4

“มีเรื่องอะไรอีกหรือคะ” มะลิฉัตรถามพลางมองดูรูปของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ยังคงดูสง่างามและภูมิฐาน แม้ว่าอายุน่าจะล่วงเลยเข้าวัยห้าหรือหกสิบไปแล้ว  ‘นี่คงเป็นรูปเจ้าของโรงแรมสินะ!’

“ผมทราบเรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆ จากคุณสิรัน และก็เปิดดูกล้องมาแล้ว ผมไม่อยากให้พนักงานมีปัญหากันในที่ทำงาน เพราะมันจะทำให้งานพังและเดือดร้อนเพื่อนร่วมงานที่ออกเวรไปแล้ว ต้องกลับเข้ามาทำงานต่อแทนพวกคุณ ฉะนั้นเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง ผมจะให้คุณทั้งสองคนมาเป็นผู้ช่วยเลขาฯ ที่หน้าห้องแทน พวกคุณโอเคไหม?”

ผู้จัดการหนุ่มยื่นข้อเสนอ ตอนนี้พนักงานทั้งบริษัทกำลังลุ้นผลว่าการที่จันจิราออกโรงปกป้องหลานสาว และฉีกหน้าสิรันที่ห้องทำงาน จนอีกฝ่ายทนไม่ไหวขอยื่นใบลาออกนั้น เขาจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง

“เอ่อ... แต่คุณจิราไล่พวกเราออกแล้วนะคะ” พิมาลาท้วงด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“ผมเป็นผู้จัดการ คำสั่งของผมถือเป็นที่สุด โอเค้!” ธีรติยกยิ้มนิดเมื่อจ้องมองสาวแกร่ง ที่คอยปกป้องเพื่อนในเทปบันทึกภาพที่สิรันส่งมาให้อย่างขำๆ ‘ท่าทางตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันลิบเลยนะพิมาลา!’

“อะ... โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังให้เราสองคนทำงานต่อ”  พิมาลายิ้มกว้างอย่างดีใจ

“เอ่อ... มะลิขอไปทำหน้าที่เมดได้ไหมคะ พอดีคุยกับคุณธาริณีมาเมื่อครู่ เห็นว่ากำลังขาดคนอยู่ค่ะ” มะลิฉัตรเอ่ยขอ

“มะลิ!” พิมาลาหันมามองเพื่อนสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะขอไปเป็นแม่บ้านทำความสะอาดแทนการเป็นผู้ช่วยเลขาฯ

“เราอยากทำน่ะพิ” มะลิฉัตรหันไปบอกเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณแน่ใจนะ” ธีรติถามย้ำพร้อมกับจ้องสาวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู ‘อะไรกัน ให้ตำแหน่งที่สูงกว่าเดิม กลับอยากจะเป็นเมดของโรงแรม’

“ค่ะ” มะลิฉัตรพยักหน้ารับยิ้มๆ

“งั้นก็... ตามนั้นครับ!” ธีรติยิ้มกับท่าทางจริงจังของพนักงานสาว

“เอ่อ... แล้วเราต้องย้ายออกจากหอพักไหมคะ” พิมาลารีบถาม

“ไม่ต้องครับ คุณทั้งสองพักต่อเหมือนเดิม” ธีรติหันมายิ้ม  ให้หญิงสาวที่ดูสวยหวาน แต่นิสัยกลับห้าวเกินกุลสตรี

“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ” สองสาวยกมือไหว้พร้อมกันอย่างดีใจ

“ผมว่าคุณควรจะขอบคุณคุณสิรันมากกว่านะ เพราะเขาทนดู คุณสองคนโดนไล่ออกไม่ได้ เลยยื่นใบลาออกมาให้ผม ยังไงก็ช่วยเอากลับไปคืน แล้วบอกว่าพวกคุณได้ทำงานต่อด้วยนะครับ”

“ค่ะ” สองสาวน้ำตาคลออย่างซาบซึ้ง เมื่อนึกไปถึงสีหน้าของสิรันตอนที่พวกเธอเดินออกจากห้อง

“คุณทั้งสองคนเริ่มงานได้พรุ่งนี้ใช่ไหมครับ” ผู้จัดการหนุ่มถาม

“ค่ะ/ค่ะ” สองสาวตอบพร้อมกับยกมือไหว้ผู้จัดการหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะพากันเอาใบลาออกไปส่งคืนให้กับหัวหน้าแผนกที่เอ็นดูพวกเธอตั้งแต่ตอนที่มาฝึกงาน กระทั่งได้เข้าทำงานต่อหลังจากที่เรียนจบ จนถึงวันนี้ความรู้สึกที่ศรัทธาในตัวของสิรันยังคงอยู่เสมอ

แผนกต้อนรับ... สิรันที่กำลังเก็บของใช้และเอกสารบางอย่าง  ลงกล่องเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องที่เป็นกระจกใส ก็เห็นสองสาวยืนน้ำตาคลอหน่วยอยู่ พลันก็ทำให้รู้สึกจุกที่หน้าอกขึ้นมาอีกครั้ง

“ลืมอะไรเหรอ?” สิรันถามพลางฝืนส่งยิ้มบางๆ ไปให้

“หัวหน้า... ฮือๆๆ” มะลิฉัตรกับพิมาลาโผเข้ากอดหัวหน้าของ  พวกเธอ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

“อะไรกัน พวกเธอร้องไห้ทำไมกันเนี่ย” สิรันถามขณะที่น้ำตาของตัวเองก็ไหลอาบแก้มไม่แพ้สองสาว

“ผะ... ผู้จัดการฝากใบนี้มาคืนค่ะ” มะลิฉัตรบอกพลางส่งกระดาษแผ่นสีขาวให้

‘บ้าจริง! เด็กสองคนนี้รู้เรื่องลาออกงั้นเหรอ’ สิรันถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

“หนูได้ย้ายไปเป็นผู้ช่วยเลขาฯ ค่ะหัวหน้า” พิมาลารีบบอก

“จริงเหรอ!” สิรันยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง แล้วหันมายิ้มให้อย่างดีใจแทน

“จริงค่ะ” พิมาลาพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

“แล้วมะลิล่ะ? ได้ทำเหมือนกันใช่ไหม?”

“ค่ะ แต่หนูขอย้ายไปเป็นเมดทำความสะอาดห้องพักค่ะ” มะลิฉัตรบอกก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

“ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้นมะลิ?” สิรันถามต่ออย่างสงสัย

“พอดีได้คุยกับคุณธาริณีตอนที่นั่งอยู่ฝ่ายบุคคล เลยสนใจอยากจะลองทำดูค่ะ” มะลิฉัตรบอกให้อีกฝ่ายคลายกังวล

“คุณณีใจดีจ้ะ ฉันขอให้เธอสองคนตั้งใจทำงานให้เต็มที่นะ”

“ขอบคุณค่ะหัวหน้า ขอบคุณทุกๆ อย่าง ขอบคุณที่ช่วยพวกหนูค่ะ ฮึก!” มะลิฉัตรบอกพลางน้ำตาไหลทะลักขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้ช่วยหรือเข้าข้างใคร แต่ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันควรทำเท่านั้น เอาละ! ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปเตรียมตัวสำหรับงานใหม่พรุ่งนี้เถอะ”  สิรันบอกพลางหันไปหยิบกระดาษทิชชูส่งให้สองสาว

“ขอบคุณค่ะ” มะลิฉัตรกับพิมาลาเอ่ยก่อนจะรับมาซับน้ำตา  ที่ยังคงไหลอยู่

“อ้อ! แล้วเดือนนี้จะกลับบ้านที่ชลบุรีไหม?” สิรันรีบเปลี่ยนเรื่อง

“กลับค่ะ” สองสาวพยักหน้ายิ้มๆ

“ก่อนกลับแวะมาเอาของฝากหน่อยนะ พอดีญาติๆ ของฉันเขาจะฝากขนมกับของใช้ไปให้เด็กๆ น่ะจ้ะ”

“ค่ะหัวหน้า” พิมาลาบอกเสียงสั่น

“ขอบคุณค่ะ” มะลิฉัตรยกมือขึ้นไหว้หัวหน้า ที่แม้บางครั้งในเรื่องงานสิรันจะเนี้ยบทุกๆ อย่างตามขั้นตอน แต่อีกฝ่ายไม่เคยพูดจาค่อนขอด หรือบั่นทอนกำลังใจในการทำงานเลยสักครั้ง

“พวกเธอสองคนเป็นเด็กดี ฉันภาวนาให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับพวกเธอ” สิรันบอกพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำที่ไหลรินจากหางตาทิ้ง

“ขอให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับหัวหน้าและครอบครัวเช่นกันค่ะ” พิมาลาบอกก่อนจะเข้าไปกอด

“หนูรักหัวหน้านะคะ” มะลิฉัตรโผเข้ากอดตามเพื่อน

สิรันยิ้มให้เด็กสาวทั้งสองและพูดคุยต่ออีกครู่ ก็ขอตัวออกไปดูแลความเรียบร้อยของงานที่ล็อบบี

สองเดือนต่อมา... หอพักของพนักงานหญิง

ติ๊ดๆๆ

เสียงมือถือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร่างบางอ้อนแอ้นในชุดเมดของโรงแรมโรคาซานเดอร์ แกรนด์ ที่กำลังเดินลงบันใดของหอพักหญิงต้องหยุดชะงัก! แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู

ทันทีที่เห็นสายเรียกเข้าของหัวหน้าแผนก เธอจึงรีบกดรับพลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างสงสัย เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน

“สวัสดีค่ะหัวหน้า”

“มะลิ! อยู่ไหน?” ธาริณีเอ่ยถามด้วยเสียงลนๆ

“กำลังออกจากหอพักค่ะ” มะลิฉัตรตอบ

“เธอรีบขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้องบนสุดของโรงแรมด่วนเลยนะ!” ปลายสายบอก

“ห้องบนสุดเหรอคะ?” หญิงสาวถามย้ำอย่างไม่มั่นใจ เพราะชั้นบนสุดคือชั้นต้องห้ามสำหรับพนักงานทุกคน เว้นแต่ธาริณีกับธีรติเท่านั้นที่จะสามารถขึ้นไปได้

“ใช่! ทำความสะอาดห้องนอนทางปีกขวาก่อนเลยนะ ฉันกำลังจะไปถึงที่ทำงานในสามสิบนาที!”

“เอ่อ... แต่ว่า...”

“รีบไปทำตามที่บอก! อ้อ! แล้วรหัสที่หน้าห้องคือ XXXX นะ!”  ธาริณีบอกก่อนจะกดวางสาย

มะลิฉัตรยืนนิ่งอยู่สามวินาที! ก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋า  แล้วก้าวเท้าออกวิ่งไปยังโรงแรมที่อยู่ถัดไปอีกหนึ่งช่วงตึก ด้วยสีหน้าตื่นๆ

‘ใครจะมากันนะ?’ คนที่ไม่เคยเจอเจ้าของโรงแรมมาก่อน แอบนึกไปถึงชายวัยหกสิบกับหญิงวัยห้าสิบกว่าที่อยู่ในรูปบนผนังห้องของผู้จัดการขึ้นมาทันใด

โรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีทั้งโรงแรมหรูในหลายสิบประเทศทั่วโลก รวมถึงสายการบินโรคาซานเดอร์แอร์ไลน์ และอสังหาริมทรัพย์อีกมากมาย ที่ดูแลบริหารงานโดยหัวเรือใหญ่อย่าง เลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์ ชายหนุ่มที่ถูกจัดอันดับให้เป็นหนุ่มฮ็อตหล่อรวยแห่งปี

ไม่เขาว่าจะขยับตัวไปทางไหน ก็มีสาวข้างกายไม่ว่างเว้น ทั้งดารานางแบบที่ผลัดเปลี่ยนเวียนหน้ากันมาเป็นของเล่นชั่วคราวไม่หยุดหย่อน แต่ทว่าเขากลับไม่เคยให้สาวคนไหนได้อยู่เคียงข้างกายข้ามคืนเลยสักครั้ง!

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย หันออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ เพื่อมองดูแสงแรกของวันใหม่ตรงเส้นตัดของขอบฟ้าแสงสีส้มอ่อนและเข้มสลับกัน ท่ามกลางหมู่เมฆบนท้องฟ้ากว้าง

จากความมืดมิดที่เยือกเย็นแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น และค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็อ่อนแสงลงแล้วกลับกลายเป็นความอ่อนโยน ก่อนจะเข้าสู่ความมืดมิดของค่ำคืนที่เยือกเย็นและเงียบสงบ ทุกอย่างวนเวียนซ้ำๆ ไปมาเหมือนเช่นเคย

“บอสครับ! เครื่องกำลังจะลงจอดในอีกยี่สิบนาทีครับ!” เจซีมือขวาคนสนิทที่เพิ่งเดินออกจากห้องนักบิน รีบตรงมารายงานผู้เป็นนาย

เลโอนาดท์พยักหน้ารับก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา จากนั้นก็หันไปดึงเข็มขัดที่ด้านข้างขึ้นมารัด ในขณะที่นักบินกำลังลดระดับการบินลงสู่รันเวย์