บทที่ 7

เขาไม่ได้ตั้งรหัสผ่าน

และเครื่องก็รันเร็วมาก

เร็วมากซะจนหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

เธอหายใจเข้าลึก เพื่อเสียบแฟลชไดรฟ์และลงชื่อเข้าใช้บัญชีโซเชียลของเธอ

หลังจากเข้าสู่ระบบสำเร็จ เธอก็รีบส่งเอกสารไปให้รุ่นพี่ของเธอทันที

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีอย่างน่าประหลาดใจ

ส่งเอกสารเรียบร้อยแล้วก่อนเวลาสิบสองนาฬิกา

เธอไม่กล้าที่จะอยู่ในห้องอ่านหนังสือต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว เมื่อเธอปิดคอมพิวเตอร์ นิ้วของเธอที่ถือเมาส์สั่นเล็กน้อย และก็คลิกไปที่โฟลเดอร์บางโฟลเดอร์ในคอมพิวเตอร์โดยไม่ได้ตั้งใจ

โฟลเดอร์ก็เด้งขึ้นมา

ดวงตากลมรีของเธอเบิกกว้าง และบังเอิญได้เห็นเนื้อหาของโฟลเดอร์ที่น่าสงสัยนั้น

…

ห้านาทีต่อมา เธอก็เดินออกจากห้องอ่านหนังสือ

ป้าจางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เห็นไหมคะ ฉันบอกคุณแล้วว่านายท่านไม่รีบกลับมาหรอก?"

อารมณ์ของฉินอันอันซับซ้อนมาก ดูเหมือนเธอจะพบความลับของฟู่ซื่อถิงแล้ว

ถ้ารู้แต่แรกเธอคงไม่ใช้คอมพิวเตอร์ของเขาหรอก

“ป้าจาง มีกล้องวงจรปิดที่ห้องอ่านหนังสือของเขาหรือเปล่าคะ?”

“มีหนึ่งตัวอยู่ข้างนอกห้องค่ะ”

ทันใดนั้นฉินอันอันก็หน้าซีด "เขาต้องรู้แน่ ๆ ว่าฉันเข้าห้องหนังสือของเขา"

“รอเขากลับมาก่อน คุณแค่ไปบอกอธิบายเขาดี ๆ ฉันดูจากเวลาแล้ว ใช้เวลาไปไม่ถึงสิบนาที เขาไม่น่าโกรธหรอกค่ะ” ป้าจางปลอบใจเธอ

ด้วยเสียง 'ติ๊ง' โทรศัพท์ดังขึ้น

ฉินอันอันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นข้อความเงินโอนเข้ามา

รุ่นพี่โอนเงินหนึ่งหมื่นให้เธอ

เธอไม่คิดว่าค่าจ้างจะสูงขนาดนี้ ใช้เวลาแค่สองชั่วโมง แล้วได้มาตั้งหนึ่งหมื่น!

เงินที่โอนมานี้ช่วยปลอบโยนความวิตกกังวลทั้งหลายของเธอทันที

เธอไม่ได้ตั้งใจจะใช้คอมพิวเตอร์ของเขา และเธอไม่ได้ตั้งใจจะดูด้วยว่ามีอะไรอยู่ในคอมพิวเตอร์ของเขา

เมื่อเขากลับมาแล้ว เธอจะอธิบายให้เขาฟังหวังว่าเขาจะไม่โกรธ

เธอตกลงที่จะหย่ากับเขา หลังจากการหย่าร้าง พวกเขาจะไม่มีวันได้เจอกันอีก

ไม่ว่าเขาจะมีความลับมากมายแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

หลังอาหารกลางวัน ฉินอันอันกลับมาที่ห้องและปิดประตูลง

เธอนั่งอยู่หน้ากระจกแต่งตัว มองลงไปที่หน้าท้องแบนราบของเธอแล้วพึมพำ "เด็กดี แม่เองไม่ได้อยากทำแท้งเรานะ แต่ถ้าเราเกิดมาแล้ว ชีวิตของเราคงจะลำบากกว่าแม่ในตอนนี้แน่... "

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการตั้งครรภ์ถึงได่ง่วงแบบนี้หรือเปล่า แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปบนโต๊ะ

ในช่วงบ่ายมีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้อง

ฉินอันอันตื่นแล้ว

ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมา ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

“คุณนาย คุณเคยไปแตะอะไรในคอมพิวเตอร์ของนายท่านหรือเปล่า” ป้าจางถามเธอด้วยท่าทางหวาดกลัว

ฉินอันอันขึ้นเสียง "เขา... เขากลับมาแล้วเหรอ? เขารู้แล้วเหรอ?"

น้ำเสียงของป้าจางกังวลมาก "คุณไม่ได้บอกว่าจะส่งแค่ไฟล์เอกสารเหรอ? นายท่านเพิ่งบอกว่าคุณแตะของอย่างอื่นของเขา ตอนนี้เขาอยู่ให้ห้องอ่านหนังสือกำลังโกรธมาก! คุณนาย ครั้งนี้ฉันช่วยคุณไม่ได้จริง ๆ!”

หัวใจที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของฉินอันอันกำลังเต้นอย่างระรัว

มีเพียงความคิดเดียวในใจของเธอตอนนี้คือ มันจบเห่แล้ว!

เกรงว่าตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องหย่ากับเธอแล้ว เพราะเขาอาจจะฆ่าเธอก็ได้

ดวงตาของเธอแดง "ป้าจาง ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูของของเขา ตอนที่ปิดคอม มือของฉันมันสั่นนิดหน่อยแล้วไปแตะโดนเปิดมันแบบไม่ได้ตั้งใจ ฉันสาบาน ฉันเห็นแค่แวบเดียวก็ปิดเลย ... "

ป้าจางเชื่อเธอ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ “เขาคงต่อว่าฉัน บางทีฉันคงทำงานนี้ได้ไม่นานแล้วค่ะ”

ฉินอันอันรู้สึกตื่นตระหนก เธออาจถูกลงโทษ แต่เธอไม่สามารถให้พี่จางเดือดร้อนไปด้วย

เธอออกมาจากห้อง ตั้งใจที่จะอธิบายให้ฟู่ซื่อถิงเข้าใจ

บังเอิญว่าประตูลิฟต์ที่ชั้นหนึ่งเปิดออกอย่างช้า ๆ และบอดี้การ์ดก็เข็นฟู่ซื่อถิงออกจากลิฟต์

คฤหาสน์หรูหรานี่มีสามชั้น แต่มีการติดตั้งลิฟต์เอาไว้

เธอเห็นเขาอยู่บนรถเข็น ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดอย่างน่ากลัว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่แทบจะปะทุออกมาแล้ว

เธอเองก็คาดเดาไว้ว่าเขาจะโกรธถ้าเขารู้เรื่องนี้ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะโกรธขนาดนี้

“ฟู่ซือถิง ฉันขอโทษ” เธอรู้สึกอึดอัดใจมากเหมือนก้อนเนื้อติดในคอ “คอมพิวเตอร์ของฉันพังเมื่อเช้านี้ ฉันเลยใช้คอมพิวเตอร์ของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับป้าจาง เดิมทีป้าจางห้ามฉันไว้ แต่ฉันไม่ฟังเธอเอง ”

เธอยอมรับความผิดทั้งหมดเอง

บอดี้การ์ดเข็นเขาเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วหยุดลง เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา

ตาเขาแดงเล็กน้อย ดูเหมือนจะโกรธเธอมาก

เธอจึงพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก "ฉันขอโทษ"

“เธอเห็นหมดแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงของฟู่ซือถิงที่ทั้งทุ้มต่ำแหบแห้งแฝงไปด้วยความเย็นชา

เขาประสานมือเข้าด้วยกัน ดูเหมือนผ่อนคลาย แต่ที่จริงเขาบีบมือจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาว

ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนรถเข็น เขาอาจจะหักคอเธอไปแล้วก็ได้

ยัยโง่นี่กล้ามากนักนะ!

คิดว่าตัวเองเป็นคุณนายของตระกูลนี้จริง ๆ หรือไง?

กล้าดียังไงไปห้องอ่านหนังสือของเขา และแตะต้องของของเขา!

สมควรตาย!

เธอพยักหน้าและส่ายหัวอย่างรุนแรง "ตอนนี้ฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว ฉันเห็นแค่แวบเดียวแล้วปิดมันเลย! ฉันไม่ได้ตั้งใจไปรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคุณจริง ๆ ตอนนั้นฉันประหม่าเกินไป และไม่รู้ทำไมถึงคลิกเปิดโฟลเดอร์นั้น…”

“หุบปาก!” เมื่อเห็นเธอแสร้งทำเป็นมารยา เขาก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจมากขึ้นไปอีก “กลับห้องเธอไปซะ! ก่อนจะหย่าห้ามออกมานอกห้องเด็ดขาด!”

ฉินอันอันกลืนคำอธิบายที่มาถึงริมฝีปากตัวเอง

เธอหันหลังแล้วรีบกลับห้องเธอไป

เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขารังเกียจเธอ

หลังจากปิดประตูห้องเธอแล้ว ฟู่ซื่อถิงก็กลืนน้ำลายข่มอารมณ์ แล้วหันมาสั่งป้าจาง "ไม่ต้องให้ข้าวเธอ"

เขาจะกักบริเวณเธอในบ้านและให้เธออดอาหารจนตายหรอก?

นางจางรู้สึกสงสารฉินอันอัน แต่เธอไม่กล้าขัดคำสั่ง

ในตระกูลฟู่ ฟู่ซื่อถิงคือกฎ

…

สองวันต่อมา

ความดันโลหิตของคุณนายใหญ่ฟู่คงที่และได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้

หลังจากออกจากโรงพยาบาล คุณนายใหญ่ฟู่ก็มาที่คฤหาสน์ของฟู่ซื่อถิงทันที

“ซื่อถิง สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง หมอบอกว่ายังไงบ้าง? เมื่อไหร่คุณถึงจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง?” คุณนายใหญ่ฟู่มองลูกชายด้วยจิตใจเบิกบานพร้อมยิ้มกว้าง

ฟู่ซื่อถิง "หมอบอกว่าผมหายดีแล้ว แม่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่หน่อย"

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายใหญ่ฟู่ลดลงเล็กน้อย: "อยากคุยเรื่องการแต่งงานลูกใช่ไหม? แม่จัดงานแต่งงานให้ลูกแล้ว อันอันเป็นเด็กดีและแม่พอใจกับเธอมากทีเดียว...ยังไงก็ตาม เธอล่ะ? เราคงไม่ได้ไล่เธอออกไปแล้วใช่ไหม?”

"ยังครับ"

หลังจากฟู่ซื่อถิงพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่ป้าจาง

ป้าจางเดินไปที่ห้องฉินอันอันทันที

สองวันที่ผ่านมาเธอไม่ได้กินข้าวเลยสักคำหรือแตะน้ำสักหยด ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง