล่อ หล่อมากเลยแหละ”

“เหยยยย แค่นี้ก็กำไรแล้วปะ อย่าไปคิดเยอะ มันแค่ความฝัน ได้เห็นหนุ่มหล่อ ๆ ในฝันยังดีกว่าฝันเห็นเจ้านายมาตามทวงงานแบบเรา โคตรหลอนเลยอะ”

ทั้งสองคนนั่งคุยกันด้วยความสนุกสนาน การได้ระบายกับใบหยกทำให้พุดคลายความอึดอัดลงไปได้มาก ใบหยกคือเพื่อนที่พุดไว้ใจมากที่สุด พุดจึงกล้าเล่าความฝันที่น่าอายแบบนั้นให้ฟัง การฝันเห็นผู้ชายสองคนมีเซ็กซ์กันถ้าไปเล่าให้คนโลกแคบฟังคงไม่พ้นหาว่าพุดโรคจิตเป็นแน่ แต่ทั้งใบหยกและพุดเป็นคนที่เปิดกว้างเรื่องเพศ มีทัศนคติที่เข้าใจความแตกต่างเหมือนกันถึงกลายมาเป็นเพื่อนซี้กันได้ พุดเองก็เคยมีแฟนมาทั้งผู้ชายและผู้หญิงสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่คบกันแค่ผิวเผินก็ต้องเลิกกันเพราะพุดไม่มีเวลาจะสานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร วันไหนไม่มีเรียนก็ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ซึ่งใบหยกก็อยู่ทุกช่วงเวลาของพุด และจะคอยปลอบใจเพื่อนเสมอ...

ภายในห้องนอนที่ไม่ได้เปิดไฟแต่ยังคงมีแสงสลัวพอให้บรรยากาศโดยรอบไม่มืดสนิท พุดยังคงนอนคิดทบทวนถึงความฝันสุดแฟนตาซีของตนอยู่ แม้จะคลายความกังวลลงไปได้บ้าง แต่ในใจก็ยังไม่สามารถปล่อยวางได้หมด

“คืนนี้จะฝันอีกมั้ยนะ...”

ความง่วงเข้าครอบงำจนทำให้พุดหลับไปในที่สุด หลังเสียงลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ ร่างสูงของวิญญาณท่านชายปกรณพัฒน์ก็ปรากฏตัว

“วันนี้เจ้าพักให้สบายเถิด เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน พี่ไม่อยากเร่งรัดมากเกินไปจนทำให้เจ้าไม่สบาย”

กล่าวจบ ท่านชายหนุ่มก็ขึ้นไปช้อนโอบกอดร่างเล็กจากทางด้านหลังพร้อมกับซบใบหน้าลงไปที่ไหล่บางเพื่อนอนเคียงข้าง คนหลับใหลขยับตัวเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ แต่หาได้รู้สึกตัว ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาทำให้พุดนอนหลับสบายยันเช้า